Grčka - enormni dug, protesti oko mera štednje

[Muwan]

Jbt hoće li i pečat da traže? Ovo postaje malkice neozbiljno, mada ne znam šta drugo da očekujem od tviter-političara...

 

 

Edit: finski i estonski parlament Pa tamo ni ambasador neće biti potreban, rešiće ih Ameri jednim mailom ili šifrovanom porukom u dnevnim novinama.

Edited July 9, 2015 by beowl

[MancMellow]

i overeno kod notara

[Meazza]

Finski i estonski parlament Pa tamo ni ambasador neće biti potreban, rešiće ih Ameri jednim mailom ili šifrovanom porukom u dnevnim novinama.

 

+ LOL

[Аврам Гојић]

Ako ovo upali, videcemo najvece cudo u istoriji ekonomije - kako drasticno povecanje poreskih opterecenja na privredu blagotvorno deluje na rast ekonomije.

[reginald]

 

Vladimir Gligorov 09/07/2015 |

Dugovi

 

Fotografije čitalaca, Rade Vilimonović

Da probam da objasnim kako stoji stvar sa grčkim dugovima.

Gotovo polovina duga, nešto manje od 150 milijardi evra (ukupni javni dug je oko 320 milijardi), je obaveza prema evropskim fondovima; slede obaveze, oko 50 milijardi, prema bilateralnim suverenim kreditorima, koji su uglavnom zemlje članice Evropske unije; ostatak, takođe oko 50 milijardi, su dugovi Evropskoj centralnoj banci (ECB) i Međunarodnom monetarnom fondu (MMF), dok je preostalih oko 50 milijardi dug privatnim investitorima i bankama. Ovde ću pre svega imati u vidu najveći deo duga, onaj prema evropskim fondovima (a isto važi i za dugove država).

Da ne ulazim u detalje, zapazimo samo da su zemlje članice evrogrupe najpre neposredno pa onda preko izvornog stabilizacionog fonda (Evropski fond za finansijsku stabilizaciju, EFSF, osnovan 2010), koji je u međuvremenu promenio ime i namenu (Evropski stabilizacioni fond, ESM, osnovan 2012), pozajmile novac kako bi refinansirale grčka dugovanja, u najvećoj meri prema privatnim poveriocima. Zašto?

Zato što je Grčka izgubila pristup finansijskim tržištima, bar pod uslovima koji bi joj omogućili da izbegne bankrotstvo. Usput je potrebno pomenuti da je 2012. otpisan veliki deo privatnih potraživanja (preko 50 posto; to su te banke za koje se obično kaže da su bile spasene na račun grčkih dužnika), pa su grčki javni dugovi dobili već navedenu strukturu. Dakle, umesto Grčke, zemlje članice evrogrupe su se zadužile, prvobitno neposredno, a potom preko fonda, EFSF, osnovanog za tu namenu (obaveze su razvrstane po zemljama). Poverioci toga fonda ne potražuju novac od Grčke, već od tog fonda, dakle od država članica monetarne unije. Sam fond, pak, potražuje novac od Grčke. Prednost ovakvog aranžmana je u tome što je kamatna stopa niska (obveznice fonda imaju visoku investicionu ocenu), jer je mali rizik da zemlje članice evropske monetarne unije neće vratiti novac. Kako se taj dug jeftino refinansira, Grčka je dobila dug rok otplate, dug period kada joj se otplate odlažu, i veoma nisku kamatnu stopu. Jer je pozajmila, da se tako izrazim, poverenje koje poverioci imaju u zemlje članice evrogrupe. Isto važi, ceteris paribus, za ostale suverene kredite, pozajmice Evropske centralne banke i Međunarodnog monetarnog fonda.

Ukoliko bi Grčka tražila dodatne kredite, recimo da bi vratila dugove Međunarodnom monetarnom fondu ili Evropskoj centralnoj banci, ili preostalim privatnim poveriocima i bankama, potrebno je, kao što je upravo i učinila, da se obrati Evropskom stabilizacionom fondu, koji bi se onda dodatno zadužio za njen račun. Ukoliko, međutim, taj novi kredit nije dostupan, Grčka bi bankrotirala, jer ne bi vraćala dugove. To, međutim, ne bi promenilo stanje stvari kada je reč o fondovima, jer bi oni i dalje nastavili da refinansiraju svoje obaveze, jer su to obaveze ostalih zemalja članica Evropske unije i evrogrupe. Kako dugovi najvećim delom dolaze na naplatu tek kroz dosta godina, glavnici bi se pripisivale kamate, a ukupan dug bi se i dalje potraživao od Grčke. Zemlje članice evrogrupe ne bi u čitavom tom periodu, recimo od 10 ili 20 ili 40 godina, imale bilo kakve povećane obaveze. Na kraju tog perioda, sva je prilika da bi se stvarni teret obaveza smanjio, u odnosu na primer na uvećani dohodak zemalja članica monetarne unije.

