Ravnogorski pokret

[pere urban x]

Omer Karabeg: Gospodine Antiću, gospođa Prpa je pomenula odgovornost Draže Mihailovića za zločine koje su četnici počinili u Drugom svetskom ratu. Ja ovde imam saopštenje Helsinškog komiteta za ljudska prava Srbije povodom rehabilitacije Draže Mihailovića u kome se kaže da je on potpisao instrukciju o istrebljenju muslimana u Pljevaljskom, Fočanskom i Čajničkom srezu.Čedomir Antić: To je dokument za koji je dokazano da je falsifikat. To je u istoriografiji dokazano odavno. Na suđenju Dragoslavu Mihailoviću tužioci su odustali da ga upotrebe pošto je već tada bilo izvesno da je reč o falsifikatu. Njega koristi ovdašnji Helsinški komitet. U isto vreme Hrvatski helsinški odbor se bavi zabranom manipulacije brojem srpskih žrtava u Drugom svetskom ratu. Pustite tu propaganda, pustite tu politiku, ne bih hteo uopšte da govorim o ljudima koji danas vode tu vrstu propagande koja nije dostojna ljudi koji se zalažu za nekakve demokratske vrednosti.Branka Prpa: Uopšte nije bitna instrukcija. Bitno je da su upravo u tim krajevima četnici klali muslimane u Drugom svetskom ratu. To je činjenica. Postoji komandna odgovornost. Onaj ko je bio na čelu Jugoslovenske vojske u otadžbini bio je odgovaran za sve ono što su činile četničke jedinice na prostoru Jugoslavije. Insistiram na žrtvama. Ako se tvrdi da su se četnici tokom Drugog svetskog rata u okupiranoj Jugoslaviji borili protiv Nemaca, neka se navedu činjenice. Gde su se to borili protiv Nemaca? Kako je moguće da Draža Mihailović odbije instrukciju da rasformira četničke odrede i da se oni priključe Narodnoslobodilačkoj vojsci Jugoslavije, instrukciju koju je dobio od izbegličke vlade u Londonu, a potom i od kralja Petra II. Šta je on? Je li on od tog trenutka odmetnik? Da li je on legalan i legitiman? Šta on zapravo predstavlja, koju vojnu formaciju i vojnu silu? Dakle, imamo gomilu paradoksa. Mislim da nije pristojno da se posle šezdest godina na ovakav način ponašamo prema svim tim mrtvim ljudima.

[pere urban x]

