Permanentna kriza domaće ekonomije

[Tribun_Populi]

Neka vidi on sa Slowom sutra oko protekcionizma, obzirom da je drug Slow rešio da bude gospodin i da uvede tržišno rešenje u kući, kako će mu se deca snalaziti oko školovanja i tako tih razvojnih stvari.

 

Pa ćemo da se pitamo da li država treba da plaća za razvoj. ^_^

[hazard]

Da je toliko neizvodljivo i nemoguće, ili toliko neisplativo, ja prosto ne verujem.

 

TT tj. CZ M57

 

To što ti priželjkuješ je nemoguće, tj. granica mogućeg je upravo ono što je urađeno sa Zastavom i FIATom tj. FASom.

 

Država je od EIB uzela kredit od 500 miliona evra (!) da bi se finansirala izgradnja fabrike FIATa u KG, a to sigurno nije ukupna količina novca koja je upumpana u taj projekat. A to je samo da bi se izgradila jedna fabrika velikog multinacionalnog proizvođača automobila. Fabrika koja je bez ostatka lanca beskorisna. Koliko bi koštalo da se digne ceo proizvođač, sa sve razvojnim odeljenjem, dizajnerima, itd.? Ako 1 GM ne radi sav svoj razvoj u Americi (bili bi izgubljeni bez razvojnih centara Opela u Nemačkoj, zbog toga su 2008. i 2009. odustali od prodaje Opela), čemu može da se nada proizvođač sa jednom fabrikom u 1 Srbiji?

 

I zašto bi neki strani partner bio spreman da licencira tehnologiju fabrici u Srbiji? Pusti Rusiju i Kinu, to su velika interna tržišta pa postoji podstrek stranim firmama da to urade kako bi dobile pristup tržištu - i postoji mogućnost da licencni proizvođač na takvom tržištu ostvari neki rezultat (kao i da postoji konkurencija između više takvih proizvođača). Kako to funkcioniše u današnjoj Srbiji videli smo sa Zastavom 10 - dobili smo model prethodne generacije koji je prestao da se proizvodi, ograničen na balkansko tržište, i Zastava se uopšte nije ovajdila od toga. Morao je da se čisti lager Dinkićevim subvencionisanim kreditima nakon što je napravljen FAS.

 

Kažeš ako se već u vozimo u krševima, nek se vozimo u domaćim. Ali u kojim se to stranim krševima vozimo? Dačija nije krš, Dačija je odličan auto za svoju cenu. Primera radi, Zastava je do 2008. prodavala za 3500 evra jebenog keca, neznatno drugačijeg od originalnog modela iz 70. i neke, a gotovo identičnog modelu iz 1991. I tako za sve ostale modele (Florida je valjda bila oko 5 soma, beše li). Dačija koju si mogao tada da kupiš bila je tri puta bolji auto, bar. A isto važi i za bilo koji polovni auto iz Zapadne Evrope koji su mogao da uvezeš za te iste pare. Da napravi auto poput Dačije i da to košta 5 soma evra, to je za Zastavu 2000ih bila naučna fantastika. I bile bi potrebne milijarde investicija da bi se došlo do tog nivoa.

 

I ovo sada sve može da se kaže i za mnoge druge grane industrije. Svet je drugačiji nego što je bio pre 50 ili 60 godina. Male zemlje ne mogu više da igraju po tim pravilima, to je Prospero odlično objasnio.

 

Ako hoćeš da država išta podržava, onda treba da podržava neke nove proizvode, usluge, nešto inovativno što ima šansu da se probije na tržištu, da stvori neko novo tržište, da uđe tamo gde karte nisu sve već podeljene. A to se radi putem start-up inkubatora, investiranjem u obrazovanje, infrastrukturu za povezanost sa svetom. I tako što stvoriš poslovno okruženje koje će to da podržava: preduzetništvo, inicijativu, nove ideje.

 

Jedini drugi izvodljiv put je da daješ multinacionalkama pare da otvaraju pogone kod tebe, a to Srbija već niz godina radi, bez nekakvog velikog uspeha.

[hazard]

I da, aj da se osvrnemo malo na te priče vidi kako se Južna Koreja razvila što ne možemo i mi tako.

 

Pa mi smo sprovodili u SFRJ vrlo sličan pristup tom južnokorejskom, naročito u oblasti te teške industrije za kojom ovde mnogi kukaju, pa se nismo razvili kao Južna Koreja.

 

Ajmo da uradimo malo poređenje, recimo, Zastava i Hyundai.