Što se, opet, Grčke tiče, njeni bi troškovi bili u tome što bi eventualna nova zaduživanja u inostranstvu, izdavanjem grčkih, a ne obveznica fondova, bila skuplja. Usled čega bi povećani budžetski izdaci, ako bi se planirali, morali da budu finansirani iz povećanih poreza. Takođe, privatni sektor bi morao da finansira ulaganja iz domaćih izvora. Tu bi problem bilo stanje u bankama. Njih bi trebalo dodatno, to je upravo već učinjeno, finansijski sanirati, što bi moglo da bude skupo i verovatno ne bi moglo da se sprovede preterano brzo. Drugi grčki troškovi bi proistekli iz smanjenja realnih dohodaka, viših kamatnih stopa i pada proizvodnje. Sve to pre nego se uračunaju troškovi povratka drahme.

Što se tiče evrogrupe, posebno velikih zemalja u njoj, njihovi su potencijalni gubici mali i do njih bi došlo tek kada bi bilo potrebno konačno vratiti grčke dugove, ako se ne bi isplatilo nastaviti sa njihovim refinansiranjem. Taj trošak je potrebno uporediti sa onim koji bi zahtevale mere daljeg finansiranja grčkih finansijskih potreba. Međunarodni monetarni fond (MMF) ceni da bi u sledeće tri godine bilo potrebno na grčki račun dodatno pozajmiti oko 60 milijardi evra. To bi eventualno bilo prihvatljivo, ako bi se znalo da je to poslednje takvo dodatno zaduživanje. Ukoliko ne, onda ceh eventualnog grčkog bankrotstva kroz tri godine raste sa oko 150 na preko 200 milijardi evra, bar po osnovu obaveza prema evropskim fondovima.

To i dalje nisu velike pare za evrogrupu u celini, ali nije lako opravdati dalje povećanje pozajmica ako se ceni da Grčka ne može da vrati postojeće dugove. Novi kredit bi bio opravdan ako bi se njime Grčka osposobila da izvršava svoje dužničke obaveze. U suprotnom, obustavljanjem dodatnog finansiranja grčkih dugova bar se ne povećavaju već postojeći, a i ne preuzima se obaveza da se kreditiraju javni dugovi koji se ne mogu ili ne žele vratiti. Da bi, dakle, Grčkoj bio odobren dodatni zajam iz sredstava Evropskog stabilizacionog mehanizma, potrebno je da postoji razumna mogućnost da će time Grčka postati sposobna da ne traži dodatna povećanja u budućnosti.

Ako se kaže, kao što se i kaže, da je potrebno otpisati dugove, onda je, sa jedne strane, teško opravdati dodatne kredite, a oni su neophodni da bi se namirili poverioci čiji dugovi ne mogu ni da se restrukturiraju niti da se otpišu, a ti poverioci su MMF i Evropska centralna banka (ECB), a sa druge strane, manji je trošak ako se dugovi otpišu na kraju procesa, a ne na njegovom početku. To znači da se evropskim fondovima, a to će reći zemljama članicama evrogrupe, isplati da Grčka bankrotira, a da njene dugove nastave da refinansiraju i da ih otpišu na račun poreskih obveznika posle, recimo, deset ili dvadeset godina, a ne sada. Uz ostalo i zato što se time izbegavaju dodatna zaduživanja, koja bi sada bila potrebna kako bi se izbeglo bankrotstvo Grčke.

To je otprilike stanje stvari. Kako se veoma često navodi najnoviji izveštaj u kojem MMF ceni da su grčki dugovi neodrživi, nije nevažno biti načisto sa tim šta su nalazi tog izveštaja. U osnovi, poruka je da je prethodni program, koji je upravo istekao, trebalo da obezbedi da novi više nisu potrebni, što sada nije izvodivo, te je potreban novi koji bi dodatno olakšao uslove otplate duga (produžio rok na 40 godina i dodatno smanjio kamatnu stopu) i kojim bi se Grčkoj pozajmilo dodatnih 60 milijardi erva kako bi se pokrile nove trogodišnje finansijske potrebe. Razlozi za neispunjenje prethodnog programa su bar jednim delom posledica nerealnih pretpostavki o privrednom rastu i fiskalnim suficitima, dok su dodatne finansijske potrebe posledica pogoršanja ovogodišnjih privrednih kretanja. Naravno, grčke finansijske potrebe će biti još veće kada se konačno bude pregovaralo o budućem programu, ako do toga uopšte dođe.

