Smrt fašizmu!

[radisa]

Ovde završavate sa ČvP. Sledeće pominanje istorije u ovom kontekstu vodi u ban od 30 dana + boravak na PZD od 3 meseca nakon toga.I nemojte reći da niste upozoreni.

[namenski]

Jebi ga, sa teme Smrt fasizmu, preko ma cijeg obelezavanja godisnjice Igmanskog marsa, evo nas na pocetku rasprave nasi-vasi, koja ce, cenim do sutra, da postane CvPvU....

@ PraslinGde god da si morao da palis, vratili te nadrndanog, ali ‘ajde, plocu ne menjas.Dobro, da uzmemo da se ideoloski razlikujemo glede borbe protiv fasizma/antifasizma u proslosti, bice da se razlikujemo i u tome sta sve moze pod fasizam, u medjuvremenu izmislili totalitarizam, autoritatizam i gomilu drugih izama…I tako dodjosmo do 21. veka.Neka je proslost proslima, privremeno.I neka mi i vi ne mozemo da se nadjemo: ima medjutim jedna tacka u kojoj se ljudi nalaze bez ostatka ili uglavnom bez ostatka.Ja ne verujem istoricarima: kao fela, pokazali su da su skloni da precesto, u proseku svakih 15-ak godina, pisu ili ucestvuju u pisanju novih istorija, citanju izmedju redova, itd, itd…. Oni to zovu ponovno citanje istorije, ja bih najzahvalniji bio da se zadrze na ulozi knjigovodja, srede to dokumenata sto ima da se sredi, prekopaju sta ima da se prekopa, i daju nam to da pogledamo.I onako ce to svako, ukljucujuci i njih same, da cita kako mu odgovara, a ja nemam razloga da ne verujem da prosecan i prosecno obrazovan covek, jedinka, individua, ne moze bez takozvane strucne pomoci da donese zakljucke.Kakve-takve, nista vise i nista manje obojene predrasudama, ideoloskim usmerenjem ili ostrascenoscu, politickim i dnevno politickim potrebama, itd, itd…Da se vratim na onu tacku za koju rekoh da ce ljudi da se na njoj nadju: mislim na umetnost.Onu koja, da upotrebim ofucanu frazu, prezivi vreme u kome je nastala.Neka se legije istoricara polome oko pisanja i tumacenja istorije, Spanija u doba Napoleona ce za vjeki vjekov da bude bolje prikazana (sta god to znacilo) od strane Goje, Vaterlo ce – sve takticke analize na stranu – da ostane najbolje opisan u Stendalovom Parmskom kartuzijanskom manastiru, Napoleonova invazija na Rusiju u Tolstojevom Ratu i miru, a crvena konjica i Revolucija ce ostati Konjicka armija Isaka Babelja.Mogu ovako unedogled, ali me mrzi: fasizam danas nije fasizam od juce ili prekjuce.Umetnost je ta koja ce na kraju da da konacni sud, sa jedino mogucom potrebom da ju se iznova i iznova cita, gleda i ponovo cita i gleda.Ne istorija kao nauka, ali utoliko pre umetnost koja podrazumeva jedinku, individuu koja se pita.Sad, sto ti znas sve odgovore i srucujes ih onako u jednom dahu, blago tebi, zavidim ti.Imacemo problema da ga prepoznamo, fasizam mislim, u skladu sa najboljim tradicijama takozvanih ljudi koji misle verovatno cemo to da uradimo prekasno, do kraja necemo moci da verujemo da su ljudi sposobni da urade stvari kakve su radili ili ce tek da rade, bojim se.I eto cvora, samo sto nije problem u mojoj ili tvojoj, nasoj ili vasoj ideoloskoj ostrascenosti.Sve dok se nasi ili vasi ne nadju jedni nasuprot drugih.S puskama u rukama.A tada je kasno za sve. Ili - dosao djavo po svoje.

