Ravnogorski pokret

[Mp40]

cetnistvo explained:

[bradilko]

cetnistvo explained:

ne sekiraj se.ovo je sitnica.neka nesreca oce da prehrani porodicu.valda ti je to jasno.imas bolje primere medj titoiste.to su citavi hoteli, domovi kulture i ostali objekti u kojima su vrlinasti titoisti jebali maloletnice i lokali viski.puno je primera jagnjecih brigada i cak jagnjecih opstina tipa grocka, diljem sfrj. kao dragi druze draza kad je organizovao po kopaoniku modne revije da bi partijski drugovi omastili junacke brke. 1 sicusan primerak ponovljen u svakoj zabiti drage nam domovine. subnor jebote mish!

[Mp40]

Cetnici su sve radili jer su pokusavali da prezive i jer su narodski. Setimo se samo Stratishtora Pokoljanovica koji je pijan svom pasenogu (cetnickom majoru Zivlju Pravoslavovicu) o Hristovdanu 1943 zaklao trudnu zenu i nabio fetus na razanj jer je zalio za Kraljem u Londonu. Pa onda cuveni Govnovdanski prolecni masakr u Isprdnici kad su cetnici Smradivoja Kamovica, usled teske materijalne situacije i gladi, na komade isekli 435 cetnika narednika Silovana Ponizavljevica i njima ukrasili regionalni put do Snosajnika. Zna se da je precednik kralja Lihtenstajna Drazi Dodelio orden za Najsiromasnijeg Coveka Iz Naroda koji su komunisti osporavali sve ove godine jer su pokvareni.

[pere urban x]

U Beogradu je januara 1942. Gestapo uhvatio veliku grupu pripadnika Ravnogorskog pokreta. Tada je uhapšeno 14 oficira i jedna žena, Olga Vučković, koja je streljana na Banjici. Kapetan Nenad Mitrović je streljan na Jajincima, a ostali su odvedeni u zarobljeničke logore u Nemačkoj. To su:- Pukovnik Branislav Pantić,- pukovnik Jovan Trišić,- potpukovnik Radivoje Lučić,- kapetan Brativoje Urošević,- kapetan Stojan Stanislav,- rezervni poručnik Saša Nikolajević,- pukovnik Sveta Krajinović,- potpukovnik Paljić,- potpukovnik Dušan Manojlović,- general Milutin Stefanović,- kapetan Lazar Dabetić i- poručnik Dušan Dutina.Jedna od najvećih nemačkih akcija u Beogradu bila je protiv potpukovnika Žarka Todorovića "Valtera". Podaci o tome čuvaju se u Arhivi Grada Beograda pod oznakom BDS dosije G - 116 ("Valter"). Todoroviću je koristio još dva imena: Želimir Krstić i Bane. Pored njega, u ovoj velikoj operaciji izvedenoj 17. marta 1943, "pali" su i sledeći ilegalci:- poručnik Konstantin Hadži Ilić (streljan 7. juna 1943),- Vladeta Bošković (streljan 7. juna 1943),- narednik Pantelija Maksić (odveden u Mauthauzen),- Radomir Ćurić iz Sarajevske ulice broj 24 (odveden u Mauthauzen),- Gojko Čebo, knjižar u Pašićevoj 24 (streljan 7. juna 1943),- kapetan Momčilo Mirković (streljan 17. avgusta 1943),- kapetan Nikola Pavković (odveden u Mauthauzen),- potporučnik Emil Živojinović iz Tršćanske broj 3 (sudbina nepoznata),- poručnik Ljuban Kordić (sudbina nepoznata),- Darko Ćirković, koji je uhapšen tek sredinom 1944. (odveden u Mauthauzen),- Sava Grujić (odveden u zarobljenički logor Strij),- vazduhoplovni kapetan Bogdan Ivanović (odveden u Mauthauzen),- inženjer Pavle Aleksić (odveden na rad u Nemačku 1944),- Anđelko Božinović (sudbina nepoznata),- major Pavle Babac (odveden u zarobljenički logor Strij) i- dr Petar (prezime nečitko).

[Giga Moravac]

I posle svega ipak nema odgovora na pitanje - kako je neko ko je krenuo da organizuje drzavnu vojsku da se bije sa fasistima na kraju to sam postao? I da li je uopste to postao?

