Drugi svetski rat - opsta istorija

[Radoye]

 Sve tri najznačajnije države potpisnice Trojnog pakta bile su sprovodioci desnog ekstremnog etatizma i desne ekstremne ideologije.

 

Etatizam - da. Antiparlamentarizam - naravno! Nacionalizam i kolektivizam - takodje. Ekstremni rasizam - samo Nemacka i Japan, u Italiji nije bilo nista ekstremnijeg antisemitizma barem do izbijanja rata nego u vecini zemalja zapadnih demokratija. Ekonomsko desnicarenje - Nemacka pre svega, donekle i Japan, obe furaju trzisnu privredu do duboko u rat, dok Italija prakticno od dolaska Musolinija na vlast ima neku varijantu plansko-centralizovane privrede.

 

Fora je u tome sto jedino nacisticka ideologija uzima rasizam za svoj glavni i jedini postulat kome je sve ostalo podredjeno. Nacisti se ekonomijom prosto nisu bavili i manje-vise je ostavljali samoj sebi tj. slobodnom trzistu, radnicka prava su im bila pro forme cisto da sprece unutrasnju pobunu gde su postojeca radnicka udruzenja i sindikati zamenjeni naci-partijskim organizacijama, a na parlamentarnu demokratiju i visestranacje su gledali kao na smetnju ka ostvarenju konacnog svetog cilja - ciscenja sveta od nepozeljnih. Japan nije davao 5 para na dogadjaje u Evropi, za Japance su svi belci bili podljudi kojie je trebalo ugaziti, pakt sa Nemackom je bio interesantan samo kao garancija da ce im neko cuvati ledja u slucaju da ih SSSR napadne.

 

Rasizma je bilo i u Britanskoj Imperiji, sa nista manjim brojem nedovoljno plavookih zrtava negoli u Nemackoj. Antiparlamentarizma, etatizma medju britanskim saveznicima (Poljska, anyone? Dalje Turska, Rumunija, pa i Jugoslavija).

 

Trzisne privrede nije bilo u Italiji kao ni u SSSR, ali je bilo medju zapadnim saveznicima kao i u Nemackoj do 1943.

 

Ni jedan ni drugi zaraceni blok nisu ni priblizno ideoloski monolitni. Zaista se moglo lako zalomiti da raspored ucesnica na zaracenim stranama bude poprilicno drugaciji! 1939. Finska je bila saveznik Britanije i Francuske protiv SSSR - do juna 1941. kada su se saveznicki prioriteti naprasno promenili. Ideoloski, predratna Poljska nista manje ne pripada medju Sile Osovine nego recimo Rumunija ili Bugarska. Godine 1935. demokratske Britanija i Francuska su imale potpisan antinemacki pakt sa Italijom, a Italija sa fasistickim Austrijom i Madjarskom.

[Lord Protector]

Vrlo dobra knjiga Hitler's Germany: Origins, Interpretations, Legacies autora Rodericka Stackelberga u čijem uvodnom delu se majstorski objašnjava razlika desno-levo, gde se on fokusira na pojam egalitarizma kao odlučujući:

 