 

Hyundai Motor Company, osnovan 1967. 1968. počinje licencna proizvodnja Forda Kortine (Cortina). Već 1975. izlaze sa sopstvenim modelom - Ponijem (Pony). Poni je dizajnirao Đorđo Đuđaro (koji je, ako dobro pamtim, takođe dizajnirao i Floridu) a motor je došao od japanskog Micubišija. 1984. pokušavaju izvoz u SAD, ali ne uspevaju zbog standarda za emisiju štetnih izduvnih gasova, međutim prolaze u Kanadi i tamo ostvaruju veliki uspeh. Poni u jednom trenutku postaje najprodavaniji auto u Kanadi. 1986. ulaze na američko tržište, i dobijaju povoljne ocene, i bivaju primljeni kao solidni proizvođač jeftinih vozila. 1988. postaju tehnološki nezavisni od drugih proizvođača, 1991. izbacuju prvi motor koji su potpuno sami razvili. 1990. prestaje proizvodnja Ponija, nakon 15 godina. 90tih se šire po svetu, osvajaju nova tržišta. Krajem 90tih kreću u ozbiljan rebranding - dižu znatno kvalitet svojih vozila i kreiraju novi imidž kvalitetne, umesto jeftine marke. Kupuju bankrotiranog domaćeg rivala Kiu i Kia postaje jeftin, ,,pristupačan" brend umesto Hjundaija (i ako nakon preuzimanja kvalitet Kia vozila vidljivo raste), a marka Hjundai postaje konkurent Tojoti i ne uskoro ne zaostaje ni malo po kvalitetu. Hjundai je danas 5. proizvođač automobila na svetu, imaju fabrike na skoro svim kontinentima, razvojne centre u više zemalja...

 

Zastava je i pre drugog svetskog rata sklapala kamione za vojsku. 1954. počinje sklapanje Fiata 1400 i 1100, a 1955. Fiće tj. Fiata 600. Fića će se proizvoditi narednih 30 godina, do 1985. 1958. kreće proizvodnja motora u Rakovici. 1961. kreće proizvodnja tristaća (Fiat 1300 i 1500). 1965. se izvoze prvi automobili van SFRJ. 1971., 17 godina nakon početka licencne proizvodnje, izlazi prvi automobil koji je unikatno Zastavin model i koji ne postoji kao Fiat - Zastava 101. Međutim, u suštini to je samo Fiat 128 hečbek. ,,Pola domaćeg automobila", takoreći. Taj će ce automobil proizvoditi narednih 37 godina. Hjundaiju je od početka licencne proizvođnje do svog prvog modela bilo potrebno 7 godina. No prvi pravi Zastavin ,,skroz domaći" auto je zapravo Jugo, koji se pojavio 1981. - 27 godina nakon početka proizvodnje automobila po Fiatovoj licenci. Opet, uporedimo to sa Hjundaijevih 7 godina. 20 godina manje. Prvi kontingent Juga koji je otišao put Amerike je takođe vraćen zbog neispunjavanja raznih standarda, ali i kada se napokon pojavio na američkom tržištu, Jugo je postao predmet sprdnje i viceva. Mnogo toga je bilo možda nezasluženo (i dan danas postoje klubovi ljubitelja Juga u Americi) ali nikada se nije ostvario uspeh ni blizu onog južnokorejskih proizvođača. I to pored činjenice da je ,,američki Jugo" bio verovatno najkvalitetniji automobil koji je do tada Zastava ikada proizvela - u SFRJ se jurila veza da ti neko ,,čukne" Juga koji je bio namenjen Americi i da ti ga skine sa trake, jer su bili bolji od onih namenjenih za domaće tržište. Florida se pojavljuje 1988. kao drugi domaći model, i prvi ,,ozbiljni" domaći auto. Međutim razvoj Floride i dalje je bio žestoko naslonjen na resurse Fiata. Od 1954. do 1991., i ako je ,,osvojila" proizvodnju (skoro su svi delovi Zastavinih vozila proizvodili u SFRJ), Zastava nije bila u stanju da potpuno samostalno razvije novi model automobila. Hjundai, koji je počeo 13 godina kasnije, 90tih je uveliko razvijao i modele i motore i sve. U 90te Zastave je ušla sklapanjem malog broja Fiata Uno (to je prekinuto ratom i sankcijama). Dakle, opet novi model 100% po licenci, kao 50tih i 60tih. Nakon 2000., vrhunski domet Zastave bila je nova, ,,moderna" plastična prednja maska Juga i Floride. E da, bili su i oni modeli sa jednog sajma, kada se nešto kao povampirio onaj Briklin koji je izvozio Juga u Ameriku, sa duplim okruglim svetlima, koji su izgledali mnogo smešno (kao neki zdepasti pobačeni daleko siromašniji rođak Rols Rojsa) i jedno 10 zastarelo po pitanju dizajna. To međutim nikada nije ni ušlo u proizvodnju. I onda su se opet vratili na sklapanje delova koji su dolazili komplet iz Italije (Zastava 10).

