Odgledao sam seriju odjednom. Prvih pet epizoda su mi remek djelo i posle je kvalitet opadao do prilicno ljigavog kraja. Muzika je fenomenalna, atmosfera u seriji sjajna i Vudi Harleson je jebeni car! Cak je Hju Grant II doktorski odglumio.

 

 

Zeznuo sam se sto sam citao topik kako sam odgledao koju epizodu jer stvarno otvarate mozak citaocu bez ikakve potrebe.

 

 

 

Ma znam, samo kažem da je teže palo vama što ste se nadali nekakvom superkompleksnom Objašnjenju koje će sve da zakrpi i poveže, i još pride ubaci nekakav potpuno nepotreban podzaplet o zlostavljanju Martijevih ćerki :D Moja očekivanja su ipak bila mnogo skromnija, i mogla su vrlo lako da budu zadovoljena... pa opet ništa.

 

 

+1

 

Svaki stoti post na ovoj temi ti je ok.

 

Ovo ti je ok, ali onda citam tvoj drugi post kako upadas u ovo kolo sa pricom kako bi kraj bio kulji da su recimo Marti ili Rast zamjenili Erola u onom kultu.

 

Potonji minuti serije su stvarno previse ljigavi i nepotrebni (bio sam sa ocem i cerkom, osjetio sam im toplinu, vidi zvjezde, svjetlo pobjedjuje)

 

Samo ce imati problem da nadju bolji par glumaca za drugu sezonu

 

 

 

Neka bude sa ovom dvojicom crnaca detektiva sto su ostali nedotaknuti.

 

 

 

 

E da najbitnije za ljude koji jos nisu gledali seriju...

 

 

... a zele da citaju topik - neka skroluju Vinijeve i Symetove postove. Nista bitno u vezi serije tu ne pise.

Edited March 17, 201411 yr by MiddleClass

+1

 

Svaki stoti post na ovoj temi ti je ok.

 

Ovo ti je ok, ali onda citam tvoj drugi post kako upadas u ovo kolo sa pricom kako bi kraj bio kulji da su recimo Marti ili Rast zamjenili Erola u onom kultu.

 

 

Moraćeš sledeći put da mi daš feedback na vreme, pa da ispravim greške dok edit još funkcioniše. Znaš da mi je tvoje mišljenje vazda bilo prvi prioritet. Daću sve od sebe da te sledeći put ne razočaram, biće procenat uspešnosti postova bar 33%, majke mi. 

... a zele da citaju topik - neka skroluju Vinijeve i Symetove postove. Nista bitno u vezi serije tu ne pise.

 

Meni su njihova prepucavanja zabavna koliko i serija.

Odličan tekst.

 

 

 

 

“True Detective” vs. H.P. Lovecraft’s “cosmic horror” The final message of the HBO series reinforces a dangerous American mythology -- that the end justifies the means

JOSEPH LAYCOCK, Religion Dispatches

• Share 207
• 60
•  
• 10
•  
•  

Topics: Religion Dispatches, Nic Pizzolatto, true detective, mythology, reviews, Social News, Life News, Entertainment News, News

Woody Harrelson and Matthew McConaughey in "True Detective" (Credit: HBO/Jim Bridges)

This article originally appeared on Religion Dispatches.

For the first seven episodes True Detective was actually a struggle between two modern and intertwined mythologies of evil. In last night’s finale one of those mythologies won in spectacular fashion.

Nic Pizzolatto constructed True Detective’s plot from a pair of sources, the first of which occurred in Ponchataoula, Louisiana, in 2005, when a former pastor told police that his church had turned from “Jesus to the devil.” He claimed they’d been holding Satanic rituals for years that involved animal sacrifice and the molestation of children. Or, as Jezebel put it in its headline, “Did a Horrifying Real Satanic Sex Abuse Case Inspire True Detective?”

While the case in Ponchataoula generated headlines about Satanic cults on both sides of the Atlantic, the details of Satanic worship were wholly invented. Accounts of black robes, blood orgies, and the rest appear to have been an “atrocity tale” in which accused child molesters sought to gain sympathy with claims of Satanic brainwashing. Buried in the bottom of one story about the case was a report from an FBI agent that no pentagrams or animal blood were found at the church—even with a “cult informant” guiding the investigation.

The second source is the book The King in Yellow, written in 1895 by Robert W. Chambers. Part of the fin de siècle decadence movement, this work is an anthology of horror stories about a fictional play called “The King in Yellow,” which renders anyone who reads it insane. Chambers presents snippets of this play that allude to a forbidden city called Carcosa—a trope first introduced by Ambrose Bierce in 1891. The King in Yellow mythology has since been invoked by H.P. Lovecraft and The Blue Oyster Cult.

advertisement

Religion scholar Philip Jenkins has suggested these two sources—contemporary Satanic Panic and the “weird tales” of pulp horror—are connected. He suggests that it was the weird tales authors of the 1920s, notably Lovecraft and Herbert Gorman, who first introduced the idea of secret, murderous cults into the American consciousness. These authors combined the fascination for “superstitious rural folk” among America’s newly urbanized population with Margaret Murray’s thesis in The Witch Cult in Western Europe (1921) to spin stories of Pagan cults surviving in the backwoods of America conducting sacrifices in secret.