Nazism as a movement of the right

The master narrative in which the history of Nazi Germany is embedded is the conflict between those forces subsumed under the headings of the “political left” and the “political right.” Some readers will take issue with my resuscitation of a left-right distinction that some postmodernists would prefer to consign to the dustbin of history. In an era in which the two most extreme ideologies of the twentieth century—fascism and communism—have dissolved in ignominy, the distinction may no longer seem useful. We’re all in the center now, the argument seems to be, and whatever differences arise between us can’t usefully be understood in terms of “left” and “right.” To be sure, some of the critics of the left-right distinction are themselves actively committed to right-wing policies. For them devaluation of the distinction between left and right is a way ofneutralizing the reformatory challenge of the left. The times at the end of the twentieth century do seem propitious for such a conservative initiative. The postmodern disillusionment with modern progress,not to mention the blow dealt to the left by the apparent eclipse of Marxism, has helped to tarnish the image of the “progressive” left. But these terms, “left” and “right,” do retain their usefulness, not only as descriptive and analytical tools for historians, but in everyday politics as well. While, for instance, concern for the preservation of the environment may today be shared by left and right, there are still crucial differences between left-wing and right-wing solutions to this and other problems.
What is the nature of these differences? The essential difference between left and right lies in their attitude toward human equality as a social ideal.
The more a person deems absolute equality among all people to be a desirable condition, the further to the left he or she will be situated on the ideological spectrum. The more a person considers inequality to be unavoidable or even desirable, the further to the right he or she will be. On the extremist fringes of this spectrum are persons or movements who will go to any length to achieve their utopian ideal: on the left the egalitarian utopia in which the weak and the strong share equally in the benefits of their society; on the right the inegalitarian anti-utopia in which the strong receive the benefits due to them by virtue of their natural superiority and the weak, however perversely defined, are dispensable, deprived, and excluded.
Although historically left-wing movements have championed emancipation from oppressive government as a means to achieve greater equality, and rightwing movements have defended traditional hierarchical forms of authority, the left-right distinction is not equivalent to the distinction between freedom and authority. Indeed, the extreme left favors authoritarian means as the optimal route to creating an egalitarian society. The communist regimes of the twentieth century have demonstrated that egalitarian goals and authoritarian means are not mutually exclusive. Conversely some libertarian movements preaching extreme individual freedom belong well on the right of the spectrum, because their ultimate goal is a society in which inequality is viewed as inevitable and is warmly embraced. Part of the left-right confusion today is the result of the fact that American “conservatives” oppose “big government” (and “liberals” today are often defined as proponents of big government). Conservative advocacy of individual freedom appears to place them close to the champions of emancipation on the left, but their goals are very different, and it is the goals that ultimately are decisive for location on the left-right continuum. The goal of conservatives in liberal societies today is to curtail the power of government to bring about greater equality through social welfare programs and other means. In seeking to restrict the social (not the military) powers of government and in defending laissez-faire, American conservatives today are really old-fashioned liberals, more akin to nineteenthcentury liberals than to the nineteenth-century conservatives in continental Europe who championed the strong monarchical state. It is that latter conservative tradition to which Nazism and fascism are related in Chapter 1.
In liberal societies like the US or western Europe today most people, including many who call themselves conservative, find themselves somewhere toward the center of the political spectrum. They favor personal freedom and social equality. Unfortunately at some point, of course, these two values must clash. Those who opt for equality then find themselves further to the left than those who opt for freedom at the cost of equality. Of course, left-right distinctions are ideal-type models that are useful for analysis and do not necessarily correspond in every detail to a messy reality in which people can hold a left-wing position on one issue and a right-wing view on another. Obviously, the left-right distinction is also quite different from the distinction between moderate and extreme. There are moderates and extremists on both sides of the left-right divide. Extremists are always authoritarian, intolerant, and collectivist, and usually inclined to deception and violence. These traits are not monopolies of either the left or of the right but are hallmarks of both extremes. Extremists cannot permit the deviation from or opposition to their desired Introduction ideal—whether egalitarian or inegalitarian—that individual freedom would entail.
And they wish to impose their ideal on all others. If they did not seek to do so they would not be considered extremist. The twentieth century has been a century of extremes. Communism on the left and fascism on the right share many characteristics. In totalitarianism theory, which has re-emerged to new life in the 1990s, they are treated as essentially alike. The ideals they so similarly and perversely pursued, however, were fundamentally opposed to each other. Communists wanted to create an egalitarian utopia ultimately embracing the whole world; fascists sought a utopia based on the natural and desirable inequality between individuals, peoples, and races. Communists tended to attract people who had something to gain from greater equality (hence its appeal to unpropertied workers), fascism tended to attract more people who had something to lose from rigorous implementation of the egalitarian principle (hence its disproportionate appeal to the middle classes, including propertied workers). In its social policies communism disproportionately victimized the rich, the successful, and the higher classes; fascism disproportionately victimized the poor, the “unfit,” and what they defined as the “lower” races. Proponents of either system saw adherents of the other system as their worst enemies and fought them tooth and nail.

 

Revolutionary or counter-revolutionary?

Some readers will take issue with my use of the term “counter-revolutionary” (rather than simply “revolutionary”) to describe the fascist movements, including Nazism. The link to the continental European conservative tradition (different from conservatism in liberal societies like the US or Britain) is in my view crucial to an understanding of fascism and to the strength of fascism in Germany. But that does not mean that fascism, and especially its German variant Nazism, did not have some distinctly anti-conservative features. As I make clear in Chapter 1, these can best be understood as a radicalization of methods, many of them quite deliberately adopted from the practices of the communist foe (violence, propaganda, terror, techniques of mass mobilization, etc.). Fascists borrowed techniques from the left in order better to fight the left. The left-right distinction is defined by fundamental goals, however, which in the case of the left is to promote equality, in the case of the right to prevent it, in part by denying the existence or importance of inequality within the racial or national group, and by subordinating issues of equality to the more important goal of national regeneration.
To label Nazism—the most radical variant of fascism—a revolutionary movement makes sense in terms of its ruthless and radical methods, but it obscures the fact that National Socialists employed these methods to prevent socialism (the elimination of private property in the means of production), rather than to bring it about (despite the deliberately misleading use of “socialist” in the name of the party). That is why I prefer the term “counter-revolutionary,” because it alludes to the basic fascist goal of preventing a wholesale transformation of property relations, while at the same time it acknowledges the extreme nature of the fascist project and the extent of transformation that actually took place under fascist regimes.

