Ne možeš ugaziti u isti film dvaput...

[Turnbull]

...jer drugi put to više nije isti film, a ni ti više isti ti.

 

Elem,  ovaj tekst me inspirisao da otvorim topik. Koji film danas vidite drugačije nego kad ste prvi put gledali, i kako ste ga videli tada , a kako ga vidite sada? Moram da priznam da ja nisam još sasvim načisto, mislim da ima puno takvih filmova, ali sa jednim sam imao vrlo slično iskustvo kao i jedan od kritičara iz teksta. Get Carter sam gledao bar tri puta pre nego što sam stvarno razumeo šta se zbiva na ekranu, i tek mi se taj četvrti put zaista dopao (čudna mi čuda :)). Probaću da se setim nekih još boljih primera.

 

 

Q: In describing her shifting relationship with Francois Truffaut's Jules and Jim, Carrie Rickey writes that it's "the same film I saw in college, but I’m not the same person and the early 21st century is not the same culture as the early 1960s, when Truffaut’s film was made." Do movies change for you over time, and if they do, what's one that has?

 

 

 

Scott Renshaw, Salt Lake City Weekly

I think if art *isn't* changing for you over time, you're probably doing it wrong. Some things develop layers and resonance they couldn't possibly have had if you first encountered them at a much younger age; other things reveal themselves to be superficial, or simply lose their appeal as you mature. At the risk of venturing into the minefield named Woody Allen, my re-watch of

Manhattan

a couple of years ago -- for the first time since I became a parent -- made me incredibly uncomfortable in its attempt to normalize the romance between a middle-aged man and a teenager. I simply couldn't quite get past the ickiness. The sad thing is, for many people, they *want* the books, movies and music they fell in love with in their adolescence to seem just as wonderful decades later, and can cling to the way they originally experienced them. It's risky opening up to the possibility that the meaning of a piece of art can shift for us, because we don't want to lose the memory of positive experiences. But the flip side is opening up to something that was once inaccessible suddenly becoming vital and extraordinary.

Peter Howell, Toronto Star

This is a very interesting question, one that reminds me of a famous

Rolling Stone

article called "

The Dog Is Us

." There's no doubt our perspectives change as we age, and things that we found funny or rebellious in our youth don't quite do it for us in middle age or beyond. I wish I could think of a film as significant as Carrie's choice of

Jules and Jim

to apply this thought to, but at the moment I'm stuck on

Ferris Bueller's Day Off.

In my 20s, I thought Ferris was hilarious; in my 50s, I'm thinking maybe he really was an asshole. He shouldn't have taken his friend's dad's Ferrari, you know?

Glenn Kenny, RogerEbert.com, Some Came Running

 

If the way you apprehend a movie emotionally doesn't change over time, there's either something wrong with you or something wrong with the movie. That's not an absolute law, but it's a pretty good rule of thumb. To take

Jules and Jim

: watching it in one's late teens or early adulthood, one is apt to think: "It's about me!" or about "us," and of course, it is; watching it later in life, one sees that it's also about the way youth romanticizes itself, and the impossibility of sustaining that (not to mention the idealism that goes along with the romanticization). As a kid I could see the tragedy in

Citizen Kane

, but it took longer for me to get the sadness. And of course Bernstein's ferry reverie in that movie is best understood by someone who's got a few years under his or her belt. Oddly enough, the one movie I "get" in exactly the same way I did when I first saw it when I was ten or so is

Alphaville

, which is of course in a sense a kid's movie anyway.