Weird tales have a way of coming to life. Chambers’ idea of a forbidden text that renders the reader insane influenced Lovecraft’s imaginary text “The Necronomicon.” Author Kent David Kelly has dubbed this literary device, an “imaginary source of revelation,” noting that one of the key features of texts like “The King in Yellow” or “The Necronomicon” is that they urge the reader to question whether the tale has a non-fictional foundation.

Indeed, self-proclaimed counter-cult authorities such as William Schnoebelen and John Todd have insisted that the Necronomicon is an authentic text used by Satanists to conduct human sacrifices. In some cases these claims have been presented to law enforcement during special seminars on “occult crime.” This is why analysis of shows like True Detective matters; sociologists know that fiction shapes the “plausibility structures” through which people assess stories of Satanic cults and other fantastic claims.

But while these two mythologies have influenced each other, they present “evil” in very different ways. Chambers and Lovecraft are the masters of “cosmic horror.” “The King in Yellow” is dangerous because it threatens to destroy our understanding of the world; it opens the door to madness and the “wholly other.” In his work on religion and horror, Douglas Cowan explains that Lovecraftian stories appeal to “the fear of a change in the sacred order.”

By contrast, the modern mythology of Satanic panic reaffirms a vision of spiritual warfare, a distinction Timothy Beale described as the difference between a deified monster and a demonized monster. Confronting Cthulhu or The King in Yellow is an apocalyptic revelation that inspires awe and madness, but confronting a cult that murders women and children just makes us feel righteous about our convictions.

Throughout the series Pizzolatto dropped hints in his scripts that Hart and Cohle were pursuing a deified monster who would change the sacred order. There are Cohle’s existentialist musings that we are puppets being observed from a “fourth dimensional perspective,” and the cultist muttering that “time is a flat circle.”

When Pizzolatto explained in an interview that he was drawn to The King in Yellow mythology because True Detective is “a story about a story” I assumed that beyond the surface plot of two heroes hunting down a murderous cult, even this pursuit of a demonized monster would ultimately result in a moment of “cosmic horror.” In fact, when governor Tuttle was the first to raise the specter of Satanic cults, I had hoped the show would use the weird tale mythology to offer a critical look at the claims of Satanic panic.

But in the final episode, we find no hint of what Pizzolatto called “deranged enlightenment.” How long has the cult been active in Louisiana? What is the significance of Carcosa? Apparently these questions are irrelevant. Billy Childress is just an ugly, insane brute who destroys innocence because he’s evil. (In the words of his half-sister and lover: “He’s worse than anybody.”)

The heroes also shed their own moral ambiguity as Cohle’s stabbing grants him a kind of gnosis that his synesthesia and drug use could not. He realizes that there’s a difference between good and evil, that his daughter waits for him in heaven, and that all of his existentialist angst was wrong. We are left with a cosmos that is starkly Manichaean, neatly divided between good and evil. Instead of a hideous Lovecraftian revelation, the series ends with what Tolkien called a “eucatastrophe” in which evil is suddenly overcome at the last moment.

Of course, there’s nothing inherently wrong with a happy ending. But the final message of True Detective reinforces a dangerous mythology that’s already endemic in American popular culture. The brutal misogyny of the heroes, their willingness to commit all manner of felonies—this was not a Nietzchean tale of those who hunt monsters becoming monsters themselves. Instead, this is a moral universe where anything is justified as long as your opponent is “truly” evil and good “gains some territory.” This is about as far from Lovecraft’s cosmic horror as one can get.

 

 

 

Moraćeš sledeći put da mi daš feedback na vreme, pa da ispravim greške dok edit još funkcioniše. Znaš da mi je tvoje mišljenje vazda bilo prvi prioritet. Daću sve od sebe da te sledeći put ne razočaram, biće procenat uspešnosti postova bar 33%, majke mi. 

 

 

Ajde malo te zezam. Ti si meni vrh forumas. Volim te skoro kao Mejdejka! Padni mi na grudi kao Rast Martiju. :)

http://skeletorislove.tumblr.com/

http://skeletorislove.tumblr.com/

 

Odličan  

 

Evo i Skeletoru se svideo kraj True Detective sezone:

Evo, odgledah, manje više brzinski, za par dana. Vidim da ste natrućkali svašta, pa mi se ne da da čitam sve, pročitah poslednjih par strana... 