 

Edited June 12, 2014 by slow

[Lord Protector]

Etatizam - da. Antiparlamentarizam - naravno! Nacionalizam i kolektivizam - takodje. Ekstremni rasizam - samo Nemacka i Japan, u Italiji nije bilo nista ekstremnijeg antisemitizma barem do izbijanja rata nego u vecini zemalja zapadnih demokratija. Ekonomsko desnicarenje - Nemacka pre svega, donekle i Japan, obe furaju trzisnu privredu do duboko u rat, dok Italija prakticno od dolaska Musolinija na vlast ima neku varijantu plansko-centralizovane privrede.

 

Fora je u tome sto jedino nacisticka ideologija uzima rasizam za svoj glavni i jedini postulat kome je sve ostalo podredjeno. Nacisti se ekonomijom prosto nisu bavili i manje-vise je ostavljali samoj sebi tj. slobodnom trzistu, radnicka prava su im bila pro forme cisto da sprece unutrasnju pobunu gde su postojeca radnicka udruzenja i sindikati zamenjeni naci-partijskim organizacijama, a na parlamentarnu demokratiju i visestranacje su gledali kao na smetnju ka ostvarenju konacnog svetog cilja - ciscenja sveta od nepozeljnih. Japan nije davao 5 para na dogadjaje u Evropi, za Japance su svi belci bili podljudi kojie je trebalo ugaziti, pakt sa Nemackom je bio interesantan samo kao garancija da ce im neko cuvati ledja u slucaju da ih SSSR napadne.

 

Rasizma je bilo i u Britanskoj Imperiji, sa nista manjim brojem nedovoljno plavookih zrtava negoli u Nemackoj. Antiparlamentarizma, etatizma medju britanskim saveznicima (Poljska, anyone? Dalje Turska, Rumunija, pa i Jugoslavija).

 

Trzisne privrede nije bilo u Italiji kao ni u SSSR, ali je bilo medju zapadnim saveznicima kao i u Nemackoj do 1943.

 

Ni jedan ni drugi zaraceni blok nisu ni priblizno ideoloski monolitni. Zaista se moglo lako zalomiti da raspored ucesnica na zaracenim stranama bude poprilicno drugaciji! 1939. Finska je bila saveznik Britanije i Francuske protiv SSSR - do juna 1941. kada su se saveznicki prioriteti naprasno promenili. Ideoloski, predratna Poljska nista manje ne pripada medju Sile Osovine nego recimo Rumunija ili Bugarska. Godine 1935. demokratske Britanija i Francuska su imale potpisan antinemacki pakt sa Italijom, a Italija sa fasistickim Austrijom i Madjarskom.

 

Italijanski fašisti su ipak imali svoju formu ultranacionalizma koji je podrazumevao nestajanje slabijih nacija i država osvajanjem i kolonizacijom. Naravno da to nije bilo rasno ogoljeno kao kod nacista ali je taj svojevrstan državni darvinizam ipak postojao kod fašizma, kao čisto ekstremna desna ideja, i ona se naslanjala na ideju državno proklamovane nejednakosti naroda i država. Fašizam je bio miks levih i desnih ideja ali je kako je vreme odmicalo odbacivao ostatke levih ideja i polako postajao čisto desna ideologija. 

Ideolozi italijanske desnice su bili intelektualno superiorni u odnosu na nacističke ideologe i oni su fašizmu dali oblik koji je mnogo intelektualno ozbiljniji od prizemnog nacizma. Italijani su se pozivali na konzervativnu tradiciju cele Evrope a sa druge strane u Nemačkoj su se zaglavili sa rasističkim teorijama druge polovine devetnaestog veka. Italijani su uspešno inkorporirali moderne pokrete u svoj intelektualni milje, ovde pre svega mislim na futuriste i Filipa Marinetija. Da ne spominjem jednog Juliusa Evolu koji je bio intelektualno superioran u odnosu na himlerove ideologe, već i na ostale fašističke ideologe u italiji, i on je možda najznačajniji intelektualac krajnje desnice dvadesetog veka, posle rata je dobio status ikone u desnim ekstremnim krugovima. Upravo je on definisao pojam rase u delu Sintesi di Dottrina della Razza koji je kasnije Musolini prihvatio kao italijansku formu rasizma i koja se u mnogome razlikuje od nacističkih rasnih teorija. Ali treba reći istinu, Evola je ipak sarađivao sa nacističkim Ahnerebe institutom i bio više nego zadovoljan SS projektom stvaranja novog ''viteškog reda''. Kako je rat odmicao fašisti su se sve više približavali nacistima u ideološkom smislu. Svaka ptica svome ideološkom jatu leti kada dođe do ratova i velikih lomova.

