jugoslavija od nemila do nedraga

[namenski]

У праву си, али Централна Сила или Сила Осовине дођи ти на исто. Шалим се, погрешио сам, ти су у праву.

Што се тиче Источног фронта, итекако је има. Крајем августа 1914 је у почела руска офанзива у Галицији, коју је успешна, она према Пруској није. АУ премшта део снага са Балкана на Источни фронт. Да не говорим да је на ИФ било дупло више АУ војске него ли на Балкану. После офанзиве 1915 према Русима, и повлачења Руса, део снага се упућује на Балкан.

Потпуно се слажем да Румунија никако не може да се користи као компарација за Србију.

Остајем при томе да је Балкан мањи од истока и запада као фронт. Да те подсетим, Бугарска улази у рат 1915 на страни ЦС због руског повлачења на ИФ 1915 и делимично Галипоља, када је Србији ставрно смркнуло.

Nema spora, OK je.

Ima par pojedinosti, mozda od znacaja: ja i ne samo ja bih bugarske motive za ulazak u rat na strani CS trazio i u ceznjivim pogledima ka teritorijama za koje je izvisila u 2. balkanskom ratu, revansizmu, naravno obecanja o izlasku na Egejsko more obaska.

Sto se znacaja balkanskog fronta tice, nije sve u apsolutnim velicinama: nema spora da je on sporedan na takozvanoj svetskoj pozornici, ali isto tako nema spora da je ispadanja Bugarske iz rata 1918. znacajno ako ne i presudno ubrzalo slom CS.

Pokusavam samo da skrenem paznju na ne uvek srazmerne odnose izmedju angazovanih snaga i znacaja nekog ratista; opet, nista opasnije od precenjivanja uloge srpske vojske u zavrsnim operacijama 1918. godine i budalastinama kao sto je ona da je srpska pesadija tada bila brza od francuske konjice   , jer je na konjima, naime, da trce.

Na sve to, opet, lokalni znacaj uspeha srpske vojske 1918. i njena uloga u stvaranju Jugoslavije i zauzimanju teritorija su nesto sasvim drugo i lokalno.

[MancMellow]

Nema spora, OK je.

Ima par pojedinosti, mozda od znacaja: ja i ne samo ja bih bugarske motive za ulazak u rat na strani CS trazio i u ceznjivim pogledima ka teritorijama za koje je izvisila u 2. balkanskom ratu, revansizmu, naravno obecanja o izlasku na Egejsko more obaska.

Sto se znacaja balkanskog fronta tice, nije sve u apsolutnim velicinama: nema spora da je on sporedan na takozvanoj svetskoj pozornici, ali isto tako nema spora da je ispadanja Bugarske iz rata 1918. znacajno ako ne i presudno ubrzalo slom CS.

Pokusavam samo da skrenem paznju na ne uvek srazmerne odnose izmedju angazovanih snaga i znacaja nekog ratista; opet, nista opasnije od precenjivanja uloge srpske vojske u zavrsnim operacijama 1918. godine i budalastinama kao sto je ona da je srpska pesadija tada bila brza od francuske konjice   , jer je na konjima, naime, da trce.

Na sve to, opet, lokalni znacaj uspeha srpske vojske 1918. i njena uloga u stvaranju Jugoslavije i zauzimanju teritorija su nesto sasvim drugo i lokalno.

 

Imali su oni sve od Marice do Nestosa, al jbg, treba znati i stati...

[namenski]

Imali su oni sve od Marice do Nestosa, al jbg, treba znati i stati...

:D

 

Jebemumater, to je vec pitanje za filozofe   : bugarsko-italijanski sindrom ili kako se u rat uci ili iz rata izaci pod najpovoljnijim uslovima  najeftinije, kakvo god da si sranje napravio.

[Tribun_Populi]

Kako je trebalo da je branimo(Srbi) i od koga?

 

Vetrom u leđa SIV-u i Anti Markoviću tj. čitavom njegovom programu, kako bi se (re)legitimisala federacija kao potrebna, jer je od 1980. godine/Titove smrti bila u opasnoj i konstantnoj krizi.

 

Naprotiv, Marković je podjednako šamaran iz Beograda kao i iz Ljubljane i Zagreba, tako da smo sami sebi sekli granu na kojoj smo sedeli. Zapad (čitaj: Amerika) je isprva bila protivnik raspada, da je Marković imao političku većinu (da ga je podržavala i Srbija) verovatno bi sled događaja bio nešto drugačiji, za sve u globalu mnogo povoljniji.