Moja neka impresija je sledeća: da će serije da krenu putem Holivudskih filmova gde se sve pare spucaju uticajnim facama u guzice i gde se zanemaruju svi ostali aspekti onoga što se servira ili im se ne daje ni upola toliko pažnje (budžeta). Ovo kažem podstaknut American Hustle-om koji gledah pre neki dan - koji je suvi prosek od filma iako su desetine miliona otišle samo na glumce. Naravno, takvih filmova ima desetine na godišnjem nivou, klasična hiperprodukcija gde filmove prodaju trejleri, imena i reputacija glumaca, ali se do sada uglavnom taj trend vezivao za filmove, imamo House of Cards sa Spejsijem, sada ovo, i kontam da će sada navala.

Chill, pls, ne želim da kažem da TD nije dobra serija. Ali nije ni spektakularna. Da nema ovakva dva imena da je nose, sumnjam da bi imala ovoliku popularnost, što se tiče kvaliteta njega ima, ali meni je iskreno daleko to od neke vrhunske zabave. Za mesec dana ću zaboraviti verovatno sve, a da će mi bilo kada pasti na pamet da gledam ponovo nema teoretske šanse (a nije da nema takvih serija, barem 10, 15).  Prve 2, 3 epizode su mi nezanimljive, 4 i 5 bolje, tu praktično i zaplet dolazi na nivo da uvuče gledaoca u dešavanja, da mu pobudi radoznalost i podstakne ostale receptore da se aktiviraju, do tada mi je sve nekako sporo, radnja se razvlači iako se premalo informacija i zanimljivosti dobija za količinu vremena. 

 

Što se kraja tiče, ja sam sucker za happy end, Vudi mi je izmamio ovlaš lica™ sa poslednjom scenom u krevetu, deluje blentavo, ali je jako kompleksan lik pocepan između onoga što zna da treba da bude i želi da bude i onoga što zapravo jeste. Nadam se da su živeli hepli ever after. 

 

Odoh da nastavim lepo sa Parks And Recreation, 

јbg, tom logikom su samo kvalitetni sitkomi od pola sata zabavni, nasmeješ se, a taman ti ne oduzme ni mnogo vremena

 

mada ok, svako ima pravo na svoju definiciju zabave i kvalitetne serije

Edited March 19, 201411 yr by Evropejac

Taj trend angazovanja velikih glumaca za TV serije traje vec deceniju. Trend ogromnih budzeta serija takodje. Ne vidim tu nista novo. A ne vidim ni da to samo po sebi garantuje uspjeh. 

јbg, tom logikom su samo kvalitetni sitkomi od pola sata zabavni, nasmeješ se, a taman ti ne oduzme ni mnogo vremena

 

mada ok, svako ima pravo na svoju definiciju zabave i kvalitetne serije

 

Kojojm logikom? Ne znam kako si došao do toga, ali moje primjedbe nemaju veze sa trajanjem serije.

 

Taj trend angazovanja velikih glumaca za TV serije traje vec deceniju. Trend ogromnih budzeta serija takodje. Ne vidim tu nista novo. A ne vidim ni da to samo po sebi garantuje uspjeh. 

 

Mekonahi i Harelson su ipak neka A klasa Holivuda u trenutku kada se serija snima. Pri tom, cenim da njihove plate mogu da se iskoriste za komplet neku sezonu serije b produkcije. A možemo da uporedimo npr sa nekim (meni) jačim serijama čija je gledanost bila i veća od ovoga (ili tu negde), i postigle mnogo veći komercijalni uspeh gde su uglavnom te serije od njih pravile zvezde, a ne da oni kao Zvezde prave seriju gledanom (ne kažem da je  u TD to slučaj, ali fakat utiče na popularnost). A i koje su serije koje manje više mogu ponovo da gledam a neke sam i gledao...

 

Npr, Gandolfini u Sopranosima koji su od njega napravili svetski poznatu facu i probili ga u vrh. Deadwood (meni top 3 serije ikad) - Ian mc Shane i Olifant (ima tu dobrih likova ali nisu na nivou ove dvojice iz TD), Breaking Bad - ko je još znao za Cranstona osim ovi što su gledali Malcolm in the middle? Rim - dva manje više anonimna glavna lika, Six Feet Under gde su najveća imena Michael C Hall koji je ostao negde prosečno poznat sa relativno malo posla do Dextera i gde je vodeći lik glumac koji nikad ni pre ni posle ništa što je uspešno iole nije snimio, ili barem ni blizu poznato, itd, itd. 