[bergasa19]

Što je to – fašizam?

[Turnbull]

Fascists For Europe

Svoboda supporters at the Euromaidan protests, December 29, 2013 (Sasha Maksymenko/Flickr)

By Adam Blanden - April 15, 2014

 

 

Those in the West who were paying attention reacted with shock and indignation when, last month, the newly formed Ukrainian provisional government welcomed a tranche of neo-fascists into its fold. The Svoboda party’s Oleksandr Sych is now Deputy Prime Minister, while two other Svoboda members lead the agriculture and environment ministries, and another is acting as prosecutor general.  Even Praviy Sektor—EDL-style street thugs to Svoboda’s BNP—came closer to mainstream acceptability as a result of their involvement in the Maidan uprising.

Given the parlous state of politics across the continent, western Europe’s indignation was a little hypocritical. Still, Ukraine’s Svoboda party stands well to the right of the Wilders or le Pens of the West. The Ukrainian far right departs from that of the West, too, in its rosy view of European Union membership. “The participation of Ukrainian nationalism and Svoboda in the process of EU integration is a means to break our ties with Russia,” boasted Svoboda’s Yury Noyevy. The party’s heartlands are in the anti-Communist and anti-Russian west of the country, along with the proportion of the population that aspires to EU-backed “modernization.” It is this convergence of pro-Western and Ukrainian nationalist interests that has won many leftists over to the notion that the Ukrainian regime had been the victim of a Western-backed fascist coup, and has even allowed some to mistake Putin’s brazen opportunism for self-defense. These misrepresentations aside, the sudden ascension of Svoboda and Praviy Sektor to prominent public positions inches the EU closer to tolerating fascists.

Ukraine’s governmental neo-fascists—famous for leader Oleh Tyahnybok’s assertion that Ukraine is run by a “Muscovite-Jewish mafia”—are only the most startling iteration of a growing trend in “east-central Europe” (the geographic euphemism referring to the non-Balkan ex-communist countries) towards a fully politically incorporated radical right. This trend—at various stages of development throughout the region—sees the mainstream center right and the far right dominating public discourse while the traditional left flounders under conditions of austerity and social instability. The far right has proved uncannily able to take advantage of this vacuum, lending an extraordinary degree of popular acceptance to its open misogyny, homophobia, and anti-Semitism. Not all of the region’s right-wing radicals are as professional as the Ukrainians. In Poland, Independence Day has become a sort of far-right carnival of street violence, as nationalist gangs descend on Warsaw to smash up shops and burn rainbow flags. In the Czech Republic, far-right street protests against the “Roma menace” are on the rise, as documented exhaustively on the excellent site Romea. More insidious and slow-burning is Hungary’s far-right Jobbik Party , which has been inciting hatred of Roma and Jewish minorities from an increasingly strong parliamentary position for years. Though traditionally the Front Nationals and Freedom Parties  of the postwar era have had to moderate their positions to gain wider acceptance, it appears in east-central Europe (as in Greece, with the rise of the notorious Golden Dawn) that the most racist of far-right views are finding greater mainstream credibility. As prominent and increasingly widely accepted political actors in the once-heartlands of anti-Nazi resistance, these far-right parties set a dangerous precedent for Europe as a whole.

Precisely because of the danger represented by far-right organizations like Svoboda and Praviy Sektor, it is important to place them in their wider context. Seamus Milne, writing in the Guardian, has suggested that the success of the far right in Ukraine reflects mismanagement of the collapse of the Soviet Union by the Western powers and subsequent Western expansionism. While it’s true that the undoing of the Soviet regime was economically disastrous, its disappearance in no way guaranteed the inter-ethnic violence that has followed in former Yugoslavia, Georgia, and now Ukraine; indeed, each case is highly historically distinctive. Instead the attempted—and often botched—restructuring of entire social systems by competing national elites has turned chaos and cronyism into a default setting of Europe’s peripheral economies. The West cannot be entirely to blame for what are local struggles over the nature of regional integration into a properly global capitalism. Certainly the EU dislikes the idea of cooperating with street thugs. The problem is that such compromises may soon become a necessity. 