Edited October 21, 2015 by Tribun_Populi

[Luther]

Vetrom u leđa SIV-u i Anti Markoviću tj. čitavom njegovom programu, kako bi se (re)legitimisala federacija kao potrebna, jer je od 1980. godine/Titove smrti bila u opasnoj i konstantnoj krizi.

 

Naprotiv, Marković je podjednako šamaran iz Beograda kao i iz Ljubljane i Zagreba, tako da smo sami sebi sekli granu na kojoj smo sedeli. Zapad (čitaj: Amerika) je isprva bila protivnik raspada, da je Marković imao političku većinu (da ga je podržavala i Srbija) verovatno bi sled događaja bio nešto drugačiji, za sve u globalu mnogo povoljniji.

 

A.Marković nikako nije mogao dobiti podršku iz Beograda pošto je u Beogradu sedela nacionalistička, komunistička i proruska vlast S.Miloševića. A ta vlast je bez obzira što je uzjahala unutarpartijskim pučem u jednopartijskom sistemu predstavljala preovlađujuće raspoloženje kako elite(SANU,mediji, privrednici itd) tako i građana što se kasnije na prvim višestranačkim izborima i potvrdilo.

 

No čak i da je u unutropartijskim borbama u SKS pobedio I.Stambolić ili neki drugi, prozapadnim reformama skloni političari, teško da bi se mogla spasiti Jugoslavija pošto su za, pre svega Sloveniju ali i Hrvatsku, polako nestajali spoljni pritisci zbog kojih im je Jugoslavija bila potrebna. A pošto nisu stvoreni jugosloveni kao nacija nije bilo ni emotivnog i kulturnog pritiska iznutra da se Jugoslavija očuva.

 

Pad Berlinskog zida, kraj hladnog rata, kraj SEV-a,Varšavskog pakta, komunizma, kasnije raspad SSSR-a i sa druge strane mogućnost uključenja u EZ/EU davali su jasne putokaze kuda treba ići. Ali da bi i Srbija krenula tim putem moralo se rešiti pitanje Kosova, verovatno davanjem statusa republike(pitanje je da li bi i to bilo dovoljno), morala se Srbija pre svih demokratizovati i demontirati proruski vojno-bezbednosni kompleks, trebalo je što brže napustiti socijalizam i društveno-državnu svojinu, trebalo je da se ustremi ka EU i NATO. Ne vidim ko bi to u Srbiji tada mogao  pokušati da izvede a da preživi politički pa i fizički(u tradicionalnom srpskom običaju obezglavljivanja svojih vođa).

 

Pored toga postojali su i drugi krupni nerešeni nacionalni problemi(Albanci u Makedoniji,Srbi u Hrvatskoj, BiH kao veliko potencijalno žarište). Slovencima je to bilo jasno i oni bi u svakoj varijanti pobegli od bureta napunjenog barutom nerešenih nacionalnih pitanja. Njima to jednostavno nije trebalo. A bez Slovenije Jugoslavija ne postoji.

 

Ovo je naravno samo jedno kratko viđenje, koje ne pretenduje da je jedino tačno, potpuno ili konačno.

Edited October 21, 2015 by Luther

[Yoda]

Vetrom u leđa SIV-u i Anti Markoviću tj. čitavom njegovom programu, kako bi se (re)legitimisala federacija kao potrebna, jer je od 1980. godine/Titove smrti bila u opasnoj i konstantnoj krizi.

 

Naprotiv, Marković je podjednako šamaran iz Beograda kao i iz Ljubljane i Zagreba, tako da smo sami sebi sekli granu na kojoj smo sedeli. Zapad (čitaj: Amerika) je isprva bila protivnik raspada, da je Marković imao političku većinu (da ga je podržavala i Srbija) verovatno bi sled događaja bio nešto drugačiji, za sve u globalu mnogo povoljniji.

 

Ono sto znamo je da su u zvanicnoj poseti SAD 1990. A. Markovica samo potapsali po ramenu i rekli - vidi, super ste vi, onoliko smo vam pomagali, evo i sad cemo, ali sad su neki drugi prioriteti, treba da uletimo vladi u Poljskoj jedno 5 mlrd dolara. I tako....

Edited October 21, 2015 by Yoda

[Tribun_Populi]

Pa da, ali znaš da su oni poslednji priznali Sloveniju, Hrvatsku, BiH i Makedoniju (1992.), da su Slovencima u startu odašiljali signale da se ne nadaju priznanju itd.