Čedomir Antić: Nesumnjivo da je važno da su pobijeni ljudi, ali su i partizani tamo ubijali ljude, između ostalog i muslimane i Hrvate. Kada je reč o pravnom tumačenju, zakon o rehabilitaciji podrazumeva preispitivanje procesa. Bilo bi dobro da, ako vi imate neke dokaze ili nove dokumente, učestvujete u ovom procesu i osporite rehabilitaciju. Sud je to ostavio otvorenim. Vi možete i da ponovo pokrenete proces.Nadam se - ne sa ovakvim argumentima. Pošto se pozivate na prvorazredne izvore, u vreme kada je počelo suđenje Mihailoviću, odnosno nešto pre, Forin ofis je poslao jednog od svojih oficira i stručnjaka, Pitera Soriflada, da ispita celu situaciju i on je u svom izveštaju izneo sledeće: “Niti vlada njegovog veličanstva u Ujedinjenom Kraljevstvu, niti vlada Sjedinjenih Američkih država nemaju dokaze da je general Mihailović u bilo koje vreme sarađivao sa Nemcima”. Kada govorite o pozivu kralja Petra Dragoslavu Mihailoviću da se pridruži jedinicama Narodnooslobodilačke vojske Jugoslavije, već citirani Desimir Tošić je naveo da nigde Jugoslovenska kraljevska vojska u otadžbini nije ušla u sukob sa saveznicima, pa ni sa jedinicama Crvene armije. Pojedine gradove u Srbiji, kao što je Kruševac, oslobodile su jedinice Jugoslavenske kraljevske vojske u otadžbini, pa su onda jedinice Crvene armije, pošto su zajedno s njima oslobodile te gradove, pohapsile rukovodioce četničkog pokreta i četnike. Pitate koje su sve bitke vodili četnici. Pa koje su bitke vodili partizani?Sve ofanzive su, ustvari, bile progon partizana od strane Nemaca. To je bio gerilski rat. Nije to bio Prvi svetski rat, nije to bio zapadni ili istočni front u Drugom svetskom ratu. Ali teba reći da je još 1943. godine stotine i stotine talaca postreljano zbog pruga i mostova koje su srušili četnici. Jedinice Jugoslavenske kraljevske vojske u otadžbini spasile su 524 avijatičara i padobranca, pre svega britanskih i američkih, a bilo je tu i francuskih, čak i ruskih. Predsednik Truman je 1946. godine odlikovao Mihailovića, a 1943. odlikovao ga je general De Gol. Niti jedno od tih odlikovanja nikada nije povučeno.Branka Prpa: Sada smo zaista ušli u petparačku priču. Tvrditi da partizani i Narodnooslobodilačka vojska Jugoslavije nisu ratovali - je smešno, to je jedna od retkih vojski u Evropi koja je u Drugom svetskom ratu oslobodila sopstvenu zemlju. Ona je četvrta vojska antifašističke koalicije. Tvrditi da je sve to halucinacija je zaista halucinantno. Prema tome, bojim se da smo mi zaista na terenu ozbiljne sapunice. Partizani su uradili ono što su uradili. Oni su bili jedini istinski, pravi borci na terenu, a da li je neko u svojoj svesti takođe bio antifašista, a ništa nije poduzimao - drugo je pitanje. Zanimljivo je da je Draža Mihailović raspisao opštu mobilizaciju tek nakon što je kralj Petar II potpisao ukaz o raspuštanju Vrhovne komande Jugoslovenske vojske u otadžbini.Sve su to zakašnjele odluke nekog ko je sebe delegitimisao, ali, opet ponavljam, to ne bi bio problem. Problem su mrtvi ljudi i to je ono što je suštinski kompromitovalo Dražu Mihailovića i četnički pokret, to je ono zbog čega nikada u narodu nisu smatrani antifašistima. Ako ćemo oslobodilačku borbu proglasiti građanskim ratom - onda tu nastaje problem. Šta ćemo sa ustašama i belogardejcima? Ako su četnici vodili građanski rat, onda su ga i oni vodili. Ili su to bile zločinačke, kvislinške formacije? Šta se tu, zapravo, sve dogodilo? Dogodilo se to da je nemačkom okupacijom Jugoslavija rasparana po šavovima i da su sve kvislinške formacije, koje su formirane na truplu te mrtve države, dobile takozvana nacionalna obeležja da bi mogle da legitimišu okupatorsku vlast. Velika je greška četničkog pokreta što se nije borio protiv tog užasa koji se dešavao u Jugoslavi i Srbiji, već je kao ključnog neprijatelja izdvojio partizane koje su bili neprijatelji i nacista i fašista i svih kvislinga.

[Dr Arslanagić]

po mom mišljenju jeste.nego, jedan zanimljiv dokument, nastao 1943. godine.

autor ovog potresnog priznanja i srpski istoričar Miloslav Samardžić poziraju zajedno

[Prospero]

Da se nadovežem, meni nikada nije bilo jasno da li je u sporenju o falsifikatu problematična sama instrukcija, ili Đurišićev izveštaj koliko je kojih ljudi poklao. Ja samu instrukciju nisam video, samo u izveštaju Đurišić piše da je postupao u skladu sa uputstvima.

ima ta priča od ranije:

"It would appear that Djurisić, a resourceful and enterprising man, now sat down and wrote himself a lengthy directive, the famous, or infamous, Order #370, to which he boldly signed Mihailović's name.*(note 13) This forgery, whose putative authorship is generally accepted by Cetnik authors just as firmly as Djursić story of having received it from Mihailović's own hand, was later to become one of the prime pieces of Partisan propaganda against Mihailović. But in the meantime, Djurisić, who seems to have already decided that he was the man to smash the Communists and save Montenegro, had a detailed and well-defined political platform on which to unite the nationalists. The document, besides repeating the appointments of Djurisić and Lasić to the posts foreseen by the original authorizations, proclaimed loyalty to the dynasty, a struggle against the Partisans, and war to the hilt against the Moslems,…