Characteristic of the struggle for regional predominance has been the marginalization of left- and potentially left-wing social forces. Trade union membership is universally low (hovering between 12 and 17 percent of the workforce throughout east-central Europe) and the unions themselves are widely incapacitated. Traditional Communist Parties—where they have kept the name—have been utterly outpaced. Despite their “vanguardist” pedigree, most Communist Parties—with their conservative bureaucracies and propensity for myopic realpolitik—have been constitutionally constrained beasts. Rightly damaged by lingering association with the old regimes, and often still depicted as the stooges of Russian expansionism, Communists throughout the region have been consistently outmaneuvered by more flexible, youthful organizations—de facto those of the right—when it comes to attracting discontented voters. Meanwhile, much of the former dissident and anti-communist center right—the great electoral beneficiaries of the liberal turn of the 1990s—has either shifted further right itself or been brought down by its own corruption scandals, creating an opening for more radical groups. In the Czech Republic, the Civic Democratic Party (ODS) has recently seen its support base crumble following the collapse of the Necas government, under pressure of constant scandal. Meanwhile in Hungary, Viktor Orbán’s ruling Fidesz Party has constructed an apparently unassailable constitutional advantage, sidelining the already scandal-rocked Social Democratic opposition. Once an anti-communist opposition stalwart, Fidesz has grown increasingly authoritarian in power.

The ideological knot, then, is a complicated one. Traditional left-right party divisions are falling by the wayside as the mainstream parties oscillate between neoliberal technocracy and more aggressive right-wing nationalism. In Hungary, which has been subject to something of a Putinesque turbo-presidency of its own under Orbán, Fidesz electorally overwhelms the more violent Jobbik only by triangulating to the right. In many ways, the neo-fascists in Jobbik do the old fashioned authoritarian nationalists of Fidesz a service by making them look strangely moderate. Meanwhile, Orbán has taken full advantage of the weak opposition by imposing harsh restrictions on the scope for popular protest and civil activism. This leaves the right further empowered while compounding the marginalization and fragmentation of the left. As a result, no one is too alarmed these days when a founding member of Fidesz declares all “gypsies” “not fit to live amongst people.” After all, Jobbik organizes street crusades against “gypsy crime.” Thus the mainstream right gets away with its rabid racism by passing the buck onto an even more aggressive far right.

The Czech Republic makes for a revealing point of comparison. Here civil society institutions, like the aforementioned Romea, have done well at raising awareness of far-right marches, encouraging public condemnation, and halting the transformation of simmering social tensions into mobilized hatred. Many components that made up the communist-era safety net, though embattled, remain intact. University education (in almost all cases to Masters level) is for all intents and purposes still free. The private education sector remains an unconvincing choice even for the wealthy. Social benefits are still what Western observers describe as “generous.” Inequality, though it exists and is increasing, is a source of popular discomfort. And it must be said that the continued existence and popularity of the Czech Communist Party, which regularly scores around 15 percent of the popular vote in national elections, pushes social policy to the left. Various tuition fee proposals have had to be shelved. Governments attempting to push back the welfare state have been systematically undermined by corruption scandals  while garnering little sustained public support. In such a situation of structural impediment to social “readjustment,” the political class has proved itself incapable of entirely marginalizing social power. The far right has little room to organize more professionally, at least for the time being. Yet there have been few, if any, universal social gains in the market era since 1989, and discontent over a stagnating economy and political corruption is growing. Increased market integration and the growing formalization and centralization of power in a parliamentary elite suggest that the stalemate will not hold. The Workers’ Party of Social Justice (DSSS), though winning only 2 percent of votes at elections, has already made some progress in getting people on the streets in the name of “anti-gypsyism.” Whether the far right, riding a wave of resentment against the poor Roma population, can capitalize on future turmoil remains to be seen.

