(Neo)Liberalizam

[Indy]

Pejsi, pa skoro da nema ozbiljnijeg teksta koji ne koristi taj termin, neoliberalizam (na onom topiku Tacherizam je okaceno vise njih, i to ne sa moje strane).Vidis, sustina spora je u tome sto ti kazes "vlada intervenise": ali to gde ti vidis "vladu" vs. "krupni kapital", ja vidim jedno te isto - neoliberalne elite (sto je, kao sto sam tamo napisao, u slucaju USA, skoro nemoguce razdvojiti od neokona, to je samo podvarijetet). Oni su jedno te isto, ne zna se gde jedini prestaju, a drugi pocinju.Vidi samo kako je bivsa USA vlast vodila ratove (Klintonova administracija), ukljucujuci i nad Srbijom, a sada skoro svako iz te ekipe ima poslovne interese u zemljama koje su "cinili sigurnim za demokratiju" (ukljucujuci i Kosovo). Sta je tu "vlast" i sta je tu "krupni kapital"? Jos je Ajzenhauer dao tu sintagmu, vojno-industrijski kompleks (vojno bivajuci nesto sto pripada vladinom sektoru, jelda, a industrijski je naravno prevashodno privatni kapital u slucaju USA). To je samo hipertrofiralo u medjuvremenu i danas ukljucuje i bezbednosni sektor (koji je potpuno miksano drzavno-privatni...)EDIT. Slovca

Edited April 14, 2013 by Indy

[Indy]

Evo, ovo ubada sustinu:

Neoliberalism has nothing to do with liberal ideas. It gets presented as a kind of “new” liberalism, but is in fact part of right wing ideology. Neoliberalism was in fact a class backlash against liberal policies like welfare and public works programs that were created in response to the Great Depression. President Franklin D. Roosevelt enacted “New Deal” programs in the 1930s to provide relief for the poor, to stimulate the economy, and to reform the financial sector to avoid another depression. The New Deal was a kind of class compromise – economic growth through free trade, but constrained by government programs and regulations. By the end of WWII, the share of national income by the top 1% had fallen, and it remained stagnant for a while. With strong growth, it didn’t matter much. But once growth collapsed and inflation soared in the 1970s, the share of wealth by the top 1% plunged from about 35% in 1965 to 20% in 1975. And then the 1% rallied. This is where neoliberalism comes from. Neoliberals argue that the surest path to widespread prosperity is to free capital from government constraints. In other words, privatize everything, absolutely – healthcare, land, water, prisons, communications, food production… you name it. For the 1%, it has worked smashingly. The ratio of median compensation for workers to CEO salaries went from 30:1 in 1970 to more than 500:1 in 2000.

Kako rece (cini mi se) braca za tacerizam, samo pratite novac. Cui bono? Edited April 14, 2013 by Indy

[Agni]

...

Tekst definise neoliberalizam kao suprotnost liberalizmu, ali ovaj poslednji pojam koristi u specificno americkom znacenju - kao "progresivnu", levicarsku doktrinu. Tradicionalni liberali u ekonomskom smislu (tipa Anduril) bi se slozili sa vecinom "neoliberalnih" mera koje si boldovao crvenom, ali bi se takodje slozili sa tobom u kritici sprege politike i krupnog kapitala. Edited April 14, 2013 by Radagast

[Indy]

Da, primetio sam to (izvor je americki, pa i nije cudo).Inace, voleo bih da jednom o tome prodiskutujemo. Nisam bas uveren u privatizovanje svega (nisam to bio ni kad sam sebe brojao u ekonomske liberale, a sad definitivno ne). Posebno u megadrzavama (USA, itd.) ne vidim kako je moguce privatizovati velike sisteme, a izbeci upravo pomenutu spregu politike i krupnog, jel'da, kapitala. (Kao dodatak, sto su ti sistemi veci i "privatniji" regulacija je teza, a posledice tipa ekocida... pa, kacio sam juce nesto na Politici, ovde. Samo kao primer. Tradicionalno, medjutim, moje dojucerasnje* prijatelje ekonomske liberale ekocid ne boli narocito, ako cak nisu cvrsto u denier kampu).EDIT. (Citat sa linka odozgo: "It's a revolving door, everything is connected, and the connection is that corporations are running the show"... ni ja ne bih to mogao bolje da sumiram. Zovi ga neoliberalizam, zovi ga kako hoces, to je to sto se dogadja).EDIT 2. * Mislim, i dalje su mi prijatelji, samo se unekoliko raziliazimo u politici.