[Filipenko]

Tvoje pitanje sadrži više grešaka u premisi. On nije krenuo da organizuje državnu vojsku, on je okupljao oko sebe ostatke vojske i kombinovao ih sa mobilisanim seljacima i dobrovoljcima. On je nije organizovao da se bije sa fašistima, već da bude jaka oružana snaga koja će jednog dana garantovati povratak monarhije i starih vlasti, kada Nemci odu ili kada se uspostavi nekakav mir. U međuvremenu, ta je vojska imala zadatak koji je tipičan za fašističke oružane formacije - izvršiti genocid na određenoj teritoriji nad pripadnicima drugih naroda i pripadnicima sopstvenog naroda koji ne misle kao on ("Na teritoriji iz tačke 4. izvršiti čišćenje svih manjina i nenacionalnih elemenata našeg naroda").Kako je postao? Lako. Najpre, ono gore je fašizam samo po sebi, sarađivao on sa fašističkim vojskama ili ne. Stavio se najpre u službu italijanskog okupatora, koga je služio, koji ga je pomagao, za čiji se račun borio i kod koga je legalizovao svoje odrede. Zatim, nakon izlaska Italije iz rata i teških poraza od partizana, odlazi za Srbiju, gde ponovo legalizuje vojsku kod nemačkog okupatora (doduše, ovaj put indirektnije), a u bici za Srbiju drži front naspram partizana.Nakon brojnih katastrofalnih poraza i napuštanja od strane velikog broja vojnika, doživljava konačni krah na Zelengori (oh ironije, tamo gde su 2 godine ranije četnici klali partizanske ranjenike iz bitke na Sutjesci). Međutim, on odbija da preda sablju pobedniku, već odlazi u đerilu, maštajući o nekakvom dolasku zapadnjaka na Balkan koji će svrgnuti Tita, što dovoljno ukazuje na ozbiljan stadijum ludila. Krajem i nakon rata počinje da se bavi terorističkim aktima - napadima na poštare, prolaznike, omladinu koja je gradila pruge i puteve na radnim akcijama u zamenu za hranu - jednom rečju, atakovanje na običnu i tešku sirotinju. Ove terorističke akte vojska i državni aparat su žustro suzbijali, a samog vođu terorista uhvatili u akciji u martu 1946. Iako nije imao nikakvo pravo na suđenje, već mu se kao teroristi moglo presuditi na licu mesta, darovan mu je sudski proces po najvišim standardima tog doba, na kome je proglašen krivim za gorenavedenu saradnju sa okupatorom i osuđen na smrt. Pogubljen je u skladu sa uputstvima iz rezolucije 19 Ujedinjenih Nacija, koja je davala jasna uputstva kako postupati sa odgovornima za stravične zločine tog doba.

[Pontijak]

...Iako nije imao nikakvo pravo na suđenje, već mu se kao teroristi moglo presuditi na licu mesta... ...Pogubljen je...

ta tvoja napaljenost i opsednutost streljanjima je fascinantna :D

[Filipenko]

Naprotiv, ukazujem na apsurdnost podmetačine kako je njemu suđeno na nekom strašnom sudu koji je unapred pripremljen i da se radilo o navodnom vladinom službeniku i komandantu navodno legalne vojske, koja se danas masovno forsira.

[Pontijak]

pa ok, formalno je bio sluzbenik vlade koja je prestala da postoji i komandant vojske koja je izgubila legitimitet. sudili mu - presudili - izvrsili presudu i to je to. zlo i naopako da su mu presudili bez sudjenja.

[Filipenko]

Ne. Vidiš kako i sam upadaš u zamku. On je bio službenik vojne hunte bez ikakvog demokratskog legitimiteta koja je 27. marta svrgla jedinu vladu koja je imala demokratski legitimitet i mogla se predstavljati vladom države. Dakle, nije bio ni to. A vojska mu je bila višestruko manja od partizanske, kojoj se većina Srba priklonila.

[Pontijak]

hmmm... pa da znas, u pravu si, zaista je vlada posle 27. marta bila neka vrsta hunte. neverovatno kako se na taj detalj uopste ne obraca paznja. sto se njegove vojske tice, pa meni je to jednostavno: izgubili su taj rat, postoji puno dokaznog materijala o ratnim zlocinima te vojske i tu se cela realna prica zavrsava sa sudjenjem i presudom. e sad, to sto se u 2012. poteze pitanje revizije tog perioda istorije je vec druga prica koja po meni nema veze sa istorijom drugog svetskog rata.