*Note 13. The reasons for assuming that Djurisić forged Order #370 are the following:a)No original of this document seems to have been found, but only a copy attested by Djursić as being genuine (Marjanović, "Prilozi...", p. 181).b) The order is firmly connected in Cetnik memorial literature with the presumed personal encounter between Mihailović and Djursić; but this encounter did not take place. This is attested not only by Perhinek's testimony in Zivanović, Vol. I, but also by various officers who were with or near Mihailović's headquarters during this period, and who aver that Djursić never came, and that Mihailović met him for the first time in June 1942. lt is symptomatic that the various stories do not agree on where the meeting took place; e.g. Joksimovid, in Njegos 1, p. 99, says that it was on Mt. Golija, whereas Minié (p. 124) chooses Ravna Gora.c) The order is dated 20 December 1941, which makes it physically impossible that Djursić could have obtained it from Mihailović and brought it back with him to Montenegro. Djursić left Zaostrog in the first half of December and took about 10 days to get to Golija, which he had barely reached on December 20. He took about the same length of time to return, since he was back in Zaostrog on January l or 2. Had he continued with a round trip from Golija to Ravna Gora, his journey would have lasted at least two or three weeks longer; witness the time it took Perhinek to get from Ravna Gora to Golija. Not only would he have had to dodge German and Nedidise troops, but the problem of locating Mihailović would have consumed much time; the latter was in constant movement about the hills of Western Serbia, and his own staff was sometimes unable to contact him. The same time element makes it impossible that a courier bearing a document dated from December 20 could have caught up with Djursić before his return to Montenegro. There would have been, in any case, no reason for Mihailović to write the order and rush it off posthaste to Djursić (to whom he had already sent the authorization of October 15) unless he knew that Djursić was in Serbia; again, the time element makes this impossible. But Djursić had to date the forgery so that it would accord with his story of having been to visit Mihailović; i.e. to the midpoint of his journey.d) The document refers at least twice to verbal instructions and explanations on various points given to Djursić by Mihailović. Since their meeting never took place, such instructions were impossible. Djursić obviously put in these bits to allow himself, later on, to manufacture "official" policy on any point he forgot to include in the order.e) The tone and contents of the document are far more "Montenegrin" than "Serbian" , and in particular seem to reflect the character of Djursić rather than that of Mihailović. The blood-thirsty intransigence, and especially the grim hatred of the Moslems, are essentially Montenegrin; to the srbijanci , unlike the Vasojevići , the Moslem problem was of secondary importance. The primary problem to Mihailović was NDH and the Ustase, and he would doubtless have wanted to turn the Montenegrins in that direction. The order hardly mentions the Croats, but goes on and on about action against the Moslems.f) The fact that the document contains some genuine Mihailović ideas (e.g. the liberation of Istria, federation with Bulgaria, creation of a large Serbian unit within Jugoslavia) is easily explained. Perhinek, having spent several weeks at Mihailović's headquarters, would have been conversant with the ideas expressed by the latter and by his staff, and would have communicated them to Djursić. The inescapable conclusion is that the authorizations of October 15 are genuine, but that Order #370 and the other two authorizations dated December 20 were manufactured by Djursić after his meeting with Perhinek on Golija. Being a bold and decisive man, he doubtless felt that success would justify him and turn away Mihailović's wrath, whereas if he failed he would not be around to answer for it. He may also have assumed that Mihailović had perished; Mihailović's own staff had believed it for several days after the German attack on Ravna Gora, and it is possible that the rumor had been brought to Golija, by Perhinek or someone else."

Lucien Karchmar, Draza Mihailović and the Rise of the Cetnik Movement, 1941-1945, Garland Publishing, 1987, p. 397.________________Dva autora se pozivaju na ovo:

"Lucien Karchmar has presented detailed and convincing reasons for thinking it a forgery"

Noel Malcolm, Bosnia: a short history, New York University Press, 1994, p. 307.___

"Even though there is clear indisputable evidence of Cetnik massacres of Croats and Moslems throughout the NDH, there was no concrete proof that the Cetniks aimed to exterminate the entire Croatian nation - nor would they have had the means to do so. The only letter to this effect, describing a plan to create an "ethnically pure Greater Serbia" was dismissed by impartial historians as a forgery"

David Bruce MacDonald, Balkan holocausts? Serbian and Croatian victim-centred propaganda and the war in Yugoslavia, Manchester University Press, 2002, p. 261. Edited September 1, 2012 by buffalo bill

[pere urban x]