Edited June 12, 2014 by slow

[Lord Protector]

Julius Evola o Rozenbergovim naci idiotizmima i svojoj ''koncepciji'' rasizma:

 

http://www.juliusevola.net/excerpts/Difference_between_Higher_%26_Lower_Views_on_Racism_however_Meaningless_to_Discuss_Today.html

 

Racist ideology, as is known, had always played a prominent role within National Socialism: generally promoted in an extremist and primitive fashion, racism represented one of the most problematic features of the Third Reich, and one in need of rectification. On the one hand, racism was associated with anti-Semitism; on the other, racism had given rise to 'pagan' tendencies, the chief exponent of which was Alfred Rosenberg. As I already mentioned when talking of Pagan Imperialism, Rosenberg - whom I had personally met - regarded me as the spokesman of an Italian current similar to his own. In fact, the differences between my own thought and that of Rosenberg were very conspicuous. In his well-known book entitled The Myth of the Twentieth Century, Rosenberg, not unlike myself, had quoted authors such as Wirth and Bachofen in order to discuss the idea of Nordic origins, and to provide a dynamic historical analysis of various civilizations from a racist perspective. Rosenberg's study, however, was superficial and imprecise; politically, it was aimed at serving, almost exclusively, German interests. Rosenberg also lacked any understanding of holiness and transcendence - hence his most primitive critique of Catholicism, a religion which he even attacked, in a kind of renewed Kulturkampf, by borrowing the most obsolete arguments from Enlightenment and secularist polemics. ^_^ The 'myth of the twentieth century', according to Rosenberg, was to be the myth of blood and race: 'A new myth of life that is called forth to create, along with a new kind of life, a new kind of state and of civilization.As for the racism of the German state, it merged a sort of pan-Germanic nationalism with the ideas of biological science. With respect to the latter, I believe that Trotsky was not far off the mark when he described racism as a kind of zoological materialism. The German state embraced biology, eugenics, and the theory of heredity, accepting all the materialist assumptions behind such doctrines. This led National Socialism to posit the unilateral dependence of the superior to the inferior: of the psychic and super-biological part of man to the biological. This materialist view was little affected by the superimposition of a vague mystique of blood. A materialist perspective was also responsible for the National Socialist illusion that mere prophylactic intervention on the biological level - an intervention, that is, upon the physical race - might automatically better all aspects of the life of peoples and nations.

 

O saradnji sa Musolinijem i italijanskoj verziji rasizma:

 

From a historical perspective, it might be interesting to note that Synthesis of the Doctrine of Race was openly approved by Mussolini. After reading the book, Mussolini got in touch with me, praising the work beyond its real merit on the grounds that the doctrine it espoused was just what he needed. My racial doctrine, Mussolini believed, might allow him to engage with the same issues addressed in Germany, thus 'conforming' to Germany, while at the same time maintaining an independent approach based on a spiritual drive (the primacy of the spirit which German racism generally lacked). In particular, Mussolini believed that my theory regarding the Roman Aryan race, and the myth which accompanied it, might serve both to integrate the Roman ideal of Fascism and to provide a foundation for his attempt to rectify and elevate the Italian people - to create, as it were, a new kind of Italian - by means of the Fascist 'revolution' and state.[...] As should be evident from what I have written so far, mine had been an attempt to engage with the issue of race from a superior, spiritual perspective. Racism I actually regarded as a secondary matter: my purpose was rather that of contrasting the errors of the materialist and primitive brand of racism which had surfaced in Germany, and which some people amateurishly sought to emulate in Italy. This field, too, I explored in accordance with my own inclinations, and nothing I then wrote I now truly disown - although I acknowledge the meaninglessness of any attempt to resume similar discussions today. [...]

Edited June 12, 2014 by slow

[Radoye]

 

My racial doctrine, Mussolini believed, might allow him to engage with the same issues addressed in Germany, thus 'conforming' to Germany, while at the same time maintaining an independent approach based on a spiritual drive (the primacy of the spirit which German racism generally lacked).

 

Kljucno. Musoliniju su rasne teorije bile sredstvo za dodvoravanje Hitleru, nakon sto je bio izopsten iz kombinacija sa Britanijom i Francuskom.

 

A ovaj 'spiritual drive' se odnosi na Musolinijevu izjavu da je "ideologija fasizma nerazdvojna od katolicizma i prozeta Svetim Duhom" - iako je licno bio prilicno antiklerikalno raspolozen. Sto samo dalje ukazuje na njegovu oportunisticku prirodu i tendenciju da prisvaja u svojoj propagandi sve ideje za koje misli da bi mu mogle koristiti iako licno u njih i ne mora da veruje.

 

Tako je zaradio i pohvale od Pape a bogami i nekoliko fresaka po katolickim bogomoljama sirom sveta.