The British historian Timothy Garton Ash once wrote that the “elective affinities” that bind the likes of Hungary, Poland. and the Czech and Slovak Republics to the West through the “mythopoeic” manifestations of “the idea of Central Europe” bind them just as readily to an alternative tradition —not that of tolerance, liberalism, skepticism, and the rule of law but that of racism, anti-Semitism, and romantic uber-statism, which reaches its apogee in Nazi Germany. Thus the countries of east-central Europe form, in the liberal Western imagination, a sort of last stop on the road to a barbarous and mythical East. Yet Nazism was by no means the inevitable flowering of some innate regional Geist. Historically, ultra-nationalism has only emerged where existing systems of social security and the organization of work have been radically undermined (as in the wake of the collapse of the Soviet Union and Yugoslavia) and where social forces for change (in the form of political parties or unions or wider civil society movements) have splintered. In these circumstances, the highly disciplined  and increasingly articulate far right tends to outpace the centrist dinosaurs and eclipse the left. These are the conditions we’re in now. And they’re bringing ultra-nationalism and racism back to the heart of the EU.       

                 

Adam Blanden is a Prague-based writer on politics, history, and culture. He blogs at http://accidental-witness.blogspot.cz.

Edited April 15, 2014 by Turnbull

[Otto Katz]

Protiv fašizma kao i uvijek sa Srbima, Romima i Židovima.

 

Antifašističku ligu čine i Građanski odbor za ljudska prava, Romsko nacionalno vijeće, Židovska općina/Šoa Akademija, Židovska vjerska zajednica "Bet Israel", Vijeće romske nacionalne manjine Grada Zagreba, Kuća ljudskih prava Zagreb, Mlade antifašistkinje i antifašisti Zagreba, Srpski demokratski forum, Centar za mirovne studije, B.A.B.E, Savez društava "Josip Broz Tito" te Savez ratnih i vojnih invalida RH iz Drugog svjetskog rata.

[Eraserhead]

Crveno i crno o komunističkom antifašizmu

NEVEN SESARDIĆ · 08/05/2014

 

 

Greh gotovo svih levičara od 1933. naovamo je u tome što su želeli biti protiv fašizma, ali ne i protiv totalitarizma generalno.

Džordž Orvel, 1944.

 

Antifašizam je sam po sebi dobra stvar, zar ne? Ko bi uopšte mogao biti protiv antifašizma, osim, naravno, fašista samih? Budući da nam logika kaže da se dvostruka negacija zapravo poništava te da se na kraju svodi na afirmaciju, ne sledi li odatle očigledno da biti antifašista u stvari znači biti fašista?

 

Ne, to uopšte ne sledi. Logika na kojoj je taj zaključak zasnovan potpuno je pogrešna. Ako je fašizam moj neprijatelj, to nikako ne znači da neprijatelj mog neprijatelja (tj. antifašista) mora nužno biti moj prijatelj.

 

Štaviše, sasvim je moguće da neprijatelj mog neprijatelja bude meni još i veći neprijatelj nego onaj prvi neprijatelj! Sve će zavisiti od toga zašto je taj drugi protiv mog neprijatelja. Je li to možda zato što on tog neprijatelja vidi kao pretnju mojim (a eventualno i svojim) bazičnim demokratskim pravima pa stoga želi da se zajedno sa mnom bori protiv njega (fašizma), za slobodu nas obojice? Ili pak on možda sve to radi samo zato da bi uklonio svog rivala u totalitarizmu te tako dobio priliku da me podjarmi i da me sam maltretira i teroriše koliko hoće?

 

Evidentno je da se samo u prvom slučaju antifašizam može smatrati nečim pozitivnim i pohvalnim. Prema tome, puka činjenica da se neki pokret objektivno borio protiv fašizma nije nikako dovoljna da bi taj pokret prikazala u iole dobrom svetlu. Da bismo smisleno doneli bilo kakvu vrednosnu ocenu tog pokreta, moramo razmotriti razloge njegovog antifašizma.