Edited April 14, 2013 by Indy

[Agni]

Da, primetio sam to (izvor je americki, pa i nije cudo).Inace, voleo bih da jednom o tome prodiskutujemo. Nisam bas uveren u privatizovanje svega (nisam to bio ni kad sam sebe brojao u ekonomske liberale, a sad definitivno ne). Posebno u megadrzavama (USA, itd.) ne vidim kako je moguce privatizovati velike sisteme, a izbeci upravo pomenutu spregu politike i krupnog, jel'da, kapitala. (Kao dodatak, sto su ti sistemi veci i "privatniji" regulacija je teza, a posledice tipa ekocida... pa, kacio sam juce nesto na Politici, ovde. Samo kao primer. Tradicionalno, medjutim, moje dojucerasnje prijatelje ekonomske liberale ekocid ne boli narocito, ako cak nisu cvrsto u denier kampu).

Ostaje nam da izvedemo ritual za prizivanje Andurila, pa diskutuj sa njim. Ja i nemam neko cvrsto misljenje o svemu tome, jer kad se i vrhunski ekonomisti spore medjusobno, kako bi mi laici tu tek mogli da se snadjemo. Uglavnom se slazem sa argumentom o privatizaciji velikih sistema, a dodao bih jos nesto: liberali se gnusaju preraspodele bogastva, ali bez njega nejednakosti rastu, mozda cak i eksponencijalno, sto em ne odgovara slici drustva u kojem bi zeleo da zivim (to je ideoloska strana price), em dovodi do raznih nezeljenih posledica koje ugrozavaju samu liberalnu osnovu drustva, pre svega tako sto prevelika koncentracija ekonomske moci cini lako ostvarivim uticaj kapitala na politiku (to je prakticna strana price, jedna od).

[Indy]

Apropo Pejsijevog komentara da se raspravljam sa Indijem iz 2008. (koji nije sasvim fer, mada nije ni bez veze, tj. ima tu neke istine), evo nekih zbrda-zdola nabacanih misli o tome sta je uzrokovalo moju "setnju" iz nekog libertarijanskog centra u levi libertarijanizam (koristim termin pozajmljen od Chomskog, kojim samog sebe definise - mislim, tacno).

• Iskustvo iz prekarijata (uz teoretsku podrsku Guy Standinga)
• Iskustvo iz "fleksibilnih" blue collar poslova (u nekoj vrsti nevoljkog eksperimenta nalik onome koji je voljno sprovela Barbara Ehrenreich)
• Previse citanja Trzisnog resenja, Cato sajta i slicnog, uz na kraju frapantnu ociglednost da se radi o desnim konzervativcima tea party tipa (lobby grupi u slucaju Cato-a), a ne (samozvanim) "libertarijancima". Jesu oni za slobodu, ali samo svoju. Kao i Reason magazin, isto drustvo.
• Ponovno iscitavanje ranije odbacenog Chomskog (pohvala Adamu Smithu, npr).
• Generalna tendencija realnosti da bude pristrasna prema liberalno-progresivnim stavovima (© Jon Stewart)
• Kontinuitet agresije koalicije hotecih™ u zemljama koje slucajno leze na tackama geostrateskih interesa korporativnog kapitala, ovaj put i uz upotrebu krajnje distopicnih letecih robota-ubica
• Njihovo (koalicija hotecih, tj.) kontinuirano erodiranje prava i sloboda gradjana (bilo gde, a posebno u razvijenim zemljama), Wikileaks, Bradley Manning, etc. a sve zarad interesa neoliberalnih elita (korporacije + drzavne vlade + MSM: kako rekoh, leze u istom velikom krevetu i grupno se seksaju anyway, dakle nemojmo previse vremena trositi da ustanovimo ko je od njih "vece zlo"... vojno-industrijski kompleks, zavrsena prica).
• Nekako bolje razumevanje da je ekonomska efikasnost kao apsolutni prioritet jedan sasvim miopicni pogled na svet (OK, bilo mi je to jasno i ranije, a sad je samo ociglednije)
• Svest o tome da je civilizacija kao takva vrednost viseg ranga u odnosu na ekonomiju: to mi je posebno bilo ocito citanjem Pinkerovih Better Angels of Our Nature - premda mislim da autor nije zaista dokazao tezu da "nasilje opada", knjiga je odlican resurs za ilustraciju blagotvornog doprinosa civilizirajuceg procesa, koga nema niti moze biti bez monopola Leviathana (drzave) nad nasiljem - dovidjenja nekim libertarijanskim fantazijama o tome kako je svaki government = evil.
• Jasna svest o tome (koju nemam od juce, istina) da je biodiverzitet i ocuvanje (onog malo sto se jos ima ocuvati) u biosferi ove dragocene planete svakako veci nivo vrednosti u odnosu na bilo kakvu ekonomiju (koje ne moze ni biti bez "besplatnih" servisa koje daje majka Gaja, koji se i dalje uporno i bezobrazno = zapravo, zlocinacki = eksternalizuju.)
• Pojava na sceni nekih nadrealnih fat-cat likova, najpre Gine Reinhart (koju neko na forumu cak ima i u potpisu), sa lekcijom radnicima da manje piju i gluvare i da umesto sto su zavidni na bogatstvo multimilijardera treba vrednije da rade, pa ce i njima biti bolje (konsultovala je izgleda Miru Markovic, gajbice and all...) Mislim da je duznost svakoga (a posebno Australijanca) da se odupre takvom mindfucku kako zna i ume (pritom mene licno slanje ogorcenih tweet-ova nikako ne zadovoljava, imam potrebu za konkretnijom akcijom - podrzavam svaku vlast koja ce ih, npr, naterati da plate vise poreza; mnogo vise).

