kim_philby Posted May 7, 2013 Posted May 7, 2013 muz hirsi ali. ladno moze i na kritika savremenog ateizma.
Turnbull Posted May 7, 2013 Posted May 7, 2013 (edited) Race traitor!A na temi o ateizmu, Hiši Ali nismo ni spomenuli, valjda zato što je jasno da je kod nje ateizam potpuno sekndaran, a da je primarna islamofobija. Edited May 7, 2013 by Syme
kim_philby Posted May 7, 2013 Posted May 7, 2013 Race traitor!A na temi o ateizmu, Hiši Ali nismo ni spomenuli, valjda zato što je jasno da je kod nje ateizam potpuno sekndaran, a da je primarna islamofobija.saradnik imperijalizma. doslovce je u krevetu sa covekom koji misli da je proces dekolonizacije bio greska.
Prospero Posted May 7, 2013 Posted May 7, 2013 jel vidite bre kakav je haos u svetu, nekad se bar znao red i ko kosi a ko vodu nosi. opameti se, Zapade!!
DarkAttraktor Posted May 7, 2013 Posted May 7, 2013 saradnik imperijalizma. doslovce je u krevetu sa covekom koji misli da je proces dekolonizacije bio greska.pa jel vidis sta je taj proces ucinio otadzbini njegove zene, Somaliji
Yoda Posted May 7, 2013 Posted May 7, 2013 (edited) Siroti Fergi. Jos onomad kad je pisao The Pity of War je uzdisao nad kukavnim liberalizmom ugasenim (& kajzerom obescascenim), a sve u korist nacionalistickih i socijalistickih hordi.Sledece godine ce tek klovn da briljira. Edited May 7, 2013 by Yoda
DarkAttraktor Posted May 20, 2013 Posted May 20, 2013 kim ce da me stavi na ignor listu, al evo... meni je ovo prilicno smisleno pisanije u Ducijevoj konspiroloskoj hiperprodukciji Izvod iz knjige „Novi svet je moguć“,autori Dunja i Ljubodrag Simonović, Beograd, 2005. E-mail: [email protected] SPORT I KULT Kult takmičenjaSport je kapitalističko takmičenje. Nije svaki istorijski oblik takmičenja sport, vec onaj koji je otelotvorenje socijalno-darvinističkog principa bellum omnium contra omnes i apsolutizovanog principa uvećavanja kvantitativno merljivog učinka koji je uobličen u olimpijskoj maksimi citius, altius, fortius - koji odgovara tržišnoj ekonomiji i apsolutizovanom principu profita. Kao što se kapitalizam suštinski razlikuje od helenskog robovlasnickog i feudalnog poretka, tako se sport suštinski razlikuje od antičkog agon-a i viteških turnira. Olimpijske igre bile su autentična igra aristokratske Helade; viteški turniri bili su autenticna igra feudalizma; sport je autentična igra kapitalizma. Sportska teorija svodi sport na nadistorijsku pojavu cija se bit dobija iz “nepromenljive ljudske prirode”, pri cemu je čovek sveden na “zver”, a ljudsko društvo na “civilizovani” zverinjak. Medutim, individualno takmičenje (dostignuce), koje se zasniva na principu “jednakost na startu”, istorijski je proizvod i odgovara izvornom duhu kapitalizma (liberalizmu) koji atomizuje društvo po principu homo homini lupus. Uklanjanje “protivnika” pobedom koja se ostvaruje postizanjem veceg rezultata (rekorda) postaje kapitalisticki oblik (“civilizovane”) prirodne selekcije. “Primitivni narodi” ne poznaju individualno takmičenje ni individualno dostignuće, kao ni princip rekorda. Isto je sa helenskim društvom: čovek je pripadnik polis-a i “božja igracka” (Platon). Smisao takmičenja nije postizanje rekorda, vec pobeda koju postiže olimpijski agonista kao “izabranik bogova” kojom stiče mogućnost da se nade na Olimpu medu besmrtnom olimpijskom oligarhijom.Istorija sporta je istorija kapitalizma. U izvornom smislu izraz “sport” (od 1828. godine, pre toga desport, desportare) ne oznacava takmičenje u kome dominira kult pobede i kult rekorda, vec razbibrigu, neobavezno učestvovanje u aktivnostima koje su igranje aristokratskog načina života putem simbolike i oblika ponašanja koji proisticu iz aristokratskog sveta, i koji su otelotvorenje aristokratskog vrednosnog sistema izraženog u principu “poredak i mera” (ordre et mesure). “Sport” je bio privilegija aristokratije kojim se potvrduje njen ekskluzivni vladajući klasni status, što znači da nije bio način integrisanja radnih “masa” u duhovnu orbitu vladajuće klase, kao što ce to postati u buržoaskom društvu. U njemu ne dominira borba za pobedu eliminisanjem protivnika ni ideja progresa, vec takav način ponašanja (“džentlmenski maniri”) koji odvaja pripadnika aristokratije od “nižih klasa”. Isto tako, izvorni pojam “sporta”, kao zabave, ne izvodi se u odnosu prema radu i “svetu brige”, vec oznacava način života aristokratije kao parazitske klase. Tek u razvijenom kapitalističkom društvu izraz “sport” postaje oznaka za “osamostaljeni” duh kapitalizma koji je otelotvorenje principa bellum omnium contra omnes i citius, altius, fortius i pojavljuje se kao sfera “slobode” u odnosu prema radu. Što se tice principa “viteštva”, koji ideolozi sporta koriste da bi sportu pribavili “kulturnu” legitimnost, on u izvornom smislu odgovara staticnom aristokratskom poretku u kome se vladajuci društveni status ne stice bespoštednom borbom za opstanak, kao što je to u kapitalizmu, vec rodjenjem.Sport je uoblicen kao institucija u drugoj polovini XIX veka i predstavlja obračun s idejama-vodiljama Francuske građanske revolucije, kritičkim racionalizmom, emancipatorskim mogućnostima novostvorenih demokratskih institucija, kao i s filantropskim i plesnim pokretom. On nije pokret naprednog građanstva koje, inspirisano duhom prosvetiteljstva i idealima Francuske građanske revolucije, teži da stvori novo društvo, vec imperijalistickih krugova koji nastoje da se obracunaju s emancipatorskim nasledem građanskog društva XIX veka i da pokore svet. Moderne olimpijske igre izraz su “mondijalistickog” duha imperijalizma i kao takve su obracun s kulturnim bićem antičkih olimpijskih igara, kao i s olimpijskim idejama i pokretima koji su nastali u modernom dobu - koji se zasnivaju na helenistickom duhovnom nasledu, narodnim kulturama i na emancipatorskom nasledu građanskog društva (Guc Muc, Šartan, Bruks, Leseps, Gruse, Zapas...)U izvornom obliku sport se ne oslanja na telesni aktivizam koji treba da pospeši razvoj radnih ili umetničkih sposobnosti, vec na “viteške tradicije” koje imaju beliciozni karakter. Sportska takmičenja su rat u kome se borba ne vodi oružjem, nego telima “protivnika” i kao takva su obracun s pacifistickom svešcu i priprema za oružani sukob. Otuda bespoštedno “rivalstvo”, koje podrazumeva sposobnost i spremnost na ubistvo “protivnika”, predstavlja glavnu osobenost sportskog “druženja”. Sportska terminologija ukazuje na suštinu: sportski susreti u kojima nema eliminisanja nazivaju se “prijateljskim”, što znači da su oni susreti u kojima je pobeda imperativ - neprijateljski. Budući da je prirodna selekcija nosilac “progresa”, koji je sudbinska sila kojoj je čovek beznadežno podređen, razumljivo je zbog čega građanski teoretičari sa takvim oduševljenjem govore o ratu: oni u njemu vide najviši i najneposredniji oblik delovanja zakona prirodne selekcije. Iz Kubertenove olimpijske doktrine nedvosmisleno sledi da sport spada u sferu rata i vojne obuke i da je glavno sredstvo za obracun s pacifistickom svešcu. Stav Karla Dima, vernog tumaca Kubertenove doktrine i jednog od vodecih ideologa velikonemackog ekspanzionizma: “Sport je rat!” (“Sport ist Krieg!”), na najadekvatniji način izražava suštinu sporta. Ne treba smetnuti s uma da je Kuberten pokrenuo olimpijsku kampanju s neskrivenim ciljem da izazove promene u francuskom školskom sistemu, da bi od francuske buržoaske mladeži stvorio kolonijalne falange. Kolonijalni pohod “bez dobre sportske pripreme” predstavlja, po Kubertenu, “opasnu nepromišljenost”. Nije slučajno što je Engleska kao vodeća kolonijalna sila, gde ima mesta samo za “jake ličnosti”, bila glavno izvorište Kubertenovog olimpijskog nadahnuća. Isto tako, nije slučajno da je Kuberten u krvavim borbama na antickom olimpijskom borilištu i u srednjovekovnim turnirima obesnih velikaša pronašao izvorište “viteškog duha” kome buržuj treba da teži. Rat na sportskom polju trebalo je da očuva militaristicke tradicije ratnicke aristokratije i da ih “prevaziđe” belicioznim i progresistickim duhom monopolistickog kapitalizma. Biti u stanju “gledati smrti u oči”, koja se pojavljuje u obliku čoveka svedenog na “protivnika”, jedna je od najvažnijih osobenosti Kubertenovog “novog čoveka”, a sposobnost i spremnost čoveka da ubije čoveka predstavlja najviši izazov za njegovu “utilitarnu pedagogiju”. Pišući, nakon Prvog svetskog rata, o najvišim vrednosnim izazovima engleskih vladajućih krugova, Bertrand Rasel, jedan od najznačajnijih britanskih filozofa XX veka, zaključuje: “U obicnoj engleskoj porodici iz više klase ubijanje ptica se smatra vrlo časnim a ubijanje ljudi u ratu - najplemenitijim zanimanjem.”(1) “Potreba” aristokrata za ubijanjem nije izraz ljudske prirode, vec je izraz patologije aristokratskog poretka koji je degenerisao čoveka i za koji je ubijanje ljudi najviša vrlina. Isto je s gramzivošcu: ona nije autenticna ljudska potreba, vec izraz patologije kapitalizma koja se pripisuje čoveku da bi se „dokazalo“ da je kapitalizam utemeljen u ljudskoj prirodi i da je stoga večan. Slicno je s ponašanjem “huligana”: ono ne ukazuje na prirodu mladih ljudi, vec na prirodu vladajuceg poretka i na položaj mladih u društvu.U sportu je “osamostaljen” beliciozni duh kapitalizma koji, putem „sportskog takmičenja“, nastoji da vaskrsne duh antičke robovlasničke aristokratije, kao i “viteški duh” krvožedne srednjovekovne vlastele. Militarizovanje tela, duha, međuljudskih odnosa i odnosa izmedu nacija i rasa najviši je “kulturni” oblik u kome se pojavljuje vladajući beliciozni duh. U antici u formi borbe pojedinaca za sticanje mesta na Olimpu odvijala se borba vladajuće klase za očuvanje privilegija; u modernom društvu pod prividom sportskog takmičenja odvija se borba parazitskih klasa protiv emancipatorskog nasleda čovecanstva i čoveka kao univerzalnog stvaralačkog bića slobode. Sportsko takmičenje postaje obračun s takmičenjem koje ne podrazumeva eliminaciju i dominaciju čoveka nad čovekom, pogotovu s takmičenjem koje podrazumeva razvoj univerzalnih stvaralačkih moći čoveka i koje otvara mogućnost za prevazilaženje postojeceg i stvaranje novog sveta. U sportu nema nadigravanja, vec se takmičenje svodi na borbu za opstanak i dominaciju koja u potpunosti odgovara vladajućem duhu kapitalizma: jači idu dalje, slabiji otpadaju. Smisao sporta nije razvoj igre, vec očuvanje vladajućeg poretka.Interesantno je da građanskim teoretičarima, po kojima su gladijatorske borbe, viteški turniri, dvoboji, samoubilački rituali samuraja i rat - “takmičenje”, ne pada na pamet da klasnu borbu, borbu za emancipaciju žena, borbu za oslobadanje od kolonijalnog jarma, pogotovu revoluciju - nazovu “takmičenjem”. Isto tako, uprkos tome što u prvi plan isticu borbu, njima ne pada na pamet da u pojam igre uključe i borbu izmedu starog i novog koja podrazumeva proširenje horizonta slobode - bez čega nema istinske igre. U suštini, smisao takmičarskih igara nije razvoj ljudskog, nego pražnjenje “negativne energije” da bi se sprečilo da se ona ne usmeri na politicku borbu koja teži iskorenjivanju uzroka nesreće u društvu. Igra postaje sterilisanje kritičko-menjalačke svesti. Ni kod Rasela takmičenje ne podrazumeva borbu protiv vladajuceg nepravednog i destruktivnog poretka, što znači za slobodu i opstanak; borbu izmedu starog i novog; izmedu dobra i zla; razvoj umetničke (erotske) prirode čoveka - već se ono usmerava na borbu protiv prirode, što znači na sticanje tehnickih znanja radi uspostavljanja kontrole nad prirodom radi njene eksploatacije.Sport je autenticna ideologija liberalizma: kult pobede i rekorda bio je oblik u kome se pojavljuje mit o kapitalizmu kao poretku u kome “Svako ima svoju šansu!” i koji je u stanju da obezbedi stabilni progres koji neminovno donosi boljitak gradanima u svakom domenu njihovog života, što je izraženo u maksimi „Konkurencija rada kvalitet!