 

 

 

Edited February 18, 2014 by Syme

[zakintos]

Definitivno imam puno takvih filmova ali ako moram da izdvojim jedan, onda je to bez razmišljanja; "Rozmarina beba" (1968)

Na prvo gledanje bio sam potpuno razočaran. Zašto? Sa velikim očekivanjem sam otišao do video-kluba da uzmem još jedan u nizu horora kojih sam tih dana danonoćno konzumirao. I šta je sad ovo... gde je tu beba koja ždere malu decu i gde su ti horor junaci. Pa ovo nije horor, ovde nema ni malo krvi... E onda je došlo i peto i ne znam više koje viđenje ovog remek-dela i shvatio sam da to više nije isti film a i da to više nisam isti ja... Razumeo sam da ima i nevidljivih demona koji nas okružuju ali o filmu, nekom drugom prilikom.

 

Moram da naglasim i jednu seriju; "The Wonder Years" (1988-1993)

Samo ovog puta kontra smer. Uživao sam u detinjstvu i u ovoj divnoj seriji. Prosto sam imao iste nerešive "probleme" i da kažem neke prve simpatije i zaljubljivanja... Ma prosto odlepio sam i bio prikovan za TV. Ali relativno skoro sam gledao opet tu seriju i uopšte nema onaj osećaj kao prvog puta. Da se razumemo; to je odlična serija ali kad je gledam vraća me u detinstvo i tu više nije ta ista draž...

[Turnbull]

Meni je Rozmerina beba odmah bila super! A mislim da sam imao tako 7-8 godina kad sam je prvi put gledao. The Wonder Years sam obožavao iz istih razloga kao i ti, baš bih mogao da je repriziram ovih dana...

 

Ali sad si me podsetio zapravo na brojne, pre svega Karpenterove, horore koje sam kao klinac voleo jer su super-zabavni, a tek posle samo počeo da shvatam njihove političke implikacije. Počev od They Live, preko The Fog, pa sve do The Thing. Naravno sad su mi još draži. Isto, ali nekako na suprotnu stranu važi i za Prljavog Harija, pre svega prvi film, koji je stvarno užasna right-wing propaganda, što ja nisam primećivao iz raznih razloga, između ostalog i zato što kad smo bili klinci ništa nalik na takvu političku polemiku nije postajalo kod nas (a pored toga smo i bili klinci). Stvar koja mi danas izgleda najkomičnije je onaj negativac, oko koga se nisu potrudili čak ni ada ima neki koliko-toliko ubedljiv psihološki profil, nego je melanž svega i svačega - multi-psihopata. Puca na ljude sa zgrade, kidnapuje devojke, sve radnje radi. Eto što je vruć...

[Pantelija jr]

htjedoh jutros kad sam prvi put bacio pogled na ovaj topik da pomenem jednu knjigu, a ne film, koju sam potpuno drugacije dozivio prvi i drugi put kad sam je citao - prvi put kao klinac, a drugi kao stariji adolescent - "Nepobjedivi" od Lema

 

ali sad me zainteresova sa ovim Karpenterovim filmovima i Prljavim Hari-Mata-Harijem - OK, They Live je prilicno ocigledan, ali The Fog i The Thing? Moze malo pojasnjenje za gledaoce sa jeftinijim ulaznicama?

[Turnbull]

Može!

 

Pa The Thing je eho cold war paranoje, u tradiciji Invazije telokradica, ali sa prilično jakim gender elementom (zato su svi muškarci).

 

The Fog je, prilično očigledno, film o zajednici zasnovanoj na zločinu potisnutom iz kolektivnog pamćenja, odnosno ako hoćeš o suočavanju sa zločinima počinjenim u naše ime.

[Pantelija jr]

Hm...da. Hvala za pokusaj, 'nachi, ja nisam pofato jer nisu tako ocigledne i jasne paralele kao u Oni zive, gdje se i u polumraku vidi da Zli vanzemunci = Zla kapitalisticka elita, Zaglupljeni zemljani = Zaglupljeni zemljani, Rijetki osvijesteni marginalci = Rijetki osvijesteni marginalci, itd...

 

iz Oni zive ispada da je Karpenter ljevicar, pa mi je ondaK malo bezveze da u Stvoru povlaci paralelu izmedju Ubilackog vanzemaljca i Komunjara... mada kapiram da je tu vise naglasak na paranoji hladnog rata i njenim negativnim posljedicama po drustvo. Dzender momenat me potpuno promasuje.