 

 

 

Svaka ptica svome ideološkom jatu leti kada dođe do ratova i velikih lomova.

 

Da su stvari ovako jednostavne i iskljucive, Poljska bi bila prva saveznica Nemacke od svih evropskih drzava. Antisemitska zvanicna politika koju je Poljska vodila je bez presedana izuzmemo li Hitlera. Ideoloski su jedni drugima savrsena rupa-zakrpa.

 

Jedini problem sa Hitlerovog stanovista - Poljaci su prljavi Sloveni koji okupiraju nemacki Lebensraum te ih treba ukloniti.

 

I tako Poljaci ispadose Saveznici...

[Yoda]

 

 

Hitler i nacionalsocijalisti su bili parije na svetskoj politickoj sceni (jedino su Staljin i Sovjeti imali slican status, do 1941.), dok je Musolini bio prihvacen od strane zapadnih liberalno-demokratskih rezima kao legitiman partner sve do njegove avanture u Etiopiji. Nakon toga mu se uvode sankcije i on polako klizi u zagrljaj Hitleru sto kulminira juna 1940. oportunistickim zabijanjem noza u ledja tada vec porazenoj Francuskoj. Na kraju ostaje Hitlerov poslednji i najverniji saveznik u vreme kad je bilo vec ocigledno da je rat vec izgubljen.

 

 

 

Zapravo je Musolini konačno pao u zagrljaj Hitlera u proleće 1939. (u vreme dok je Kajtel završavao plan napada na Poljsku) kada su potpisali Čelični pakt, ofanzivni vojni savez. Pripremu tog dokumenta učinio je Ribentrop u vreme Minhenskog sporazuma (jesen 1938) koji je Ćanu i Musoliniju predložio "unapređenje Antikominterna pakta". Od napada Hitlera na Poljsku, Musolini ga sledi i počinje svoja osvajanja na Balkanu, tako da je napad na francuski jug posledica lešinarske podele firera i dučea.

 

Poljska se, bez obzira na antisemitizam, svrstala na stranu saveznika vezujući svoje interese sa britanskim interesima na istoku Evrope, s obzirom da je predstavljala potrebnu tampon-zonu između Nemaćke i SSSR. Poslednjih nekoliko meseci pred Hitlerov napad na Poljsku su zapravo dramatično diplomatsko svedočanstvo o neuspehu VB i Francuske da se dogovore sa SSSR i odgovore željama Moskve o stvaranju ozbiljnog vojnog, defanzivnog saveza. Poljska sudbina određena je katastrofalnim Čemberlenovim kalkulacijama.

[Zaz_pi]

Kada smo kod rasizma. Kako se zove zemlja koja je 1924 uvela rasisticke kvote evropljanima sa juga i istoka, cime pratkicno zabranjuju ulazak doticnim(sto ce imati veliku ulogu kod broja ubijenih Jevreja tokom Drugog sv. rata) i zabranjuje azijatima ulazak, afrikanci su imali zabranu od 1870? Dok u isto vreme pospesuje ulazak ljudi iz zapadne i severne Evrope. A, onda 1965 to relaksira i proglasava veliku pobedu ljudskih prava ali uvodi kvote za Latinsku Ameriku, koji nisu postojali.

 

Ovde imamo par iznetih teza.ja sam se nesto malo bavio "izucavanjem" ekonomskih sistema kroz istoriju pa cu izneti svoje misljenje.

 

Ekonomski su nacizam i fasizam bili vrlo slicni. Najvise po tome sto ni jedna ni druga ideologija nisu imale koherentni sistem vrednosti kada se radi o ekonomiji. Stice se utisak da su uglavnom bili vodjeni ad hoc odlukama ljudi u vrhu baziranih na politickim potrebama spremanja za rat i idejom da je jaka drzava ono sto treba da odredjuje sva desavanja u drustvu. Ako se pogledaju izjave Hitlera iz vremena dolaska na vlast i nakon toga vidi se da on u svojim razmisljanjima luta ali da je u jedno siguran i liberalni kapitalizam i komunizam su neprijatelji. On nije bio protivnik privatnog vlasnistva ali nije ni verovao u mogucnost trzista da efikasno resava probleme. To sasvim ide ruku pod ruku sa njegovim totalitaristickim stavovima o drzavi generalno. Kako je njegova vlast jacala i kako su pripreme za rat napredovale njemu je trebalo sve vise kontrole nad priovredom pa tako u kasnijoj fazi imamo jacanje kontrole nad ekonomijom i neke nacionalizacije. Pred kraj je poceo cak sa pravljenjem cetvorogodisnjih planova a neki istoricari bi rekli da je i rat (ili njegiovo ubrzavanje) bio posledica njegovog nesnalazenja u ekonosmkoj politici i izlazna strategija.

