O veri, religiji, duhovnosti još jedared

[Д]

Samo citiram bez nekog posebnog razloga.

Сваки пут када неко цитира понтијака, ја не верујем да тај човек има 50 година.

[Otto Katz]

Сваки пут када неко цитира понтијака, ја не верујем да тај човек има 50 година.

Dočim svaki put kad ga niko ne citira, vjeruješ. Čudni su i unnachvollziehbar putevi vjere. Tražiti tu logiku posao je jalov.

[Pontijak]

Сваки пут када неко цитира понтијака, ја не верујем да тај човек има 50 година.

ti bas volis svaki cas da izdrkas voajerisuci citiranje pontijaka

[Pontijak]

Samo citiram bez nekog posebnog razloga.

[dare...]

Pročitao dokono od početka...I ja bih želeo da verujem... Tako se lakše korača kroz život... Molitvica uveče pre spavanja, molitvica ujutru po buđenju... Zabodeš obe recitacije, u ono svoje jal pojedinačno, jal kolektivno nesvesno i umiriš svoje probleme i nemire... Poveruješ... Ostaviš dnevne probleme, onom tamo gore svevidećem tati i mirno spavaš...Kao kad npr. poveriš svoje probleme roditeljima, koji kažu ne sekiraj se, sve ćemo to srediti... I ti poslušno klimneš glavom i odeš na počinak sa mirnom glavom... Ne prevrćeš se i ne budiš u znoju...Voleo bih da mogu da verujem... Verujući ljudi duže žive... Valjda manje sumnjaju, analiziraju i grizu sami sebe... Stvarno bih voleo da verujem... Ali najdalje što sam mogao da doguram to je neko sudbinsko prihvatanje, tek dovoljno da ublaži moje svakodnevne nemire...Tja... Ćutim, radim i izmorim se, ne bili se nekako probio do novog dana...A voleo bih da verujem...

[boshoku]

suptilnost tvoje ironije ne remeti cak ni mir paukove svilene mreze

[Bojan]

Covek preko religije zeli da sazna izvor postojanja. Postojanja ili bivstvovanja samog po sebi. Jer ono sto je postojanje za nas jeste postojanje u svetu i postojanje u transcendenciji. Postojanje u transcendenciji (ili postojanje po sebi) se ne moze uciniti predmetom izucavanja, kao sto je to slucaj sa postojanjem u svetu. Imajuci ovo u vidu religija mora biti prozeta filozofijom.Ateizam ne moze biti proglasen kao logicna posledica filozofiranja, niti filozofija moze u potpunosti odbaciti religiju. Pokusaj da se filozofija otarasi religije svodi se samo na povrsno odbacivanje religije kao "metafizike za narod".Vrlo cesto je jedan ateista (bezboznik) blizi istinskom verniku nego prosecnom, nerazmisljajucem coveku, utopljenom u svakodnevnicu, pa ma se on izjasnjavao i kao vernik.Kao i pravi vernik onaj ko filozofira cini to iz sopstvene sustine.

[расејан]

Ти текстови које читам у себи садрже све ово што даље наводиш и пишу их људи који су у тој области већи ауторитети него студенти докторанти које ти овде призиваш.

Док текстови које читаш наглас нису уопште такви? :)

Dočim svaki put kad ga niko ne citira, vjeruješ. Čudni su i unnachvollziehbar putevi vjere. Tražiti tu logiku posao je jalov.

Опет, тражити логику у вери је противречно суштини вере. Шта је логично, тачно је по себи и кад се не верује. Што је неизвесно или недокучиво или напросто нетачно, може неком да буде тачно, ако се одлучи да верује у то.

Stvarno bih voleo da verujem... Ali najdalje što sam mogao da doguram to je neko sudbinsko prihvatanje, tek dovoljno da ublaži moje svakodnevne nemire...Tja... Ćutim, radim i izmorim se, ne bili se nekako probio do novog dana...A voleo bih da verujem...

Рекао бих то исто, кад бих бар једном дошао до тога да пожелим да верујем, ал' нисам ниједном. У мојој верзији, то изађе на "благо онима који успевају да верују, па могу да се ослоне бар на то". Пошто мени то не полази за главом, вазда нека сумња, остаје ми своје кљусе.У ствари не разумем како људи то могу, да престану да постављају питања, да престану да сумњају, да кажу јесте тако је иако нема смисла.

[Shan Jan]

Nemam sta pametno da dodam osim da je vredelo preci prethodnih 7 strana natezanja samo zbog daretovog posta.I ja zelim da verujem

[Jolly Roger]

Mario Kopić piše sve bolje tekstove u poslednje vreme... Još malo priče o Tanatosu - pokretaču svega...