Edited June 12, 2012 by Pontijak

[pere urban x]

Sta pokazuje leva strelica? Neku fleku na kapi?Ovaj ostatak nemacke uniforme je isto ubedljiv... Svi znamo da su samo elitni odredi furali ove gunjeve bez oznaka i cinova. HipSSter Jager.

Hmmm, cinovi se jasno vide - nemacka epoleta sa specificnim polukruznim zavrsetkom a to sto je fotograf isekao ne znaci da je nema. Nisu svi bili u elitnim odredima kao abteilungsführer Mirko Miletic iz albuma nemackog oficira, potonji komandant bataljona jedne herojske partizanske brigade osnovane osam meseci pred kraj rata.

Jel imas onu fotku gde Sava Kovacevic upravlja krematorijumom u koji mu Ivo Lola Ribar dovodi jevrejske cetnike, slikano u Ausvicu na Mlavi, prolece 1943.?

Nemam ali moze i ovo da ti pomogne...Prema podacima Aleksandra Lebla iz Saveza jevrejskih opština Srbije, kao i prema drugim relevantnim i dostupnim podacima iz arhiva, oko 3.800 jevreja učestvovalo je na strani partizana u Drugom svjetskom ratu na području Jugoslavije, a Titova desna ruka bio je jevrejin Moša Pijade. Međutim, jedan relativno mali broj pripadnika „izabranog naroda" otišao je služiti Dražu Mihailovića i četnike. Najistaknutiji među tim jevrejima - četnicima bili su dr Tibor Goldfahn, lični ljekar Draže Mihailovića, i dr Ana Goldfahn, poznati predratni stomatolog, supruga dr Tibora.Pavle Šosberger iz Novog Sada, koji je po njemačkom nalogu bio na prisilnom radu u Borskom rudniku, sjeća se četvorice jevreja iz Novog Sada, koji su se posle bjekstva iz Bora priključili četnicima. To su bili dr Đorđe Atlas, Gavra Bokor, Franjo Krishaber, koji je i poginuo kao četnik u borbi protiv partizana, te Oto Levenberg, koji je ubijen u nekoj banalnoj pijanoj svađi zapodjenutoj među četnicima.Jevrej Dragutin Presburger bio je pripadnik četničkih trojki. On je poslije rata bio osuđen na smrt streljanjem, a neposredno prije izvršenja smrtne kazne je pomilovan, te je odležao deset godina na robiji.Jevrej Dragutin Brandajs je posvjedočio da je poslije rata sedamnestorici Jevreja suđeno zbog pripadništva četnicima. Njegov brat od ujaka Rudi Klopfer, koji je u toku rata bio šofer četničkog vojvode u Dalmaciji Dobrosava Jevđevića, bio je osuđen na smrt, ali mu je na molbu Rudijevog rođenog brata kazna smanjena na 20 godina robije. U vreme iseljavanja jevreja u novoosnovanu državu Izrael Rudi Klopfer, kao i ostali jevreji koji su u Jugoslaviji bili na izdržavanju zatvorske kazne, pušten je i otišao u Izrael.Postoji jedan interesantan dokument u Vojnoistorijskom institutu (Br. reg.37/2 K.15), a koji u stvarnosti predstavlja jevrejski apel od 15. marta 1945. godine cionistima cijeloga sveta sa molbom da se pomognu srpskom narodu, odnosno četnicima. Apel je potpisalo petoro jevreja koji su bili u četnicima: već pomenuti dr Ana i dr Tibor Goldfahn, kao i dr Regina Atijas, dr Šlezinger i inž. Vili Šlezinger.Za prisustvo Jevreja u četnicima znali su i Nijemci. Tako je pukovnik Harald Turner, šef Upravnog štaba komandujućeg njemačkog generala u Srbiji, pisao je: "Kod Mihailovića se nalaze jevreji koje on štiti" (Zbornik dokumenata i podataka o NOR naroda Jugoslavije, tom IV, knjiga I, str. 866).U Arhivi Vojnoistorijskog instituta (Br.Reg. 17/1-1 / K 282) nalazi se tekst jedne emisije četničke radio stanice Demokratska Jugoslavija: "Demokratska Jugoslavija - agencija vesti - Slobodne planine 29 jun 1944, broj biltena 185, poslato 4. 6. 1944. u 22.00. Tekst glasi - "Jevreji iz Čehoslovačke, Mađarske, Rumunije i Jugoslavije, koji su sa nama, formirali su specijalni Komitet, i postavili sebi zadatak da se predstave jugoslovenskim vojnim zvaničnicima u našoj zemlji, i da vode jevrejske poslove u inostranstvu. Članovi Komiteta su: Jandrih Hegel iz Verhova, kao predstavnik čehoslovačkih jevreja; dr ing. Ferenc May iz Segedina, koji predstavlja mađarske jevreje; Emil Lauber, koji predstavlja rumunske jevreje; Manojlo Irich iz Novog Sada koji predstavlja jevreje iz Jugoslavije. U ime jevreja koji se nalaze u Jugoslovenskoj vojsci izjavljujemo da se jevreji iz Čehoslovačke, Mađarske, Rumunije i Jugoslavije, koji se sada nalaze u Jugoslaviji, bore za demokratiju, rame uz rame sa vojnicima Jugoslovenske vojske, a pod komandom generala Draže Mihailovića, a protiv zajedničkog neprijatelja. Jevreji, građani Čehoslovačke, Rumunije i Mađarske se bore u specijalnim jevrejskim odredima koji su pridruženi Jugoslovenskoj vojsci u otadžbini. Jevreji, građani Kraljevine Jugoslavije bore se kao ravnopravni borci u jedinicama Jugoslovenske vojske, u duhu tradicija iz prošlih ratova za slobodu." Edited June 15, 2012 by pere urban x