“. U monopolistickom kapitalizmu, koji se zasniva na principu “Uništi konkurenciju!” i “Velika riba proždire manju ribu!”, sport je postao anahronizam kojim se održava privid “takmičarskog društva” i kao takav je osuden na degenerisanje. Umesto “lične inicijative” i “individualnog dostignuca”, takmičenje sportista postaje oblik u kome se odvija borba izmedu najmocnijih kapitalističkih grupacija za dominaciju - korišcenjem dehumanizovane nauke, medicine, tehnike... Princip takmičenja postao je princip dominacije, a ovaj princip destrukcije. U “potrošackom društvu” izvorni sportski duh potpuno je izvitoperen i sport je postao banalna cirkuska predstava u kojoj vladaju pravila show-business-a. Kuberten je, u svojim izvornim olimpijskim spisima, ukazao kuda vodi profesionalizam i komercijalizovanje sporta. Po njemu, “novac je najveci neprijatelj sporta” koji pretvara sport u “vašar”, a (profesionalne) sportiste u “cirkuske gladijatore”. Slične stavove iznose i njegovi sledbenici iz MOK-a. Savremenim teoretičarima sporta (olimpizma) ne pada na pamet da, kada govore o „izvornom“ olimpizmu, navedu ove Kubertenove stavove, jer to razotkriva pravu prirodu sporta, a samim tim i pravu prirodu njihove „teorijske“ delatnosti. Kult rekordaTežnja za postizanjem rekorda uslovljava specifičnu (konkretnu istorijsku) prirodu sportskog takmičenja. Pobeda nad protivnicima bezvredna je ukoliko se ne postigne rekord. On postaje univerzalna i od čoveka otuđena mera za određivanje uspešnosti (vrednosti), što znači svojevrsna “viša sila” kojoj je čovek podređen. Rekord je tržišna vrednost sportskog rezultata, a logika koja dominira u sportu odgovara procesu reprodukcije kapitala: apsolutizovani princip rekorda odgovara apsolutizovanom principu profita. Sve veća dominacija apsolutizovanog principa učinka u sportu dovela je do postepenog uklanjanja borilačkog individualizma, kamena-temeljca ideologije liberalizma. Više se ne radi o borbi izmedu ljudi za pobedu, vec o takmičenju bez takmičara u kome se čovek bori sa “fantomskim” rekordima koji su otelotvoreni u mernim instrumentima koji simbolizuju dehumanizovani i denaturalizovani “hod” kapitalističkog vremena. Istorija antičkih olimpijskih igara je sled pobednika; istorija sporta svodi se na linearno uvećavanje brojeva kojima su pridodata imena obezličenih “rekordera”. Apsolutizovani učinak (rekord) dobija mitsku dimenziju: sportska “dostignuca” postaju mera “progresa” i “usavršavanja” čovečanstva i kao takvi istorijski graničnici. Istovremeno, kvantitativno sravnjivanje postaje “objektivni” kriterijum po kome se vrši raspodela mesta na društvenoj lestvici moći, koja se pojavljuje u obliku Arnoldove elitisticke “teorije piramide”, koju će preuzeti Kuberten: potrebno je da se stotinu ljudi posveti telesnoj kulturi da bi se pedesetoro bavilo sportom; potrebno je da se pedesetoro bavi sportom da bi se dvadesetoro specijalizovalo; potrebno je da se dvadesetoro specijalizuje da bi petoro bili sposobno za “zadivljujuca junaštva” (prousses étonnantes). (2) Piramida uspeha ukazuje na hijerarhijsko ustrojstvo “prirodne selekcije” u sportu i na mehanicističku logiku “takmičenja” koja odgovara tržišnoj “utakmici” i “industrijskom društvu”. Kvantitativno sravnjivanje postaje oblik u kome se ispoljava dominacija “progresa” nad čovekom i potvrduje njegova neprikosnovenost i večnost. Ono nije istorijski proizvod, već je “činjenica” koja ni na koji način ne može da se dovede u pitanje i kao takva je sredstvo za vaspitanje potčinjenih da prihvate nejednakost u društvu kao neminovnost. Istovremeno, rekord nije bitan kao ljudsko dostignuće, već kao način dokazivanja “progresivne” prirode vladajućeg poretka, a time narastajuće snage “gospodarske rase”. Budući da nema bilo kakvih zdravstvenih ili moralnih ograda progresističkom principu citius, altius, fortius, jasno je da “usavršavanje” čoveka vodi njegovom (samo)uništenju. Sport je obračun s modernom (humanistickom) idejom progresa koja podrazumeva kvalitativne skokove u razvoju društva, afirmaciju čoveka kao slobodarskog bica i stvaranje novum-a. U njemu su mogući samo (beskrajni) kvantitativni pomaci, napredovanje u zadatoj prostornoj i vremenskoj dimenziji, što znači napredovanje bez napretka.U sportu dolazi do izraza podela na umni i telesni rad, kao i (sve ranija) specijalizacija. Svaki sport ima specifičnu tehniku treninga, što znači da svaki sport na specifični način mentalno i telesno sakati ljude i stvara od njih specijalizovane sportiste-rekordere. Jednostrana sportska aktivnost dovodi do hipertrofije jednih, i do atrofije drugih ekstremiteta, organa, telesnih i mentalnih funkcija. Sportista postaje specifična radna snaga (samo-destruktivni karakter), oruđe za rad (visoko-specijalizovana mašina) i predmet obrade (telo kao sirovina) - za proizvodnju specificnog rekorda. Što je veci jaz izmedu bioloških mogućnosti čoveka i rekorda koji se mora postići, sportski trening sve je više način otuđenja čoveka od sebe kao ljudskog bića i uništavanje njegovih individualnih sklonosti i sposobnosti. Na temelju apsolutizovanog principa učinka u sportu je od zdravog telesnog naprezanja došlo do takvog napora koji uništava čoveka kao živo bice. Sportista postaje robot i kao takav roba na tržištu sportskog show-business-a, a "sportska tehnika" tehnički oblik uništavanja prirodnog i kulturnog bića čoveka. U sportu se primenjuju metodi i sredstva koji se koriste u industrijskoj proizvodnji i u savremenoj nauci: sport je pogon za proizvodnju rekordera (rekorda). Maksima “Rekorderi se radaju u epruvetama!” ukazuje na pravu prirodu “vrhunskog sporta” koji je, kao što mu ime govori, najviši izazov za sport u celini. Iza tehničkih izraza i naučnih formulacija krije se industrija smrti: “vrhunski sport” postao je vrhunski oblik uništavanja čoveka. Sport je sredstvo kojim se čovek kao biološko i humano bica preobražava u mehanicku stvar. Istovremeno, njime se proizvodi ekocidna svest i ekocidni odnos čoveka prema svome telu. “Takmičarska svest” postaje oblik u kome se pojavljuju iracionalni procesi kapitalisticke reprodukcije koji su putem “sportskog duha” uneti u čoveka. “Agresivnu životinjsku prirodu” zamenjuje samodestruktivni fanatizam. Kult telaU sportu dominira kult tela i mišićne snage koji je uoblicen u Kubertenovoj maksimi „u mišićavom telu borbeni duh“ (mens fervida in corpore lacertoso). Dok u antičkom telesnom agon-u postoji spontani odnos čoveka prema telu, koji proistice iz doživljavanja tela kao sastavnog dela kosmosa i kao izvorišta životne energije čoveka, u sportu dominira instrumentalni odnos čoveka prema svome telu. Sve je podređeno modeliranju koje se zasniva na kapitalistički (zlo)upotrebljenoj tehnici i nauci: kao što je u antici telesni izgled trebalo da bude u jedinstvu sa (geometrijski ustrojenim) kosmosom, tako u savremenom svetu telesni izgled treba da bude u jedinstvu sa socijalno- darvinistickim i progresističkim duhom kapitalizma. Isto tako, u sportu kult tela nema veze sa širim religioznim kontekstom, kao što je to bilo u antici, već je sredstvo za stvaranje pozitivnog karaktera i pozitivne svesti, kao i sredstvo za demonstriranje ekspanzionisticke moći kapitalizma. U sportu nema antropomorfnih simbola koji predstavljaju vladajuću moć poretka, kao što su to bogovi u antici. Tu ulogu preuzimaju sportisti, s tim što je njihovo telo i izgled u potpunosti podređeno prirodi vladajućeg poretka. Umesto antičkog holistickog pristupa telu, insistira se na ekspanzivnoj mišicnoj snazi i mehanizovanju tela. U sportu čovek se uklapa u kapitalisticki kosmos putem tela i telesnog stava koji odgovara dinamickoj i progresistickoj prirodi kapitalizma. “Sportski duh” je pojavni oblik ekspanzionistickog i progresističkog duha vladajuceg poretka, a “sportsko telo” je najautentičniji kapitalisticki oblik degenerisanja tela i kao takvo je “natklasni” i “nadrasni” model tela. Radi se o ideološkom telu koje je izraz totalitarne i ekocidne prirode vladajuceg poretka. Dehumanizovanom i denaturalizovanom svetu, koji se temelji na kapitalističkoj destrukciji, odgovara dehumanizovano i denaturalizovano telo i destruktivni pokret.Sport je oblast gde je tehnizovanje ambijenta, čoveka i međuljudskih odnosa dostiglo vrhunac. On je jedno od najvažnijih sredstava kapitalizma za uništavanje humanističke i za stvaranje “tehnicke civilizacije”. “Sportivizacija” sveta najradikalniji je oblik denaturalizovanja i dekultivisanja čoveka i sredstvo za njegovo uvlačenje u životnu i duhovnu orbitu “tehnicke civilizacije ”. Nauka nastoji da stvori takvo biće (mašinu), koje ce biti lišeno svih onih ljudskih osobenosti koje predstavljaju prepreku za obaranje rekorda i proizvođenje sve krvavijeg sportskog spektakla. Sport se oslanja na mehanicisticku filozofiju tela i pronalazi mimeticke impulse u industrijskom i militaristickom pokretu. Umesto prirodnog pokreta i prirodnog tela, dominira mehanika pokreta, telo postaje kavez tehnicke racionalnosti, a “takmičarski karakter” otelotvorenje vladajuceg destruktivnog duha. Treneri postaju tehnicari tela i goniči robova koji treba da omoguće postizanje zadatih rezultata (rekorda) po cenu uništenja čoveka. Istovremeno, sakati se duh čoveka i stvara kult tehnizovanog tela i na taj način kult “tehnicke civilizacije”. Radi se o takvom načinu mišljenja koje apsolutizuje kvantitativno merljivi učinak koji se postiže po cenu uništenja prirodnog bica čoveka (princip “veceg napora”). Sportom se stvara kapitalisticka ideološka sfera i odgovarajuce “javno mnenje” tako što se uništava emancipatorsko naslede građanskog društva koje pruža mogućnost za oslobađanje čoveka od ekocidne kapitalisticke tiranije."Disciplinovanje" tela u građanskoj telesnoj kulturi i sportu odgovara nastojanju da se priroda stavi pod kontrolu vladajuceg poretka: "kroćenje" tela odgovara "kroćenju" prirode. Sportom se ne oplemenjuje prirodno biće čoveka, već se "disciplinuje" tehnokratski zasnovanim drilom u kome dominira mehanika telesnog, pri cemu telo postaje mašina. Za razliku od srednjeg veka, gde se radi o obračunu s telom koje postaje obracun s "lažnim" zemaljskim svetom, u građanskoj pedagogiji radi se o potiskivanju i uništavanju svega onoga u čoveku što ne odgovara potrebama kapitalističkog poretka i što može da ga ugrozi, i o razvijanju svega onoga što doprinosi očuvanju poretka. Otuda Kuberten insistira na "utilitarnoj pedagogiji": "dobro" je ono što je korisno za vladajući poredak. Agresivni borilački ("zdravi") egoizam, nezajažljiva "potreba" za sticanjem i vladanjem (tlacenjem) - to su "prave" odlike "uzornog” buržuja. Kubertenov princip "većeg napora", koji uslovljava bespoštedni odnos čoveka prema svome telu i kome u psihološkoj sferi odgovara princip “gramzivosti”, odgovara kolonijalno-pljackaškom odnosu prema prirodi. “Razvoj sporta” zasniva se na ekocidnoj logici: telesni dril uništava telo, koje je neposredna priroda za čoveka, i na taj način kida vezu čoveka sa prirodom i onemogućava život u