 

Nisu hteli da se direktno mešaju zbog drugih prioriteta (što Jugoslavija posle pada zida svakako nije bila) niti da je brane po svaku cenu, ali opet kažem - u situaciji u kojoj bi Slovenija i Hrvatska ostale izolovane u separatističkim tendencijama a na drugoj strani ostao blok ostale 4 republike sa snažnom podrškom SIVu, verujem da bi i njihova odluka bila drugačija.

 

Međutim, Slobo nije hteo ni da primi Cimermana, jer Slobo je mudo. I kad su videli kuda to ide, jednostavno su digli ruke.

[Korki]

Слоба је примио Цимермана релативно брзо после тог догађаја и Цимермана је у почетку био одушевљен СМ, према његовим речима. Да не говорим о Лоренсу Иглбергеру, који ће постати државни секретар, и његовим везама са Београдом и познавању Милошевића још када је дотични био банкар у Њујорку те пословима око Југо-Америке.

САД се нису током 1991 пуно бавиле овим простором јер су се дешавале много значјаније ствари, од Заливског рата до распада СССР. Оставили су да се Југославијом баве неспособни Европљани(ни данас се нису померили даље). Чак и када је прштало око Вуковара они се нешто посебно нису цимали. Њихов нагли заокрет се поклапа са наглим интересом Саудијске Арабије према БиХ, највећим делом, а део отапада као инерција дешавња са простоза екс-СССР, и још један део је био одличан начин компензације у муслиманском свету за подршку Израелу.

[bradilko]

Ono sto znamo je da su u zvanicnoj poseti SAD 1990. A. Markovica samo potapsali po ramenu i rekli - vidi, super ste vi, onoliko smo vam pomagali, evo i sad cemo, ali sad su neki drugi prioriteti, treba da uletimo vladi u Poljskoj jedno 5 mlrd dolara. I tako....

secam se kad je dolazijo james baker u bgd 1991.

isto im je receno o tome da smo sad drugog razreda pripritet usa, a ovi ga primali u zgradi siva, svaki u razlicitom kabinetu.valda je svaka republika imala  tamo svoj kabinet.jad i tuga golema

[Tribun_Populi]

A.Marković nikako nije mogao dobiti podršku iz Beograda pošto je u Beogradu sedela nacionalistička, komunistička i proruska vlast S.Miloševića. A ta vlast je bez obzira što je uzjahala unutarpartijskim pučem u jednopartijskom sistemu predstavljala preovlađujuće raspoloženje kako elite(SANU,mediji, privrednici itd) tako i građana što se kasnije na prvim višestranačkim izborima i potvrdilo.

 

No čak i da je u unutropartijskim borbama u SKS pobedio I.Stambolić ili neki drugi, prozapadnim reformama skloni političari, teško da bi se mogla spasiti Jugoslavija pošto su za, pre svega Sloveniju ali i Hrvatsku, polako nestajali spoljni pritisci zbog kojih im je Jugoslavija bila potrebna. A pošto nisu stvoreni jugosloveni kao nacija nije bilo ni emotivnog i kulturnog pritiska iznutra da se Jugoslavija očuva.

 

Pad Berlinskog zida, kraj hladnog rata, kraj SEV-a,Varšavskog pakta, komunizma, kasnije raspad SSSR-a i sa druge strane mogućnost uključenja u EZ/EU davali su jasne putokaze kuda treba ići. Ali da bi i Srbija krenula tim putem moralo se rešiti pitanje Kosova, verovatno davanjem statusa republike(pitanje je da li bi i to bilo dovoljno), morala se Srbija pre svih demokratizovati i demontirati proruski vojno-bezbednosni kompleks, trebalo je što brže napustiti socijalizam i društveno-državnu svojinu, trebalo je da se ustremi ka EU i NATO. Ne vidim ko bi to u Srbiji tada mogao  pokušati da izvede a da preživi politički pa i fizički(u tradicionalnom srpskom običaju obezglavljivanja svojih vođa).

 

Pored toga postojali su i drugi krupni nerešeni nacionalni problemi(Albanci u Makedoniji,Srbi u Hrvatskoj, BiH kao veliko potencijalno žarište). Slovencima je to bilo jasno i oni bi u svakoj varijanti pobegli od bureta napunjenog barutom nerešenih nacionalnih pitanja. Njima to jednostavno nije trebalo. A bez Slovenije Jugoslavija ne postoji.