* GLAS: Član ste Komisije za utvrđivanje okolnosti ubistva đenerala Draže Mihailovića. Smatrate li da će komisija uspjeti da nađe dokumenta o tome i dokaze da je Draža uopšte strijeljan?DIMITRIJEVIĆ: Draža jeste streljan, ne znamo sigurno da li 16. ili 17. jula 1946. godine, najverovatnije, tih dana, a nismo ustanovili lokaciju. Postoje dve lokacije koje su iz ranijih iskaza svedoka bile u opticaju, a Komisija nije našla nikakav dokument o tome, osim Dražine molbe za pomilovanje. Onog trenutka kada se završilo suđenje, Mihailovića je nemoguće pratiti u dokumentima, i ne samo njega. Tražio sam dosijee i ostalih ljudi koji su streljani s njim. Našli smo samo jedan u kome ne stoji ništa u vezi sa sudskim izvršenjem.* GLAS: Koliko će dokumenta koja dobijate iz svijeta doprinijeti da se rasvijetle ovi događaji i nedoumice i misterije koje se tiču tog istorijskog perioda?DIMITRIJEVIĆ: Nova dokumenta koja su iz arhiva u Velikoj Britaniji stigla Ministarstvu pravde Srbije neće drastično promeniti sliku, jer je najveći deo tih podataka istoričarima bio poznat i ranije. Ključna je interpretacija tih dokumenata i shvatanje konteksta. Mislim da je prošlo vreme loše interpretacije. To je glavna stvar koja je dobitak iz toga. Ja tvrdim da su ključna dokumenta bila ona koja nismo našli u arhivima srpske Službe bezbednosti, odnosno, Vojne službe bezbednosti. Našli smo sve drugo osim odgovora na glavno pitanje - gde je Mihailović, kada i kako streljan. Ustanovili smo da su ta dokumenta nestala između 1960. i 1970. godine. Mislim da se tu krije odgonetka, a stojim na stanovištu da Mihailovića jeste ubila srpska Služba bezbednosti i njena bi dokumenta trebalo da nam kažu šta se zaista desilo.* GLAS: Da li je Draža Mihailović bio fašista ili antifašista?DIMITRIJEVIĆ: Mihailović je daleko od toga da je bio bilo kakav fašista. On je bio ministar vojni, načelnik Đeneralštaba vojske Kraljevine Jugoslavije u toku Drugog svetskog rata i lider pokreta otpora. Sasvim daleko od bilo čega što bi moglo da ga veže za fašizam.* GLAS: Kako to da se Draža, ako je bio kolaboracionista skrivao po šumama? Nije li logično da je bio u gradu ako je sarađivao sa okupatorima?DIMITRIJEVIĆ: Pukovnik, a kasnije đeneral Mihailović, bio je sve samo ne kolaboracionista. Vodio je pokret otpora, s jedne strane, a sa druge strane Jugoslovensku vojsku u gerilskim operacijama. Stalno je bio u šumi, nikada nije sišao u grad, što na neki način potvrđuje da je njegova uloga pozitivna i da je kao takav nekad bio na čelu pokreta otpora koji nije bio komunistički. Iz činjenice da je komuniste imao za svoje protivnike slede svi negativni stereotipi o kojima smo čuli proteklih decenija.* GLAS: Draža je, osim toga što je bio komandant Jugoslovenske vojske u otadžbini bio i ministar vojni u Vladi Slobodana Jovanovića koji je ranije rehabilitovan. Nije li onda logično da i ministar, takođe, bude rehabilitovan?DIMITRIJEVIĆ: Da, sasvim ste u pravu. Tu je napravljena jedna strateška greška. Imate činjenicu da je Slobodan Jovanović predsednik Vlade 1942-1943. godine rehabilitovan, a njegov ministar vojni, koji je i kasnije nastavio da bude u drugim vladama, ostao je nerehabilitovan iako je najpoznatiji ministar i figura iz svih tih vlada Kraljevine Jugoslavije za vreme okupacije. Čini mi se da je antikomunizam njegovog pokreta učinio da i dan-danas bude meta svih ovih diskusija i da formalno ne bude rehabilitovan.* GLAS: Jeste li optimista kada je riječ o rehabilitaciji Draže i smatrate li da treba poništiti presudu koju su mu izrekli komunisti?DIMITRIJEVIĆ: Mihailoviću zaista treba odati svaku počast, a u tom kontekstu treba ga potpuno rehabilitovati i vratiti mu zasluženo mesto koje ima u srpskoj istoriji 20. veka. Mislim da je ovo dobar model i da u Srbiji postoji želja države da se s tim konačno izađe na kraj. Državne organizacije su našoj Komisiji, koja je istraživala podatke o Mihailovićevom streljanju i zemnim ostacima izašli kompletno u susret i pretpostavljam da će rezultat biti pozitivan, a Mihailović konačno stavljen na mesto istorije koje mu pripada. Dve stvari koje me brinu je činjenica da je Skupština Srbije već izjednačila ova dva pokreta u Srbiji ali da se u principu ništa posebno nije desilo i da i dalje postoji, od intelektualaca pa do građanstva, nerazumevanje da je nužno pripadnost antikomunizmu bila suprotna antifašizmu.* GLAS: Krajem 1942. godine Nijemci su ubili 1.200 Dražinih vojnika, a 1943. godine Vermah je đenerala kraljeve Vojske u otadžbini proglasio neprijateljem broj jedan. Kako, ako je Draža bio saradnik fašista?DIMITRIJEVIĆ: Komunističke istoriografije često su bitne faktore za razumevanje Mihailovićeve strategije pokreta otpora izbacivale iz priče i onda je odnos Mihailovića i tih snaga svodila na proste činjenice da je to kolaboracija. Međutim, ne. Mihailović je, onoga trenutka kada je ustanovio da Nemci nemaju obzira i da će likvidirati za svakog svog ubijenog vojnika 100 Srba, digao ruke od ustanka i prešao na neki drugi način vođenja borbe. Naravno, njegove jedinice, makar na teritoriji Srbije, vodile su gerilsku borbu nižeg intenziteta nego što je to bilo na nekim drugim krajevima Jugoistočne Evrope, ali davale su značaj savezničkim doprinosima i napadajući organe nemačke Vlade, napadajući dobrovoljce Dimitrija Ljotića i tako dalje. Sve to uveravalo je Nemce do kraja rata da je Mihailović njihov neprijatelj broj jedan u srpskim zemljama, jer je upravo Draža bio taj koji je mogao najlakše i najviše naroda srpskog da stavi pod oružje u trenutku proglašenja opšteg ustanka.* GLAS: Smatrate li da je ispravna teza da su Dražu izdali Britanci?DIMITRIJEVIĆ: Mihailovića jesu izdali zapadni saveznici ali pre svega logikom Amerikanaca da u Evropi ratuju najkraćim putem - iz Engleske, preko Francuske, u srce Nemačke. Ta odluka je eliminisala sve pokrete otpora van tog puta, i pokret otpora u Poljskoj, u Grčkoj i Jugoslaviji. Znači da nije samo naš pokret otpora bio izdat, nego i ostali koji su bili van strateških pravaca. To su možda bili uzroci poraza. Ja bih u principu stavio znak jednakosti između uticaja zapadnih saveznika i slabosti koje je taj pokret imao, a koje su bile direktan proizvod slabosti Kraljevine Jugoslavije da izdrži probu vremena i da izdrži tu reklo bi se nacionalu probu suživota Srba, Hrvata i Slovenaca.