 

Kako stoji stvar s razlozima za komunistički otpor fašizmu? Teško da ti razlozi mogu insipirisati divljenje s obzirom na istorijsku činjenicu da su svi komunistički režimi bez izuzetka završavali masovnom opresijom i sistemskim zatiranjem najelementarnijih demokratskih prava, a da su kompartije na oltaru revolucije žrtvovale desetine miliona života vlastitih sunarodnika. Taj crveni teror sasvim sigurno ne može biti dobar samo zato što je onemogućio crni (ili beli) teror.

 

Nemojte da pokušavate, poput nekih današnjih političara, da branite komunistčki antifašizam tvrdnjom da je on barem bio baziran na lepim idealima jednakosti i socijalne pravde, za razliku od fašizma koji je uključivao manifestno neprihvatljivi rasizam i antisemitizam.

 

Prvo, komunizam kao politička doktrina nije u delima klasika marksizma bio sveden samo na idiličnu sliku svetle budućnosti nego je, naprotiv, vrlo jasno opisivao i najavljivao nemilosrdni i krvavi “revolucionarni teror” (Marksov termin) praćen likvidiranjem čitavih grupa ljudi kao npr. kontrarevolucionarnih elemenata, kulaka, neprijatelja naroda i ostalih “štetnih insekata“ (Lenjinov termin).

 

Ni kasniji idoli “nove levice” nisu se previše ustručavali da otvoreno obznanjuju surove mere koje su pripremali: “Komunizam nije ljubav. Komunizam je čekić koji upotrebljavamo da smrskamo neprijatelja” (Mao); “Mržnja je sastavni deo naše borbe: nemilosrdna mržnja prema neprijatelju koja nas gura preko prirodnih granica urođenih čoveku i koja nas pretvara u nasilne, nasilne, selektivne i hladne mašine za ubijanje” (Če Gevara). Kada se sve to ima u vidu, neobično je koliko je još uviek raširen levičarski mit o prekrasnoj viziji komunističkog raja koja je, avaj, ostala neostvarena samo zato što su sve te komunističke vođe negde skrenule s “pravog” Marksovog traga pa su greškom svoje narode, umesto u to divno “carstvo slobode”, odveli u dugogodišnje ropstvo. I Lenjin i Staljin i Mao i Čaušesku i Enver Hodža i Tito i Kastro i Pol Pot i Ho Ši Min i Mengistu i Kim Il Sung i…

 

Drugo, čak i kad bi komunistička retorika zaista obećavala samo utopijski ideal “svakome prema potrebama”, ne bi li racionalan čovek ipak trebalo da taj pokret ocenjuje prema realnim posledicama svih tih političkih pokušaja, a ne samo prema njihovoj slatkorečivoj propagandi? Sve te grozote koje su se redovno događale, i to baš svaki put kad su komunisti dolazili na vlast, moraju bar donekle dovesti u sumnju njihovu ideologiju.

 

Isto kao što sveukupne činjenice dovode u sumnju Mujinu verziju događaja u onom vicu kad policija od njega traži da objasni kako se to dogodilo da je Haso završio u bolnici s brojnim ranama od uboda nožem, a Mujo odgovara: “Ma pusti, bolan, vako je to bilo. Idemo Haso i ja ulicom, on se u jednom trenutku spotakne i u padu se ubode na moju čakiju. I tako još nekoliko puta!”

 

Slično tome, mi bismo trebali da poverujemo da je nekako ispalo, nesretnim sticajem okolnosti, da je prvo nastojanje da se ostvari besklasno društvo dovelo do strahovlade tajne policije, Gulaga i masovnih egzekucija bez suđenja – a onda kasnije opet tako još nekoliko puta. Ali nije komunizam za to kriv! (Da, da, Mujo!)