 

Razvojni put mnogih drugih grana industrije SFRJ je bio vrlo sličan - velika oslonjenost na licence i transfer tehnologije sa Zapada, jako dugo vreme ,,osvajanja" proizvodnje, pravljenje iste stvari više decenija uz inkrementalna poboljšanja i minimum inovacija. S druge strane istočni azijci su jako brzo prevaljivali put od licenci i imitacija do sopstvenog razvoja i inovacije. Biće da je kod njih bilo bitno nešto osim protekcionizma i državnog ulaganja u domaće firme.

[Shan Jan]

Hoces da kazes da je sustina u nedostatku dobrog R&D.

[Prospero]

Obozavam tvoje saljenje, obicno usledi kad dobijes preko...

Slusaj, ti neke stvari naprosto - ne znas.

I prema tome - nemoj da pricas gluposti.

 

E, sad, mozemo lepo, a i ne moramo: zlo je ko ne zna, a uciti se ne da.

 

 

Edit, @Tribuh: daj se bre mani se, nema svrhe, Vitez Prospero Objektivni od Dokumenata, je naprosto ideoloski nesposoban da preko tastature prevali neke ocigledne stvari.

Gde je korejska auto-industrija bila početkom 70ih (pravila je par modela po licencama - Cortina, Taunus) a gde jugoslovenska (isto tu) a gde su bile 1990. (pogledaj koliko i kakvih modela je pravio samo Hyundai, a šta je pravila Zastava).

 

Yugo je bio 1 generaciju zastareo model i kad se pojavio, a kamoli 5 ili 10 godina kasnije. Niska cena mu nije pomogla da se bori ni sa polovnim uveženim modelima kada je zaštita tržišta popustila.

 

Kupci su rekli svoje. To što su jedva mogli birati je jedna stvar a to što Zastava 25 godina nije umela da napravi ništa drugo a kvalitativno novo je druga stvar koja govori o tugaljivom stanju ovdašnje auto-industrije koje se forumskom perverzijom pokušava predstaviti kao uspešan model, kao da smo svi pali s Marsa.

 

Tvoje somnabulije o davanju nekom preko... čega već i ućutkivanju drugih ostavi za po svojoj kući.

 

by Tapatalk

[Lord Protector]

 S druge strane istočni azijci su jako brzo prevaljivali put od licenci i imitacija do sopstvenog razvoja i inovacije. Biće da je kod njih bilo bitno nešto osim protekcionizma i državnog ulaganja u domaće firme.

 

Evo šta Chang kaže za azijski model:

 

 

Substituting strategy: South Korea

The US, Japan, and Korea are ideal countries to which to apply

Gerschenkron’s three-country paradigm in the twentieth century.  The

US was the clear technological leader in most industries after World

War II. Japan was substantially behind the US, but far ahead of Korea,

making it plausible to designate Japan as a ‘moderately backward’

country and Korea as an ‘extremely backward’ country. Japan and

Korea also adopted the Gerschenkronian substituting strategies.

Their substituting strategy was basically of ‘nationalistic’ or ‘mer-

cantilistic’ character, focusing on building internationally competitive

‘local’ industries. Although they heavily imported foreign technologies,

foreign direct investment (FDI) was generally discouraged. The control

of major industries was firmly in the hands of locals in the two

countries. Japan financed its industrialisation mostly through domestic

resource mobilisation, with FDI and foreign debts negligible in its

overall industrial financing. Japan’s foreign debt was equivalent to only

0.35 per cent of GDP in 1975, even lower than those of even the

financially open US (4.07 per cent) and the U.K. (6.33 per cent), not to

speak of France (0.53 per cent) and Germany (0.40 per cent) (IMF

2000). The ratio of FDI to gross capital formation in Japan was only 0.1

per cent during 1970–90 (Table 2.1). Korea financed its industrialisation

partly through domestic resource mobilisation, and, reflecting its

relative backwardness as compared with Japan, through foreign loans.

The share of FDI to gross fixed capital formation in Korea remained

the lowest among the East Asian NICs with just over 1 per cent during

1970–90. On the other hand, Korea’s reliance on foreign debt was the

highest among the East Asian NICs, as shall be discussed below.

Japan and Korea also pursued unbalanced growth strategies by

periodically concentrating their national resources on some strategic

industries targeted for import substitution (and often exports too).