[pere urban x]

Veoma zanimljiva knjiga stampana odmah posle rata.Evo sadrzaja kako bi se stekao utisak o cemu se radi a mozda ce i poneka strana da osvane ovde...

Edited September 1, 2012 by pere urban x

[Filipenko]

* GLAS: Smatrate li da je ispravna teza da su Dražu izdali Britanci?DIMITRIJEVIĆ:Mihailovića jesu izdali zapadni saveznici ali pre svega logikom Amerikanaca da u Evropi ratuju najkraćim putem - iz Engleske, preko Francuske, u srce Nemačke. Ta odluka je eliminisala sve pokrete otpora van tog puta, i pokret otpora u Poljskoj, u Grčkoj i Jugoslaviji. Znači da nije samo naš pokret otpora bio izdat, nego i ostali koji su bili van strateških pravaca. To su možda bili uzroci poraza.Ja bih u principu stavio znak jednakosti između uticaja zapadnih saveznika i slabosti koje je taj pokret imao, a koje su bile direktan proizvod slabosti Kraljevine Jugoslavije da izdrži probu vremena i da izdrži tu reklo bi se nacionalu probu suživota Srba, Hrvata i Slovenaca.

Tako je, uvek je neka izdaja, neki potez mastila, sastanak moćnika, tajna večera. Nema to veze sa tim što je Draža bio brojčano slabiji jedno 5-10 puta od partizana polovinom i 50 puta krajem rata.