 

Ovo je naravno samo jedno kratko viđenje, koje ne pretenduje da je jedino tačno, potpuno ili konačno.

 

I uglavnom tačno, sem boldovanog koje nije a priori netačno, ali jeste sporno.

 

Zato je i jedini način odbrane Jugoslavije, kao 1 srpski nacionalni interes, iz vizure Srbije morala biti podrška A. Markoviću i SIV-u, jer je on zagovarao program koji je trebalo da relegitimiše federaciju i njenu neophodnost pričom (i delima) u domenu ekonomije, što je bio, jeste i biće zajednički interes svih država nastalih na prostoru ex SFRJ. Da je imao većinsku podršku bar jedne od tri ključne države SFRJ, a to je morala biti Srbija pošto je to njoj pre svega bilo u najvećem interesu, verovatno bi i njemu bilo mnogo lakše a separatističkim pokretima u Sloveniji i Hrvatskoj mnogo teže. Još teže bi bilo rastakati Jugoslaviju ako bi se progurala agenda održavanja višestranačkih saveznih izbora, što se je iz Ljubljane pre svega a onda i iz Zagreba htelo sprečiti po svaku cenu (XIV kongres SKJ). Njima takvima je 1 Slobodan Milošević i njegova agenda došao kao kec na deset.

 

Da su održani savezni izbori, tek onda bismo mogli govoriti o tome kakav je bio sentiment građana Jugoslavije spram nje kao države i da li su ili nisu postojali (politički) Jugosloveni. Jugoslaviju nisu razbili njeni građani, oni formalno nisu ni postojali (bili su samoupravni radni narod), a nikad ih niko nizašta nije ni pitao. Prema tome, ne znamo da li bi bilo emotivnog i kulturnog pritiska i kako bi se ko postavio spram ideje očuvanja Jugoslavije, te kako bi na kraju to moglo izgledati u procentima i krajnjem ishodu.

 

Jugoslaviju su razbile nacionalkomunističke političke elite, nenaviknute na periodično popularno legitimisanje svojih (ne)dela, gurajući svaka svoju agendu.

[Prospero]

secam se kad je dolazijo james baker u bgd 1991.

isto im je receno o tome da smo sad drugog razreda pripritet usa, a ovi ga primali u zgradi siva, svaki u razlicitom kabinetu.valda je svaka republika imala  tamo svoj kabinet.jad i tuga golema

 

US Concerns About the Future of Yugoslavia

Baker

 

Source: Secretary Baker

 

Description: Excerpts from remarks at the Federation Palace,

Belgrade, Yugoslavia

 

Date: Jun 21, 1991 6/21/91

 

Category: Speeches, Testimony, Statements

 

Region: E/C Europe

 

Country: Yugoslavia (former)

 

Subject: Regional/Civil Unrest, Democratization

 

First, I want to thank the Prime Minister, the Foreign Minister, and

the respective Republic leaders for meeting with us on what was

pretty short notice.

 

Let me say that we came to Yugoslavia because of our concern

about the "crisis" the Minister just referred to, really, our concern

about the dangers of a disintegration of this country. Instability

and break-up of Yugoslavia, we think, could have some very tragic

consequences, not only here, but more broadly, in Europe, as well.

 

We're obviously not alone in having these concerns. You heard

the Minister mention the 34 other countries of the CSCE [Conference

on Security and Cooperation in Europe]. They have all expressed,

along with us, our collective concern when we were at our meeting

in Berlin. My discussions with Yugoslavia's neighbors and with

members of the European Community also indicated the depths of

these concerns. And I have today conveyed these very serious

concerns about the future of this country in the meetings that I

have been privileged to have.

 

In all candor, ladies and gentlemen, what I heard today has not

allayed my concerns or our concerns. Nor, I suspect, will it allay

the concerns of others when we give them a readout of these

meetings.

 

Now having said that, I do have to say that we did see and find

some common ground here today.

 

First of all, everyone I spoke to stressed the fact that they

were prepared to continue a dialogue on the future of Yugoslavia.

 

Secondly, all of them indicated a wish to avoid violence and

all of them indicated strong opposition to any use of force.

 

Third, they all recognized the legitimate interest of the

international community, and, I think, welcomed its continued

effort to promote dialogue and promote a peaceful resolution of

these problems through negotiations.