prirodi. Tehnizovani uslovi života, što znači na kapitalistički način degenerisana priroda, postaju životna sredina čoveka kojoj on „spontano“ teži i u kojoj može da preživi. Na primeru sporta može se jasno videti da kapitalistički način proizvodnje ne preobražava prirodu u korisne stvari, već da je degeneriše i uništava: odnos prema telu odgovara odnosu kapitalizma prema prirodi. U sportu je do kraja realizovana kapitalistička eksploatacija prirode koja se zasniva na principu postici što veci učinak (profit) u što kracem vremenu. Na tome se zasniva i princip rane selekcije kojim se sakati telo, uništava erotska priroda čoveka, um, duhovnost, stvara sado-mazohisticki karakter - s tim što je u savremenom svetu („potrošacko društvo“) sportsko telo postalo sredstvo za proizvodenje sportskog spektakla, što znači duhovne droge, i pokretni reklamni pano.Sportski telesni dril podrazumeva modeliranje tela po progresistickim (kvantitativnim) kriterijumima koji dovode do (samo) uništenja čoveka. Najviši izazov postaje dosezanje zadatog "modela" tela koji je projekcija rezultata (rekorda) koji se nastoji postici. Umesto umetnosti i prirodnosti, u sportu dominira tehnika koja podrazumeva instrumentalizovano telo koje je svedeno na tehnicku napravu i tehnizovanu veštinu koja je uslovljena prirodom sporta i "nivoom" koji je u njemu postignut. čovek je sveden na orude za proizvodnju rekorda, a njegovo telo na sirovinu koju, putem telesnog drila i naucnih tretmana, treba "preobraziti" u "sportsko telo". U sportu vladajuci model tela ne odgovara određenom kulturnom obrascu, već je neposredno otelotvorenje vladajucih odnosa i vrednosti: sportista je antropološki pojavni oblik vladajuceg poretka. Poput antike, i gradanin modernog društva treba da se u potpunosti ukalupi u uspostavljeni (kapitalisticki) kosmos, da bude u duhovnom, telesnom i delatnom (aktivistickom) jedinstvu sa njim. Sportska estetika ne proistice iz kulture, već se zasniva na prirodi sporta kao rata telima, na nastojanju da se postigne rekord i na prirodi spektakla - koji je reklamno pakovanje sportske robe. Odbacen je holisticki pristup telu (proporcionalnost, harmonicnost), mekoca pokreta i telesnog izraza, pulsiranje erotskog, emotivnog, duhovnog, pokret čoveka ka čoveku, kao i anticka kalokagathia koja insistira na jedinstvu lepog i dobrog. Mimeticki impulsi ne pronalaze se u prirodi ili kulturnoj sferi, već u tehnickim procesima: tehnicko "savršenstvo" predstavlja najviši izazov za sportsku estetiku. Njemu odgovara telo svedeno na visokospecijalizovanu mašinu, mehanika pokreta, tehnizovani (ekocidni) um, potisnuti i osakaćeni Eros, kao i osakaćeno emotivno i duhovno bice čoveka. Unakažena tela savremenih gladijatora postaju najviši domet “lepog”.Telo nije oblik postojanja čoveka kao samosvojne ličnosti, njegova vlastitost, već je instrument za postizanje politickih i ekonomskih ciljeva. U tom kontekstu, odnos čoveka prema svome telu posredovan je vladajucom ideologijom. Otudenje tela od čoveka postaje otudenje čoveka od samoga sebe. “Disciplinovanje tela”, maksima mens sana in corpore sano i mens fervida in corpore lacertoso, citius-altius-fortius - predstavljaju oblike uspostavljanja institucionalizovane represije nad čovekom koja ne podrazumeva samo destruktivno instrumentalizovanje tela, već i uništenje ličnosti. Umesto poštovanja individualne specificnosti čoveka i njegove ljudske kompleksnosti, na prvo mesto stavlja se dehumanizovani (destruktivni) princip ucinka i njemu odgovarajuci model čoveka. Jednostrana represivna telesna aktivnost stvara telesno jednostranog i duhovno osakaćenog čoveka. Za razliku od sofista, koji pod čovekovom prirodom podrazumevaju “jedinstvo tela i duše, ali pre svega unutrašnje nastrojenje čoveka, njegovu duhovnu prirodu”,(3) u sportu je, kao i u hrišcanstvu, uspostavljen dualizam tela i duha. Umesto „božanskog duha”, u sportu vlada duh kapitalizma koji je otelotvoren u mišicavom telu sportiste koje je u borilackom naponu, s tim što umesto duše, karakter (sado-mazohisticki, ubilacko-destruktivni) postaje stecište i uporište vladajuceg duha u čoveku. U sportu čovek je sveden na depersonalizovani model “sportiste”, što znači da je osakaćen za elementarnu ljudskost postajuci deo “tima” kapitalistickih gladijatora, kaskadera i cirkuzanera. On u drugom sportisti ne vidi čoveka, već “protivnika” koga treba ukloniti s puta. Nanošenje telesnih povreda i ubistvo postaje legalni i legitimni oblik “odnosa” prema “protivniku”. Isto važi i za odnos čoveka prema svome telu. Mucenje tela i njegovo uništavanje osnovni je način “pobede nad telom (bolom)”, cime se stice (sado)mazohisticki karakter i “pobednicka volja”. čovek se svodi na telo, a snaga, brzina, izdržljivost, ubilacka i destruktivna moc (veština) postaju osnovni način njegovog samovrednovanja. Sportisti od živih postaju robotizovana bica koja se rukovode (samo)destruktivnim fanatizmom... Istovremeno, u sportu čovek se podreduje autoritarnom poretku i navikava se da “reaguje na pištaljku” - bez razumnog rasudivanja. Zlatno pravilo svakog trenera je da “igraci ne razmišljaju, već rade ono što se od njih zahteva”. Sportski trening ne oplemenjuje čoveka, već sakati ljudskost. On se svodi na tehnicku dresuru koja je nabliža militaristickom drilu, s tim što u njemu ne vlada princip optimalnog, već princip “veceg (destruktivnog) napora”.U sportu čovek je lišen erotske prirode. Muškarac i žena nisu polna (prirodna, afektivna, ljudska) bica, već su sirovina i orude za postizanje rekorda. “Specificnost” ženskog tela je da je ono “slabije” od muškog tela, što znači da postiže “slabije” rezultate. Ukoliko je životvornost osnovni egzistencijalni princip, onda je žena upravo kao telesno bice superiorna u odnosu prema muškarcu jer poseduje životvorno (rodno) telo. Prihvatanjem vladajuceg vrednosnog modela kao osnova sopstvenog vrednovanja, žena se odrice onoga što je cini specificnim ljudskim bicem i svodi sebe na “inferiorno bice”, na surogat, ili lošu kopiju muškarca svedenog na robotizovanog gladijatora. Sportska pedagogija obracunava se s Erosom koji usmerava čoveka da razvija svoju afektivnu prirodu i bliskost s drugim ljudima, i njegovu energiju pretvara u pokretacku snagu “progresa”: mišicavo muško telo u borilackom naponu, kao simbolicni pojavni oblik vladajuceg duha, najviši je erotski izazov. Ljubav razara fanaticnu usresredenost sportiste na postizanje pobede (rekorda), a samim tim menja i njegov odnos prema telu voljene osobe, kao i prema svome telu. Ono prestaje biti mašina i postaje erotski izazov - izvor zadovoljstva, što dovodi u pitanje trening kojim se nemilosrdno uništava organizam, doping-tretmane kojima se sakati seksualna potencija, kao i (samo) destruktivnu “takmičarsku motivaciju”.Na primeru telesnog naprezanja može se, takode, videti koliko je Plesnerova, Habermasova i Rigauerova teza da je sport “udvajanje sveta rada” problematicna. U radu dominira princip optimalnog napora, koji proistice iz principa efikasnosti, dok u sportu dominira princip ”veceg napora” (Kuberten) koji se svodi na bespoštedno uništavanje organizma - na temelju apsolutizovanog principa učinka. Ritam i intenzitet sportskog napora uništavaju biološki ritam rada organizma. U sportu je ukinuta razlika izmedu zamora i premora - koji je patološko stanje organizma. “Nabijanje kondicije” podrazumeva trpljenje i blokiranje bola koji je prirodna odbranbena reakcija organizma na prekomerni (destruktivni) napor. Uništavaju se ćelije, mišici, kičmeni stub, srce, zglobovi, jetra, uspostavlja se funkcionalna i konstitucionalna disharmonija organa i tela, dolazi do hipertrofije jednih i atrofije drugih ekstremiteta, organa i funkcija organizma…Sport je na kapitalistički način proizvodenje telesno i mentalno bolesnih ljudi. Francuski lekar Filip Tisije je, početkom XX veka, na osnovu analize rada organizma dugoprugaša, došao do zaključka da prekomerni telesni napor dovodi do degenerisanja ćelija, i da je sportista hronicno bolestan čovek. Sportski lekari ne bore se za zdravog čoveka, već za stvaranje "sportskog tela" i za njegovo "servisiranje". Ono što je patološko stanje za “obicne ljude”, za sportiste je “normalno stanje”. Stvoreni su izrazi kao što je "sportsko srce" kojima se hronično bolesnim sportistima pribavlja slika “supermena”. Naravno, tako je samo dok se donose medalje. Lekari su saučesnici u telesnom i mentalnom uništavanju ljudi u sportu. Tipican primer je lekarski izveštaj o zapadno-nemackoj sedmobojki Birgit Dresel . “Stoprocentno zdrava” Dreselova umrla je od “toksičnog raspada krvi” u najvecim mukama. Imala je 27 godina. Niko nije odgovarao. Tako svakodnevno završava život sportista širom sveta… Treneri masovno uništavaju decu u pretpubertetskom i pubertetskom uzrastu. Najočigledniji primer je gimnastika u kojoj se devojcice degenerišu do monstruoznosti . Što se tice povreda u sportu, samo u ragbiju u SAD godišnje teško se povredi preko 650 000 ljudi. Na hiljade sportista svake godine završi u invalidskim kolicima. Procenjuje se da vecina ortopeda na Zapadu živi od “saniranja” posledica povreda koje su nastale u sportu.Doping tela samo je jedno od sredstava koja se koriste da bi organizam sportiste postigao učinak koji prevazilazi njegove biološke mogućnosti. Anabolici i stereoidi, “kupanje” u kiseoniku, krvni doping, doping-trudnoca, virilizovanje, “terapija” hormonom rasta, eritropoietin, kompjuterska “obrada” mišica i elektrošokovi (kao kod “treninga” konja), genetski inžinjering - sve su to sredstva i “metodi rada” bez kojih ne može da se zamisli “razvoj sporta”. Ono što sportska industrija smrti cini sportistima blisko je eksperimentima na živim ljudima koji su vršeni u nacistickim laboratorijama smrti. Dopingu tela prethodi fanatizovanje sportiste, koje (samo uslovno) može biti nazvano mentalni doping, cime se blokira moć rasuđivanja i proizvodi volja za samouništenjem. Potreba za bekstvom iz sirotinjskog geta i anonimnosti, san o “velikim parama”, vladajući vrednosni model, dostignuti nivo rezultata, nametnuti šablon ponašanja u sportu koji podrazumeva proizvođenje sve krvavijih i destruktivnijih predstava - sve to stvara podlogu za fatalističko prepuštanje sportskoj “sudbini” i za razvoj samodestruktivne svesti. Maksima mens sana in corpore sano, pogotovu Kubertenova maksima mens fervida in corpore lacertoso jasno ukazuju na to da se u sportu ne racuna s razvojem uma, već s razvojem borilačkog (ubilačko-destruktivnog) karaktera i instrumentalizovanim telom. Teoreticari sporta, poput Matvejeva, u povećavanju telesne snage i brzine, i shodno tome “rezultatima” koje postižu današnji sportisti u odnosu prema antickim “sportistima”, vide glavne pokazatelje “razvoja čovecanstva”. Potpuno je zanemarena igračka veština, razvoj kulturnog bića čoveka i međuljudskih odnosa, kao i “moralne kvalifikacije” na kojima je insistirao Kuberten govoreći o religioznom duhu (religio athletae) koji je vladao na antičkim olimpijskim igrama. Istovremeno, isticanje tih osobenosti kao kriterijuma na osnovu kojih se odreduje razvoj čovecanstva obezvređuje u današnjem vremenu one, koji nemaju telesne osobenosti koje odgovaraju “najvišim dostignućima” otelotvorenim u sportistima i njihovim rekordima. Pored toga, anticki atleticari ostvarili su rezultate koje ne mogu da postignu mnogi današnji ljudi. Da li to znači da su oni degenerici? Moris Merlo-Ponti: telo kao “bivanje-u-svetu”Kod Merlo-Pontija dominira nastojanje da se telo shvati na novi način i uspostavi novi odnos prema telu. Merlo-Ponti: “Ono zbiljsko je čvrsto tkivo, ono ne čeka na naše sudove kako bi prisvojilo najčudnije pojave, ni kako bi odbacilo naše najvjerojatnije imaginacije. Percepcija (opažaj) nije znanost svijeta, to nije cak ni akt, neko hotimično zauzimanje stava, ona je osnova na kojoj se svi akti ocrtavaju i njihova je pretpostavka. Svijet nije objekt ciji zakon konstituiranja posjedujem u sebi, on je prirodna sredina i polje svih mojih misli i svih mojih jasnih percepcija. Istina ne “prebiva” samo u “unutrašnjem čovjeku”, ili radije, nema unutrašnjeg čovjeka, čovjek je u svijetu, on se spoznaje u svijetu. Kada se vraćam sebi polazeci od dogmatizma zdravog razuma ili od dogmatizma znanosti, ne nailazim na žarište unutrašnje istine, već na subjekt predan svijetu.”