Crtice o prvom svetskom ratu

[Dr Arslanagić]

Neam pojma, slab sam tu, pogledaj možda Mekenzijevog Apisa.

[Prospero]

BTW ništa od neke literature o Crnoj Ruci, hronologiji njihovih dejstvovanja, nekih pojašnjenja agendi iz koliko-toliko neutralne perspektive?

Evo ovo, nisam čitao i ne odgovaram za sadržaj.Plus ovo, iako je posredno.

[Prospero]

The New History of World War I and What It Means for International Relations Theory Author(s): Keir A. LieberSource: International Security, Vol. 32, No. 2 (Fall, 2007), pp. 155-191

...CRISIS DYNAMICS AND THE OUTBREAK OF WARThe new history of World War I challenges the common emphasis on crisis dy namics as a major cause of the outbreak of the war. The traditional view is that German leaders became trapped by preemptive war pressures just when di­plomacy might have secured a peaceful resolution to the July crisis. The unex­pected and horrifying consequences of their actions became apparent to leaders in the final days and hours of the crisis, but it was too late to stop the catastrophe: Germany lost control of its war machine and ushered in a conflict that it neither expected nor wanted.The traditional view is premised on three key empirical claims: (1) German leaders had a change of heart and tried to avert war when they realized they could not count on British neutrality in a continental conflict; (2) Germany was compelled to start a preemptive war because of fear of Russian mobilization or a French attack; and (3) German political leaders failed to avert war be­ cause they caved under the relentless pressure from German military leaders to mobilize and declare war either before or in anticipation of their enemies doing so.The key decisions of the final days of the July crisis are undisputed -July 25: Austria rejects Serbia's conciliatory reply to its ultimatum, and Russia decides on military measures to support Serbia; July 27: Austria rejects British peace proposals; July 28: Austria declares war on Serbia; July 29: Austria begins bombardment of Belgrade; July 30: Russia secretly orders general mobiliza­ tion, and Britain rejects German request for British neutrality; July 31: Austria rejects all offers of mediation, and Germany issues ultimatum to Russia to cease all military preparations; August 1: Germany declares war on Russia and orders general mobilization after receiving no response to its ultimatum, and France orders general mobilization; August 3: Germany declares war on France; and August 4: Germany invades Luxembourg and Belgium, and Brit­ ain declares war on Germany.The new history of World War I, however, undermines the three empirical claims discussed above. To be sure, military and diplomatic historians will continue to debate the many dimensions of German behavior during the July crisis. In particular, the debate over the degree to which German leaders understood how their actions late in the crisis could or would bring Britain into a European war is unlikely to be settled soon. The newest evidence about decisionmaking during the July crisis, however, suggests that German leaders did not lose control of events on the eve of war, but rather capitalized on what they viewed as a golden opportunity to start the war they wanted.First, despite Germany's request for British neutrality on July 30, there is lit­tle evidence that German officials expected a positive reply or were surprised at its rejection. At most, Chancellor Bethmann Hollweg retained a glimmer of hope that Britain might opt to stay out of the coming conflict, but Moltke and the general staff harbored no such hopes. More important, neither German po­ litical nor military calculations were based on the possibility of British neutral­ ity. By 1911, in the wake of the summer Agadir crisis, Moltke had concluded that Germany needed to prepare for a world war that included Britain. He never wavered from this belief. On December 8, 1912, Berlin received word from London that Britain would not stay out of a war on the continent and would come to the aid of France. This disclosure, wrote Bethmann Hollweg, "was not actually that serious. It only revealed what we have known for a long time: that England still advocates the policy of balance of power and that she will therefore support France." The kaiser similarly insisted, "We have always reckoned on the English as our probable enemies." Particularly damaging to the view that Germany counted on British neutrality, however, is the notorious "war council" meeting the same day as the London dispatch, where German leaders either decided upon the war to be fought less than two years hence or came to the conclusion that a war in the near future was highly likely.Second, the basic goal of German leaders late in the July crisis was merely to pin the blame for starting the war on Russia and France. When confirmation of Russia's general mobilization reached the German war ministry on July 31, the reaction was telling: "Everywhere beaming faces, people shaking hands in the corridors, congratulating one another on having cleared the hurdle." Like­ wise, on August 2, after all sides had ordered general mobilizations but before Germany had declared war on France, Bethmann Hollweg wrote to the kaiser with news of Russian border crossings. Rather than express the fear that France would launch an imminent offensive against Germany, Bethmann Hollweg asserted, "Presentation of declaration of war to France not necessary today for any MILITARY reasons. Consequently it will not be done, in the hope that the French will attack us." This goal was pursued not with the expectation that Britain would remain neutral if Germany was seen to be the vic­ tim of aggression, but rather to mollify domestic