 

In all of these meetings, I stressed the importance of

respecting human and minority rights, of continuing the process of

democratization, and of continuing a dialogue to create a new basis

for unity. In particular, I emphasized the need to move ahead on the

constitutional rotation of the federal presidency, as well as the

need to avoid unilateral acts that could preempt the negotiating

process.

 

As far as next steps are concerned, we will be consulting with

the European Community and with other interested members of the

international community. Based on these discussions today, I'm

very hopeful, that notwithstanding all of the difficulties, there is

some prospect for continued dialogue. There will certainly be

active efforts by the international community, including the United

States, to try and promote such a dialogue.

 

But in the end--as we all, I think, understand and recognize

and know--it's really going to be up to the people of Yugoslavia

whether or not these problems are overcome, whether or not they

are overcome peacefully and through negotiation and dialogue, as

they should be.

 

Question:

Mr. Baker, several of the presidents [of

the Yugoslav republics] mentioned that you made the point that,

should any of their republics break away, they cannot expect

American recognition for their independence or outside economic

help. Is that the case? What was your message in that regard?

 

Secretary Baker:

The message was that these

issues and problems should be resolved to the extent possible

through dialogue and should not be actions taken which would

preempt those negotiations and that dialogue.

 

I was asked the question this morning whether or not the

United States would recognize the forthcoming declaration of

independence by Slovenia, a declaration that is expected, I think, in

a day or so. I said that it would not be the policy of the United

States to recognize that declaration, because we want to see this

problem resolved through negotiation and through dialogue and not

through preemptive unilateral actions.

 

Now, having said that, I want to direct you back to my

statement where I said we believe, based on all of our discussions,

that everyone is interested in finding a way, through dialogue and

negotiation, to craft a new basis for unity of Yugoslavia, and to find

a way, through dialogue and negotiation, to see the devolution of

additional authority, responsibility, and sovereignty to the

republics of Yugoslavia. (###)

 

 

 

 

BAKER URGES END TO YUGOSLAV RIFT By THOMAS L. FRIEDMAN, Published: June 22, 1991

 

Yugoslavia, June 21— 

 

Secretary of State James A. Baker 3d made a highly unusual attempt today to persuade the feuding leaders of Yugoslavia's six republics not to let their country break up into separate states, but said his appeal got nowhere and that Yugoslavia could be headed for "disintegration."[/size]

 

Mr. Baker was visiting Yugoslavia for the first time, and was not expected to make much headway in defusing a welter of old nationalist feuds. Nonetheless, he sounded something of an international alarm. Fear of Broad Consequences

After individual meetings with the leaders of the six republics, Mr. Baker said he had heard nothing to reduce his fears that this nation could break up in violence, fomenting the kind of instability in the Balkan region that helped touch off World War I.

"We came to Yugoslavia because of our concern about the crisis and about the dangers of a disintegration of this country," Mr. Baker said. "Instability and breakup of Yugoslavia, we think, could have some very tragic consequences, not only here but more broadly in Europe. We are obviously not alone in having these concerns."

Mr. Baker continued: "The concerns that we came to Yugoslavia with have not been allayed by the meetings we had today. We think that the situation is very serious. We worry frankly about history repeating itself. Frankly, we don't want to see that and I don't think anyone in the international community wants to see that."

He told the Presidents of the republics of Slovenia and Croatia, who are planning to announce some form of independence in the next few days, that the United States and its European allies would not recognize them if they were to unilaterally break away from Yugoslavia and that they should not expect any economic assistance. Withholding U.S. Recognition

Mr. Baker told the President of Serbia, Yugoslavia's biggest and most populous republic and the one least willing to countenance any breakup of the 72-year-old country, that he should consider granting limited autonomy to republics within a looser federation in an effort to satisfy the different Yugoslav ethnic groups.

Speaking of the pending announcement of Slovenia's independence, which could come as early as next week, Mr. Baker said, "It would not be the policy of the United States to recognize that declaration because we want to see this problem solved through negotiations and through dialogue."

He said that while the United States wanted to see Yugoslavia's territorial integrity preserved, it would welcome any federal restructuring accepted by the republics.

American diplomats here said that since all the republics contain large minorities of people who identify culturally and linguistically with other republics, some form of federal arrangement would be preferable to separation.

"Everyone is interested in finding a way through dialogue to craft a new basis for unity of Yugoslavia and to find a way to see the devolution of additional authority and responsibility and sovereignty to the republics of Yugoslavia," Mr. Baker said.