Similarly to the European experience in the nineteenth century, they

stressed capital-intensive industries in their catching-up process. The

Japanese catching-up was led by heavy and chemical industries, and by

the electronics industry, a new key industry of the twentieth century.

Korea’s catching-up was focused on even narrower segments of the

above-mentioned industries, pursuing a more unbalanced growth

reflecting its relative backwardness as compared with that of Japan. In

both countries, import substitution in the heavy and chemical indus-

tries, and later in the ‘high-tech’ industries, was regarded as crucial in

building an independent national economy.

The patterns of institutional solutions to the problems of back-

wardness in Japan and Korea were also similar to Gerschenkron’s

schemes for Germany and Russia, respectively. In Japan, the keiretsu

was a functional substitute for the German universal banks. With

commercial banks and general trading companies at the centre of

their operation, the keiretsu was a major vehicle for financing and

organising industrial expansion. For instance, the steel industry and

the automobile industry became major exporters mainly as a result of

fierce domestic competition among the keiretsu, despite the fact that

the government was initially reluctant to regard them as key export

industries. 7 It is certainly true that the Japanese state, as a ‘develop-

mental state’, undertook some important entrepreneurial roles in the

Japanese industrial development (Johnson 1982; Allen 1981; Dore

1986). But its role was more of a supporter than of an initiator and

organiser of catching-up, when compared with that in its later-comers

in East Asia. 8

In contrast, the Korean state had to undertake a much greater role

because of the relative underdevelopment of its private sector. It

nationalised commercial banks and totally subordinated their lending

decisions to industrial policy. The chaebols, the Korean version of

family-owned conglomerates, were the children of the state-led heavy

and chemical industrialisation (henceforth HCI) in the 1970s. The

state designated strategic industries and picked up companies or

business groups to undertake the task of building these new industries

whilst providing them with subsidies and protections. 9 The state–

banks–chaebol nexus thus became the central feature of the Korean

economic system (Figure 2.2).

A consequence of this nationalistic development supported through

bank financing was a heavy reliance on debts by industrial firms. The

debt–equity ratio of the manufacturing sector in Japan reached nearly

500 per cent at the height of its heavy and chemical industrialisation

in the 1970s. Korea’s comparable figure also shot up to nearly 500 per

cent in the early 1980s (Figure 2.3). The two countries were able to

substantially reduce the debt–equity ratios of their corporations there-

after mainly thanks to their successes in the HCI, though the level

remained relatively high when compared to those of other countries

(further on this in sections 3.2.4 and 4.1).

In anticipation of our comparison between the three East Asian

NICs later in the book (sections 2.2.2 and 4.1), the following features

of the Korean economy should be noted in particular.

The first is the reliance on foreign debt in industrial financing.

Japan, with its relatively developed machinery and material industries

that had been already developed to a certain level before the end of

World War II, was able to finance its heavy and chemical industries

mainly with its own domestic resources and export earnings. Taiwan

and Singapore had less need of foreign loans because they did not

participate in the HCI on as large a scale as Korea did, on the one

hand, and because they were more willing to attract equity investments

from multinational companies (MNCs), on the other hand. However,

Korea had to rely on foreign debts heavily because it had to import a

lot of capital equipment and advanced technologies in building the

heavy and chemical industries, whilst securing that these industries

remain under local ownership. Therefore, the period of the HCI was

characterised not only by a jump in the corporate debt–equity ratio but

also by a sharp increase in foreign debt (refer to Table 2.3 on page 22).

Second, the growth of the chaebols should be given particular

attention. As noted above, they were products of the state-led HCI in

the 1970s. But they rapidly began to take initiatives of new large-scale

projects from the 1980s, similar to the development of St Petersburg

banks in the early twentieth century, the Russian counterpart of the

German universal banks. 10 For instance, the chaebols’ foray into the

semiconductor industry in the 1980s can be better understood as a

result of oligopolistic competition among them in spite of the initial

reluctance of the government to support it (Yoon 1990; Shin 1996).

The pace of the chaebols’ expansion was partly reflected in the

phenomenal growth of research and development (R&D) expenditure

by the private sector, which increased 128 times in nominal terms from

21.7 billion won ($24.6 million, 1$?850 won) in 1976 to 2,698.8 billion

won ($3,175.0 million) in 1990. During this period, despite the rapid

growth in absolute amount of over 16 times from 39.2 billion won in

1976 to 651.0 billion won, the R&D expenditure by the public sector

fell as a proportion of total R&D – it fell from 64 per cent in 1976 to

19 per cent in 1990, similar to that of Japan in the 1990s (Table 2.2 and

Figure 2.4).