Najradikalnija misaoMario Kopić 17.08.2010.Misao o čovjekovoj smrtnosti, o čovjekovoj konačnosti, bila je i do danas ostala najradikalnija misao. Razumljivo je da je odbacuju teolozi i/ili „kršćanski filozofi“, ali je mnogo manje razumljivo da je nastoje zaobići i nasljednici marksizma i psihoanalize, poput Alaina Badioua, Bruna Bosteelsa ili Jacquesa Lacana, a u svom posljednjem razdoblju života i Jacques Derrida. Upotrebljavajući riječi kao što su „beskonačnost“ i „besmrtnost“, prave se kao da je riječ o nekakvim metaforama. Ali o metaforama ne može biti riječi, jer njima ne prethode nikakve bukvalnosti, nikakva izvorna značenja koja se zatim mogu nadomjestiti prenesenim, što su metafore.Najdublje je s filozofske ravni pri tome skliznuo učenik ortodoksnog lenjiniste Louisa Althussera, Alain Badiou, psiho-bio-logizirajući (be)smrtnost i naturalizirajući (bes)konačnost, vraćajući se tako u vremena prije fenomenologije i njezinih dosega. Jer fenomenološki pristup svemu što jeste predstavlja pristup koji se usuđuje govoriti samo o onome što mu je dostupno. A dostupno nam je ono što nam se pokazuje, što možemo neposredno uvidjeti, što nam se samo od sebe razotkriva. Samo od sebe nam se, pak, razotkriva uvijek samo nešto konačno. I Jacques Lacan, koji se narativom o ireduktibilnoj nepotpunosti, ne-cjelovitosti čovjeka kao govorećeg i spolnog bića kreće između teološke definicije Boga kao savršenog (perfektnog) i čovjeka kao manjkavog (defektnog) bića, ostaje pod nebom „cjeline čovjeka i njegova Boga“ od koje se navodno oprostio. Upravo je ta Cjelina, za koju se činilo da je balon koji je prsnuo sa smrću Boga, ono što se, na žalost, još uvijek obnavlja, kao nekakav bezgranično rastezljiv mjehur, kao mjehur što ga teolozi i upravo navedeni teoretičari naduvavaju svagda iznova, iz dana u dan.Bog je mrtav, ali njegove božje osobine, poput besmrtnosti, vječnosti ili svemoći (stvaranja ili kreiranja iz ništine) neprestano oživljavamo. Kao da bi doista postojalo vaskrsenje iz mrtvih i kao da bi naposljetku voljeli da neko iz mrtvih na kraju krajeva probudi i samog Boga.S time bi najzad valjalo prekinuti. I zaista se suočiti sa činjenicom, pra-činjenicom, pogledati joj u oči i otresti se, osloboditi se ne samo živog, nego i mrtvog Boga. Nema razloga da bi zbog toga prestravljeni drhtali od užasa ili se pak tresli od žudnje. Nema razloga za kajanje i žalovanje! Jer bog kojeg smo navodno ubili, mi ubojice, i koji je sada navodno mrtav, uistinu nije mrtav, jer on uistinu nikad nije ni živio. Označilac „mrtav Bog“ proishodi iz opijenosti fikcijom, fiksiranom iluzijom o postojanju ili životu Boga i zapravo o Bogu kao vječnom životu. U tu je fikciju bio ulovljen i Friedrich Nietzsche, i to toliko da je umjesto vječnosti Boga izmislio vječno vraćanje jednakog, u kojeg bi dakako spadalo i vječno vraćanje života, vječno vraćanje Života s onu stranu života i smrti.Često se razmatra pitanje porijekla Nietzscheove tragičnosti. Samih njegovih objašnjenja vlastite tragičnosti, tragičnosti dionizijske filozofije, ima mnogo. Ali nijedno od njih nije konačno. Uprkos tome, istinu možemo otkriti upravo u njima, u njihovim napola izrečenim istinama. Među njima je pak ključna ona po kojoj je vječno vraćanje jednakog nadomjestak za besmrtnost. Tragičnost je upravo u tom nadomještanju, u supstitutivnosti vječnog vraćanja jednakog, u supstituciji besmrtnosti. Koliko god misao o vječnom vraćanju jednakog bila oslobađajuća, od misli na smrt ne može nas osloboditi. Da li bismo stoga mogli utvrditi da tragičnost izvire iz gubitka vjere u besmrtnost? Da, ali samo kad bi ta vjera uistinu postojala, postojala bez ikakve sumnje. A izvjesnosti o takvoj vjeri nema. Čak nam i Isusove riječi, one zadnje, na krstu, siju sumnju u vjeru bez svake sumnje.Istinski, življeni život nije vječni život, Život bez rođenja i smrti. Živimo li s veseljem spram života, ne treba nam prihvaćati, uzimati život kao nekakav zadatak. U veselju spram života svagda već ljubimo življeni život i ljubimo ga više od kakvog dodatnog i zato naknadnog smisla. Od samog početka, jer smisao života jeste u životu, smisao života jeste sam život. Smisao koji nije ništa drugo doli istina ili čistina (ne-skrivenost) života.Čovjek je smrtan u bukvalnom značenju, u izvornom značenju onoga što znači smrt, koja je uvijek jedino i samo smrt čovjeka i nijednog drugog bića. Besmrtnost možemo razumjeti jedino i samo iz smrtnosti. To je temelj fenomenološkog razumijevanja i zatim prikaza, opisa i objašnjenja „stvari same“. Ako to preskočimo ili ako takav pristup ne razumijemo, tada ne znamo što je fenomenologija i što je ono novo što je donijela u filozofiju i zavazda je promijenila. Besmrtnost kao negacija smrtnosti, stvari same, kad je riječ o čovjeku, nije stvar sama. Zato već o samoj bukvalnosti riječi „besmrtnost“ možemo govoriti samo u prenesenom značenju. Besmrtnost sama, besmrtnost kao takva, ne postoji. Čovjek kao smrtno biće nipošto nije i ne može da bude besmrtno biće, ni u bukvalnom ni u prenesenom značenju.Smrt kao smrt, smrt čovjeka kao smrtnog bića, ujedno bića koje „zna“ za svoju smrtnost, nije ni prirodna ni natprirodna pojava. Uopće nije pojava, nego fenomen, i to fenomen kao egzistencijal: način bivstvovanja čovjeka. Besmrtnost nipošto nije način bivstvovanja čovjeka, nego iz čovjekova načina bivstvovanja prizvana predstava, predstava prizvana poricanjem upravo tog načina bivstvovanja, dakle u mislima umišljena utvara koja izvire iz čovjekove želje za besmrtnošću. Kao fantazijska predstava besmrtnost je fantazma. To ne znači da „besmrtnost“ ne postoji. Postoji u nama, kao zapisana riječ postoji i izvan nas, ali postoji upravo kao – fantazma, fantazma koja se, ustrajavamo li na njoj, pretvara u fikciju, fikciju kao fiksiranu, fiksnu i fiktivnu misao. A zašto fikciju? Zato jer fantazma kao izvan nas zapisana riječ nema svog referenta izvan nas, nego samo u nama samima.U drugoj polovici 19. vijeka evropski je čovjek direktno bio opsjednut takvom besmrtnošću, i to ne samo na teorijskoj, nego i na praktičnoj ravni, doduše samo na ličnoj. U prvoj polovini 20. vijeka, kad je ta opsjednutost postala prava opijenost, ideja o čovjeku kao besmrtnom biću, kao čovjeku-bogu, kao apsolutnom Subjektu, pretvorila se u nositeljicu ubilačkih i samoubilačkih kolektivnih ideologija, u masovnu fantazmu masa.Ostaje nam vjerovati da ćemo se polagano ne samo suočiti, nego i pomiriti s konačnošću svojeg bivstvovanja, sa svojom smrtnošću, izazivačem naših bojazni i izvorom naših radosti i ljubavi u ljudskom značenju te riječi. Kao što je zapisao Dostojevski, tek kad osvijestimo da onoga koga ljubimo, možemo ljubiti svom ljubavlju samo sada i ovdje, usplamtjet će čista ljubav: ljubav bez računa, ljudska odveć ljudska ljubav. „Iz ponosa će uvidjeti da nema razloga buniti se što je život trenutačan, i zavoljet će brata svoga bez misli na nagradu. Ljubav će zadovoljavati samo trenutačnost života, ali će sama svijest o njegovoj trenutačnosti pojačati njegov žar onoliko koliko se prije gubio u nadanju zagrobnoj i beskrajnoj ljubavi“.