 

Kod Musolinija je slicna situacija. Ne treba zaboraviti da je on karijeru poceo kao socijalista a da je nakon toga ubacio ideju o snaznoj drzavi koja stiti nacionalne interese u celu jednacinu i okrenuo Italiju na fasisticki put. Zapravo njegove politicke odluke sa pocetka karijere su bile relastivno liberalne sa pokusajima da se privuku strane investicije. Kasnije sa onim sto je on smatrao neuspehom nacionalne ekonomije zbog sporog rasta (a on je molio Hitlera da rat ne pocinje jos koju godinu) on se okrece sve vecem drzavnom intervencionizmu. 

 

Drugo je razlika izmedju nacizma i fasizma. Nacizam i fasizam imaju odredjene razlike ali bih ja rekao da one nisu preterano znacajne i da se ticu odnosa prema rasnoj superiornosti. Hitler je bio veliki postovalac starijeg Musolinija koji je vec bio na vlasti, a Musolini je bio opsednut idejom novih mladih sila i njihovog prava da one sad malo budu imperijalisti. Ono sto je bio problem je sto su kasno usli u igru. Svet je vec odmakao od klasicnog imperijalizma i Britanska i Francuska imperija su vec polako slabile. Naravno ni njima nije padalo na pamet da sada pustaju nove igrace u tu igru pa je neprijateljstvo bilo neizbezno. Tu dolazi Etiopija kao prekretnica, ali nije sigurno zapad ostao zatecen zlocinima Italijana vec je taj razdor nastajao dugo vremena. Musolini je u Hitleru video saveznika, ali mu nikad nije u potpunosti verovao. Moglo bi se reci da je zbog ideoloskih slicnosti kao i slicne pozicije u kojoj su se nalazile Italija i Nemacka, "mlade" drzave koje nisu imale mogucnost da uberu deo imperijalnog kolaca do tada od njih napravio logicne saveznike, sto je rezultiralo trojnim paktom sklopljenim 1937.

 

Mogu se izvlaciti paralele o komunizmu i fasistickom/nacistickom upravljanju ekonomijom, ali bi bilo pogresno zaklojuciti da su zbog toga te ideologije bile bliske. Posebno sto su im pozadine i motivi bili potpuno drugaciji. Isto naravno vazi i za kapitalizam i moj prethodni post je bio isprovociran upravo takvim zongliranjem zarad forumaskih poentiranja.

 

Majke mi ne znam sta apostata pokusava da kaze ali je bilo zanimljivo citati. :D

 

Adolf Hitler u kampanji za izbore 1933, kada postaje dominatna figura, dobija 400 000 rajh maraka(oko $ 1.5 miliona danas) za kampanju, prilicna suma za politicku kampanju tada, od samo IG Farbena. IG Farben, poznat za vreme Hitlera i kao "drzava u drzavi". Hilter je pricao nekakvu socijalnu pricu dok se nije dokopao vlasti uz pomoc najvecih kompanija Nemacke. A, onda je dosla "Noc dugih nozeva". Postoje ekonomski istoricari koji ce reci da Nemacka nije mogla ici u rat bez IG Farbena kakav je postao mocan za vreme Hitlera. Vec sam pisao o njihovoj saradnji sa Standard oil(danas Exxon i jos par velikim americkih naftnih kompanija, najjace kompanije uz banke u SAD, ako gledamo duzi period). Ali ne samo to, National City Bank im obezbedjuje finansiranje preko obveznica u ogromnoj vrednosti. Kontatki sa americkim kompanijama su postojali tokom Drugog sv. rata, cak je postojala istraga Kongresa koja je to dokazala. Govorim o firmi, IG Farben, koja je imala privatne logore o okviru Ausvica za proizvodnju sinteticke nafte, koristeci logorase za robove, ostvarajuci na taj nacin enorman profit, a onde te iste logorase ubijali kada se istrose sa svojim proizvodom Ciklon-B. Pomenio neke kompanije sa kojima IG Farben saradjuje: Standard Oil of New Jersey, DuPont, Alcoa, Dow Chemical...

Hajde sada da vidimo kako jos "liberalna" ekonomija SAD reaguje na Hitlera i njegove drugarske kompanije:

General Motors, vlasnik Opela, istog onog Opela koji pravi kamione za Vermah kojim ce osvajati Evropu. Od velike zarade od ratne masinerije Nemacke, GM ponovo ulaze u nemacke kompanije.

Ford, donator NSDAP jos tokom '20ih, mozda ne bi ni opstali bez toga jer su bili slabi tada. Nista cudno kada se zna kakav je Henri anti-semita bio. Hitler mu drzao sliku u stabu.