[palikaris]

Vidis, sustina spora je u tome sto ti kazes "vlada intervenise": ali to gde ti vidis "vladu" vs. "krupni kapital", ja vidim jedno te isto - neoliberalne elite (sto je, kao sto sam tamo napisao, u slucaju USA, skoro nemoguce razdvojiti od neokona, to je samo podvarijetet). Oni su jedno te isto, ne zna se gde jedini prestaju, a drugi pocinju.

Postoje dve teorije s kraja 70ih i pocetka 80ih, regime theory i elites theory, koje objasnjavaju upravo ove odnose na primeru americkih gradova, kako su interesi politicke i finansijske elite uvezani, i kako se to odrazava na drustvo u celini. u stvari bas ono sto se danas desava i u srbiji.na primer: http://books.google.rs/books/about/City_and_Regime_in_the_American_Republic.html?id=uQrH2p22g_AC&redir_esc=yThe present workings of American urban political institutions are, Elkin maintains, characterized by a close relationship between politicians and businessmen, a relationship that promotes neither political equality nor effective social problem-solving. Elkin pays particular attention to the issue of land-use in his analysis of these failures of popular control in traditional city politics. Urban political institutions, however, are not just instruments for the dispensing of valued outcomes or devices for social problem-solving—they help to form the citizenry. Our present institutions largely define citizens as interest group adversaries and do little to encourage them to focus on the commercial public interest of the city.

[Turnbull]

Ostaje nam da izvedemo ritual za prizivanje Andurila, pa diskutuj sa njim. Ja i nemam neko cvrsto misljenje o svemu tome, jer kad se i vrhunski ekonomisti spore medjusobno, kako bi mi laici tu tek mogli da se snadjemo. Uglavnom se slazem sa argumentom o privatizaciji velikih sistema, a dodao bih jos nesto: liberali se gnusaju preraspodele bogastva, ali bez njega nejednakosti rastu, mozda cak i eksponencijalno, sto em ne odgovara slici drustva u kojem bi zeleo da zivim (to je ideoloska strana price), em dovodi do raznih nezeljenih posledica koje ugrozavaju samu liberalnu osnovu drustva, pre svega tako sto prevelika koncentracija ekonomske moci cini lako ostvarivim uticaj kapitala na politiku (to je prakticna strana price, jedna od).