Da ne govorim o slučajevima ultra komercijalnih serija tipa lost i prison break gde do momenta izlaska nije bilo jednog poznatog lika, pogledaj lost npr, njih 300 na ostrvu, koga si video bilo kad, bilo gde pre? Msm, ima ih, ail to su uglavnom sporedne uloge. Prison Break gde jedan od dva vodeća lika bude ono drvo Dominik Pursel. Itd, itd, jasna je poenta. Mislim da je Rimu bio budžet oko 4, 5 miliona po sezoni i da su zato i prekinuli, baš me zanima koja je plata ovoj dvojici ili Spejsiju u HoC.

Prvo, poređenja su ti stvarno malo, onako... pričaš kao da TV serije od anonimnih likova prave holivudske zvezde, što prosto nije tačno. Prave od TV glumaca TV glumce i ništa više. A filmske uloge? Cranston je posle Breaking Bad uspeo da izbori ulogu života u critically acclaimed filmu kao što je Godzila, dok je Kate iz Losta  natakla vilenjačke uši pa se glupira po Middleearthu. Ima i onu reklamu za kozmetiku, though.

 

Bitnije, mislim da ozbiljno mašiš metu sa procenom da su sve pare sprcane na plate glumaca pa zato pati produkcija. Na primeru True Detective se to baš ne vidi, osim ako ne uzimamo za manu što postoji samo 8 epizoda umesto 88, ali to nije zbog nedostatka para nego zbog toga što filmskim glumcima uglavnom ne odgovara da se obavežu da snimaju nešto X godina po nekolilko meseci.

Prvo, poređenja su ti stvarno malo, onako... pričaš kao da TV serije od anonimnih likova prave holivudske zvezde, što prosto nije tačno. Prave od TV glumaca TV glumce i ništa više. A filmske uloge? Cranston je posle Breaking Bad uspeo da izbori ulogu života u critically acclaimed filmu kao što je Godzila, dok je Kate iz Losta  natakla vilenjačke uši pa se glupira po Middleearthu. Ima i onu reklamu za kozmetiku, though.

 

Bitnije, mislim da ozbiljno mašiš metu sa procenom da su sve pare sprcane na plate glumaca pa zato pati produkcija. Na primeru True Detective se to baš ne vidi, osim ako ne uzimamo za manu što postoji samo 8 epizoda umesto 88, ali to nije zbog nedostatka para nego zbog toga što filmskim glumcima uglavnom ne odgovara da se obavežu da snimaju nešto X godina po nekolilko meseci.

 

Ok, neka bude da sam bio konfuzan (iako mislim da nisam), pa ću da probam da budem precizniji. Ne kažem da je bilo ko od likova iz serija bio anoniman totalno (neki i jesu, i to su i ostali), ali npr da li bi Gandolfini imao popularnost koju je imao da nije bio Tony Soprano? Sa druge strane, i Mekonahi i Harelson ulaze u TB kao i više nego etablirane vrhunske zvezde Holivuda dokazane u velikom broju filmova. Poenta - serija može da bude vrhunska zabava i bez proverenih imena, moja teorija je da će ubuduće da ih bude sve više sa nedovoljno zanimljivim razrađenim pričama sa puno dobrih glumaca koji bi samim prisustvom trebali da privuku pažnju. Naravno da je lako prodati nešto u čemu glume Mekonahi i Harelson nego neka dva anonimusa.

 

Poređenje za Kranstona ti je - cvrc. Manje je bitno što je glumio u godzili (uzeo čovek pare, i treba), bitnije je da mu 1 Entoni Hopkins šalje mailove u kojima se divi njegovoj glumi i kako je Breaking Bad jedna od najboljih stvari koje je ikada gledao. Nisu te serije napravile od njih glumce, ali su skrenule pažnju na njih i ukazale na njihov talenat. Primera radi, možemo da nagađamo koliko je Kranston plaćen za prvu sezonu Breaking Bad-a a koliko bi trebao da bude plaćen za neki sličan budući projekat. Dakle, svaka čast ljudima koji su radili kasting i birali ih. Verovatno su smešno plaćeni (barem u prvim sezonama) u odnosu na to šta su te serije postigle, npr Breaking Bad. 

 

I ne kažem ja da su sve pare date glumcima i da pati produkcija. TD uopšte ne pati od tih boljki, meni jednostavno sama priča nije dovoljno zanimljiva i to je sve samo cenim da će takvih projekata da bude sve više. I House of cards očigledno ide silaznom putanjom, i videćemo šta će ispasti od treće sezone. Naravno, možda grešim, ali ima mali milion filmova koji je napravljen po tom šablonu koji manje više svi mi overimo baš zato što nasedamo na trailere i poznata imena kao protagoniste dok su realno većina tih filmova razočarenja.

ne znam otkud ti ideja da igra mora da ima nulti ishod, ili etablirane glumce, ili dobru pricu. ili da jedno kompenzuje drugo.

 

buducnost tv-a je prilicno svijetla

Edited March 19, 201411 yr by morgana