[pere urban x]

Znam ali ova trojka ima neki Zafranovicevski look. Pad Italije style. Ovaj u sredini je ko onaj sto ga nose u stolici a ovi pored su Cetnici-gusari...

Većina hrvatskih četnika ili četnika Hrvata bila je s područja Dalmacije. Tako su u februaru 1943. godine u Dinarskoj četničkoj diviziji formirani „Splitsko-šibenički četnički bataljon“ i „Odred vojvode Birčanina“, koji su bili sastavljeni uglavnom od Hrvata, koji su do kraja rata ostali u četnicima (Zbornik dokumenata Vojnoistorijskog institute: tom XIV, Dokumenti četničkog pokreta Draže Mihailovića).Prema istim arhivskim izvorima, nakon kapitulacije Italije u julu 1943. godine Mladen Žujović, koji je na komandnoj poziciji naslijedio umrlog vojvodu Iliju Trifunovića – Birčanina, počinje formiranje četničkih odreda po nizu dalmatinskih gradova, Splitu, Šibeniku, Trogiru, Kaštelima, Makarskoj, itd. Prema dokumentima iz Vojnoistorijskog instituta u Beogradu već 1941. godine vojvoda Momčilo Đujić pismom obavještava tada još pukovnika Dražu Mihailovića da se Dinarskoj diviziji pridružilo 510 Hrvata, koji su tako postali četnici. U splitskom glasilu Ljotićeva Zbora „Krik iz jame“ u januaru 1942. godine piše- “Prva je četa naših neustrašivih četnika iz našeg grada, iz Splita, krenula u sure planine, u guste šume, na oštre gorske grebene, da postavi stražu i da svojim grudima odbije udare grobara naše na smrt napaćene zemlje Jugoslavije. Napustiše mekane dušeke, tople sobe, napustiše obitelji, majke, očeve, sestre, ljube svoje i djecu svoju, napustiše bezbrižan život, kafane, napustiše sve i odoše na branik zemlje svoje, grude svoje, odoše da odbrane sve nas, koji ostadosmo u domovima, od sutrašnjeg pokolja, od sutrašnje pljačke onih hijena pod imenom ustaša, a sada partizana, koji spremaju zatvor, palež, grabež i vlast onima sa dna života, onom moralnom i divljem okolišu, od rakije pijanom, od te fizičke i duševne hrane njegove.”Četnika - Hrvata je bilo i na komandnim položajima u Dinarskoj četničkoj diviziji. Posebno se isticao Ivo Jankov, četnički poručnik. Jedan od poznatijih Hrvata – četnika bio je i kapetan Krešimir Vranić, zapovjednik Drugog četničkog odreda jačine oko 2.500 ljudi, uglavnom Hrvata. S njim su u tom odredu oficiri bili poručnik Anton Šuster iz Sušaka i potporučnik Niko Lazarić s otoka Krka (Dinko Šuljak, Tražio sam Radićevu Hrvatsku, Knjižnica Hrvatske Revije, Barcelona, 1988, strana 163-167). Isti autor na 150-toj stranici svoje knjige (dnevnika) kaže da je nakon kapitulacije Italije u Splitu oko 30% Hrvata, takozvane „jugoslavenske orijentacije“ dragovoljno pristupilo četnicima.Kapitulacija Italije 9. septembra-rujna 1943. godine i četničko oslobađanje Cresa, Velikog i Malog Lošinja, Silbe, Oliba i Svetog Petra.Engleske vojne obavještajne službe i pripadnici engleske vojne misije pri štabu generala Draže Mihailovića dali su četnicima informaciju da se sprema kapitulacija Italije, te su im sugerirali da preduhitre partizane i dokopaju se svih talijanskih vojnih skladišta i kompletnog naoružanja. Štab Draže Mihailovića o tome je obavijestio četničkog zapovjednika u Lici, generalaštabnog majora Slavka Bjelajca čiji je štab bio u Opatiji. Ti četnici, među kojima je bio veoma veliki broj Hrvata, preuzeli su od razoružanih Talijana otoke Cres, Veliki i Mali Lošinj, Silbu, Olib i Sveti Petar.Međutim, ni Nijemci nisu sjedili skrštenih ruku. Izvršili su pregrupiranje i krenuli u brzo osvajanje cijele Dalmacije i otoka, jer to je to područje bilo od golemog strateškog značaja kako za njih, tako i za Engleze, koji su stalno puštali “probne balone” odašiljući išarete da će izvršiti invaziju i iskrcati se zajedno s Amerikancima na području Dalmacije. Kasnije se