 

Fašizam je bio zlo i svaki onaj antifašizam koji je prepoznao prirodu tog zla i zbog toga mu se usprotivio dobiće pozitivan predznak. Ali nije jasno da su komunisti ikada to stvarno prepoznali. Pre svega, oni to nisu ni mogli jer njihov vlastiti pokret ima toliko sličnosti s fašizmom da se ta dva režima (“heterozigotni blizanci”, kako ih je nazvao istoričar Pjer Šonu (Pierre Chaunu)) u političkoj literaturi obično zajedno klasifikuju kao potpuno nov i drastični oblik represivnog političkog sistema koji se naziva totalitarizmom.

 

No i u praksi su komunisti pokazivali da im fašizam nije uviek bio smrtni neprijatelj, npr. onda kad su svoje potencijalne antifašističke saveznike i neosporno demokratske stranke znali nazivati “socijalnim fašistima”, pokazujući time da je za komuniste “fašizam” postao naprosto pogrdan naziv za sve njihove protivnike te da više nisu bili u stanju da vide neku veliku političku razliku između, recimo, parlamentarnih socijaldemokrata i fašističkih crnokošuljaša. (Usput rečeno, to je tendencija koju su zadržali i mnogi savremeni levičari koji olako potežu etiketu “fašista” na svaki objekt svoje mržnje, uključujući i američke predsednike Ronalda Reagana i Džordža V. Buša.)

 

Takođe, dodatno svetlo na odnos komunista prema fašizmu baca i činjenica da su oni bili spremni da otvoreno sklope sporazum s fašistima (pakt RibentropMolotov) te da su nakon toga čak s najvišeg mesta javno deklarisali da je fašizam zapravo “stvar ukusa”. A kao što znamo, o ukusima nema smisla raspravljati, a pogotovo nema smisla oko toga voditi rat.

 

Uostalom, stav komunista prema fašizmu bio je po pravilu manje determinisan njihovim doktrinarnim neslaganjima s fašizmom, a više njihovom lojalnošću prema ideologiji dirigovanoj iz Moskve.

 

To najbolje ilustruje činjenica da su oni potpuno ravnodušno prihvatali nacističku okupaciju vlastitih domovina, a da su naprasno postali “rodoljubi” i antifašisti tek nakon Hitlerovog napada na “prvu zemlju socijalizma” u junu 1941. godine. Indikativan primer je Moris Torez (Maurice Thorez), tadašnji generalni sekretar francuske komunističke partije koji je, nakon što je Francuska objavila rat fašističkoj Nemačkoj, po direktivi Kominterne dezertirao iz francuske vojske i pobegao u Sovetski Savez, a za taj je podvig u odsutnosti bio promptno osuđen na smrt.

 

Neko će reći da je komunizam ipak manje zlo od fašizma pa da to onda čini komunistički antifašizam barem donekle vrednim pohvale. Ovaj argument je loš čak i ako se prihvati kontroverzna premisa o manjem zlu. Manje zlo može biti relativno bolji rezultat u nekom objektivnom smislu, ali odatle nikako ne proizlazi da oni koji su odgovorni za to manje zlo (i time indirektno za sprečavanje većeg zla) zaslužuju pohvalu.

 

Uzmimo sledeći primer. Nasilnik A napadne neku ženu s ciljem da je siluje i potom ubije. U to se umeša nasilnik B koji tu ženu namerava samo da siluje, ali ne i da je ubije. Nakon kratkog sukoba između dvojice nasilnika, B izlazi kao pobednik i ostvaruje svoju nameru. U toj situaciji bi se zaista moglo reći da je u izvesnom objektivnom smislu dotična žena imala sreću što se pojavio B (jer je tako barem ostala u životu), ali ne bi li bilo prilično groteskno tvrditi da bi ponašanje nasilnika B trebalo da se slavi ili da bi mu ta žena možda još trebalo i da se zahvali što ju je “spasao”?