President Ante Markovic, who is trying to hold his country together, met with Mr. Baker immediately after the Secretary arrived. After their meeting, Mr. Markovic made a speech to Parliament, warning that the federal army would "take measures" to prevent unilateral action by any republic to change the borders of Yugoslavia. Republics Ignore Appeals

The Secretary spent the afternoon holding separate 30-minute sessions with the Presidents of the six republics. But they ignored Mr. Baker's appeals, just as they have those from the Soviet Union and the European Community.

When the President of Slovenia, Milan Kucan, seated next to Mr. Baker, was asked what he wanted to hear from the Secretary of State, he answered, "That all the nations of Yugoslavia may live as they wish."

How would Slovenia like to live? he was asked.

"The same way as other European nations," he answered. "As an independent nation which, out of its own will, has ties with other nations."

On the other end of the issue, the Serbian President, Slobodan Milosevic, told Mr. Baker that his republic was not interested in seeing the federal Government of Yugoslavia cede any serious powers to the republics. 'Limit to Our Flexibility'

"Our policy is to preserve the integrity of our country in order to realize democratic changes within the country, but not to liquidate the country as a state," Mr. Milosevic said. "Flexibility has some limits."

The Federal Government must have "some minimal function without which Yugoslavia cannot be a country," he said. "It means defense, foreign affairs, human-rights protection, national rights protection and one market with one central bank."

The independent Yugoslav daily newspaper Borba said on Thursday that Mr. Baker "is arriving too late." Logical argument simply will not work at this stage, when ethnic and nationalist passions suppressed by 45 years of Communist rule are exploding to the surface, the paper said.

The republics are split three ways on the question of devolution. Slovenia and Croatia, the two most Westernized republics with the highest per-capita wealth, want to move ahead quickly with independence, but say they are prepared to take part in some loose federation with the other Yugoslav republics. Slovenia has already set up its own border posts and is planning to issue its own currency.

The largest republic, Serbia, which has traditionally dominated Yugoslav politics, and Montenegro, the smallest, want to preserve the status quo. Bosnia and Macedonia, republics created by the Communists after World War II, are pushing a compromise plan under which republics would be given partial sovereignty but the central Government would retain federal functions.

Mr. Baker flies on Saturday to Albania, which is emerging from decades of isolation and Communist dictatorship. A new coalition Government took over in Tirana this month.

Edited October 22, 2015 by Prospero

[bigvlada]

Ako sam dobro shvatio, ovo je članak iz nekog internog NSA časopisa, Cryptologic quaterly. Članak je iz 1998. godine a delimično je deklasifikovan 2010,godine. 

 

 

 

 

 

 

 

[bigvlada]

Izvori za gornji članak i link ka pdf dokumentu. 

 

 

 

 

 

 

https://www.nsa.gov/public_info/_files/cryptologic_quarterly/Dodging_Armageddon.pdf

 

Interesantna teza, da je Jugoslavija izbegla invaziju Varšavskog pakta 1950. godine (uvežbavanu tokom zimskih meseci sa 80000 ljudi) jer su Rusi proceniili da bi zapad angažovao veće snage kao podršku JNA nego što je to učinio u Koreji. 

[Prospero]

To je članak Džona Šindlera.

 

Mislim da je malo pojačao Kiraljijevo svedočenje (nesvesno, ipak je to kraj 90ih i mnoge stvari iz istočnih arhiva su se tek pojavljivale), tj. da je ceo taj splet događaja iz 1950. podigao na malo viši nivo nego što to zaslužuje.

Edited October 27, 2015 by Prospero

[Prospero]

Plus je sovjetska procena (ako je bila formalno takva) bila pogrešna, Amerikanci nikada nisu bili na poziciji da svojom vojskom brane Jugoslaviju od sovjetskog napada, već da upuću neke forme materijalne vojne pomoći. I ta pozicija je ostala na snazi do kraja Hladnog rata.

 

Ovde za kraj juna 1950. Ameri jasno pričaju o "otsustvu sovjetskih priprema za napad"
 

 
i drugi dokument iz septembra 1950. (koji uvodi sporazume o vojnoj pomoći koji se potpisuju 1951, i uvodi tripartitnu (SAD/VB/FRA) formu pomoći koja traje do 1955)
 








 
Pogledati podvučeno zelenim na predzadnjoj strani šta je zapravo bila jasna politika SAD.