uspostavilo da je to bio samo jedan plan koji je poslužio u propagandnom ratu savezničkih, bolje rečeno, engleskih i njemačkih vojno-obavještajnih službi.Zbog te opasnosti od Nijemaca partizani i četnici su postigli dogovor o zajedničkoj odbrani spomenutih otoka. Partizani su stigli na Veliki Lošinj trabakulama sa Raba. Njihov zapovjednik je bio Oren Ružić, a on je odmah po iskrcavanju poručio je Hrvatima-četnicima da slobodno napuste lošinjsku tvrđavu, te da se pojave na dogovoru o zajedničkoj strategiji u odbrani Cresa i ostalih otoka od nastupajućih Nijemaca. Naivni kapetan Krešimir Vranić i ostali Hrvati-četnici su povjerovali partizanima na riječ i izašli iz utvrde, koju su inače lako mogli mjesecima braniti.Međutim, to je bila partizanska prevara. Svi Hrvati – četnici, zajedno sa svojim zapovjednicima kapetanom Krešimirom Vranićem i poručnikom Antunom Šusterom, odmah su po izlasku povezani žicom u parove. Dana 27. septembra 1943. godine njih stotinu i četrdeset strpani su u štive, odnosno pod palubu parobroda „Makarska“. Tim brodom “partizanske mornarice” zapovijedao je kapetan bojnog broda Juraj Bonacci, koji je još iz starojugoslovenske mornarice jako dobro poznavao kapetana Krešimira Vranića, no nije ni malim prstom pomakao da mu spasi život.Taj se Juraj Bonacci odmah nakon uspostave Nezavisne države Hrvatske stavio na raspolaganje poglavniku Dr Anti Paveliću koji ga je imenovao glavnim zapovjednikom Lučkog zapovjedništva NDH sa sjedištem u Crikvenici,a čija je djelatnost bila svedena na najosnovnije stvari praćenja civilnog pomorskog prometa u Planinskom kanalu. Zapovjednik-kapetan korvete Juraj Bonači (Bonacci) prešao je nakon kapitulacije Italije na partizansku stranu. Prije odlaska u šumu sazvao je sve podređene mu časnike, dočasnike i lučke djelatnike i saopštio im svoju odluku, te ih pozvao da ga slijede. Budući da je većina već surađivala s NOP-om, jednoglasno su prihvatili tu odluku i čitavo Lučko zapovjedništvo NDH u Crikvenici tada prelazi u NOB. Napominjem da je taj isti bivši ustaški kapetan bojnog broda Juraj Bonacci nakon komunističke pobjede i sloma NDH postao Titov kontra-admiral. Umro je kao uvaženi komunist 1971. godine u Splitu.Jedna grupa od četrdeset Hrvata - četnika smještena je na manji parobrod „Buon Padre“. Tu grupu su partizani likvidirali tako što su im rasparali trbuhe i tako još upola žive pobacali u more. Navodno je poručnik Antun Šuster prije egzekucije rekao „Dajte znati mojem kralju da umirem za njega i za Kraljevinu Jugoslaviju, i da sam sretan za njega umrijeti i Bogu dušu predati.“Prema podacima Dinka Šuljka s lica mjesta, parobrod „Makarska“ stigao je pred zoru 29.septembra 1943.godine u Crikvenicu sa svojim „teretom“ od 140 Hrvata-četnika. Odmah su ih pod udarcima kundaka odveli sjeverno od Crikvenice, u jednu šumu prije Bribira. Tu su ih u osvit zore partizani sve do jednog postreljali, zajedno sa njihovim zapovjednikom kapetanom Krešimirom Vranićem.Partizanska okupacija spomenutih otoka nije dugo potrajala. Nakon desetak dana iskrcali su se Nijemci i po kratkom postupku likvidirali sve partizane bataljona „Matija Gubec“i „Ljubica Gerovac“, iz sastava brigade „Lika“.Kada su se četničke formacije pred kraj rata počele povlačiti prema Austriji da se predaju zapadnim saveznicima i tada je u njihovim formacijama ostalo podosta Hrvata–četnika, koji ni tada nisu promijenili svoja politička opredijeljenja i odlučnost za Dražu Mihailovića, kralja Petra i Kraljevinu Jugoslaviju.Malo kome je poznata činjenica da je u četničkim redovima u Drugom svjetskom ratu bilo i veliki broj Hrvata-dobrovoljaca (hrvatski dragovoljaca). U svojoj knjizi sjećanja vojvoda pop Momčilo Đujić piše “Po prelasku svih