(4) Opterecen potrebom da se suprodstavi dogmatizmu, Merlo-Ponti se našao na terenu građanske filozofije ciji je glavni zadatak da stvori lavirinte u kojima ce se izgubiti kriticko-menjalački um i ideja budućnosti. Pravi problem je uništenje čoveka i njegovog tela.Možemo se složiti sa Merlo-Pontijevom tvrdnjom da je doživljavanje sveta telom izvorni i osnovni način “bivanja-u-svetu” i odnosa čoveka prema svetu. Medutim, kod Merlo-Pontija “bivanje-u-svetu” ima objektivisticki, što znači apstraktni karakter. On polazi od tela kao datosti i previda da “bivanje-u-svetu” nije samosvojni proces, što znači da čovek ne doživljava svoje telo neposredno, već posredstvom konkretnog totalitata epohe u kojoj živi i vladajućeg ideološkog “modela” tela, što znači kao konkretno ljudsko (društveno) bice. Ljudsko telo nije prirodna datost i kao takvo pojava sui generis, već je istorijski proizvod. Ne samo da danas postoji bitno drugaciji odnos prema telu u odnosu prema antickoj i hrišcanskoj civilizaciji, već se radi o bitno drugacijem telu. Svaka civilizacija stvara specificno telo i specificni odnos prema telu - i na taj način specificnog čoveka. Još su u antici shvatili da je proizvodenje određenog tela istovremeno proizvodenje određenog tipa čoveka (gospodarske rase i roba). Klasna i rasna fiziognomika imaju prvorazredni znacaj u gradanskoj antropologiji i na njoj posebno insistiraju gradanski helenisti koji idealizuju antiku. Specificnost kapitalizma je u tome što on ne degeneriše telo tako što ga lišava životnosti (odumiranje telesnih funkcija) putem meditativnog aktivizma (askeza), kao što je to u hrišcanstvu, već tako što ga, putem instrumentalizovanog (tehnizovanog) destruktivnog produktivistickog (profiterskog) aktivizma, preobražava u mašinu. Sportsko telo je tipican proizvod “tehnicke civilizacije”, što znači na kapitalisticki način degenerisano telo čoveka. Istovremeno, “bivanje-u-svetu” modernog čoveka znači imati (kriticki) odnos prema postojećem svetu, polazeci od toga da je čovek uvek “više” od onoga našta je sveden u postojećem svetu. I životinja je telo, ali ona doživljava svet oko sebe na bitno drugaciji način nego čovek. čovek je slobodarsko-stvaralacko bice koje doživljava svet posredstvom ocovecenih (socijalizovanih) cula, što znači na ljudski način kao celovito ljudsko bice rukovodeci se vizijom sveta koji može da stvori: životinja je ono što jeste; čovek je ono što može da bude.Merlo-Ponti tvrdi da je telo “način prisvajanja svijeta”, ali je telo današnjeg čoveka već prisvojeno od strane kapitalizma i odgovara kapitalističkom prisvajanju prirode: ono ima instrumentalni i destruktivni (denaturalizujuci) karakter. Telesni odnos prema svetu odnos je kapitalisticki degenerisanog tela (čoveka) prema kapitalisticki degenerisanom svetu. Nereflektovani “naivni dodir sa svetom” (Merlo-Ponti) određen je još pre rodenja - i nije “naivan”. Samim aktom začeća, koji je sve cešce samo tehnicka oplodnja sve bolesnije žene putem sve bolesnijeg semenog materijala, stvara se bice koje je dok je još u majci izloženo pogubnom uticaju sredine. čovek nije “bacen u svet” (Hajdeger), već se rada i nastaje u na smrt bolesnom svetu i neminovno dobija osobenosti tog sveta. čovek već kao degenerisano bice “ulazi” u degenerisani svet: poradanje deteta od strane žene samo je pojavni oblik u kome svet porada čoveka. Subjektivnost je bitno određena pre nego što je čovek postao svestan sebe kao ličnosti, što znači pre samosvesne subjektivnosti. Upravo na nivou telesnosti ili nereflektovane percepcije dete nesvesno usvaja način života i vrednosne modele koji odreduju njegovo buduce ponašanje: telo je rezervoar nesvesnog. Odnos prema telu u detinjstvu bitno uslovljava razvoj ličnosti, afektivne prirode, uma, ponašanja... “Embriologija ljudskog duha” (Pijaže) uslovljena je telesnim razvojem i životnim uslovima u kojima se on odvija. način radanja deteta, prvi kontakt sa svetom, sa majkom, svetlost, sredina u kojoj raste, pokreti koje savladava, stvari koje dodiruje, zvukovi, mirisi, ishrana i ritam ishrane, telesni kontakt, ambijent, oblacenje, vazduh, pelene, voda, pokreti oko njega, posteljina, boje, televizor, nameštaj, dizanje na noge, ograniceni životni prostor, igracke, odnos roditelja, napetost, agresivnost sredine - citavo životno okruženje ima specificni karakter i predodreduje odnos čoveka prema svetu. U odrastanju deteta nema spontanog ponašanja, koje predstavlja pulsiranje izvornog životnog ritma prirodnog bica čoveka, već dominira represivni ritam života koji “usisava” čoveka u postojeći svet tako što potiskuju i degenerišu izvornu prirodu čoveka i stvara od njega patološku ličnost. Još u najranijem detinjstvu u čoveka je uneto “seme zla” i pitanje je društvenih okolnosti, konkretnog života i prirode ličnosti kako ce se ono razviti i ispoljiti. Tzv. “agresivnost”, koja neposredno utice na telesni razvoj, nije utemeljena u “životinjskoj prirodi čoveka”, već je patološka (psihicka i telesna) reakcija na represiju kojoj je čovek od najranijeg detinjstva izložen. Kada je “spontana”, ona je kompenzaciono ponašanje koje ne uklanja uzroke nezadovoljstva, već doprinosi njihovom razvoju.U modernom društvu odnos prema telu posredovan je kapitalistickim kosmosom (industrijski mimezis, princip racionalnosti i efikasnosti, destruktivni instrumentalizam…) koji se pojavljuje u obliku od čoveka otudene i nad čovekom dominirajuce tehnicke sfere koja je neposredno životno okruženje, i koja namece logiku življenja. Putem nje kapital vlada čovekom i prirodom. Kao što je u antici posredstvom sfere olimpijskih bogova čovek bio rob vladajućeg poretka, tako je u kapitalizmu postao rob vladajućeg poretka posredstvom nauke i tehnike. Instrumentalizovanje tela zasniva se na kapitalisticki zasnovanoj podeli rada, što znači na specijalizaciji i na toj osnovi sakacenju čoveka. Marks govori o pretvaranju čoveka u nakazu u industrijskom procesu proizvodnje, što je na maestralan način prikazao Carli Caplin u svom filmu “Moderna vremena”. Kapitalisticki oblik otudenog rada preraduje telo tako što od njega stvara tehnicko (radno) orude, a um svodi na operacionalizovani intelekt. Kapitalisticki degenerisano telo ima degenerisana cula i motoriku. Dominira telesna mehanika, preciznost pokreta, estetika mašine, de-erotizovanje, hipertrofija jednih i atrofija drugih funkcija, obezduhovljeno telo i pokret; umesto antickog principa metron ariston dominira agresivno mišicavo telo; princip optimalnog napora ukinut je principom “veceg napora”; dominira (samo)destruktivni karakter i pokret cija je dinamika prilagodena kapitalističkom ritmu reprodukovanja i tsl. Ne radi se, dakle, o kultivisanju (humanizovanju), već o tehnizovanju tela (prirode). Kapitalisticki način industrijske proizvodnje stvorio je od čoveka robotizovanu nakazu. To se najbolje vidi u sportu u kome važi princip “Rekorderi se radaju u epruvetama!” i u kome je robotizovano telo najviši estetski izazov. Ukoliko telo nije ni prirodno ni ljudsko, onda čovek ne može putem tela ne samo “biti-u-svetu”, već više ne može ni biti - jer više nije čovek.Telesnost kao “perceptivnost s vlastitom prostornošcu i vremenošcu” (Merlo-Ponti) je privid: kapitalizam prisvaja čoveka kapitalisticki prisvojenim (degenerisanim prirodnim) prostorom, što znači tako što ga uništava kao prirodno i ljudsko bice. “Vlastitost” tela nije jastvo čoveka, već vladajućeg poretka - budući da se radi o otuđenom čoveku, a to znači od čoveka otudenom i na kapitalisticki način instrumentalizovanom (degenerisanom) telu. Instrumentalni odnos prema prirodi, koja je svedena na objekt eksploatacije i destrukcije, uslovljava i odnos prema telu koje je za čoveka neposredna priroda. postojeći svet je neprirodni i neljudski svet i čovek opstaje u njemu preko surogata tela. Ljudi žive u gradovima koji su kapitalisticka geta u kojima je kapitalističko degenerisanje prirode, života i čoveka dostiglo vrhunac: čovek je “obasjan” veštackom svetlošcu, udiše zagadeni vazduh, pije zagadenu vodu, jede zatrovnu hranu, živi takvim načinom života koji razara vezu čoveka sa prirodom i njegovo prirodno bice… Što se tice vremena, kapitalizam instrumentalizuje čoveka tako što mu namece ritam života koji odgovara brzini kapitalisticke reprodukcije i koji ima tehnicki i destruktivni karakter. To je totalizujuce vreme koje pre svega uslovljava ritam i način kretanja tela, i koje predstavlja obracun s biološkim ritmom rada organizma.Budući da je čovek putem svog tela “neposredno u svetu”, najpogubniji i neizbežni oblik dejstva kapitalizma kao poretka destrukcije na čoveka je preko tela: kriza sveta istovremeno je kriza tela. Otuda je osnovni oblik otuđenja čoveka od sebe - otuđenje od svog tela. Čovek doživljava sebe kao drugost u odnosu prema postojećem svetu putem muke koja proistice ne samo iz njegovih nezadovoljenih primarnih potreba, već i zbog njihovog sakacenja. On beži iz sveta tako što beži iz svog tela, ili tako što beži u svoje telo (narcizam). Vecina gradana Zapada doživljava svakodnevnu frustraciju zbog odbacivanja sopstvenog tela kao bezvrednog, zato što ne odgovara vladajućem (potrošacko-reklamnom) modelu tela koji je osnov društvenog vrednovanja. čovek doživljava sopstveno telo kao kaznu, kao nešto tude i pokušava da ga maskira (“moda”), ili preobrazi nasilnim telesnim vežbama, “tretmanima”, operacijama... Kapitalisticki degenerisani čovek ima instrumentalni odnos prema svome telu koji se zasniva na profiterskom principu. Telesni izgled i zdravlje nisu cilj, već sredstvo za ostvarivanje društvenog prestiža i egzistencije. Nastoji se doseci model tela koji odgovara vladajućem vrednosnom modelu koji diktiraju vladajući modni koncerni. Sve cešca promena modnih modela navodi ljude na sve ucestalije intervencije, što znači na sve bespoštedniji odnos prema telu. Stvorena je industrija koja proizvodi modele izgleda. Image postaje roba poput odevnih predmeta. Industrija zabave nudi sve raznovrsnije oblike telesnog degenerisanja. Plasticne operacije, body-building i fitness-centri, dijete itd - služe da prilagode čoveka dominirajucem modelu “lepog” - koji se zasniva na standardima reklamne industrije, kao što je model “Barbike” koji je “najlepši” oblik obezvredivanja čoveka. Što se tice “Rokija”, “Ramboa”, “terminatora” i drugih holivudskih nakaza, oni su slika savremenog kapitalističkog “natčoveka” kome je “obrisana” kulturna svest i koji se u “svom” ponašanju rukovodi destruktivnim idiotizmom.Priroda “spontanog” pokreta uslovljena je