Zaista ne znam na koje liberale misliš. Svi klasici liberalne misli, uključujući tu Loka, Smita i Mila, u najmanju ruku nisu decidno protiv preraspodele bogatstva, a ponekad je i otvoreno prepoznaju kao neophodnu. Savremeni liberali koji ih slede (Dvorkin, Rols, Ekerman) još su i veći zagovornici preraspodele (naravno, ne bilo kakve, a svakako ne u cilju postizanja apsolutne jednakosti).Činjenica da se progressives u Americi nazivaju liberalima nije bez ikakvih osnova. Liberalizam, properly understood, nužno vodi ka nekoj vrsti preraspodele, kako bi se osiguralo upravo ono do čega mu je najviše stalo - jednaka prava i jednake šanse.Edit: Sad vidim da me je Indi pretekao na temu Smita. Da, Čomski je u principu rekao sve što je bitno. Edited April 14, 2013 by Syme

[Anduril]

Ostaje nam da izvedemo ritual za prizivanje Andurila, pa diskutuj sa njim. Ja i nemam neko cvrsto misljenje o svemu tome, jer kad se i vrhunski ekonomisti spore medjusobno, kako bi mi laici tu tek mogli da se snadjemo. Uglavnom se slazem sa argumentom o privatizaciji velikih sistema, a dodao bih jos nesto: liberali se gnusaju preraspodele bogastva, ali bez njega nejednakosti rastu, mozda cak i eksponencijalno, sto em ne odgovara slici drustva u kojem bi zeleo da zivim (to je ideoloska strana price), em dovodi do raznih nezeljenih posledica koje ugrozavaju samu liberalnu osnovu drustva, pre svega tako sto prevelika koncentracija ekonomske moci cini lako ostvarivim uticaj kapitala na politiku (to je prakticna strana price, jedna od).

Prizvao si me.Mislim da kljuc nije privatizacija nego slobodna konkurencija - slobodna mogucnost izbora proizvoda ali i slobodna mogucnost izbora sta ces da proizvodis bez restrikcija tipa patenti, kopirajt, itd.Po mom misljenju, drzavne firme ne treba nuzno zatvarati ali zato treba ostalim firmama omoguciti fer konkurenciju.A kako stici do konkurencije i fer pravila kad postavljac tih pravila ima interes u igri?Pa jednostavno - konzekventno se primeni i dalje razvije stari liberalni princip separacije moci sto u praksi zapravo znaci ukidanje partijskog politickog sistema jer su partije neformalni centri moci gde se biznis i razliciti interesi spajaju o cemu govori Indy.Ne moze recimo ista partija da imenuje upravni odbor nekog drzavnog preduzeca i da sedi i parlamentu i glasa za zakone/regulaciju pod kojom ce to preduzece i ta industrija da funkcionise. To je klasicni konflikt interesa.Osnovna funkcija drzave kao zastitnika/postavljaca fer pravila mora biti u potpunosti odvojena od drugih sadasnjih funkcija drzave koje mogu da izvrsavaju privatne ili dobrotvorne organizacije.Druga stvar oko koje se ne slazem je nejednakost i raspodela bogatstva - ako bi se pravila zaista postavljala fer po liberalnim principima, nejednakost bi se zapravo drasticno smanjila. Velike korporacije su danas dominantne upravo zbog zastite od manje konkurencije putem neformalnih uticaja na partije a ne zato sto su zapravo efektivnije ili profitabilnije. Mislim, o cemu pricamo - korporacije danas kradu i varaju ocigledno na veliko (HSBC, Barclays, JPM, LIBOR i pranje novca) a da niko poslednjih godina nije zavrsio u zatvoru (i nece jer kompanije po pravilu plate kaznu/reket a onda nastave) dok obicni ljudi mogu da zaglave (posebno u neoliberalnim rajevima US/UK) za sitnicu. To je vec toliko ocigledno da je u drugim skrivenim sferama verovatno jos gore. Edited April 14, 2013 by Anduril

[Turnbull]

Andurile, šta je fer po liberalnim principima? Dokle god imaš suštinske "proizvođače" nejednakosti poput porodice, nasledstva, itd., uslovi nikada neće biti "fer". Pa i sve i kada bi sproveo temeljnu libertarijansku kulturnu revoluciju u cilju izmene kulturnih uslova koji indukuju ove nefer uslove, opet će ti ostati genetske razlike kao izvori nezaslužene nejednakosti. Ergo, nema tih fer uslova. Država mora da se umeša, da izjednači uslove tamo gde je to moguće (jedanko kvalitetnim školovanjem za sve, ili nekim garantovanim početnim kapitalom za svakog), a tamo gde nije, da omogući neka osnovna dobra onima koji iz igre ispadnu.Edit: Samo da dodam: ti sada više ne braniš jednu teoriju pravedne raspodele, nego jednu ekonomsku teoriju o tome šta tržišta mogu da postignu. Ja sam skeptičan prema tvojoj tezi da tržišta mogu da postignu to što im pripisuješ da mogu, ali čak i ako ostavimo to po strani, pitanje pravednosti i dalje stoji netaktnuto tvojom tvrdnjom.