[pere urban x]

Ne noz, no opasac. Vole vezivanje

U noći između 20. novembra 1944. godine, jedan partizanski odred je upao u manastir. Pretresli su zgrade i podrume, a mog oca vezali žicom, mučili i tražili da prizna gde je major Keserović, gde je njegov bunker, zlato i oružje.Kako moj otac nije imao šta da prizna, odveli su ga u Kruševac, navodno na saslušanje. Bio je zatvoren u podrum jedne kuće u centru Kruševca, koji je bio pretvoren u zatvor.Za to vreme dosta je ljudi išlo u Kruševac da posvedoči o nevinosti i zaslugama moga oca. Nudili su potpise i izjave, ali je sve to bilo uzalud. Vlasti su smatrale da im pop Dušan više smeta nego pravi zločinci jer utiče na narod, kako su izjavili.Dana 10. decembra 1944. godine, cela grupa je izvedena na streljanje na Pakašnicu, gde su kasnije zasađeni borići, tačnije, oko vojnih magacina. Devet dana kasnije, 19. decembra 1944. godine, doneta je presuda kojom je moj otac osuđen na smrt streljanjem kao "narodni neprijatelj" i na konfiskaciju celokupne pokretne i nepokretne imovine.Tako je ta naša "oslobodilačka narodna vlast" ostavila moju majku i mene bez igde ičega na ulici.Glavni akteri streljanja bili su Raša Lepenac i Desimir Milosavljević, koji se potpisao kao predsednik suda. Po kasnijim pričanjima meštana iz okolnih kuća, partizani su ih vodili iz Kruševca do Pakašnice samo u donjem vešu i bose po snegu, vezane žicom. Mog oca su naterali da čita opelo dok su oni streljali grupu po grupu, pa su i njega na kraju prvo kastrirali, pa onda ubili. Detalje o kastriranju i opelu je kasnije pričao jedan od učesnika pokolja, u kafani, u pripitom stanju, a koji je i sada živ i uživa državnu penziju.Dušica Popović iz Beograda Edited September 1, 2012 by pere urban x

[Roger Sanchez]

Veoma zanimljiva knjiga

Mdaaa, hrpa novih, neposrednih, aktualnih saznanja u njoj.

[pere urban x]

Mdaaa, hrpa novih, neposrednih, aktualnih saznanja u njoj.

Da, neces verovati...sve ono sto je svetska stampa pisala od 1945-1947. o Mihailovicu i "sudjenju".Evo tebi dajem ekskluzivno pravo da iz sadrzaja izaberes nesto i postovacu sken tih strana ovde.edit: vidim da je ovde radila metla i to me raduje, vec su pocele da mi se stezu grudi na pomisao o djeci u kratkim pantalonama kako klece na sitnoj testenini u obliku malih petokraka Edited September 2, 2012 by pere urban x

[hazard]

Ta pretpostavka je sasvim osnovana, ako mene pitas, imajuci u vidu prethodni forumski opis upitanog.Sto se tice drugog bolda, interesantno je da nikada ne postoji jasna slika o komunistickim zlocinima. Tu su uvek u pitanju slozene, delikatne, ambivalentne i zamrsene stvari. Na drugoj strani, pak, sve je uvek kristalno jasno. Nema, recimo, nikakve sumnje da je Draza bio kolaboracionista, iako su oni sa kojima je kolaborirao izdali poternicu za njim i ucenili mu glavu na istu sumu kao i Titovu. Pritstupanje jedne zaostale poluraspale balkanske drzave Trojnom paktu je kukavicluk i najveca bruka u istoriji, a savez komunisticke super-sile sa nacistickom Nemackom iznudjen korak, kupovina vremena i mudar takticki potez. To su samo neki od primera, koji mi prvi padaju na pamet. Kako to, majku mu?

Bravo. To je to.

[bigvlada]

Vidim na moderaciji da ste imali neki Kolpo Groso momenat preko vikenda. Dobro je da nisam svraćao.

Pošto se pozivate na prvorazredne izvore, u vreme kada je počelo suđenje Mihailoviću, odnosno nešto pre, Forin ofis je poslao jednog od svojih oficira i stručnjaka, Pitera Soriflada, da ispita celu situaciju i on je u svom izveštaju izneo sledeće: “Niti vlada njegovog veličanstva u Ujedinjenom Kraljevstvu, niti vlada Sjedinjenih Američkih država nemaju dokaze da je general Mihailović u bilo koje vreme sarađivao sa Nemcima”.

Ceo Gorannov post. Pa da nastavim.

Jedinice Jugoslavenske kraljevske vojske u otadžbini spasile su 524 avijatičara i padobranca, pre svega britanskih i američkih, a bilo je tu i francuskih, čak i ruskih.