MMF, u tom izveštaju, u osnovi zapaža nemogućnost i nespremnost grčkih vlasti da vraćaju dugove po postojećim uslovima, a smanjuje i projekciju grčkog privrednog rasta, jer ne predviđa dovoljna poboljšanja u ukupnim uslovima privređivanja u Grčkoj. Drukčije rečeno, dugove je Grčkoj potrebno praktično otpisati (to se ne odnosi na one koje potražuju MMF i ECB), mada bi oni nominalno ostali u knjigama evropskih fondova i drugih suverenih poverioca, ali bi bili produženi ad kalendas graecas, čime bi se stvorila mogućnost da se Grčkoj odobri novi zajam, uz novi trogodišnji program.

U tome je potrebno videti slabljenje grčke pregovaračke snage – potrebni otpis dugova se povećava, a i zahtevi za dodatnim zajmovima kako bi se pokrili tekući i očekivani gubici, privredni i fiskalni. Nasuprot tome, poverioci, koji su uglavnom zemlje evrogrupe, imaju interes da smanje rast obaveza koje ne mogu očekivati da će ih Grčka ispuniti, uz njihov konačni otpis na sopstveni teret u nekom času u budućnosti. Uz to, ako bi Grčka naprosto odbacila dužničke obaveze, napustila evro i prešla na drahmu, troškovi evropskih fondova i suverenih kreditora se ne bi povećali, jer se sposobnost ostatka evrogrupe da refinansira te dugove ne bi smanjila. Eventualni gubici Evropske centralne banke bi bili uglavnom knjigovodstvene prirode, dok bi neispunjavanje obaveza prema Međunarodnom monetarnom fondu otežalo Grčkoj pristup komercijalnim kreditorima, ali ne bi bilo povoljno ni po sam MMF, mada ne pre svega zbog nenaplaćenih potraživanja, koja bi se uostalom i dalje knjižila Grčkoj uz pripisivanje kamate.

Konačno, zašto 2009. nisu otpisani dugovi na račun banaka? Zato što je postojao ozbiljan sistemski rizik, ne samo u finansijskom, nego i u sistemu monetarne unije. Pozajmicama zemalja članica evrogupe izbegnuto je i bankrotsvo banaka, grčkih između ostalih, a i bankrotstvo Grčke. Zašto su privatni dugovi, potraživanja banaka pre svega, u velikoj meri otpisani 2012? Zato što se cenilo da je rizik od sistemske finansijske krize manji, a da se bankrotstvo Grčke može izbeći značajnim produženjem roka otplate uz veoma nisku kamatnu stopu na, sada, uglavnom suverene i multilateralne dugove. Sada se ceni da su sistemski rizici veoma mali, a da je manji trošak ako Grčka bankrotira i napusti evropsku monetarnu uniju nego ako se nastavi sa dodatnim finansiranjem njenih obaveza. U svim tim slučajevima je bilo i danas ima boljih rešenja, ali to je ono što je evropski sistem političke ekonomije u stanju da obezbedi.

Neprijatno (sasvim druga tema)

Ne znam da li bilo ko vodi računa o tome kolika je moralna šteta udruženih napora srpskih vlasti i velikog dela javnosti da se Srbija usprotivi donošenju rezolucije o genocidu u Savetu bezbednosti Ujedinjenih nacija? Time se navodno izbegava optužba za odgovornost tadašnjih vlasti u Republici Srpskoj i u Srbiji, koje se izjednačavaju sa srpskim narodom, za genocid u Srebrenici. A podršku odbacivanju rezolucije o genocidu su dale ruske vlasti, navodi se besplatno. Srbi i Rusi su, dakle, protiv rezolucije o genocidu. Jer, pravda, navodno, ne dovodi do pomirenja. Da bi sve to bilo još neprijatnije, preporučeno nam je da ne „likujemo“ i ne „seirimo“. Nema kraja ponižavanju.

Peščanik.net, 09.07.2015.

[MancMellow]

Ako ovo upali, videcemo najvece cudo u istoriji ekonomije - kako drasticno povecanje poreskih opterecenja na privredu blagotvorno deluje na rast ekonomije.