 

Aleksandar Solženjicin je takođe osporavao argument o manjem zlu, tj. ideju da je, sveukupno gledajući, komunistički totalitarizam ipak bio dobrodošao u borbi protiv fašističkog totalitarizma. On kao odgovor nudi rusku poslovicu “Ne zovi vuka u pomoć protiv pasa” i objašnjava: “Ako te napadnu psi i počnu te ujedati, bori se protiv pasa, ali nemoj zvati vuka u pomoć, jer kada vukovi dođu, oni će doduše oterati pse, ali će i tebe rastrgnuti.” Iz ove alegorije može se naslutiti da Solženjicin ne prihvata čak ni početnu premisu o komunizmu kao manjem zlu.

 

Složili se mi ovde sa Solženjicinom ili ne, on je neosporno u pravu kad naglašava izrazitu neprirodnost vojnog savezništva između zapadnih demokratija i sovjetskog komunizma u ratu protiv zajedničkog neprijatelja – fašizma.

 

Borba protiv fašizma je u mislima većine ljudi direktno povezana s borbom za slobodu, ali u kontekstu Drugog svetskog rata ta veza uopšte nije bila čvrsta. Pomalo paradoksalno, poraz fašizma je čak doveo do ukidanja slobode u mnogim zemljama koje su pre rata imale razvijenu demokratiju, tako da je jedan lucidni politički komentator postavio pitanje o tome koliko u takvom svetlu uopšte ima smisla govoriti o pobedi demokratskih snaga: “Ako je Britanija podnela šest godina rata i stotine hiljada mrtvih u ratu koji je objavila da bi odbranila slobodu Poljaka, a slobodu Poljaka je na kraju zatro komunizam, kako onda možemo tvrditi da je Britanija pobedila u tom ratu?”

 

Sličan stav brani i Najal Ferguson (Niall Ferguson), vrlo ugledni istoričar s Harvarda, koji smatra da su u Drugom svetskom ratu “zapadne sile sklopile savez s despotom koji je u svakom pogledu bio jednako brutalan tiranin kao Hitler“ i da je zbog toga “pobeda 1945. godine bila pobeda s mrljom – ako je to uopšte i bila pobeda“. Štaviše, on ide i mnogo dalje u insistiranju na mračnoj strani antifašizma te tvrdi da su Britanija i Amerika tada ušle u “autentično faustovsku nagodbu“, ali s tom razlikom da su one u tom ugovoru s đavolom zapravo prodale duše drugih da bi otplatile svoj dug “Sovjetskom Sotoni“.

 

Da su se komunisti stvarno pridržavali svoje parole “Smrt fašizmu, sloboda narodu!”, njihov bi antifašizam sigurno postao vrednim istorijskim nasleđem. Ali sasvim je očigledno da oni ne bi mogli da ostanu komunisti da su krenuli tim putem jer je drugi deo te parole bio u direktnom konfliktu s njihovim osnovnim ciljem. Jedina svrha proklamacije “Sloboda narodu!” bilo je očekivanje da će na taj način biti lakše mobilisati mase za ratni napor. Prava komunistička ideja vodilja, koja naravno nije mogla biti javno izrečena, bila je “Smrt fašizmu i slobodnim izborima, sva vlast Partiji”. Kao što se zna, ovo je lukavstvo dalo odlične rezultate. Ogroman se broj poštenih ljudi iz patriotizma i drugih idealističkih razloga uključio u borbu za slobodu pod vođstvom “komunističke avangarde”, ali bez puno svesti o tome u šta se zapravo upuštaju. Otrežnjivanje je kasnije trajalo godinama, a u mnogim slučajevima do njega nikada nije ni došlo.