ambijentom, uslovima i načinom života. “Spontani” pokret u gradu ima bitno drugaciju prirodu od spontanog pokreta u prirodi. Karakter pokreta uslovljava prirodu tela (senzo-motorike), razvoj intelekta, meduljudske odnose... Tehnizovani pokreti, koji proisticu iz tehnickog sveta i koji imaju destruktivno-konzumerski karakter, predstavljaju dominirajuci oblik represije nad čovekom. Istovremeno, telesni pokret ima simbolicni znacaj: pijenje “koka-kole” nije samo zadovoljavanje žedi i telesni akt, već i simbolicni odnos čoveka prema postojećem svetu, prema budućnosti, prema sebi i drugim ljudima. Isto tako, telesno prisustvo u “MekDonaldsovim” restoranima i konzumiranje surogat-hrane u njima predstavlja simbolicni oblik bivanja-u-svetu i proizvodenje vladajućeg poretka, kao što je to i bokserski udarac, tehnizovane telesne vežbe, odlazak na stadion... “Traženja odgovora” u decijoj “spontanosti” i u kulturama u kojima nije došlo do emancipovanja čoveka kao individue, a posredstvom sredstava i oblika koji su proizvod kapitalisticke civilizacije, je stranputica u borbi čoveka za emancipaciju. Ne može se “loša” racionalnost zameniti mistikom, što znači vracanjem na primitivne oblike svesti. Gradanskoj teoriji nije više osnovni cilj da afirmiše kapitalisticku civilizaciju, već da uništi ideju budućnosti i sam um. “Osluškivanje iracionalnog” postaje odbacivanje kulturnog nasleda i bekstvo iz života. Glasovi iracionalnog su vapaj potisnutih i degenerisanih ljudskih potreba, potisnute ličnosti. “Slušati telo”, koje je najneposredniji proizvod postojećeg sveta, znači podrediti se vladajućem poretku.Za razliku od ranijih vladajućih klasa, buržoazija nastoji da ukljuci ne samo u svoju duhovnu, već i životnu sferu i radne slojeve. Kapitalisticki način života (“potrošacko društvo”) postaje totalizujuci princip života koji nikoga ne štedi i od koga se ne može pobeci. Komercijalizovanje života najgori je oblik totalitarizma koji je stvoren u istoriji jer ono u potpunosti podreduje prirodu, društvo i čoveka destruktivnom mehanizmu kapitalisticke reprodukcije. Njegova suština uoblicena je u monstruoznoj maksimi “Pare ne smrde!” - u kojoj je izražena bit ekocidnog kapitalističkog terorizma. Po diktatu apsolutizovanog principa profita dolazi do totalizovanja sveta “tehnickom civilizacijom” - kojom se uništava mogućnost za stvaranje humanisticke civilizacije - kao i prirode, tela i telesnog pokreta, što neposredno uslovljava „razvoj“ cula i mentalnih sposobnosti čoveka. Dominirajuci oblik telesnog aktivizma postaje konzumerski aktivizam. Komercijalizovanje tela “najviši” je oblik kapitalističkog degenerisanja tela (čoveka). Telo čoveka nije samo deo kapitalisticki degenerisanog sveta, već postaje sredstvo za uništavanje prirodnog i ljudskog i kao takvo neprijatelj čoveka. Neposredni proizvod “potrošackog društva” je čovek-potrošac kome odgovara potrošacko telo u kome treba da nestanu surogati “potrošacke civilizacije” i sredstvo za uništavanje sveta. Kapitalizam uništava telo tako što ga pretvara u destruktivni mehanizam - izazivajuci hipertrofiju onih telesnih funkcija koje pružaju mogućnost za razvoj potrošackog društva, i atrofiju onih funkcija organizma koje nemaju profitabilan karakter. Dominira ritam kapitalisticke reprodukcije koji uništava biološki ritam života - bez cega nema zdravog čoveka. čovek se ne rukovodi samo konzumerskim aktivizmom kao vrednosnim izazovom, već njegovo telo ne može da opstane bez sve veceg broja preparata i pomagala, kao i veštackih životnih uslova. kapitalističko totalizovanje sveta podrazumeva kapitalističko totalizovanje tela, što znači njegovo izoblicavanje i stvaranje hronicno bolesnog čoveka koji može da preživi jedino ukoliko konzumira sve vece kolicine medikamenata i medicinskih intervencija. Opstanak čoveka sve je više posredovan veštackim sredstvima koja od čoveka stvaraju invalida. Telo je izgubilo prirodne potrebe: ono ne može više da preraduje prirodnu hranu, živi na medikamentima i posredstvom medikamenata. Citav život čoveka je pod “tretmanima” koji, u krajnjem, treba da omoguće da opstane u funkcionalnom skladu sa vladajućim poretkom. Materijalno bogatstvo ne omogućava zdrav život, već dovodi do specificnog mentalnog i telesnog degenerisanja plutokratije. Na osnovu odnosa prema telu može se videti da razvoj “potrošackog standrada” podrazumeva uništavanje životnog standarda. Rad, način života, kretanje, ritam života, ishrane, spavanje, prostor koji je savremeni geto (gradovi), vazduh, voda, hrana, duvan, droga, pice, način života koji uništava prirodno bice čoveka, nocni život, ritam i način ishrane - gotovo svi oblici života postaju način degenerisanja čoveka. Holesterol, celulit, šecerna bolest, rak, srcana obolenja, neurastenija, depresivnost, SIDA itd. - nisu “bolesti savremenog sveta”, već kapitalisticki oblik telesnog i mentalnog degenerisanja čoveka. Radi se o kapitalističkoj mutaciji čoveka koja se izvodi tako što se čovek lišava prirodne i ljudske životvornosti i degeneriše u plasticno i tehnicko “bice”. Istovremeno, sve veci broj bolesti kojima je čovek izložen nisu prirodno uslovljene i nemaju prirodni karakter, već su proizvod laboratorija i imaju genocidni i profitabilni karakter. Radi se o kapitalističkoj proizvodnji bolesti koje se “lece” tako, da se od čoveka stvara profitabilni pacijent, što znači hronicni bolesnik. “Telesne potrebe” današnjeg čoveka odreduje propagandna mašinerija i njegov društveni položaj. čovek koji neprestano proždire sve vece kolicine sve nekvalitetnije hrane predstavlja najvažniji strateški cilj industrije hrane. Ona stvara sve bolesnijeg čoveka koga, po prirodi stvari, “preuzima” medicina i farmaceutska industrija. Konzumiranje sve vece kolicine hrane nije telesna potreba, već je kompenzacija za prikracenu ljudskost. Isto je s pušenjem, drogiranjem, alkoholizmom, konzumerskim telesnim aktivizmom poput aerobic-a, body-building-a i sl. Kapitalizam od posledica uništavanja prirode i čoveka stvara izvore profita i razvija sve stravicnije mehanizme destrukcije. Ljudsko telo postaje univerzalna destruktivna mašina i univerzalna kanta za otpad u kojoj treba da nestanu sve otrovniji surogati kapitalisticke civilizacije. Istovremeno, egzistencijalna strepnja, ponižavanja koja čovek svakodnevno doživljava, usamljenost, beznade koje stvara destruktivno kapitalističko ništavilo - mentalno izoblicava čoveka, što neposredno uslovljava degenerisanje tela.Suština pojave može se na pravi način shvatiti samo ukoliko se shvati tendencija njenog razvoja, a to znači tendencija razvoja sveta u kome ona nastaje i razvija se. Šta je telo može se shvatiti samo u kontekstu vladajuće tendencije razvoja kapitalizma. U metodološkoj ravni fenomenologija pruža mogućnost da se, u vidu “intencionalnosti” i “fenomenologije geneze”, pojave shvate u kontekstu njihove promene (postajanja). Nije “cinjenicnost sveta” (Merlo-Ponti) ono što po sebi “tvori Weltlichkeit der Welt” (svetovnost sveta), već je to vladajuća (destruktivna) tendencija njegovog razvoja. Ona neposredno utice na telesni i mentalni razvoj čoveka i uslovljava njegov odnos prema svetu. Kult postojećeg svetaSport je kult kapitalizma. Kuberten u svojim olimpijskim spisima piše o olimpizmu kao “kultu postojećeg sveta” koji se pojavljuje pod ideološkim velom “kulta humanosti”. Nije humanizam, već su socijalni darvinizam i pozitivizam teorijsko polazište za utemeljenje sporta kao kulta postojećeg sveta. Sport je reakcija buržoazije na ideje-vodilje Francuske građanske revolucije, na emancipatorsko naslede gradanskog društva i na ideju budućnosti koja postaje orijentir političkog pokreta koja teži prevazilaženju kapitalizma. On je oblik u kome je buržoazija, koja je na vlast došla na valu gradanskih revolucija, izvršila duhovnu kontrarevoluciju. Umesto “slobode, jednakosti, bratstva”, princip “progresa”, koji se svodi na “razvoj” i “usavršavanje” kapitalizma, postaje vrhovno političko načelo; umesto borbe za realizovanje osnovnih ljudskih i gradanskih prava, nameće se sukob izmedu nacija i rasa i kolonijalna ekspanzija; umesto poštovanja kulturnog nasleda, sportom se nastoji uništiti duhovno naslede naroda i na taj način njihovo slobodarsko dostojanstvo... Sport postaje najvažnija “mondijalisticka” ideologija, a stadion najvažnije kultno mesto savremenog sveta.Za razliku od religioznih kultova koji se zasnivaju na transcendentalnim vrednostima, sport je pozitivisticki kult koji se svodi na obogotvorenje postojećeg sveta. Simbolika koja dominira na stadionima izražava vladajući duh postojećeg sveta i predstavlja sredstvo za integraciju ljudi u vladajući poredak. Ne rat, već život koji se zasniva na socijalnom darvinizmu i progresizmu predstavlja izvorište sporta. Umesto tradicionalnih religija, olimpizam postaje najviša (pozitivna) religija koja odgovara duhu savremenog sveta: duh olimpizma je duh kapitalizma. Za razliku od tradicionalnih religija, sport nije pokušaj davanja smisla životu, već je šok-terapija kojom treba ublažiti sve veću ljudsku patnju koju izaziva svakodnevni besmisleni i sve krvaviji život. On je obracun s kriticko-vizionarskim umom, idejom budućnosti i s čovekom kao živim (biološkim) bićem. “Stvaranje budućnosti” u sportu zasniva se na pozitivistickoj maksimi “znati da bi se predvidelo, predvideti da bi se delovalo” (savoir pour prevoir, prevoir pour agir). Moguća je borba izmedu ljudi, po pravilima koja su otelotvorenje vladajućeg duha, ali ne i za promenu uspostavljenog poretka. U njemu nema borbe izmedu dobra i zla, što znači da je iz sporta izbacen osnovni humanisticki princip bez koga nema civilizacije. Sport je najautentičnija anticipacija kapitalisticke “budućnosti”.Sport predstavlja erotizovani kult postojećeg sveta. Deerotizovanje čoveka i odnosa izmedu ljudi (polova) praćeno je erotizovanjem odnosa prema sportu i sportistima kao simbolicnom otelotvorenju vladajućeg duha. Olimpijski spektakl, svojom agresivnom koreografijom, predstavlja svojevrsnu ljubavnu predigru u kojoj se nadražuju cula i čovek drži u stanju erotske napetosti. Moderne olimpijske igre postaju vrhunski ritual podavanja čoveka vladajućem duhu, poput antickih olimpijskih igara na kojima se čovek podavao olimpijskim bogovima, s tim što je na njima prisutno deerotizovanje anticke telesne kulture putem progresizma koji podrazumeva kvantifikovanje i industrijski mimezis. Budući da je najvažniji zadatak sportske pedagogije potpuno uklapanje čoveka u postojeći svet, i u njoj dominira zahtev za harmonijom koja je “sestra poretka” (Kuberten). Istovremeno, ritam dobija izuzetan značaj budući da “progres” ima dinamički karakter. On simbolizuje otkucavanje životnog bila kapitalizma i večno obnavljanje njegove životne snage koja se pojavljuje kao sudbinska moć.Sport je postao najvažnije političko oruđe klasne dominacije kojim buržoazija uništava klasnu svest radništva, kritički um, slobodarsko dostojanstvo, depolitizuje potlačene, postiže “nacionalnu integraciju”... Za razliku od ranijih igara, u kojima se izražava duh vladajućeg poretka, koje su imale klasnu ekskluzivnost, sport je “natklasna” igra koja je izraz progresističkog kapitalističkog univerzalizma kojom buržoazija uvlači u svoju duhovnu orbitu kako radnike, tako i žene i pripadnike “nižih rasa”. Njime se “prevazilazi” klasni antagonizam (“sport nema veze sa politikom”), postiže “klasno pomirenje” i na taj način “društveni mir”. Za