In this way, chaebols were securely established as the main bearer of

high-risk projects in Korea since the 1980s. This pattern is quite differ-

ent from those of Taiwan and Singapore, where their governments still

play a central role in R&D activities and high-risk projects, as we can see

from Figure 2.3 and as shall be discussed below (sections 2.2.2 and 2.3).

Third, the Korean economy was characterised by the continuing

weakness of the small and medium-sized enterprises (SMEs). This was

mainly because the chaebols were engaged in international com-

petition in assembly industries. With Japan as a close but an advanced

neighbour, it was more convenient for the Korean manufacturers to

import parts and intermediate goods from Japan, rather than to rely

on the underdeveloped local SMEs, in securing export competitiveness

of their assembled products. Along with the marginalisation of

foreign companies, the relative weakness of SMEs was the flip side of

the chaebol dominance in the Korean economy.

 

Restructuring Korea Inc.

Ha-Joon Chang

 

http://bookzz.org/dl/889223/ac37ef

 

Dakle supstitucija uvoza, fokusiranje proizvodnje i izvoza na određene industrijske grane, formiranje velikih domaćih banaka, velikih domaćih korporacija, neprepuštanje politike razvoja i izvoza hirovima tržišta...

 

Ne može politika države samo da se svede na njeno nemo posmatranje tržišta, ima čitav spektar finansijskih poluga i mehanizama koje su bitni za ekonomski razvoj i na koje država mora da utiče. Posebno u ekonomijama u razvoju.

Edited March 14, 2016 by slow

[namenski]

Gde je korejska auto-industrija bila početkom 70ih (pravila je par modela po licencama - Cortina, Taunus) a gde jugoslovenska (isto tu) a gde su bile 1990. (pogledaj koliko i kakvih modela je pravio samo Hyundai, a šta je pravila Zastava).

 

Yugo je bio 1 generaciju zastareo model i kad se pojavio, a kamoli 5 ili 10 godina kasnije. Niska cena mu nije pomogla da se bori ni sa polovnim uveženim modelima kada je zaštita tržišta popustila.

 

Kupci su rekli svoje. To što su jedva mogli birati je jedna stvar a to što Zastava 25 godina nije umela da napravi ništa drugo a kvalitativno novo je druga stvar koja govori o tugaljivom stanju ovdašnje auto-industrije koje se forumskom perverzijom pokušava predstaviti kao uspešan model, kao da smo svi pali s Marsa.

 

Tvoje somnabulije o davanju nekom preko... čega već i ućutkivanju drugih ostavi za po svojoj kući.

 

by Tapatalk

:D

 

Rekoh vec, pa da ponovim: ne znas.

A sad lepo sedni, mozes da dozoves i Hazarda, pa se raspitajte koliko je korejska drzava bila dobra^tm u ciljanom razvoju autoindustrije (mozete da zakacite i brodogradnju i to svetsku, bez izuzetka, ali vam se ona iz nekih razloga ne uklapa u semu).

Gluposti o generacijskom jazu necu da komentarisem, necu ni 101 kao 'samo' 128 hatchback, tu ste jednostavno ili neupuceni ili tendenciozni sto mu izadje na isto.

Da ne bude zabune: pomenuo sam autoindustriju i brodogradnju samo kao primere, daleko od toga da i ja i bilo ko drugi tvrdi da je, na primer, Yugo bio tehnoloski vrh.

Mozete, kad stignete, da procackate i jedan Klintonov zakon (tako ga, ako se dobro secam, i zovu) iz neke 1995. o enormnoj inekciji u americku civilnu brodogradnju sa sve odusevljenim novinskim naslovima kada je zaplovio prvi civilni trgovacki brod izgradjen u americkim brodogradilistima posle dobrih 30+ godina, itd, itd....

Obaska sto preskociste i Brazil sa Embraerom, Evropu sa Airbus-om, onako samo kao zgodne primere, a ima ih koliko hoces, znas ti to dobro i sam, samo ti se ne uklapa.

 

Sto puta sam rekao, pa da ponovim i 101: niko ovde na ovom topiku, a i sire, nije ni za trenutak branio stav o savrsenosti ex-yu ekonomije, daleko od toga.

Samo sam tebi jedno milion puta ponovio da sam o njenim manama od kojih su neke bile i fatalne, zaboravio vise nego sto si ti ikada znao.

Problem je u tvojoj pre svega ideoloskoj zagrizenosti, skoro pa zatucanosti, koja na popularnim stereotipima 90-ih gradi i brani neke stavove koji su naprosto neodrzivi - ljudi su uostalom lepo i strpljivo pokusali da ti objasne.