constituencies that might otherwise resist Germany's bid for European hegemony. These conclusions are reinforced by new evidence, especially from a copy of the diary of Gen. Erich von Falkenhayn (who was then war minister and privy to many of the crucial final discussions during the July crisis) and the previ­ously discussed Dieckmann manuscript. On July 29 Falkenhayn wrote that Bethmann Hollweg was eager to let Russia mobilize first so that Russia would appear to the German population as being "responsible for the great deba­cle." Germany should "appear to be the attacked." Much has been made of the behavior of Bethmann Hollweg and Moltke on the evening of July 29- 30, when they hesitated to go forward with initial steps for German mobiliza­tion in the face of news of a partial Russian mobilization and British warnings about nonneutrality. Both urged caution and restraint and, in the early hours of July 30, Bethmann Hollweg sent two telegrams to Austria urging it to nego­ tiate with Russia. This evidence suggests that German leaders indeed got cold feet and tried to avert war after it was too late. The more convincing interpre­ tation, however, is that this was a cynical ploy to make it appear to the world that Austria and Germany were seeking a negotiated solution just as Russia was preparing to mobilize for war. Again, when final word of Russia's mobili­zation arrived on July 31, another officer recorded in his diary: "Brilliant mood. The government has succeeded very well in making us appear as the attacked." Finally, when Germany delivered its July 31 ultimatum to Russia to cease its mobilization by noon the next day or face German mobilization, Bethmann Hollweg deliberately omitted a sentence (which was included in telegrams to other embassies) warning that mobilization for Germany would mean war. German leaders went out of their way to soften their warning to Russia so that the Russians would not actually capitulate and possibly rob Germany of the opportunity to fight its war against France and Russia. In­ deed, Russian leaders expected only that German mobilization, not war, would follow their rejection of the ultimatum. But Germany had decided on both mobilization and war regardless of Russia's actions.Third, German political leaders were not overwhelmed by the arguments of bellicose generals. To be sure, Moltke and his fellow officers, including Falkenhayn, pushed very hard for war in the last days of the crisis, and mili­tary concerns began to take precedence over any further diplomacy. In addi­tion, Moltke disguised the full extent of his doubts about Germany's military prospects while continuing to advocate war, and he and the general staff exer­cised a high degree of autonomy, authority, and secrecy - for example, the kai­ser was not even aware of the surprise attack on Liege at the outset of the conflict until July 29. Moreover, the kaiser was notoriously indecisive, and the chancellor was arguably afraid of the war he helped generate.Nevertheless, German civilian and military leaders-most importantly, Bethmann Hollweg and Moltke held essentially similar views about Germany's strategic objectives before, during, and after the crisis. Both believed that a war in Europe was inevitable and better fought in 1914 in the wake of the Balkans crisis than in the future if Germany had any hope of domi­nating the continent. Both understood that Britain would not likely remain on the sidelines in such a war, even if Bethmann Hollweg retained a vain hope for that scenario. Both understood the need to make Russia and France appear as the aggressors in July 1914, even as they knew the importance of reacting quickly to the military moves of their enemies. As the historian Annika Mombauer writes, "To deny Bethmann the same 'aggressive self-confidence' as other German decision-makers ... and to suggest that the Chancellor fol­lowed Germany's 'perilous course' only reluctantly and under pressure from the military leaders and the Kaiser, is to undervalue the strong convictions that Bethmann harboured and that mirrored so closely those of Moltke."Not surprisingly, Bethmann Hollweg at the time made self-serving state­ments about war being unleashed by "elemental forces" and his inability to change the course of events ("control had been lost"; the "stone had started rolling"). Yet it appears that civilian decisionmakers could have stopped the crisis from escalating until the very outbreak of war. One famous example demonstrates the point: on August 1, 1914, shortly after the order for German mobilization was sent out, the kaiser was informed that Britain would unex­ pectedly remain neutral and guarantee French neutrality if Germany refrained from attacking France. The kaiser responded by insisting that the attack against France be called off and German forces sent east against Russia alone. (If Germany could crack the enemy alliance and defeat Russia without having to fight France and Britain, so much the better.) Moltke objected, saying that such redeployment was impossible; a postponement of the attack on France would ruin any chance of military victory. Besides, German troops were al­ ready on the way to seize the Luxembourg railways as planned. The kaiser brushed Moltke' s objections aside and ordered the forces to stop before cross­ ing the German border . If British and French assurances could be secured, the shift of the attack against Russia would proceed . Shortly thereafter, the Germans received clarification that the prior report was unfounded. There was no such British proposal of neutrality. The attack in the west against France was allowed to proceed. The significant aspect of this episode is that the kaiser overruled Moltke....