vladajuću klasu sport je “ideološka policijska toljaga” (Hoc) koja uništava kriticki um i menjalacku energiju radnika. On je ventil kojim se izbacuje nezadovoljstvo potlačenih i sprečava da stvore organizovani politicki pokret koji može da ugrozi vladajući poredak. Klasni sukob iz političkog (društvenog) prostora prenosi se na stadione, s tim što se u sportu vodi rat koji je otelotvorenje kapitalističkog načina života. Kad čovek prazni svoje nezadovoljstvo na stadionu, on to cini na način koji ne dovodi u pitanje postojeći poredak, već ga reprodukuje. Sport je kapitalisticka ideologija koja “niveliše” klasne razlike na temelju vladajućih principa kapitalizma. Pobediti! - to je egzistencijalni imperativ kako za one koji su na dnu, tako i za one koji sede u “plavim ložama”. Kapitalizam nikoga ne ostavlja na miru. Egzistencijalna neizvesnost je Damoklov mač koji visi nad glavom svakoga. Bekstvo sa dna i borba da se ne dode na dno - to je ono što "zbližava" siromašne i bogate. "Uživanje" u bogatstvu je iživljavanje straha od siromaštva. Sport uvek iznova proizvodi svest o neminovnosti sveta koji se zasniva na socijalno-darvinistickom principu “Jači pobeđuju, slabiji bivaju eliminisani!” (Kuberten). Putem sporta nameće se sukob izmedu ljudi (nacija, rasa i polova) kojim se proizvodi postojeći svet nepravde. Sport služi da se potlačenima podmeste “protivnici” u vidu “protivnickog tima” i “protivničkih navijača” da bi na njima iskalili nezadovoljstvo zbog ponižavajuceg društvenog položaja u kome se nalaze. On je upijač za sve veće nezadovoljstvo potlačenih radnih slojeva i njihove dece - kojima je uništena budućnost. Kapitalizam proizvodi nesrećnog i osakaćenog čoveka, i istovremeno stvara sve krvavije kompenzacione mehanizme i potrebu za njima - koja se pripisuje “zloj” ljudskoj prirodi. U sportu se na očigledan način pokazuje istina da je politika veština usmeravanja nezadovoljstva potlačenih na ostvarivanje neljudskih ciljeva. Zato je u sportu sve dozvoljeno: ubistvo, teške telesne povrede, najgore pogrde... “Pobeda” na sportskom polju predstavlja poraz ljudskog.Sportski spektakli postali su glavna i najjeftinija duhovna hrana za obespravljene. Uterivanje potlačenih u stadione i hale postao je prvorazredni politicki zadatak vladajućih režima. Otuda se sve cini da se obezbedi njihovo redovno odvijanje. Oni koji donose zakone u kojima su propisane višegodišnje zatvorske kazne za decu koja utrce u teren za vreme trajanja utakmiče, glavni su propagatori sporta koji je institucionalizovano nasilje koje dobija spektakularnu dimenziju; oni koji "ukidaju" smrtnu kaznu kao "necivilizovanu meru" glavni su organizatori sve krvavijih sportskih predstava u kojima je legalizovano ubistvo s predumišljajem i iz nehata, kao i nanošenje teških telesnih povreda; evropsko zakonodavstvo ni na koji način ne nastoji da spreci monstruoznu zloupotrebu dece sve nižeg uzrasta i njihovo pretvaranje u sportsko roblje; nema ogranicenja vremena odvijanja i intenziteta treninga; legalizovana je prodaja igraca od strane klubova; institucionalizovana je segregacija po polu; upotreba dopinga dignuta je na nivo državne politike - iza koje se kriju interesi multinacionalnih koncerna i vladajućih politickih klanova; iz škola je izbacena „telesna kultura“ i uvedeno “sportsko vaspitanje” u kome umesto kulturne svesti i tolerancije dominira telesna snaga i duh bespoštednog rivaliteta; obespravljeni mladi ljudi dobijaju status “huligana” i na taj način društvenih otpadnika; umesto pedagoških mera za sprecavanje nasilnickog ponašanja mladih i stvaranja uslova za promenu njihovog sve težeg društvenog položaja, insistira se na sve brutalnijoj policijskoj represiji... Sve ono što je izraz egzistencijalnog duha kapitalizma - ubistvo, telesne povrede, destrukcija ljudskog - dobija na sportskim terenima spektakularnu dimenziju. Princip “Pobeda po svaku cenu!”, koja odgovara principu “Profit po svaku cenu!” - postaje vrhovno i neprikosnoveno načelo sporta.Sport zvanicno “nema veze sa politikom”, u stvari je univerzalno političko sredstvo vladara sveta za ocuvanje kapitalizma. “Sportivizacija” je postala najvažniji ideološki oblik kapitalističkog totalizovanja sveta, a stadion najvažnije kultno mesto savremenog sveta - gde se vladajućem duhu prinose na žrtvu menjalacka energija i kriticko-menjalacki um. Sport, kao glavna „mondijalisticka” religija, postaje sredstvo za uništavanje tradicionalnih religija, kulturnog nasleda naroda i politickih ideja i pokreta koji se suprodstavljaju „novom svetskom poretku”, što znači destruktivnom (ekocidnom) kapitalističkom totalitarizmu. Kuberten ne krije da je glavni zadatak MOK-a da putem sporta stvori globalno pozitivno jednoumlje. Uspostavljanje totalne i neprikosnovene dominacije jednog (kapitalističkog) pogleda na svet - postao je vladajući politicki princip. U svetu se svakodnevno održavaju na desetine hiljada sportskih manifestacija; izveštaji sa sportskih terena spadaju u udarne vesti i pokrivaju najveci deo prostora u javnim medijima; “sportski” TV kanali 24 sata emituju sportski program; sport postaje glavni reklamni pano u sve bespoštednijem ekonomskom ratu i najvažnija politicka tribina; sportski paganizam postaje sredstvo hrišcanskih crkava (i drugih vodecih verskih zajednica) za dodvoravanje “masama”; vladajući “estetski model” postaje sportsko telo; svakodnevni jezik preuzima sportsku terminologiju, pogotovu politicki jezik i jezik biznisa; politicari i kapitalisti na prvo mesto stavljaju svoje sportske biografije, slikaju se dok se bave sportom i sa sportistima, nastoje da imaju “sportski izgled” kojim demonstriraju “pobednicki duh”; sport postaje glavno sredstvo za “pranje para”, što znači prvorazredni mafijaški biznis; treneri dobijaju status vrhunskih menadžera kapitalizma, sportisti postaju njegovi pokretni kipovi, a stadioni, sportske hale i sportske kladionice postaju hramovi kapitalizma.Uloga novinara je da sve surovijoj sportskoj stvarnosti daju „spektakularnu“ dimenziju. Više ne postoji kriticka distanca s aspekta morala, društvenog interesa ili bilo kojih normi koje prevazilaze sport. Sportski izveštaci glorifikuju nasilje i destrukciju, na perfidan način podsticu sukobe izmedu potlacenih, koji se pojavljuju u obliku navijackih grupa, izmedu nacija, polova i rasa. Oni nastoje da uspostave neposrednu vezu izmedu sportskih predstava i podsvesti: sportski spektakl treba da “izvuce” nezadovoljstvo iz potlacenih i usmeri ga ka “protivniku”. Sportski izveštaji imaju sve primitivniji karakter: oni odgovaraju sportu kojim se uništava moc rasudivanja i stvara masovni idiotizam. Sve agresivniji senzacionalizam predstavlja reklamni oblik pojavljivanja sve besmislenijih tekstova kojima se marginalnim pojavama daje „sudbinska“ dimenzija, da bi pitanja od kojih zavisi sudbina covecanstva dobila marginalnu dimenziju. Pišuci o prirodi savremenog kapitalizma Markuze zakljucuje: “Izostajanje djelovanja televizije i srodnih sredstava tako bi moglo poceti ostvarivati nešto što nisu postigle unutarnje proturjecnosti kapitalizma-dezintegraciju sistema. Kreiranje represivnih potreba je već odavno postalo dio društveno naučnog rada - nužnog u tom smislu da se bez njega ne bi mogao održati postojeći način proizvodnje. Ne radi se ni o problemima psihologije ni estetike, već o materijalnoj bazi dominacije.”(5) Kapitalizam stvara ne samo represivne, već (samo)destruktivne potrebe. Samoubilacki “podvizi” postaju najviši “ispit hrabrosti” i kao takvi su oblik odvalacenja ljudi sa polja (politicke) borbe za ostvarivanje njihovih ljudskih prava i za opstanak sveta. Isto je sa boksom i drugim krvavim spektaklima. Umesto na ukidanje sveta nesrece, nezadovoljstvo ljudi usmerava se na krvavi obracun s drugim ljudima. Sport je najvažnije sredstvo kapitalizma za degenerisanje čoveka. Njime se ne uništava samo telo, već pre svega kriticko-menjalacka (vizionarska) svest i proizvodi (samodestruktivni) fanatizam. Putem sporta čovek se drži u van-istorijskom prostoru gde su konzervirane vladajuće vrednosti - što je suština stava da je sport pojava sui generis i da “nema veze sa politikom“. Umesto da se menja vladajući poredak koji stvara sve vece zlo, poredak menja čoveka tako što uništava u njemu sve ono što ga cini čovekom i što može da postane osnov za razvoj kritickog uma i menjalacke prakse. Odbaceno je emancipatorsko naslede gradanskog društva i uspostavlja se “novi” fašizam koji je otelotvorenje ekocidnog duha savremenog kapitalizma. Postajanjem poretkom destrukcije u cistom smislu (“potrošacko društvo”) kapitalizam je zbacio sa sebe “humanisticku” i “progresivnu” masku. Sportom se više ne nastoji ocuvati vera u “neprolazne vrednosti kapitalizma”, već se nastoji uništiti kriticko-menjalacki um, a to pre svega znači vera da je moguće stvoriti slobodni i pravedni svet. Manipulacija se iz ideološke seli u psihološku sferu: stadion postaje psihoterapeutska ustanova. Umesto kulta pobede i rekorda, dominira kult spektakla koji postaje glavna duhovna droga kojom vladajuća oligarhija drži “mase” pod kontrolom; umesto “takmičara” i “rekordera”, sportisti postaju cirkuzaneri, gladijatori i kaskaderi.Kao što prava slika rata nisu vojne parade, već pobijeni i osakaćeni ljudi, ocajne majke, spaljene kuce i polja, izgladnela deca koja umiru u blatu - tako prava slika sporta nisu nasmejana lica sportista na ceremoniji otvaranja olimpijskih igara, već njihova degenerisana tela, osakaćeno zdravlje, uništena mladost, život bez budućnosti... Obezvređeni, zloupotrebljeni, poraženi, uništeni čovek prava je slika kako rata, tako i sporta.(1) Bertrand Rasel, O obrazovanju i vaspitanju, 91.s.Klub NT, Beograd,1996. (2) U:“Historia”, Numero 595, 53.s. (3) Jeger Verner, Paideia, 159.s. Književna zajednica Novog Sada, 1991. (4) Maurice Merleau-Ponty, Fenomenologija percepcije, 9.s.V.Masleša, Sarajevo, 1990. (5) Herbert Marcuse, Covjek jedne dimenzije, 227.s.V. Masleša, Sarajevo, 1968.