I - takozvana istina je, kako to vec biva, negde na sredini, sto - bez daljnjega - priznaju i Tribun i Slow: to sto ti zadrto insistiras na nekim kvaziekonomskim elementima - tvoj je problem, obaska sto o nekim stvarima pojma nemas, jednostavno ne znas dovoljno, ali ih ciljano maskiras probranim citatima i izuzimajuci ili preskacuci svaki deo koji se ne slaze sa tvojim nazovi stavovima.

To sto se, priteran uza zid, uteknes wow-ovima, pa jebi ga...

A to sto jos uzaludnije pokusavas da branis dostignut nivo^tm danasnje srpske ekonomije kome, sistemski trebaju samo mala podesavanja, inace je sasvim OK, ovde banka, za njom prodavnica mobilnih telefona, izmedju brza hrana i kladionica, sa po nekim trznim centrom - sta da ti kazem...

[Prospero]

Uostalom, Hazard je bolje objasnio.
 
----
 
 

Koji si ti majstor da iz konteksta istrgneš deo, pa od toga stvoriš argument koji odgovara onome što zagovaraš, zajedno sa tim kvaziefektnim "vau" na kraju, pa prosto da ti i delivery unit pozavidi. Ako treba da pobediš kaži, odmah ću da se predam evo, nije frka.
 
Ja nisam govorio o dominaciji domaće akumulacije niti o ex-YU privrednom sistemu kao poželjnom modelu, već o samo jednom segmentu koji se delimično poklapa sa hipotetičkom situacijom stimulisanja razvoja i načinom na koji se tada dolazi(lo) do tehnologije. Jer nije moglo drugačije, a ne može ni sada.
 
E tu dolazimo do drugog padeža, a to je činjenica da se to ne bi radilo u uslovima autarhične već poprilično liberalizovane privrede, bez ultimativnog protekcionizma u smislu opstanka i pored negativnog rezultata poslovanja. Dakle, rizik bi svakako morao biti ukalkulisan od samog starta. Poenta takve investicije je da je ona strateškog karaktera, jer ubijaš dve muve jednim udarcem - podmiruješ domaće potrebe domaćim proizvodom, uz to šireći tehnološku bazu i stvarajući nekakvu osnovu za dalji razvoj, brzim hvatanjem koraka sa razvijenima. Ti ćeš sad reći da je to u startu osuđeno na propast, ja ću reći da nije i da nije svaka takva investicija, pogotovu u tim pobrojanim uslovima tj. u sadašnjem vremenu, promašaj. Mislim, vidi MTS ako ništa drugo.
 
Da je toliko neizvodljivo i nemoguće, ili toliko neisplativo, ja prosto ne verujem.
 
TT tj. CZ M57

 

Ako ti je premisa da je tržište poprilično liberalizovano (slažem se) ono bi prepoznalo da u Srbiji postoji R&D i proizvodni potencijal za taj vajni domaći proizvod, pa bi ga redovnim putem finansiralo i podržalo.

 

Ali ti kažeš "tržište laže, ja znam bolje" i odvojiš silne pare za razvoj i proizvodnju.

 

Domaći (ili bilo koji drugi) proizvod lako i uglavnom brzo bude prevaziđen, neka kineska firma uleti ili sa nižom cenom ili neko treći uleti sa boljim modelom, i ti se posle 2 godine (recimo) suočavaš sa činjenicom da tvoj proizvod (domaći) više nema tu prođu. I šta radiš? Pa sipaš još para da bi ga renovirao, napravio boljim? Zašto? Pa zato što je domaći, a mi volimo domaće.
 
U tržišnom smislu srpska država može napraviti kopiju nečega spolja i reći "evo, mi pravimo domaći proizvod koji je isti kao strani a za 90% cene". I to ima prođu u nekom periodu dok neka treća firma ne napravi bolje/jeftinije i šta onda da radiš? To ti je Zastava u malom - praviš neke kopije za manju cenu ali od razvoja nema ništa jer razvoj ne zavisi samo od para (državne razvojne banke).
 
I ti ćeš se, kao političar koji je usrećio narod domaćim proizvodom slikati pred tom fabrikom i njenim R&D centrom, doći još sledeće godine dok se korak održava, a za 3 godine im se nećeš više javljati na telefon. A Katić će ti savetovati da uradiš još jednu turu primarne emisije jer on ima još par razvojnih projekata koje zlo tržište neće da podrži a država je majka i ona će to da uradi.
 