Ovo je naravno isečak, ko želi da čita ceo rad (oko 35 strana) neka cimne na PM.

[Cane Vukic Prebranac]

Оде Босна 1908.

[Filipenko]

Sjajno. I pomalo neverovatno da ovakve stvari čitamo u Zabavniku, ali dobro, "mediji" su zauzeti ulaskom gazda Jezde na farmu.

[MancMellow]

...

Edited October 7, 2013 by MancMellow

[Anduril]

Огорчен, стари гроф Толстој тада је записао: „Гнездо разбојника, које се назива Аустријска империја, рачунало је да ће други пљачкаши, окупирани сопственим проблемима, прећи преко ове узурпације (тј. анексије Босне) и да неће тражити полагање рачуна од оних који су учествовали у разбојништву. Али изгледа да су вође других сличних установа већ започеле дебату, у свом посебном лоповском жаргону, о разним врстама анексија, компензација, конгреса, конференција, декларација, делегација и тако даље...”

Ha, ha - najbolji je je Tolstoj, pogadja u srz onoga sto sam pisao na temi.

[Prospero]

Listam Maksa Hejstingsa, kakvo ima oko za detalje, razmatra ulogu Apisa u atentatu i rezonuje ovako:

Yet if Apis was wholly committed to the assassination plot, it is puzzling that the embryo assassin [Princip] had to pawn his overcoat for a few dinars shortly before leaving Belgrade, to pay his expenses.

[Hamlet Strašni]

Otprilike sam tako nešto pročitao i ovde...

[Prospero]

Svi prepisuju iz istih izvora.

[MancMellow]

Ako ne i jedni od drugih. Dedlajni, dedlajni...

[Filipenko]

Što je najcrnje, ne treba isključiti ni mogućnost da je Apis prema ovome postupao u stilu srpskog domaćina i gazde, tj. kao prema psu, i da ga nije interesovalo apsolutno ništa.