[mioba]

a malo niže odličan o erosuOhlađeni eros

...Ništa manje hladnije s ljubavlju se uhvatila u koštac sociologija kulture. U Luhmannovoj varijanti ljubav se tumači kao poseban slučaj komunikacijskog zbivanja. Pri uzbuđenosti žudnja komunicira sa žudnjom, u romantičnoj ljubavi komunicira nekomunikabilnost, komunicira se dakle tako da se od jake komunikacije ne može komunicirati, pri trajnoj vezi imamo otpornu na poremećaje, recipročnu afirmaciju samopredstavljanja....

[Jolly Roger]

a malo niže odličan o erosu

Da, večni ples Erosa & Tanatosa... i mi negde u sredini... kao kolateralna šteta... ;)Inače, Kopić je aktivan na ovom sjajnom blogu.

[mioba]

plešemo mi a ne koncepti ;)

Inače, Kopić je aktivan na ovom sjajnom blogu.

pratim, odličan. montaže/fotke/ilustracije sjajne

[kim_philby]

zaista me mrzi da se bavim glupostima izrecenim u kopicevom obracunu sa savremenom filozofijom. ako nekoga vec interesuje ova linija misljenja moze uciniti si mnogo gore do procitati steinerov esej 'u zamku plavobradog' a ne pokusavati proseci kroz kopiceve tautologije & nerazumevanje lacana te odvratni zakljucak da je modernost i judeo-hriscanska eshatologija (doslovce njena invencija smrtnosti kao etickog momenta - sto bi rekao hitler 'zidovski izum savesti') kriva za katastrofe XX veka. kopicevo bivstvovanje na pescaniku je samo dokaz da svaki dobar drugosrbin zeli biti ustasa.

[mioba]

kopicevo bivstvovanje na pescaniku je samo dokaz da svaki dobar drugosrbin zeli biti ustasa.

tvoji argumenti su naprosto neoborivi