 
 
Rusiji je teško da od Skolkova napravi nešto što je R&D motor, sa onolikim parama, vezama sa stranim firmama i već solidnom proizvodnom bazom i obrazovanom radnom snagom. OK, da Srbija pravi neko 10 puta manje Skolkovo, dakle doda neke pare u JV aranžmane u nekim odabranim granama a da konkretne projekte ostavi tim ljudima na terenu pa drži fige da nešto uspe - ja bih progutao kao građanin ove zemlje da se tu pljusne 100, 200 miliona evra (koje smo mogli iskoristiti i za druge stvari, 100 miliona datih tu je 100 miliona uzetih od nečeg drugog).

 

Uostalom, male i siromašne zemlje imaju prvenstveni zadatak da ne rasipaju svoje pare, tj da budu izrazito efikasne u potrošnji.

 

 

 

 

 

@namenski

 

Tako je, Srbiju od Erbasa dele samo dobra volja, pametni i moralni raspodelioci para iz državne razvojne banke. Sve drugo je tu i isto kao tamo, uostalom ako je Klinton dao državne pare za brodogradnju nema razloga da Katić ne uzme pare od poreza i uloži u ime države tamo gde on misli da treba.

 

Eto.

 

A to što ti nešto ponavljaš milion puta ne znači da je tačnije od prvog puta kad si to spomenio, štaviše, obično je pogrešno u jednakom procentu i prvi i milioniti put.

Edited March 14, 2016 by Prospero

[namenski]

 

@namenski

 

Tako je, Srbiju od Erbasa dele samo dobra volja, pametni i moralni raspodelioci para iz državne razvojna banka. Sve drugo je tu i isto kao tamo.

 

Eto.

:D

 

Da znas da jeste: samo devojci srecu kvari sto su i Srbija i ex-Yu bile tehnoloski i pre svega trzisno bile blize Erbasu ili bese Boingu, pre 30+ vise godina nego danas.

A promenilo se toliko toga: nestala, ubivena kvalifikovana radna snaga, ubiveni sistemi ili njihovi delovi koji su to radili, a nema tih Kineza koji bi mogli da prate ovo o cemu pricam da se nije neselektivno ubivalo, kosilo redom i kako se kome svidelo i to ne u doba samoupravnog socijalizma, nego u doba pobedonosne i beskompromisne trzisne ekonomije koja je imala sva obelezja beskrupulozne pljacke.

I to pljacke koju su na nase oci izveli upravo najvatreniji - na recima - zagovaratelji modela koji ti ovde pokusavas da odbranis bez ostatka i ikakve rezerve.

 

A sto se ovoga tice:

 

...dobra volja, pametni i moralni raspodelioci para iz državne razvojna banka.

 

OK, slazem se: proterasmo ondasnje direktore koji su po instrukcije isli u komiteje, ubismo visi, srednji i nizi proizvodni kadar, proterasmo ideologiju iz ekonomije, zar sad nema dovoljno dobrovoljnih, pametnih i moralnih?

Gde se izgubise, nema ih nesto na vidiku, ne idu uz trziste, sta li?

 

Obaska ovo:

Uostalom, male i siromašne zemlje imaju prvenstveni zadatak da ne rasipaju svoje pare, tj da budu izrazito efikasne u potrošnji.

 

 

Efikasnost u potrosnji  smo savladali, mada uz izvesne teskoce.

Kako bi bilo da poradis na isto tako kategoricnom i sveznajucem receptu o - proizvodnji?

Mislim, od neceg mora i da se zivi, ne od plate do plate koja pristize iz budzeta, manje-vise redovno.

[Prospero]

Što bih ja nudio recepte u proizvodnji? 

 

Čega je to uopšte uslov?

 

 

edit: uopšte, zašto tako žarko želiš da budeš moj life coach?

Edited March 14, 2016 by Prospero

[namenski]

Što bih ja nudio recepte u proizvodnji? 

 

Čega je to uopšte uslov?

Prezivljavanja i to na duze staze koje podrazumevaju dugorocnu strategiju, viziju ako hoces, dakle nesto sto je nespojivo sa dodjem ti-dosjes mi modelom trzisne ekonomije koji ti uporno pokusavas da proturis kao jedini moguci; moderna drzava, okreni-obrni, ucestvuje i to zestoko, nezaobilazno u kreiranju sopstvene ekonomije i to u meri do sada nezapamcenoj cak i tamo gde se iz sve snage mase zastavama trzisnosti - ti to znas isto toliko dobro koliko i ja ili bilo ko drugi.

Mozemo o modelima tog ucesca, njihovim manama, prednostima, primenljivosti na uslove u Srbiji, ali ne mozemo toliko kategoricno koliko to ti radis, ne ide jebiga.