naših jedinica, most na Soči trebalo je dići u vazduh, što nije bilo ni lako ni jednostavno. Tog zadatka prihvatio se jedan odvažan mladić – Milan Bilić, po narodnosti Hrvat, koji se protiv Pavelićeve zločinačke vojske borio zajedno sa Srbima. On je uspio porušiti veliki most, ali je nažalost, zajedno sa razorenim mostom otišao u dubine rijeke Soče i ostao kao heroj kod svih naših preživjelih boraca.” (Momčilo Đujić, Spomenica Dinarske četničke divizije, 1941 – 1945, stranica 492, Cleveland, 1995). Prema relevantnim četničkim izvorima spomenuti Milan Bilić bio je najprije pripadnik Ljotićeve omladine iz Dalmacije, a 1942. godine se kao dobrovoljac priključio četnicima Dinarske divizije. Kada su se četnici te Dinarske divizije povlačili kroz Sloveniju prema Austriji, 3.decembra 1944. godine sukobili su se sa jakim partizanskim jedinicama kod Gorice, na rijeci Soči. Mnogo je četnika, ali i partizana izgubilo glave prilikom prelaska Soče, koju je ipak večina četnika uspjela preći. Međutim, partizani su im bili za petama, a četnici su doznali da su se partizanima uskoro trebala priključiti značajna pojačanje. Zato su četnici pokušali minirati most na Soči, te tako spriječiti partizane da pređu rijeku i krenu za njima u potjere. No, prvo miniranje čeličnog mosta bilo je potpuno neuspješno. Most se dobro zatresao, ali je ostao čitav. Tada je Hrvat – četnik Milan Bilić izvršio takozvano dobrovoljno „samominiranje“. Spustivši se pomoću konopa, postavio je eksploziv na noseće tačke mosta i detonirao eksploziv, ne želeći se ponovo popeti i spasiti. Tako se zahvaljujući pravom herojskom aktu jednog Hrvata, a u stvarnosti ubijeđenog četnika, spasila većina njegove subraće iz Dinarske divizije.Mislim da nije na odmet spomenuti Zvonimira Zvonku Vučkovića, Hrvata iz Bijeljine, koji je bio poručnik u Kraljevoj gardi vojske Kraljevine Jugoslavije i komandant Prvog ravnogorskog četničkog korpusa. Rođen je 1916. godine u Bijeljini od oca Petra Prkića, porijeklom iz Vereša, i majke Anke iz Makarske. Otac, koji je bio vlasnik knjižare i papirnice u Bijeljini umro je od tuberkuloze 1920. godine. Majka Anka se preudala za potpukovnika Aleksandra Vučkovića, Srbina iz Vranja. Godine 1923 pukovnik Vučković je prekomandovan u Kotor, a s njim je tamo prešla cijela obitelj. U Kotoru su proveli četiri godine, a onda je pukovnik Vučković 1927. godine prekomandovan u Bileću. Nakon toga, 1930 godine, sele u Zagreb gdje je pukovnik Vučković dobio novu poziciju u vojsci Kraljevine Jugoslavije.Zvonimr Vučković je sa petnaest godina primljen u Vojnu akademiju u Beogradu koju je veoma uspješno završio 1936. godine i dobio čin potporučnika. Prekomandovan je u Zagreb gdje su mu živjeli majka i očuh. Služio je u artiljerijskoj pukovniji „Kraljević Tomislav“. Očuh Aleksandar je 1937. godine unaprijeđen u čin generala i premješten u Varaždin, a Zvonimir je prekomandovan u Vojno-geografski institut u Beogradu. Očuh Aleksandar je umro u jesen 1939. godine u vojnoj bolnici u Petrovaradinu. U isto vrijeme Zvonimir je premješten u konjički divizion artiljerijskog puka Kraljeve garde. Nakon desetodnevnog rata i kapitulacije Kraljevine Jugoslavije Zvonimir Vučković se uspijeva dočepati Ravne Gore i Mihailovićeva štaba. U septembru 1941. godine osniva odred u Takovu. Taj odred je brojao 150 četnika. Nakon toga je postao lični pratilac Draže Mihailovića. Promaknut je u čin kapetana i postavljen za komandanta Prvog ravnogorskog korpusa. Nakon rata Zvonko kao da je propao u zemlju. Izbjegao je zarobljavanje i uspio se nekako prebaciti u Francusku, a nakon nekoliko godina, u SAD. Napisao je knjige „Sećanja iz rata“ i „Od otpora do građanskog rata“. Umro je 21.decembra 2004. godine.