Lord Protector Posted May 29, 2013 Posted May 29, 2013 (edited) Simone WeilGravity and Grace GRAVITY AND GRACEAll the natural movements of the soul are controlled by lawsanalogous to those of physical gravity. Grace is the onlyexception.We must always expect things to happen in conformity with thelaws of gravity unless there is supernatural intervention.Two forces rule the universe: light and gravity.Gravity. Generally what we expect of others depends on the effectof gravity upon ourselves, what we receive from them dependson the effect of gravity upon them. Sometimes (by chance) thetwo coincide, often they do not.What is the reason that as soon as one human being shows heneeds another (no matter whether his need be slight or great)the latter draws back from him? Gravity.Lear, a tragedy of gravity. Everything we call base is a phenomenon due to gravity.Moreover the word baseness is anindication of this fact.The object of an action and the level of the energy by which it iscarried out are distinct from each other. A certain thing must bedone. But where is the energy to be drawn for its accomplishment?A virtuous action can lower a man if there is not enoughenergy available on the same level.What is base and what is superficial are on the same level. ‘Hislove is violent but base’: a possible sentence. ‘His love is deep butbase’: an impossible one.If it be true that the same suffering is much harder to bear for ahigh motive than for a base one (the people who stood, motionless,from one to eight o’clock in the morning for the sake ofhaving an egg, would have found it very difficult to do so inorder to save a human life), a base form of virtue is perhaps insome respects better able to stand the test of difficulties, temptationsand misfortunes than a noble one. Napoleon’s soldiers.Hence the use of cruelty in order to sustain or raise the morale ofsoldiers. Something not to be forgotten in connexion with moralweakness.This is a particular example of the law which generally putsforce on the side of baseness. Gravity is, as it were, a symbolof it.Queueing for food. The same action is easier if the motive is basethan if it is noble. Base motives have in them more energy thannoble ones. Problem: in what way can the energy belonging tothe base motives be transferred to the noble ones?I must not forget that at certain times when my headaches were ragingI had an intense longing to make another human beingsuffer by hitting him in exactly the same part of his forehead.Analogous desires—very frequent in human beings.When in this state, I have several times succumbed to thetemptation at least to say words which cause pain. Obedience tothe force of gravity. The greatest sin. Thus we corrupt the functionof language, which is to express the relationship betweenthings.Attitude of supplication: I must necessarily turn to somethingother than myself since it is a question of being delivered fromself.Any attempt to gain this deliverance by means of my ownenergy would be like the efforts of a cow which pulls at itshobble and so falls onto its knees.In making it one liberates a certain amount of energy in oneselfby a violence which serves to degrade more energy. Compensationas in thermodynamics; a vicious circle from whichone can be delivered only from on high.The source of man’s moral energy is outside him, like that ofhis physical energy (food, air etc.). He generally finds it, andthat is why he has the illusion—as on the physical plane—thathis being carries the principle of its preservation within itself.Privation alone makes him feel his need. And, in the event ofprivation, he cannot help turning to anything whatever which isedible.There is only one remedy for that: a chlorophyll conferringthe faculty of feeding on light.Not to judge. All faults are the same. There is only one fault:incapacity to feed upon light, for where capacity to do this hasbeen lost all faults are possible.‘My meat is to do the will of Him that sent me.’There is no good apart from this capacity.To come down by a movement in which gravity plays nopart. . . . Gravity makes things come down, wings make themrise: what wings raised to the second power can make thingscome down without weight?Creation is composed of the descending movement of gravity,the ascending movement of grace and the descending movementof the second degree of grace.Grace is the law of the descending movement.To lower oneself is to rise in the domain of moral gravity.Moral gravity makes us fall towards the heights.Too great affliction places a human being beneath pity: it arousesdisgust, horror and scorn.Pity goes down to a certain level but not below it. What doescharity do in order to descend lower?Have those who have fallen so low pity on themselves? Edited May 29, 2013 by slow
Prospero Posted June 3, 2013 Posted June 3, 2013 How We Name Our Wars Matters[/background][/b]By Andrew J. Bacevich[/background]5-28-13Andrew J. Bacevich is a professor of history and international relations at Boston University and a TomDispatch regular. His next book, Breach of Trust: How Americans Failed Their Soldiers and Their Country, will appear in September.Clockwise from top: Buffalo Soldiers in the Spanish American War; a Soviet officer in World War II; Canadian troops in World War I, and dead Confederate soldiers in the American Civil War. For well over a decade now the United States has been “a nation at war.” Does that war have a name?It did at the outset. After 9/11, George W. Bush's administration wasted no time in announcing that the U.S. was engaged in a Global War on Terrorism, or GWOT. With few dissenters, the media quickly embraced the term. The GWOT promised to be a gargantuan, transformative enterprise. The conflict begun on 9/11 would define the age. In neoconservative circles, it was known as World War IV.Upon succeeding to the presidency in 2009, however, Barack Obama without fanfare junked Bush’s formulation (as he did again in a speech at the National Defense University last week). Yet if the appellation went away, the conflict itself, shorn of identifying marks, continued.Does it matter that ours has become and remains a nameless war? Very much so.Names bestow meaning. When it comes to war, a name attached to a date can shape our understanding of what the conflict was all about. To specify when a war began and when it ended is to privilege certain explanations of its significance while discrediting others. Let me provide a few illustrations.With rare exceptions, Americans today characterize the horrendous fraternal bloodletting of 1861-1865 as the Civil War. Yet not many decades ago, diehard supporters of the Lost Cause insisted on referring to that conflict as the War Between the States or the War for Southern Independence (or even the War of Northern Aggression). The South may have gone down in defeat, but the purposes for which Southerners had fought -- preserving a distinctive way of life and the principle of states’ rights -- had been worthy, even noble. So at least they professed to believe, with their preferred names for the war reflecting that belief.Schoolbooks tell us that the Spanish-American War began in April 1898 and ended in August of that same year. The name and dates fit nicely with a widespread inclination from President William McKinley’s day to our own to frame U.S. intervention in Cuba as an altruistic effort to liberate that island from Spanish oppression.Yet the Cubans were not exactly bystanders in that drama. By 1898, they had been fighting for years to oust their colonial overlords. And although hostilities in Cuba itself ended on August 12, they dragged on in the Philippines, another Spanish colony that the United States had seized for reasons only remotely related to liberating Cubans. Notably, U.S. troops occupying the Philippines waged a brutal war not against Spaniards but against Filipino nationalists no more inclined to accept colonial rule by Washington than by Madrid. So widen the aperture to include this Cuban prelude and the Filipino postlude and you end up with something like this: The Spanish-American-Cuban-Philippines War of 1895-1902. Too clunky? How about the War for the American Empire? This much is for sure: rather than illuminating, the commonplace textbook descriptor serves chiefly to conceal.Strange as it may seem, Europeans once referred to the calamitous events of 1914-1918 as the Great War. When Woodrow Wilson decided in 1917 to send an army of doughboys to fight alongside the Allies, he went beyond Great. According to the president, the Great War was going to be the War To End All Wars. Alas, things did not pan out as he expected. Perhaps anticipating the demise of his vision of permanent peace, War Department General Order 115, issued on October 7, 1919, formally declared that, at least as far as the United States was concerned, the recently concluded hostilities would be known simply as the World War.In September 1939 -- presto chango! -- the World War suddenly became the First World War, the Nazi invasion of Poland having inaugurated a Second World War, also known as World War II or more cryptically WWII. To be sure, Soviet dictator Josef Stalin preferred the Great Patriotic War. Although this found instant -- almost unanimous -- favor among Soviet citizens, it did not catch on elsewhere. [Editor's note: the "Great Patriotic War was itself an attempt to wrap up the struggle against the Nazis with the same Russian mythohistorical allure as the "Patriotic War," the fight against Napoleon in 1812.]Does World War II accurately capture the events it purports to encompass? With the crusade against the Axis now ranking alongside the crusade against slavery as a myth-enshrouded chapter in U.S. history to which all must pay homage, Americans are no more inclined to consider that question than to consider why a playoff to determine the professional baseball championship of North America constitutes a “World Series.”In fact, however convenient and familiar, World War II is misleading and not especially useful. The period in question saw at least two wars, each only tenuously connected to the other, each having distinctive origins, each yielding a different outcome. To separate them is to transform the historical landscape.On the one hand, there was the Pacific War, pitting the United States against Japan. Formally initiated by the December 7, 1941, attack on Pearl Harbor, it had in fact begun a decade earlier when Japan embarked upon a policy of armed conquest in Manchuria. At stake was the question of who would dominate East Asia. Japan’s crushing defeat at the hands of the United States, sealed by two atomic bombs in 1945, answered that question (at least for a time).Then there was the European War, pitting Nazi Germany first against Great Britain and France, but ultimately against a grand alliance led by the United States, the Soviet Union, and a fast-fading British Empire. At stake was the question of who would dominate Europe. Germany’s defeat resolved that issue (at least for a time): no one would. To prevent any single power from controlling Europe, two outside powers divided it.This division served as the basis for the ensuing Cold War, which wasn’t actually cold, but also (thankfully) wasn’t World War III, the retrospective insistence of bellicose neoconservatives notwithstanding. But when did the Cold War begin? Was it in early 1947, when President Harry Truman decided that Stalin’s Russia posed a looming threat and committed the United States to a strategy of containment? Or was it in 1919, when Vladimir Lenin decided that Winston Churchill’s vow to “strangle Bolshevism in its cradle” posed a looming threat to the Russian Revolution, with an ongoing Anglo-American military intervention evincing a determination to make good on that vow?Separating the war against Nazi Germany from the war against Imperial Japan opens up another interpretive possibility. If you incorporate the European conflict of 1914-1918 and the European conflict of 1939-1945 into a single narrative, you get a Second Thirty Years War (the first having occurred from 1618-1648) -- not so much a contest of good against evil, as a mindless exercise in self-destruction that represented the ultimate expression of European folly.So, yes, it matters what we choose to call the military enterprise we’ve been waging not only in Iraq and Afghanistan, but also in any number of other countries scattered hither and yon across the Islamic world. Although the Obama administration appears no more interested than the Bush administration in saying when that enterprise will actually end, the date we choose as its starting point also matters.Although Washington seems in no hurry to name its nameless war -- and will no doubt settle on something self-serving or anodyne