IT&T-imao udeo u nemackim firmama, ukljucujuci i Focke-Wulf, proizvodjacu aviona za Luftvafe tokom Drugog sv. rata. IT&T, profit od zarade u nemackoj tokom Hitlera ulaze u razvoj nemacke ratne industrije ili cak daje tehnologiju, kojima ce biti ubijani Amerikanci i Britanci, poput razvoja bombi koji su bacane na London i komunikacione opreme.

CHASE NATIONAL BANK, IBM...u stvari pitanje je koliko najvecih americkih kompanija nije saradjivalo sa nemackim tokom Hitlera.

Sta nam to govori o tvojoj tezi o bliskosti komunista i nacista tj. bliskosti "liberala" iz SAD sa nacistima?

 

Inace, postojalo je sudjenje za rukovodioce IG Farbena, koji je postoa farsa po rezultatima.

Primera radi, Herman Smic je osudjen na par godina. A, onda po izlasku je postao jedan od glavnih ljudi u Deutsche Bank do smrti, valjda je to zasluga sto je bio kontakt sa Standard oil.

Gomila njih je oslobodjena poput Karla Vurstera, koji je odmah ukljucen u reosnovanje BASF a do svoje smrti je bio u upravnim odborima AlIlianza i Boscha.

[Yoda]

Zaz, ovde si klizavom terenu gde smo još u dva-tri koraka u sferi teorija zavere.

[Zaz_pi]

Sta tacno?

[Prospero]

Final Report of the

Independent Commission of Experts Switzerland – Second World War

 

 

Members:

Jean-François Bergier, Chairman

Wladyslaw Bartoszewski

Saul Friedländer

Harold James

Helen B. Junz (from February 2001)

Georg Kreis

Sybil Milton (passed away on 16 October 2000)

Jacques Picard

Jakob Tanner

Daniel Thürer (from April 2000)

Joseph Voyame (until April 2000

 

 

Switzerland,

National Socialism

and the Second World War

Final Report

 

 

© Pendo Verlag GmbH, Zürich 2002

ISBN 3-85842-603-2

Možda nekom bude zanimljivo, ceo PDF je linkovan.

[Eraserhead]

Zaz, mislim da si dzabe kucao sastav jer se ovde pricalo o ideoloskoj bliskosti a ne o pojedinacnim ulaganjima razlicitih kompanija. Logika ti je takodje losa jer su mnoge komunisticke drzave su bile u medjusobno losim odnosima pa im je ideologija i dalje bila ista ili slicna. Takodje boris se sa zamisljenim neprijateljem jer je moj zakljucak bio da se paralele mogu povlaciti i sa kapitalizmon (Hitler je u pocetku verovao u privatno vlasnistvo) i sa komunizmom (vremenom je klizio u sve vecu drzavnu kontrolu), ali da je nacizam kao ideologija udaljen i od jednih i od drugih.

 

Sad bih ja trebalo da krenem da izvlacim to da je Hitler u jednom trenutku dao kredit SSSRu i da preko toga dokazujem Sovketsko-Nacisticku zaveru, ali to jednostavno ne bi bilo tacno jer je od dolaska Hitlera na vlast politicki odnos SSSRa i Nemacke bio u opadanju sve do 1939. Odgovornost mnogih za ignorisanje Hitlera postoji pa tako i Engleske i Amerike i SSSRa i zaista nemam nameru da upropastimo ovu temu mentalnim zongliranjima i prebacivanjem Amerika-Rusija beskrajne rasprave i na ovu temu.

Edited June 12, 2014 by Eraserhead

[Zaz_pi]

Zaz, mislim da si dzabe kucao sastav jer se ovde pricalo o ideoloskoj bliskosti a ne o pojedinacnim ulaganjima razlicitih kompanija. Logika ti je takodje losa jer su mnoge komunisticke drzave su bile u medjusobno losim odnosima pa im je ideologija i dalje bila ista ili slicna. Takodje boris se sa zamisljenim neprijateljem jer je moj zakljucak bio da se paralele mogu povlaciti i sa kapitalizmon (Hitler je u pocetku verovao u privatno vlasnistvo) i sa komunizmom (vremenom je klizio u sve vecu drzavnu kontrolu), ali da je nacizam kao ideologija udaljen i od jednih i od drugih.

 

Sad bih ja trebalo da krenem da izvlacim to da je Hitler u jednom trenutku dao kredit SSSRu i da preko toga dokazujem Sovketsko-Nacisticku zaveru, ali to jednostavno ne bi bilo tacno jer je od dolaska Hitlera na vlast politicki odnos SSSRa i Nemacke bio u opadanju sve do 1939. Odgovornost mnogih za ignorisanje Hitlera postoji pa tako i Engleske i Amerike i SSSRa i zaista nemam nameru da upropastimo ovu temu mentalnim zongliranjima i prebacivanjem Amerika-Rusija beskrajne rasprave i na ovu temu.