[Roger Sanchez]

Štab Draže Mihailovića o tome je obavijestio četničkog zapovjednika u Lici, generalaštabnog majora Slavka Bjelajca čiji je štab bio u Opatiji.

Heavy stuff.

[pere urban x]

Heavy stuff.

da, umiranje od smijeha ali cinbenici govore da Rijeka, Sušak i Opatija nisu bili ono sto danas neki misletko voli nek izvoli, biti ce mu jasnije sto se zbivalo u tim krajevima koji su bili van domasaja ustaske vojnice...ZBORNIK DOKUMENATA VOJNOISTORIJSKOG INSTITUTA: TOM XIV - DOKUMENTI ČETNIČKOG POKRETA DRAŽE MIHAILOVIĆA OBAVEŠTENJE KOMANDANTA LIČKE OBLASTI OD 24. FEBRUARA 1943. POTČINJENIM STAREŠINAMA O NJEGOVOM POVLAČENJU ZBOG LOŠIH ODNOSA MEĐU VOJNO-POLITIČKIM RUKOVODIOCIMA U LICIIZVEŠTAJ ŠTABA 503. KORPUSA OD 2. DECEMBRA 1943. DRAŽI MIHAILOVIĆU O RASULU ČETNIČKIH JEDINICA U LICI POSLE KAPITULACIJE ITALIJE1IZVEŠTAJ KOMANDANTA ZAPADNOBOSANSKIH, LIČKO-DALMATINSKIH I HERCEGOVAČKIH VOJNOČETNIČKIH ODREDA OD 16. JULA 1942. DRAŽI MIHAILOVIĆU O ČETNIČKIM JEDINICAMA U HERCEGOVINI, DALMACIJI, LICI I ZAPADNOJ BOSNI