Sto se tice recepisa o proizvodnji tice, ja k'o velim, znas sve o potrosnji, pa da te pitam i za proizvodnju posto vidim da si male^tm osudio na disciplinovanu^tm potrosnju.

 

I - 1 molba: nemoj da editujes postove, naknadno dodajes - to sto si se neceg naknadno dosetio i sto sam ja milion puta nesto ponovio, ne menja cinjenicu da nisi ni pokusao da odgovoris.

Ne racunajuci wow-ove :P  

[Prospero]

Jell ti rasprava suviše brza pa ne možeš da otpratiš? 

 

Ja sam na drugoj ili trećoj strani napisao šta mi se čini da je (IMHO) prihvatljiv model državne intervencije kroz kreditiranje, više puta sam napisao da je OK što je država godinama/decenijama izdržavala stotine i hiljade preduzeća uglavnom iz socijalnih razloga (neka cena mora da se plati), malopre sam napisao da ne bih šizeo kad bi se država na smislen način učipovala u neku JV R&D priču u smislu "hajde da probamo" i ti sad didaktički vraćaš na "ali država nezaobilazno učestvuje...". 

 

 

 

Uostalom, država kroz poreski, administrativni, urbanistički i niz drugih aspekata svakako "nezaobilazno" učestvuje u kreiranju ekonomije. Ne mora da diže fabrike po Katićevom receptu da bi ostvarila te funkcije, mada možda mora to da radi da zadovolji fantazije vas nekoliko na ovom topiku, ali to je druga priča i druga računica.

 

 

Na kraju, nemoj da očekuješ da odgovaram na svaki metak iz tvog spray and pray principa postovanja. 

[namenski]

Uostalom, država kroz poreski, administrativni, urbanistički i niz drugih aspekata svakako "nezaobilazno" učestvuje u kreiranju ekonomije. Ne mora da diže fabrike po Katićevom receptu da bi ostvarila te funkcije, mada možda mora to da radi da zadovolji fantazije vas nekoliko na ovom topiku, ali to je druga priča i druga računica.

 

:D

 

Ma sve je k'o sto kazes, nemam primedbi, a vidim ni ti osim uobicajenog skretanja teme na mene i nas nekoliko...

 

Aj da vidimo sta kazu Norvezani, njih bije glas da se razumeju u problematiku, a primer je zgodan:

 

Da te upozorim: nemoj da kopas pod oblicima drzavne podrske u oblicima podrske koje si tako milostivo dopustio drzavi, dakle poreske, administrativne, urbanisticke, to su ovdasnje sarene laze za siroke narodne mase i pojedince  :P .

Radi se o direktnom sipanju para u granu, a verujem da ce te gornja tabela interesovati i kao istoricara, obaska sto se tice mozda najtrzisnije privredne grane (ukljucujuci i pomorski saobracaj) koju moderni svet poznaje.

Inace, za podrucje drzavnih doprinosa u brodogradnjama postoji i primenjuje se nadaleko poznata fraza: the obscure jungle of subsidies...

Da te upozorim jos nesto: nemoj ni slucajno da trazis slicne brojke koje se odnose na sume koje je juznokorejska drzava direktno sipala u autoindustriju - odmah da ti kazem da su porazne. 

Po tebe.

Sa sve izgradnjom fabrika, sad dal' po Katicevom ili receptu dugorocne ekonomske politike - ne znam, al' znam da su se pokazale ekstremno uspesne i - do sada - jedine koje postoje.

[Prospero]

Uz presiju nad sindikalizovanom radnom snagom?

 

Odličan ti je model, Pinoče bi bio ponosan, nisam znao da si na istim talasnim dužinama i da to predlažeš.

 

Oh, wait, i Katić je tražio stezanje kaiša i prinudnu štednju.

Edited March 14, 2016 by Prospero

[namenski]

Uz presiju nad sindikalizovanom radnom snagom?

 

Odličan ti je model, Pinoče bi bio ponosan, nisam znao da si na istim talasnim dužinama i da to predlažeš.

 

Oh, wait, i Katić je tražio stezanje kaiša i prinudnu štednju.

Jebes mi prase ako nisam znao za sta ces da se uhvatis 

Obaska sto poprilicno bezobrazno podmeces, a sve u brizi da radna snaga ne bude presovana.

I obaska sto pogibe, do neba poskoci od brige zarad dobrobiti radne snage u Srbiji 2016. godine, sa sve vazecim radnim zakonodavstvom i stanjem nadnica.

Daj bre, Prospero...