[Yoda]

NTERVJU: VASILIJE KRESTIĆ, istoričar Srbi su bili preplašeni atentatomJaša Tomić je u „Zastavi“ objavio nekrolog o tragičnoj pogibiji nadvojvode i njegove supruge. Osudio je atentat kao čin „bolesnih i uzavrelih mozgova“Matica srpska iz Novog Sada objavila je kapitalno delo akademika prof. dr Vasilija Krestića (1932), istoričara, profesora Filozofskog fakulteta u Beogradu, pod naslovom „Srbi u Ugarskoj (1790–1918)”. Od 1981.Krestić je bio šef Katedre za nacionalnu istoriju Novog veka.. Za dopisnog člana SANU izabran je 1981, a za redovnog 1991. godine. Upravnik je Arhiva SANU, a punih 14 godina bio je sekretar Odeljenja istorijskih nauka SANU. Pokretač je i urednik „Zbornika o Srbima u Hrvatskoj“. Posebno se bavio istorijom Srba u Južnoj Ugarskoj, Hrvatskoj i Slavoniji u 19. i 20. veku. Autor je više studija: „Hrvatsko-ugarska nagodba 1868. godine“, „Istorija srpske štampe u Ugarskoj 1791–1914”, „Istorija Srba u Hrvatskoj i Slavoniji 1848–1914”, „Biskup Štrosmajer, Hrvat, velikohrvat ili Jugosloven“, „Genocidom do velike Hrvatske“...Vreme od Temišvarskog sabora (1790) do ujedinjenja Vojvodine sa Srbijom (1918) nije do sada bilo obrađeno na odgovarajući način. Da li Vaša studija pokriva tu istorijsku prazninu?Prihvatajući se pisanja ove knjige želeo sam da popunim tu prazninu. Mislim da sam u tome i uspeo, da sam obuhvatio sve najvažnije teme i probleme koji se tiču istorije Srba u Ugarskoj u periodu od 1790. do 1918. godine. Knjiga nije nastala u dahu. Ona je rezultat višedecenijskog istraživanja. Sada sam to istraživanje hronološki i tematski složio, sažeo i načinio jednu preglednu i sadržajem bogatu sintezu.Zašto ste knjigu naslovili „Srbi u Ugarskoj“, a ne „Srbi u Vojvodini“?To sam učinio zato što je naslov koji sam dao naučno ispravniji. Za sve vreme koje obuhvata moja knjiga, od 1790. do kraja 1918, Vojvodina, Vojvodovina ili Vojvodstvo postojalo je samo u vreme revolucije 1848–1849. i deset godina posle revolucije, od 18. novembra 1849. do 27. decembra 1860, kada je voljom Beča bilo osnovano Vojvodstvo Srbija i Tamiški Banat. Prema tome, Vojvodina ili Vojvodstvo, u razmaku od 1790. do 1918. trajalo je nepunih 12 godina. Sve ostalo vreme, više od jednog veka, Srbi su živeli u okvirima Ugarske. Stoga sam smatrao i smatram da je naslov koji sam dao knjizi naučno ispravniji i korektniji. Uz sve to, Vojvodina je geografski zauzimala manju teritoriju od one na kojoj su živeli Srbi u Ugarskoj, koji su obuhvaćeni mojom knjigom.Koristili ste literaturu i arhivske izvore na srpskom, nemačkom i mađarskom. U kojoj se meri tumačenja istorijskih događaja razlikuju?Obilje dosad nepoznate arhivske građe iz arhiva u Beču, Budimpešti, Zagrebu, Novom Sadu, Sremskim Karlovcima i Beogradu, i rezultati rada ranijih istoričara, omogućili su mi da dam sveobuhvatnu istoriju sa mnogim novim tumačenjima i dosad nepoznatim ili malo poznatim činjenicama.U knjizi, kao crvena nit, provlači se neprestana borba Srba za očuvanje svoje nacionalne i verske posebnosti. U to vreme Srbi su se ozbiljno branili od mađarizacije?Mađarska politička vrhuška, posebno od stupanja na scenu Lajoša Košuta, pa sve do propasti Austrougarske, imala je veoma razrađen plan o mađarizaciji nemađarskih naroda Ugarske. Srbi su se tokom čitavog 19. veka, a naročito od izbijanja revolucije 1848. do kraja rata 1918, žestoko i dosta uspešno branili od bezobzirnih i znalački osmišljenih planova o mađarizaciji, kojima je bio cilj da od nacionalno heterogene Ugarske stvore veliku i etnički čistu Mađarsku, koja bi se protezala od Karpata do Jadrana. Čitava istorija Srba u Ugarskoj, pogotovo ona od sklapanja Austrougarske nagodbe 1867. godine i zavođenja dualizma, svodi se na borbu za očuvanje srpske nacionalne posebnosti putem teritorijalne ili što šire narodno-crkvene autonomije.