 

 

On je klizio od socijalizma, prezirao je komunizam, kako je bio mocniji, to sam ti napisao. Je l' si ti uopste cuo za "Noc dugih nozeva" i sta se tada desavalo?  Fordova fabrika u Kelnu je bila u americkom vlasnistvu za vreme rata. Mozemo govoriti koliki je uticaj imalo rukovodstvo iz SAD, posto je NSDAP zauzeo odredjene pozicije u okviru rukovodstva. Ali je taj Ford platio 2000 odstetu za zrtve robovskog rada. Da, dobro si cuo. Koliko znam i GM, preko Opela. Sta sada treba da pricam o vezama GM sa Opelom tokom rata preko JP Morgana ili da je Ford-Werke radio delove za V-2, sa kojima je bombardovan London.

Kolika je ideoloska slicnost govoriti koliko je americkih kompanija radilo sa Hitlerom. A, vec sam pominjao rasisticke zakone u SAD u tom periodu koji su doveli do mnogo vece smrtnosti Jevreja nego sto je moglo biti da ih nije bilo. Ti i dalje nastavaljas da guslas o bliskoski komunizma i Hitlera.

 

edit: ako se pitas zasto tek 2000, zato sto su zrtve uglavnom bile iz I. Evrope. Prezivele zrtve su ih tuzile po zavrsetku Hladnog rata.

Edited June 13, 2014 by Yoda
Necemo ovde o tome ko je koliko neobrazovan, smesan i slicno. Ne tolerisemo licne prozivke.

[Radoye]

Apropo Fordove fabrike u Kelnu, Ford je uspesno tuzio americku vladu za stetu nastalu bombardovanjem njihovih postrojenja u Nemackoj - koja su tokom rata bila uposlena u namenskoj proizvodnji za potrebe oruzanih snaga Osovine.

[Zaz_pi]

Amerika je jedva usla u rat protiv Nemacke, bilo je ogroman otpor populacije. Sto nije cudno jer su 1941 poreklom Nemci cinili dobar deo populacije.

 

Ovo je 1910, a do 1941 se jos uvecalo, narocito posle rasisitckog imigranstkog zakona iz 1924, koji je ohrabrivao ulazak Nemaca a obeshrabrivao npr. Italijane ili Jevreje.

Chase je radio prikupljanje priloge za naci rezim po SAD. Vlada SAD je morala da upotrebi jevrejsku i italijansku mafiju u borbi protiv pro-nemackih tastera u SAD, koji su dojavljivali za konvoje nemackom "Vucijem coporu" pod vodom, koji ih jadio sve do 1943. Neverovatne gubitke su Amerikanci trpeli bukvalno na obalama Njujorka.
Verovatno gledas Boardwalk Empire, kao i legendarni lik u "Kumu"-Hajman Rot, e, pa,. Meir Lenkski(ruski jevrejin, kao i jos gomila izuzetno znacajnih naucnika, ekonomista u SAD u posleratnom periodu, kao i etnickih Rusa(poput Sikorskog), a oni njima zabranjivali ulaz zakonom iz 1924) je bio jedan od glavnih ljudi u Operation Underworld, americke vojne obavestajne sluzbe. On je bio kontakt koji je spojio sluzbu sa Laki Lucijanijem, te je on izasao iz zatvora u zamenu za rad za sluzbu tokom rata. Osim ubijanja nemackih tastera vezanih za konvoje imali su ulogu i u rusenju Musolonija. A, posle rata su za zasluge dobijali poslove po Las Vegasu, kada krece bum te pustare, samo sto je Laki bio previse nezahvalan, za razliku od Lenskog, koji je umro u dobokoj starosti, prirodno, sa gomilom mladih zena oko sebe.

Inace je Britanija morala da plati skupo podrsku SAD pre nego sto su SAD zvanicno usle u rat. Neke od najvecih tehnoloskih i naucnih tajni su morali da predaju SAD,  ali ne samo to, vec i odredjene trgovinske povlastice koje je Britanija drzala kao kolonijalna sila. Neki istoricari u UK to smatraju jednim od najtragicnih dana u istoriji UK.

[Radoye]

Da, Ruzvelt je imao velikih problema da ubedi americko javno mnenje u neophodnost davanja podrske Britaniji i Francuskoj protiv nacista, no to na kraju i nije bilo bitno jer mu je na kraju Hitler pomogao objavivsi rat Americi nakon japanskog napada na Perl Harbur. Hilter se nadao da ce i Japanci uzvratiti objavljivanjem rata SSSR, no prevario se.

 

Doprinos SAD pobedi nad nacizmom nije niukom slucaju zanemarljiv, jednom kad su se vec pokrenuli da rade pos'o odradili su ga momacki, narocito na planu logistike.