 

pa...biće to 1 "razvojni" memorandum uz neke mere ili čak pare za razvoj privrede otpisrestruktuiranje dugova i možda neka ne tako javna obećanja... Cipras će dobiti prostor i vreme da konačno, ako mu je to uopšte namera, drastično poveća naplatu poreza i obračun sa oligarhijom što mu može umekšati nezaobilazan pad popularnosti i tako to. Ako (ako) to sve uradi, na kraju će ispasti da ekonomska logika funkcioniše svuda osim u Evropi. Jer ako ovo prođe i još somehow upali, to će biti jedna monumentalna pobeda politike nad ekonomijom, birokratijom, demokratijom, apsolutno svim ostalim kategorijama, samo ne baš onako kako su na početku zamislili.

[Аврам Гојић]

Badiou o krizi u Grckoj i njenim posledicama.

Fotografija: Gresni Vasilije 

 

 

 

Alain Badiou: Eleven points inspired by the situation in Greece

 

By Miri Davidson / 09 July 2015

By Alain Badiou, Athens, 7 July. Originally published in Liberation. Translated from the French by David Broder.


Copyright: Giovanni Tusa 2014.

It is urgently necessary to internationalise the Greek people’s cause. Only the total elimination of the debt would bring an "ideological blow" to the current European system.

1. The Greek people’s massive "No" does not mean a rejection of Europe. It means a rejection of the bankers’ Europe, of infinite debt and of globalised capitalism.

2. Isn’t it true that part of nationalist opinion, or even of the far Right, also voted "No" to the financial institutions’ demands – to the diktat from Europe’s reactionary governments? Well, yes, we know that any purely negative vote will be partly confused. It has always been the case that the far Right can reject certain things that the far Left also rejects. The only clear thing is the affirmation of what we want. But everyone knows that what Syriza wants is opposed to what the nationalists and the fascists want. So the vote is not just a generic vote against the anti-popular demands of globalised capitalism and its European servants. It is also, for the moment, a vote of confidence in the Tsipras government.

3. The fact that this is happening in Greece and not – as ought to be the case – everywhere else in Europe, indicates that the European "Left" has sunk into an irreversible coma. François Hollande? German Social Democracy? Spain’s PSOE? PASOK in Greece? The Labour Party?  All these parties are now overtly the managers of globalised capitalism. There is not – there is no longer – a European "Left". There is a little hope, which is still not very clearly defined, in the wholly new political formations linked to the mass movement against debt and austerity, namely Podemos in Spain and Syriza in Greece. As it happens, Podemos repudiate the distinction between "Left" and "Right". I do, too. It belongs to the old world of parliamentary politics, which must be destroyed.

4. The Tsipras government’s tactical victory offers encouragement to all new propositions in the political field. The parliamentary system and its government parties have been in an endemic crisis for decades, since the 1980s. Syriza’s successes in Greece – even if they are temporary ones – are part of what I have called "the reawakening of History" in Europe. This can only help Podemos, and everything that is to come, in future and elsewhere, over the ruins of classic parliamentary democracy.

5. However, in my opinion the situation in Greece remains a very difficult, very fragile one. It’s now that the true difficulties will begin. It is possible that the Merkels, the Hollandes and the other executors of European capital’s power will alter their demands in light of the tactical success of the referendum (a vote that makes them into defendants in the court of history). But it is necessary to act without paying too much attention to them. The crucial point, now, is to know whether the "No" vote will expand into a powerful popular movement, supporting and/or exercising acute pressure on the government itself.

6. Indeed, how should we judge the Tsipras government today? Five months ago he decided to start by negotiating. He wanted to buy time. He wanted to be able to say that he had done everything to reach an agreement. I’d have preferred him to begin in a different way: with an immediate appeal for a mass, extended popular mobilisation involving millions of people, with its central demand being the complete abolition of the debt. And also through an intensive struggle against the speculators, corruption, the rich who don’t pay their taxes, the arms manufacturers, the Church… But I am not Greek, and I don’t want to give lessons. I don’t know if an action so centred on popular mobilisation – in a sense, a rather dictatorial action – was possible. For the moment, after five months of the Tsipras government, there has been this victorious referendum and the situation remains completely open. That is already a lot.