 

Šta iz svega ovoga zaključiti? Da je posleratni period komunističke vlasti bio isključivo negativan te da za oslikavanje te istorijske epohe treba koristiti samo tamne boje? Naravno da ne. U sveukupni saldo tog režima ne ulazi samo jednopartijski sistem i suspenzija demokratije nego i neke okolnosti koje na njega bacaju povoljnije svetlo, kao npr. činjenica da je komunistička represija u Jugoslaviji bila ipak blaža nego u zemljama Istočnog bloka, da je većina ljudi mogla slobodno putovati u inostranstvo, itd.

 

Moram ipak u ovom kontekstu ponovno naglasiti ono što je već ranije rečeno. Ni ta relativno labavija “diktatura proletarijata” jugoslavenskih komunističkih vlastodržaca još uvek nije automatski razlog da ih slavimo, isto kao što deca ne smatraju da bi svoje roditelje koji ih dnevno tuku i zlostavljaju trebalo da slave samo zato što su ti roditelji “velikodušno” odlučili da ih neće (premda bi mogli!) još i dodatno maltretirati tako da ih čitavo vreme drže zaključane u podrumu.

 

Dakle, oni koji se busaju u prsa svojim antifašizmom neće nas previše impresionirati sve dok nam uverljivo ne pokažu da su oni u toj borbi stvarno nastojali odbraniti upravo one temeljne demokratske vrednosti koje je fašizam ugrožavao (autonomiju pojedinca, pravo izražavanja mišljenja, slobodu političkog delovanja, itd.). Ako u tome ne uspeju, njihova će se velika ratna “zasluga” svesti samo na to da su jedan totalitarizam porazili, a drugi uspostavili.

 

Neven Sesardić je profesor filozofije na univerzitetu Lingnan u Hong Kongu. Autor je više knjiga i mnogobrojnih tekstova iz oblasti filozofije nauke, filozofije biologije, filozofije duha i političke filozofije. Tekst “Crveno i crno o komunističkom antifašizmu” prvobitno je objavljen u Jutarnjem listu 2008. godine.

[Filipenko]

Ništa, imaće priliku vrlo brzo svi kojima je na srcu demokratska vrednost, autonomija pojedinca, pravo na izražavanje mišljenja i slobodu političkog delovanja da nas uvere da je njihov antifašizam ono pravo. Uostalom, ovaj put pomoć neće imati.

[Eraserhead]

Valjda nam je svima na srcu autonomija pojedinca, pravo na izrazavanje misljenja i slobodu politickog delovanja.

[Filipenko]

Naravno, zato i osuđujemo današnje oblike fašizma, kao što su USA, Ukrajina, desni sektori širom Evrope.

[Eraserhead]

Naravno, zato i osuđujemo današnje oblike fašizma, kao što su USA, Ukrajina, desni sektori širom Evrope.

 

Desni sektori sirom evrope dosta mrze Ameriku, ali imaju drugog favorita. Verovatno se pitas koga.

[namenski]

 

Neven Sesardić je profesor filozofije na univerzitetu Lingnan u Hong Kongu. Autor je više knjiga i mnogobrojnih tekstova iz oblasti filozofije nauke, filozofije biologije, filozofije duha i političke filozofije. Tekst “Crveno i crno o komunističkom antifašizmu” prvobitno je objavljen u Jutarnjem listu 2008. godine.

 

Kad ovakvo govno od coveka ovako dobro objasni sve...

[apostata]

 

Crveno i crno o komunističkom antifašizmu

NEVEN SESARDIĆ · 08/05/2014

 

(...)

 

 

Kad ovakvo govno od coveka ovako dobro objasni sve...

Strašno!

 

Al' od jednog totalitaritologa drugo se ne može ni očekivati.

[kapetanm]

Да сам јуче умро не би знао да деветог маја треба да се уче нове дефиниције анти и фашизма

[beatakeshi]

Pošalica sa Mujom i Hasom.

[Turnbull]

Sesardić je dobar filozof nauke, ali politički totalni idiot.