Šta su potpuno nove činjenice koje ste u raznim arhivima, domaćim i stranim, otkrili?Jedna od značajnijih novina u mojoj knjizi je hrvatska komponenta u srpskoj politici u Ugarskoj, koja je u dosadašnjoj istoriografiji bila potpuno zanemarena, a veoma je značajna, i mnoga pitanja iz prošlosti Srba u Ugarskoj, od ilirskog pokreta do ujedinjenja Vojvodine sa Srbijom, pa i mnoga aktuelna pitanja srpsko-hrvatskih odnosa, nije moguće razumeti bez poznavanja te komponente. Stoga sam tom delu istorije Srba poklonio značajnu pažnju. Pokazao sam kad su odnosi između Srba i Hrvata bili dobri, a kada su, zašto i čijom krivicom, bili poremećeni. Čitalac mora znati da je hrvatska komponenta u istoriji Srba u Ugarskoj u mojoj knjizi morala dobiti svoje mesto i zato što je Srem, za razliku od Bačke i Banata, koji su bili u sastavu Ugarske, od 1860. do 1918. godine činio deo tzv. Trojedne kraljevine Hrvatske, Slavonije i Dalmacije. U mojoj knjizi je novo i tumačenje pojave tzv. srpske notabilitetske politike, mnogih pitanja koja se tiču Vojne granice, odnosa unutar Miletićeve Srpske narodnoslobodoumne stranke itd. Najviše prostora posvetio sam revoluciji 1848–1849. godine, koju sam prikazao monografski, sa svih mogućih aspekata.Kako su Srbi u Ugarskoj gledali na Sarajevski atentat?Svi viđeniji Srbi bili su preplašeni atentatom. Sluteći veliko zlo, da bi odagnao bilo kakvu sumnju od sebe, Radikalne stranke i Srba u celini, Jaša Tomić je u „Zastavi“ objavio nekrolog o tragičnoj pogibiji nadvojvode i njegove supruge. Osudio je atentat kao čin „bolesnih i uzavrelih mozgova“, kojim se ništa ne može rešiti, a mnogo se zla može proizvesti. Zajedno s Mihailom Polit-Desančićem i nekim crkvenim velikodostojnicima izrazio je lojalnost Austrougarskoj, ali je i osudio divljačke napade na Srbe koji su se dogodili u Sarajevu i drugim gradovima Bosne, Hrvatske i Dalmacije. Predosećajući veliko zlo i nastojeći da ga izbegnu, Srbi su u mnogim mestima Vojvodine davali izjave lojalnosti i privrženosti državi i dinastiji. Iako su te izjave prijale mađarskim vlastodršcima, koji su se o njima pohvalno izražavali, oni su dobro znali kakvo je pravo raspoloženje srpskog naroda. Baš zato su u pograničnim oblastima prema Srbiji, u Sremu i južnom Banatu, predviđajući mogućnost ustanka, preduzeli sve mere da ga, u slučaju izbijanja, uguše.Veze između Srba iz Ugarske i Srbije, u vremenu koje opisujete, bile su snažnije nego veze današnjih Srba iz rasejanja s maticom?Pitanju odnosa između Srba s jedne i druge strane Dunava i Save, posvetio sam posebnu pažnju. Potpuno ste u pravu. Nacionalna svest Srba, u vremenu koje sam opisivao, bila je na mnogo višem nivou od današnje. Tadašnji političari, kako oni iz Beograda, tako i oni iz Novog Sada, imali su mnogo razvijenije nacionalno, patriotsko i državotvorno osećanje od današnjih. U pojedinim momentima bilo je nesporazuma i nerazumevanja, pa i ozbiljnijih neslaganja, ali u kritičnim trenucima oni su nalazili zajednički jezik i pokazivali da su jedno, a da ih, kako je još 1849. godine napisao Stevan Knićanin, „samo Sava i Dunav deli“ i da će jedni druge „kad god to obstojatelstva zahtevala budu, podpomagati“.S poštovanjem pominjete svoje prethodnike: Dušana J. Popovića i Slavka Gavrilovića, recimo, koji su se, takođe, bavili ovim periodom. Danas, nažalost, svi se trude da „istorija počne od nas“?Veoma uvažavam rezultate svojih prethodnika. Oni su uzorali duboku brazdu u naučnom izučavanju i zaslužuju svako priznanje i poštovanje. Bilo bi profesionalno neodgovorno, naučno nekorektno i nemoralno koristiti njihove radove, a njih ne pominjati.