Partizane naravno ne navodi.Headquarters MAAF, the history of MAAF, 1st september 1944-9th may 1945,chapter XV, air crew recovery,p.319http://img836.imageshack.us/img836/5108/headquartersmaafthehist.jpg

Međutim, ne. Mihailović je, onoga trenutka kada je ustanovio da Nemci nemaju obzira i da će likvidirati za svakog svog ubijenog vojnika 100 Srba, digao ruke od ustanka i prešao na neki drugi način vođenja borbe.

Pa da, važno je da sačuvamo Srbe u Srbiji,ko šljivi Srbe u Bosni i Hrvatskoj...

Vodio je pokret otpora, s jedne strane, a sa druge strane Jugoslovensku vojsku u gerilskim operacijama.

a i druge narode i narodnosti. "Jugoslovenska vojska"

Sve to uveravalo je Nemce do kraja rata da je Mihailović njihov neprijatelj broj jedan u srpskim zemljama, jer je upravo Draža bio taj koji je mogao najlakše i najviše naroda srpskog da stavi pod oružje u trenutku proglašenja opšteg ustanka.

Ovde mi je ponestalo uzvičnika i uskličnika. Npr. Nemačka komanda u Beogradu, 19. oktobra 1944. godine raspravlja o tome kako da doskoči četničkom pokretu i pribojava se opšteg ustanka srpskog naroda.

Mihailovića jesu izdali zapadni saveznici ali pre svega logikom Amerikanaca da u Evropi ratuju najkraćim putem - iz Engleske, preko Francuske, u srce Nemačke.

Da, zašto bi išli preko francuskih i belgijskih ravnica do Rura kada su mogli preko Dinare do Budimpešte.

Znači da nije samo naš pokret otpora bio izdat, nego i ostali koji su bili van strateških pravaca

Autor se ne pita da li su onda i partizani bili izdati jer nisu na strateškom pravcu. :D Teze postaju sve luđe.

To su možda bili uzroci poraza

Try velikosrpska ideologija, etničko čišćenje, nekompetentnost rukovodećeg kadra, kriminalno loša organizacija.

Imate činjenicu da je Slobodan Jovanović predsednik Vlade 1942-1943. godine rehabilitovan, a njegov ministar vojni, koji je i kasnije nastavio da bude u drugim vladama, ostao je nerehabilitovan iako je najpoznatiji ministar i figura iz svih tih vlada Kraljevine Jugoslavije za vreme okupacije

Imate činjenicu da bi neka buduća Vlada Srbije rehabilitovala Hajnriha Himlera ako bi to bilo potrebno da se oformi DSS/SRS/Dveri vladajuća većina.

U takvom ratu strani okupatori su ubili samo malu manjinu ukupnog broja žrtava. Najviše su ih ubili vojska NDH i ustaške jedinice. Mnogo su skrivile i partizanske jedinice. Ako govorite o međuetničkim zločinima - ko je iselio i istrebio jugoslovenske Nemce kojih je bilo skoro pola miliona? Ko je izvršio silne zločine prema Albancima? Pa nisu sigurno Srbi ili, bar, nisu samo Srbi.

Kandidat za najljigaviji pasus objavljen u dnevnoj štampi. Žrtvometrija.^tm

Pojedine gradove u Srbiji, kao što je Kruševac, oslobodile su jedinice Jugoslavenske kraljevske vojske u otadžbini, pa su onda jedinice Crvene armije, pošto su zajedno s njima oslobodile te gradove, pohapsile rukovodioce četničkog pokreta i četnike. Pitate koje su sve bitke vodili četnici. Pa koje su bitke vodili partizani?

Oslobađanje gradova ^tm.Da ne bih linkovao, forumaš Gorski car sa majsiti militari foruma je upoređujući ova dva dokumenta:http://www.znaci.net/00001/4_14_4_58.htmhttp://www.znaci.net/00001/4_14_4_59.htmdošao do interesantnih zaključaka:Kako su cetnici mogli da salju ranjene i bolesne u Cacak kad i samiu znali da su u Cacku vlast drzali Nemci i kvinslizi ??Kako mogu da salju u Uzice i Pozegu ranjenike i bolesnike dok su Nemci tamo? Vidimo da im i hleb dolazi iz Cacka..

Veoma zanimljiva knjiga stampana odmah posle rata.Evo sadrzaja kako bi se stekao utisak o cemu se radi a mozda ce i poneka strana da osvane ovde...

ovo je pisanje biografije. Uz pomoć prijatelja generala. Kao što je Čerčilov WW2 autobiografija čija je glavna vrednost ogroman broj originalnih depeša koje se nisu mogle naći u drugim knjigama. Romansirane biografije nisu nikakav dokaz.