Edited April 14, 2013 by Syme

[Agni]

Zaista ne znam na koje liberale misliš. Svi klasici liberalne misli, uključujući tu Loka, Smita i Mila, u najmanju ruku nisu decidno protiv preraspodele bogatstva, a ponekad je i otvoreno prepoznaju kao neophodnu. Savremeni liberali koji ih slede (Dvorkin, Rols, Ekerman) još su i veći zagovornici preraspodele (naravno, ne bilo kakve, a svakako ne u cilju postizanja apsolutne jednakosti).Činjenica da se progressives u Americi nazivaju liberalima nije bez ikakvih osnova. Liberalizam, properly understood, nužno vodi ka nekoj vrsti preraspodele, kako bi se osiguralo upravo ono do čega mu je najviše stalo - jednaka prava i jednake šanse.Edit: Sad vidim da me je Indi pretekao na temu Smita. Da, Čomski je u principu rekao sve što je bitno.

Mislio sam na liberale tipa Friedmana i Hayeka. Mozda gresim sto ih racunam u klasicne liberale.

Prizvao si me.

Mislim da kljuc nije privatizacija nego slobodna konkurencija - slobodna mogucnost izbora proizvoda ali i slobodna mogucnost izbora sta ces da proizvodis bez restrikcija tipa patenti, kopirajt, itd.Po mom misljenju, drzavne firme ne treba nuzno zatvarati ali zato treba ostalim firmama omoguciti fer konkurenciju.A kako stici do konkurencije i fer pravila kad postavljac tih pravila ima interes u igri?Pa jednostavno - konzekventno se primeni i dalje razvije stari liberalni princip separacije moci sto u praksi zapravo znaci ukidanje partijskog politickog sistema jer su partije neformalni centri moci gde se biznis i razliciti interesi spajaju o cemu govori Indy.Ne moze recimo ista partija da imenuje upravni odbor nekog drzavnog preduzeca i da sedi i parlamentu i glasa za zakone/regulaciju pod kojom ce to preduzece i ta industrija da funkcionise. To je klasicni konflikt interesa.Osnovna funkcija drzave kao zastitnika/postavljaca fer pravila mora biti u potpunosti odvojena od drugih sadasnjih funkcija drzave koje mogu da izvrsavaju privatne ili dobrotvorne organizacije.Druga stvar oko koje se ne slazem je nejednakost i raspodela bogatstva - ako bi se pravila zaista postavljala fer po liberalnim principima, nejednakost bi se zapravo drasticno smanjila. Velike korporacije su danas dominantne upravo zbog zastite od manje konkurencije putem neformalnih uticaja na partije a ne zato sto su zapravo efektivnije ili profitabilnije. Mislim, o cemu pricamo - korporacije danas kradu i varaju ocigledno na veliko (HSBC, Barclays, JPM, LIBOR i pranje novca) a da niko poslednjih godina nije zavrsio u zatvoru (i nece jer kompanije po pravilu plate kaznu/reket a onda nastave) dok obicni ljudi mogu da zaglave (posebno u neoliberalnim rajevima US/UK) za sitnicu. To je vec toliko ocigledno da je u drugim skrivenim sferama verovatno jos gore.

Sto se tice konkurencije koja bi ukljucivala drzavne firme - ne znam, valjalo bi probati u jednom sektoru, ili na manjoj teritoriji, i videti kako to funkcionise u praksi (mozda vec postoji neki primer?).Sto se tice nejednakosti: verujem da bi ona bila manja ako bi pravila bila fer. Medjutim, ostaje cinjenica da slobodno trziste proizvodi nejednakost, ne samo zato su postoje razlike u sposobnostima i posedovanju informacija, vec i zato sto je ishod ucestvovanja u trzisnoj utakmici, kao sto je Hayek objasnio, u krajnjoj liniji nepredvidljiv. Uvek ce biti luzera i dobitnika u toj utakmici, a veliki dobitnici nadju nacina da sacuvaju taj dobitak i omoguce svojim naslednicima bolje pocetne polozaje. Sve to nije neophodno lose, ali na duge staze vodi ka stvaranju ekonomske elite. Raspodela bogatsva (ne mislim na otimanje kao sa porezom u Francuskoj) je nacin da se taj proces ublazi.edit: pretekao me Syme Edited April 14, 2013 by Radagast