http://www.politika....entatom.lt.html Edited October 14, 2013 by Yoda

[Filipenko]

BTW ništa od neke literature o Crnoj Ruci, hronologiji njihovih dejstvovanja, nekih pojašnjenja agendi iz koliko-toliko neutralne perspektive?

Da odgovorim se ipsum, iliti samome sebi. Danas uzeh knjigu Crna Ruka od Vase Kazimirovića na sajmu. Samo delimičan pregled me je oduševio! Ima ovde tušta i tma vrlo interesantnih i zanimljivih podataka. Ne znam koliko je autor...hm...ideološki ispravan, ali ću itekako knjizi dati šansu.Jbt, čega je tu sve bilo, planovi da se ukloni kralj Petar, da se likvidira princ Đorđe, želja Aleksandra da on postane gospodar Crne Ruke, Apisova pizdenja na Aleksandra koji ceni i promoviše samo udvorištvo‚ fanatizmi, organizovanja...Kazimirović je detaljno iščešljao baš sve što se moglo...ladno je po novinama pisano 1903/4. da će Apis ubiti Petra, kako se po Beogradu dele slike Petra na prestolu i skeleta koji mu prilazi sa leđa i skida krunu jer kruna nije njegova... Moram naći vremena da se ovome posvetim. U svakom slučaju, toplo preporučujem svima, umesto fikcija tzv. spisateljice Siljane Brbljanović koje služe po njenom sopstvenom priznanju da leče njene frustracije. Nije ni skupa knjiga, prodaje se na sajmu za 1500 dinara, a debelaaaaaa...

[Yoda]

Hejstings pobija tezu da je Srbija kriva za Prvi svetski ratPolitika, 22. oktobar 2013. Dragan Vukotić Dok se savremena srpska istoriografija još ozbiljno ne uključuje u debatu o uzrocima tog velikog rata, britanski istoričar napada revizionistički pristup koji krivi Srbiju