if it ever finally addresses the issue -- perhaps we should jump-start the process. Let’s consider some possible options, names that might actually explain what’s going on.The Long War: Coined not long after 9/11 by senior officers in the Pentagon, this formulation never gained traction with either civilian officials or the general public. Yet the Long War deserves consideration, even though -- or perhaps because -- it has lost its luster with the passage of time.At the outset, it connoted grand ambitions buoyed by extreme confidence in the efficacy of American military might. This was going to be one for the ages, a multi-generational conflict yielding sweeping results.The Long War did begin on a hopeful note. The initial entry into Afghanistan and then into Iraq seemed to herald “home by Christmas” triumphal parades. Yet this soon proved an illusion as victory slipped from Washington’s grasp. By 2005 at the latest, events in the field had dashed the neo-Wilsonian expectations nurtured back home.With the conflicts in Iraq and Afghanistan dragging on, “long” lost its original connotation. Instead of “really important," it became a synonym for “interminable.” Today, the Long War does succinctly capture the experience of American soldiers who have endured multiple combat deployments to Iraq and Afghanistan.For Long War combatants, the object of the exercise has become to persist. As for winning, it’s not in the cards. The Long War just might conclude by the end of 2014 if President Obama keeps his pledge to end the U.S. combat role in Afghanistan and if he avoids getting sucked into Syria’s civil war. So the troops may hope.The War Against Al-Qaeda: It began in August 1996 when Osama bin Laden issued a "Declaration of War against the Americans Occupying the Land of the Two Holy Places,” i.e., Saudi Arabia. In February 1998, a second bin Laden manifesto announced that killing Americans, military and civilian alike, had become “an individual duty for every Muslim who can do it in any country in which it is possible to do it.”Although President Bill Clinton took notice, the U.S. response to bin Laden’s provocations was limited and ineffectual. Only after 9/11 did Washington take this threat seriously. Since then, apart from a pointless excursion into Iraq (where, in Saddam Hussein’s day, al-Qaeda did not exist), U.S. attention has been focused on Afghanistan, where U.S. troops have waged the longest war in American history, and on Pakistan’s tribal borderlands, where a CIA drone campaign is ongoing. By the end of President Obama’s first term, U.S. intelligence agencies were reporting that a combined CIA/military campaign had largely destroyed bin Laden’s organization. Bin Laden himself, of course, was dead.Could the United States have declared victory in its unnamed war at this point? Perhaps, but it gave little thought to doing so. Instead, the national security apparatus had already trained its sights on various al-Qaeda “franchises” and wannabes, militant groups claiming the bin Laden brand and waging their own version of jihad. These offshoots emerged in the Maghreb, Yemen, Somalia, Nigeria, and -- wouldn’t you know it -- post-Saddam Iraq, among other places. The question as to whether they actually posed a danger to the United States got, at best, passing attention -- the label “al-Qaeda” eliciting the same sort of Pavlovian response that the word “communist” once did.Americans should not expect this war to end anytime soon. Indeed, the Pentagon’s impresario of special operations recently speculated -- by no means unhappily -- that it would continue globally for “at least ten to twenty years.” Freely translated, his statement undoubtedly means: “No one really knows, but we’re planning to keep at it for one helluva long time.”The War For/Against/About Israel: It began in 1948. For many Jews, the founding of the state of Israel signified an ancient hope fulfilled. For many Christians, conscious of the sin of anti-Semitism that had culminated in the Holocaust, it offered a way to ease guilty consciences, albeit mostly at others’ expense. For many Muslims, especially Arabs, and most acutely Arabs who had been living in Palestine, the founding of the Jewish state represented a grave injustice. It was yet another unwelcome intrusion engineered by the West -- colonialism by another name.Recounting the ensuing struggle without appearing to take sides is almost impossible. Yet one thing seems clear: in terms of military involvement, the United States attempted in the late 1940s and 1950s to keep its distance. Over the course of the 1960s, this changed. The U.S. became Israel’s principal patron, committed to maintaining (and indeed increasing) its military superiority over its neighbors.In the decades that followed, the two countries forged a multifaceted “strategic relationship.” A compliant Congress provided Israel with weapons and other assistance worth many billions of dollars, testifying to what has become an unambiguous and irrevocable U.S. commitment to the safety and well-being of the Jewish state. The two countries share technology and intelligence. Meanwhile, just as Israel had disregarded U.S. concerns when it came to developing nuclear weapons, it ignored persistent U.S. requests that it refrain from colonizing territory that it has conquered.When it comes to identifying the minimal essential requirements of Israeli security and the terms that will define any Palestinian-Israeli peace deal, the United States defers to Israel. That may qualify as an overstatement, but only slightly. Given the Israeli perspective on those requirements and those terms -- permanent military supremacy and a permanently demilitarized Palestine allowed limited sovereignty -- the War For/Against/About Israel is unlikely to end anytime soon either. Whether the United States benefits from the perpetuation of this war is difficult to say, but we are in it for the long haul.The War for the Greater Middle East: I confess that this is the name I would choose for Washington’s unnamed war and is, in fact, the title of a course I teach. (A tempting alternative is the Second Hundred Years War, the "first" having begun in 1337 and ended in 1453.)This war is about to hit the century mark, its opening chapter coinciding with the onset of World WarI. Not long after the fighting on the Western Front in Europe had settled into a stalemate, the British government, looking for ways to gain the upper hand, set out to dismantle the Ottoman Empire whose rulers had foolishly thrown in their lot with the German Reich against the Allies.By the time the war ended with Germany and the Turks on the losing side, Great Britain had already begun to draw up new boundaries, invent states, and install rulers to suit its predilections, while also issuing mutually contradictory promises to groups inhabiting these new precincts of its empire. Toward what end? Simply put, the British were intent on calling the shots from Egypt to India, whether by governing through intermediaries or ruling directly. The result was a new Middle East and a total mess.London presided over this mess, albeit with considerable difficulty, until the end of World War II. At this point, by abandoning efforts to keep Arabs and Zionists from one another's throats in Palestine and by accepting the partition of India, they signaled their intention to throw in the towel. Alas, Washington proved more than willing to assume Britain’s role. The lure of oil was strong. So too were the fears, however overwrought, of the Soviets extending their influence into the region.Unfortunately, the Americans enjoyed no more success in promoting long-term, pro-Western stability than had the British. In some respects, they only made things worse, with the joint CIA-MI6 overthrow of a democratically elected government in Iran in 1953 offering a prime example of a “success” that, to this day, has never stopped breeding disaster.Only after 1980 did things get really interesting, however. The Carter Doctrine promulgated that year designated the Persian Gulf a vital national security interest and opened the door to greatly increased U.S. military activity not just in the Gulf, but also throughout the Greater Middle East (GME). Between 1945 and 1980, considerable numbers of American soldiers lost their lives fighting in Asia and elsewhere. During that period, virtually none were killed fighting in the GME. Since 1990, in contrast, virtually none have been killed fighting anywhere exceptin the GME.What does the United States hope to achieve in its inherited and unending War for the Greater Middle East? To pacify the region? To remake it in our image? To drain its stocks of petroleum? Or just keeping the lid on? However you define the war’s aims, things have not gone well, which once again suggests that, in some form, it will continue for some time to come. If there’s any good news here, it’s the prospect of having ever more material for my seminar, which may soon expand into a two-semester course.The War Against Islam: This war began nearly 1,000 years ago and continued for centuries, a storied collision between Christendom and the Muslim ummah. For a couple of hundred years, periodic eruptions of large-scale violence occurred until the conflict finally petered out with the last crusade sometime in the fourteenth century.In those days, many people had deemed religion something worth fighting for, a proposition to which the more sophisticated present-day inhabitants of Christendom no longer subscribe. Yet could that religious war have resumed in our own day? Professor Samuel Huntington thought so, although he styled the conflict a “clash of civilizations.” Some militant radical Islamists agree with Professor Huntington, citing as evidence the unwelcome meddling of “infidels,” mostly wearing American uniforms, in various parts of the Muslim world. Some militant evangelical Christians endorse this proposition, even if they take a more favorable view of U.S. troops occupying and drones targeting Muslim countries.In explaining the position of the United States government, religious scholars like George W. Bush and Barack (Hussein!) Obama have consistently expressed a contrary view. Islam is a religion of peace, they declare, part of the great Abrahamic triad. That the other elements of that triad are likewise committed to peace is a proposition that Bush, Obama, and most Americans take for granted, evidence not required. There should be no reason why Christians, Jews, and Muslims can’t live together in harmony.Still, remember back in 2001 when, in an unscripted moment, President Bush described the war barely begun as a “crusade”? That was just a slip of the tongue, right? If not, we just might end up calling this one the Eternal War.
Lord Protector Posted June 8, 2013 Posted June 8, 2013 Nikola Rot, dekan Filozofskog fakulteta, doajen savremene psihološke misli, plenitelj OZNE?
Dr Arslanagić Posted June 8, 2013 Posted June 8, 2013 (edited) da, šta je tu čudno?potpis Miloša Minića, btw Edited June 8, 2013 by Arbeitmann
Recommended Posts
Create an account or sign in to comment
You need to be a member in order to leave a comment
Create an account
Sign up for a new account in our community. It's easy!
Register a new accountSign in
Already have an account? Sign in here.
Sign In Now