[Indy]

Meni je problem sa tim sto govore (klasicni i neklasicni) ekonomski liberali ne u liberalizmu, vec ekonomiji. Ima tu jednostavno previse ekonomije za moj ukus. Ekonomija je veoma spekulativna oblast (izvini MayDay) i daleko je od takve siguracije kakvom ekonomisti (naravno) vole da je predstavljaju. To i mnogi medju njima kazu, stoga nemam problem da kao nestrucnjak to ponovim. Ukratko, po meni kada se o bilo cemu stvarno bitnome misli, ekonomska razmatranja ne smeju biti jedina razmatranja. Ekonomiste ne treba ostavljati same predugo. (Neko je, naravno, to vec rekao: ekonomiju ne treba prepustiti ekonomistima).Evo sta pise 1 ozi (ekonomist!), neki ga ovde vole, neki ne, ali ja sam ovaj tekst zapamtio kao zanimljv (mozda ce biti i nekom drugom:Self-righting markets and other shibbolethsRoss GittinsThe global financial crisis has revealed major weaknesses in conventional economics. Economists will need to face up to these if their discipline is to recover its reputation and relevance.Many of these shortcomings arise from the belief that markets and economies are inherently stable. That is, the market system is self-righting. It's usually in ''equilibrium'' (balance) and, should some external event push it into disequilibrium, this sets off a process that returns the system to equilibrium quickly and easily.Economists hold to this belief for various reasons. One is that it makes economics nice and neat, providing simple explanations and predictions (the predictions may not be very accurate, but who's counting?). It makes it easier to conduct economic analysis using maths rather than words, which makes academic economists feel scientific and intellectually high-powered.But the belief in self-righting markets also fits nicely with the political philosophy of libertarianism - the supremacy of freedom of the individual, the minimal need for governments and taxes.And it suits business interests, who want maximum freedom to make a buck in any way they see fit.One of the many implications of the belief that markets are inherently stable is that there's no such thing as a business cycle. The economy is almost always at full employment because supply creates its own demand.But surely, you may object, the whole discipline of macroeconomics is the study of how to stabilise the economy as it moves through the business cycle. Well, it used to be. Increasingly, however, it's been about trying to prove that governments are incapable of influencing the course of the macro economy and that what seems to be a cycle of deficient or excessive demand isn't really.One notion is that the ups and downs are caused by people taking a bit of time to adjust to new advances in technology. Another is that unemployment is voluntary. Workers are so well off that when they consider the wage rates they're being offered are insufficient they take an unpaid holiday.To the extent that some academic economists still believe in the existence of the business cycle, they study the concrete factors that cause it - the ups and downs in business inventories, for instance - not the more ephemeral, psychological factors such as optimism and pessimism, greed and fear.But if the business cycle doesn't exist then it surely must also be the case that sharemarket crashes and financial crises don't happen.Once again, you may think that the evidence of crashes and crises is readily apparent from the historical record. It is, but the dominant stream in academic economics has become adept at ignoring it.Although on the one hand the study of economic history has fallen out of fashion in university economics courses, on the other some academics have sought to prove that the Dutch Tulip Bubble of 1624 and the South Sea Bubble of 1720 were really examples of wrong-headed government intervention in markets, not market failure.Do you see what all this means? It means academic economists tend to focus their attention on what happens when everything is going right - when markets are in equilibrium - and give little thought to the circumstances in which things could go wrong.Now do you see why so few economists could see the global financial crisis coming? They didn't see it because they weren't looking for it.(Even those who now contrive to believe that the problems we've seen in the past year and more were caused by faulty government intervention in markets, rather than any fault on the part of markets themselves, weren't warning that these interventions could lead to disaster. No, markets were getting their way and the anti-government brigade was content that all would be well.)This is the charge made by David Colander, of Middlebury College in Vermont, and six other American and European academics in a much-quoted paper, The Financial Crisis and the Systemic Failure of Academic Economics, that's come to be known as the Dahlem report.One implication of this is that, despite its pretensions to the contrary, economics isn't very scientific. Like the rest of us, economists suffer from what psychologists call ''confirmation bias'' - they look for evidence that confirms their prior beliefs.They tend to interpret evidence in ways that favour their beliefs. They remember evidence that goes their way and forget evidence that doesn't. We all do this, it's part of our lack of rationality - and economists are just as irrational as the rest of us.In contrast, the scientific method involves trying to falsify your hypothesis, not confirm it.Milton Friedman argued in a famous paper that it didn't matter if a model was built on unrealistic assumptions (such as human rationality). What mattered was whether the model led to accurate predictions.You wouldn't believe it, but there are still economists who draw comfort from this pragmatic doctrine. You say economics produces inaccurate predictions? Not that I've ever noticed, it doesn't.Another consequence of the assumption that markets always work well is that economists put a lot of effort into arguing for the removal of small inefficiencies caused by government intervention - restrictive shopping hours, for instance - while academics do little to study or help prevent the gross inefficiencies caused by having thousands of workers lying idle as a result of financial crises and recessions.Now, economists are terribly defensive people and they'll be able to think of exceptions to every charge I've made. It's true that not all academic economists doubt the existence of the business cycle or asset-price bubbles. There are even some who study our lack of rationality. And economic practitioners, including econocrats, don't all share the extreme views of the academics.But what I've described is the dominant view prevailing among academic economists. Behavioural economists, for instance, are a fringe minority. And it's surprising how much influence the doctrines of the high priests have on the beliefs and behaviour of practitioners.The trouble with economics is that the conventional theory has come adrift from the real world and taken on a life of its own. The answer is for academic economics to become less theory-driven and more empirical.There needs to be a lot more emphasis on testing theories against empirical evidence - and looking for falsification - and on simply seeking to identify empirical relationships and regularities.With enough of these, economists could search for new theories to explain those relationships. But we also need more study of how markets and economies come unstuck.