Da, neces verovati...sve ono sto je svetska stampa pisala od 1945-1947. o Mihailovicu i "sudjenju".

Kao što je pre desetak godina pisala o ratu u Iraku. Pisanje štampe takođe nije nikakav dokaz antifašizma arehabilitovanog.Ovde pak, cini mi se, imas odredjeno razumevanje za pakt Molotov-Ribentrop. Ili i to osudjujes?

No, ako se ima razumevanja (kolko-tolko) za pakt Molotov Ribentrop, kako onda nemati razumevanja za pristup paktu 25. marta 1941.?

Nije uopšte slična situacija. Šta misliš, otkud onoliko sovjetskih trupa na granici, gotovo bez dubinske odbrane? Nije da nisu imali vremena, a ponašali se kao poljaci 1939? Sovjeti su i te kako imali planove za invaziju Rajha, Nemci su jednostavno bili brži. Pakt između dva totalitarna sistema od kojih ni jedan nije očekivao da će sporazum trajati dugo. Rusima trebala sva tehnika i municija koju su mogli da iskamče od Nemačke (posebno je interesantan slučaj sa ustupanjem teške krstarice SSSR-u) dok su Nemcima itekako trebali žito i nafta radi popunjavanja zaliha. Sa druge strane, ono što su naši tadašnji predstavnici potpisali se može porediti sa Slobinim pristupanjem savezu Rusije i Belorusije, mimo volje naroda koji se u oba slučaja nije ništa pitao.

Dakle? Osudjuemo li i dalje taj cin ili ne?

Da. Jugoslavija je mogla da proglasi neutralnost. Ne bi gore prošla nego što je stvarno prošla. O Nemačkim poštovanjima ugovora potpisanih pre rata ne bih ovom prilikom. Karađorđevićima ovo nije sramota. Meni jeste.

[bigvlada]

Ono što me zanima su ove dve slike, piše Mladenovac, ali kada? Da li su amblemi dodati naknadno? Nisam do sada sretao slike sa ovako okićenim vozovima.

[gorran]

Zanimljivo da se danas oni ljudi koje je Mihailović mobilisao 1. septembra 1944. i poslao da budu prethodnice i zaštitnice Armijskoj grupi E tokom njenog proboja kroz Sandžak i Bosnu, pa oni tamo nestali, ne smatraju- ni kolaborantima- ni žrtvama Mihailovićeve "strategije"- nego žrtvama komunističkog terora.npr :3. Тешић Милорад Година страдања: 1944Место страдања: БоснаСтатус: нестао4. Урсулић ДрагољубГодина страдања: 1944Место страдања: БоснаСтатус: нестаоhttp://www.otvorenaknjiga.komisija1944.mpravde.gov.rs/cr/okrug/17/70483/4508.htmValjda to isto važi i za sirote poginule Nemce?Čekajte samo dok se nahebemo nane poganim Amerikancima koji su četnike i Nemce onako zajedno, na gomili, zlikovački bombardovali u Sjenici...

[gorran]

" Уз борбе и глад стигли смо у Сјеницу. Наши команданти одмах су нашли љубавнице и почео је раскалашни живот. У тој кући прво је био добар ручак, вечера и спавање са љубавницама. Командант Посавске бригаде Коста Маринковић је имао љубавницу једну 30.година стару, лепу жену, звала се Стана. Драган Лазић командант батаљона спанђао се са још лепшом женом звала се Драгана. Док је командант корпуса Света Трифковић имао једну милу девојку која се звала Маца. Остали официри су се сналазили како су знали и умели. У Сјеници се појачала храна, овчетина и јагњетина. Мојих вршњака било је свега троје и сви су припадали бригади Косте Маринковића.... Трећи дан негде око 11 сати посматрао сам и дивио се америчким авионима москитос који су нас прелетали у ниском лету, док су ме Немци зачуђено посматрали. Тек по подне била је катастрофа. Наишли су „савезнички“ авиони из два правца и почели бацати бомбе по Немцима, а богами и по нама. Ја сам био на пољани удаљен од града. Посматрао сам како су бомбардери са великом прецизношћу погађали немачке камионе и артиљерију. Нису се освртали што су њихови „савезници“ из Србије у Сјеници и на пољани поред ње. Колико је наших изгубило живот у том крвавом удару бомби „незна се“. Страдало је и Немаца."Здравко Поповић, новинар у пензији, „Пут очаја и вапаја“