 

a Magla, da... jos ljevicarenja: nasa srecna mala zajednica izgradjena je na zlocinima, prema indijancima, prema robovima, prema stanovnistvu svih drugih kolonija... racuni moraju doci na naplatu, prije ili kasnije. druze Dzone, samo reci!

[Turnbull]

Tako je, druže Pantelija!

 

Da, They Live je najočiglednije politički. The Thing najmanje očigledno, tj, politička značenja su više u podtekstu.

 

Čitao sam skoro neki Karpenterov intervju gde kaže otprilike - bio sam mnogo besan na Regana, pa sam hteo da snimim pamflet, bez ikakvog zakukuljivanja. Svejedno je super film, jedan od onih koje mogu da gledam svaki put kad je na TV-u, mada se bojim da ga je vrlo lako "zaokrenuti" u desničarskom smeru (kapitalisti su ovde posebna vrsta).

 

Inače, nevezano potpuno, setih se još jednog filma koji mi je kao klincu poptuno "preleteo preko glave" - Viktor, Viktorija, Uopšte nisam uhvatio gej tematiku u filmu (bio sam baš klinja) - samo mi bilo smešno što se žena oblači kao muškarac :)

 

 

.

[Singer]

Jedino su Gunisi razocarenje

[Turnbull]

:o

 

Meni nisu, to je super film i dan danas.

[Singer]

Jes' al deciji, ipak.

 

Ja sam ga kao klinac gledao na repeat al' bukvalno. Zavrsi se, premotam i ponovo play.

Brat i ja smo ga znali napamet. Doduse, taj engleski je bio na nivou ken lee tu dibu dibu daut juu al smo recitovali sve u sesnaest. :)

 

 

 

edit. - potpuno se slazem za They Live, The Thing.

Edited February 19, 2014 by Singer

[ToniAdams]

meni je drajvara prvi put uzasno lego, hteo sam ubijati ljude po izlasku iz biska.

onda mi je na teveu bio mnogo bolji.

fajt klab takodje, kad sam ga opet pogledao, znajuci o cemu je rec, bio mi je jako dobar.

old boj isto.

 

slazem se sa ovim sto ste napisali za karpentera, kolko sam procitao. kao sto su i kjubrikovi filmovi svi manjevise o mentalnoj transformaciji osoba pod vendrednim okolnostima. 

 

od polanskog, manjevise sve mi je kao i prvi put, sem china towna koji bolje obozavam posle svakog gledanja.

[Ravanelli]

gledao za vikend jopet high fidelity. film je o odnosu sa ribama i usput o muzici, svaki put drugačiji, jer svaki put sve to drugačije kontam

 

---

 

imao je 3orge ono prvilo da si film pogledao tek posle trećeg puta. ako gledaš iz ugla ove teme niej samo do toga što možeš da utoniš dublje u detalje, već i do činjenice da ga gledaš iz različitih uglova i onda dobijaš perspektivu.

 

kumove 1&2 sam ponovo gledao za vikend. totalno drugačije iskustvo posle 3 godine provedenih u korporacijama.

Edited February 19, 2014 by Ravanelli

[Turnbull]

Da, upravo tako. Nije u pitanju samo novo gledanje, nego gledanje u različitim životnim dobima.

[189-]

memento & fight club

[Прслин]

Мени је Мементо био срање када сам га први пут гледао, а ужасно срање када сам га гледао други пут.

 

Што се Они живе тиче, подсетио бих цењене левичаре да су у филму прогледали они који су се скупљали у цркви, док су се у Магли сви преживели скупили такође у цркви а да је свештеник себе жртвовао да би спасао своју паству.

 

То што Симе види Маркса и у црвеном кромпиру не значи да је Мекдоналдс део светске револуције јер прави помфрит.