[bergasa19]

Anduril ne shvata da njegova pocetna pozicija ne moze da ostane u mestu i da jednostavno mora da dovede do danasnjeg stanja. Alternativa je da nema drzave, a tek to bi bio haos.

[Budja]

Andurile, šta je fer po liberalnim principima? Dokle god imaš suštinske "proizvođače" nejednakosti poput porodice, nasledstva, itd., uslovi nikada neće biti "fer". Pa i sve i kada bi sproveo temeljnu libertarijansku kulturnu revoluciju u cilju izmene kulturnih uslova koji indukuju ove nefer uslove, opet će ti ostati genetske razlike kao izvori nezaslužene nejednakosti. Ergo, nema tih fer uslova. Država mora da se umeša, da izjednači uslove tamo gde je to moguće (jedanko kvalitetnim školovanjem za sve, ili nekim garantovanim početnim kapitalom za svakog), a tamo gde nije, da omogući neka osnovna dobra onima koji iz igre ispadnu.Edit: Samo da dodam: ti sada više ne braniš jednu teoriju pravedne raspodele, nego jednu ekonomsku teoriju o tome šta tržišta mogu da postignu. Ja sam skeptičan prema tvojoj tezi da tržišta mogu da postignu to što im pripisuješ da mogu, ali čak i ako ostavimo to po strani, pitanje pravednosti i dalje stoji netaktnuto tvojom tvrdnjom.

Sto se prve teze o fer uslovima tice, jeste problem to suqare a circle. Moja "teroijska" intuicija, koja prakticno nije moguca, je 1 globalna preraspodela, pa da svi krenemo iz iste tacke. Izte tacke, onda, nemaju veze niti porodica niti nasledstvo, jer je nasledstvo posledica delovanja pojedinca u slobodnoj konkurenciji koji je odlucio da, recimo, vise stedi a manje putuje.Sto se genetike tice, tu ne razumem sta zelis da kazes. Sta to u praksi znaci? I na koliko polja onda treba prosirivati ispravljanje genetskih nejednakosti? Zasto samo u ekonomskom polju? Dajte mi gitaru, iako nemam sluha?

[Budja]

Anduril ne shvata da njegova pocetna pozicija ne moze da ostane u mestu i da jednostavno mora da dovede do danasnjeg stanja. Alternativa je da nema drzave, a tek to bi bio haos.

Sa druge strane, vidimo da je upravo korporativisticka drzava danas glavni generator nejednakosti, kroz sheme o kojima Anduril prica.Dok liberali nemaju odgovor na pitanje kako doci u tacku gde je lasissez faire zaista odrziv i slobodan, progresivisti nemaju odgovor na pitanje kako strvoriti benevolentnu i neutralnu drzavu.