Skrin šot Jutjub

U susret stotoj godišnjici početka Prvog svetskog rata zahuktava se i bitka oko interpretacije uzroka za izbijanje katastrofe koja je odnela više od 15 miliona života. Posle obimne studije „Mesečari: Kako je Evropa krenula u rat 1914”, kojom je njen autor, profesor sa Kembridža, Kristofer Klark postavio temelje za revizionistički stav prema kome se Nemačka pere od odgovornosti za izbijanje rata i odgovornost prebacuje na srpski nacionalizam, stigao je žestok kontranapad iz pera britanskog istoričara Maksa Hastingsa. On u knjizi efektnog naslova „Katastrofa: Evropa odlazi u rat 1914” nema dileme oko toga ko su loši momci koji su gurnuli Evropu u Prvi svetski rat i to su, tvrdi, isključivo Nemci i Austrijanci. Iako je Hastings pre svega vrstan poznavalac Drugog svetskog rata, kritika, pogotovo ostrvska, veliča njegove domete u istraživanju tog velikog rata, a u „Katastrofi” je, kažu, još jednom potvrdio da je najveći britanski vojni istoričar. Sem glasnog ustajanja protiv bilo kakvog amnestiranja od odgovornosti Berlina i Beča, on ukazuje da je odluka Londona da uđe u borbu – i politički i moralno – opravdana.Dokazujući svoju tezu, Hastings se obračunava sa postavkama istoričara, poput Klarka, koji na optuženičku klupu kao glavnog krivca postavljaju malu Srbiju koja je tobož bila i te kako svesna budućih posledica Sarajevskog atentata, a Austriji daju za pravo da traži odgovarajuće obeštećenje. Možda najopasniji pristup protiv kojeg Hastings ustaje jeste relativizacija nemačkog imperijalizma pod izgovorom da su ga imale i druge zemlje. Ili kako to objašnjava Kristofer Klark, „potpuno je bespredmetno odnositi se prema događajima iz 1914. kao prema misteriji iz romana Agate Kristi i tražiti pištolj koji se dimi jer ga niko ne može pronaći”. Stav „svi smo bili krivi” kod Hastingsa nema prođu.Premda je Klark u intervjuu „Politici” izjavio da njegova knjiga nije uperena protiv Srba i čak poručio da će u nemačkom izdanju „Mesečara” promeniti formulaciju „terorista” u „atentator” za Gavrila Principa, previše je elemenata koji pokazuju da je u želji da Nemačku oslobodi bremena krivice bilo najlakše prstom uperiti na Srbiju. Stoga naročito čudi jalov odgovor ovdašnje stručne javnosti koja sem povremenih tekstova po novinama nema osmišljenu strategiju za odgovor nadolazećem revizionizmu.Britanski istoričar, pak, kritikujući beskompromisno tadašnju politiku Berlina uzima Srbiju u zaštitu i nehotice radi posao ovdašnjih istoričara. Hastings preispituje i takozvani pesnički pristup po kojem je rat uzaludna krvava borba u koju Britanija nije trebalo da se uključi već je trebalo da umesto što je ugrozila svoju izolaciju pusti „te čudne strance” da se međusobno ubijaju. Takav stav uz bojazan od uzrujavanja Nemaca postavio je pred britansku vladu izazov kako uopšte dogodine organizovati obeležavanje veka od izbijanja rata.Nudeći odgovor Hastings povlači paralele između Prvog i Drugog svetskog rata tvrdeći da ako već stoji argument da se Britanija opravdano uključila u rat zbog invazije na Poljske 1939. onda je po istom principu bilo opravdano uzeti oružje 1914. u odbranu Belgije.Različiti pristupi uzrocima rata u obzir uzimaju i savremeni kontekst ukazujući na analogije između današnjeg Bliskog istoka i Balkana od pre stotinu godina. O tome da li je zaista moguće na današnji primer Sirije preslikati „efekat leptira” po kojem je Sarajevski atentat izazvao ogromne posledice širokih razmera postoje trvenja kako u stručnoj tako i u laičkoj javnosti.Jedno je međutim sigurno – na stolu su interesi takozvanih velikih igrača i sve su prilike da će se oni umnogome prelamati preko leđa Srbije, pa je krajnje vreme da se ozbiljnije uhvatimo u koštac sa nastupajućim izazovima

http://www.b92.net/info/vesti/pregled_stampe.php?yyyy=2013&mm=10&dd=22&nav_id=768301Ovo da nehotice radi posao ovdasnjih istoricara je nema mnogo smisla.