7. I continue to think that the hardest ideological blow that could be struck against the current European system is represented by the demand for the complete elimination of Greece’s debt – a speculators’ debt for which the Greek people bears absolutely no responsibility. Objectively, it is possible to eliminate the Greek debt: plenty of economists – far from all of them revolutionary – think that Europe has to cancel it. But politics is subjective, in which sense it is different from pure economics. Europe’s governments are absolutely determined to prevent a Syriza triumph on this score. Such a victory would open the way to Podemos, and after that, perhaps other powerful popular movements in Europe’s larger countries. So Europe’s governments – urged on by financial lobbies – want to punish Syriza, punish the Greek people, rather than resolve the debt problem. The best way to punish these punishers themselves would be to default on the debt, whatever the risks that this would entail. Argentina did it a few years ago, and it isn’t dead – far from it.

8. Everywhere there is agitation over the possibility of Greece’s "exit" from Europe. But in truth it is the European reactionaries who are brandishing this notion. They’re the ones making "Grexit" an immediate threat. They hope that this will frighten people. The correct line, which up till now has been the position taken by both Syriza and Podemos, is to say: "We are staying in Europe. We only want – as is our right – to change the rules of this Europe. We want it to stop being a transmission belt between globalised liberal capitalism and the continuation of peoples’ suffering. We want a really free, people’s Europe". It’s up to the reactionaries to say what they think of that. If they want to chase Greece out, let them try! On this point, the ball is in their court.

9. We hear of geopolitical fears mounting in the background. And what if Greece did turn to people other than the Whipping Fathers and Mothers [Père fouettard: a kind of anti-Santa Claus, who punishes naughty children at Christmas] of Europe? Well, I’ll say this: all European governments have an independent foreign policy. They cultivate entirely cynical friendships, like Hollande’s ties with Saudi Arabia. Faced with the pressures to which it is being subjected, Greece can and must have just as free a policy. The European reactionaries want to punish the Greek people, and, as such, it has the right to seek foreign help in order to diminish or prevent the effects of this punishment. Greece can and must turn to Russia, the Balkan countries, China, Brazil, and even to its old historic enemy Turkey.

10. But whatever comes of this outside help, the situation in Greece will be resolved by the Greeks themselves. The principle of the primacy of internal factors applies to this situation, too. Now, the risks are all the more considerable in that Syriza is only formally in power. We know – we can feel it – that already the old political forces are engaged in intrigues behind the scenes. Even beyond the fact that state power very rapidly corrupts, when it is acquired in regular and non-revolutionary conditions, we could obviously pose some classic questions: is Syriza in complete control of the police, the army, the justice system, the economic and financial oligarchy? Certainly not. The internal enemy still exists, it remains almost intact, it is still powerful, and it enjoys the support in the shadows of Syriza’s foreign enemies, including the European bureaucracy and the reactionary governments. The popular movement and its grassroots organisations must keep a constant watch over the government’s actions. To repeat – the "No" in the referendum will only be a true force when it continues into very powerful independent movements.

11. International popular support – a ceaseless one, one that demonstrates, one that catches the media’s attention – must devote all its forces to Greece’s possible call for mobilisation. Today, I’ll remind you, 10 percent of the world population possesses 86 percent of disposable wealth. The world capitalist oligarchy is very narrow, very concentrated, and very organised. Faced with this, dispersed peoples lacking in political unity and closed off within their national borders, will remain weak and almost impotent. Everything today is playing out at a global level. Transforming the Greek cause into an international cause of very powerful symbolic value is a necessity, and, therefore, a duty.

 

 

Edited July 9, 2015 by Грешни Василије

[Аврам Гојић]

Protothema tvrdi da institucije™ zadovoljno mrmljaju dok citaju predlog.

[MancMellow]

ok, spucali smo 5 meseci rasprave da bismo saznali ono što smo znali i pre toga

 

 

no to je forum. u RL, kao što ne pada sneg da pokrije breg, tako isto i Evropa danas izgleda mnogo drugačije nego pre pet meseci. 

[radisa]

Ok, i dobili smo na forumu jedan od najboljih topika ikada...

[Аврам Гојић]

Malo ste poranili sa zakljucavanjem, kao da se nismo do sada pedeset puta iznenadili nekim razvojem

[MancMellow]

da, nije loš...a nije ni baš do kraja gotovo :D

[MancMellow]

Malo ste poranili sa zakljucavanjem, kao da se nismo do sada pedeset puta iznenadili nekim razvojem

 

pa, ono, može da ispadne politička kriza u Nemačkoj, nije da nije

[radisa]

pa, ono, može da ispadne politička kriza u Nemačkoj, nije da nije

Za to ćemo da otvorimo novi topik, ali, čini mi se da neće biti uspešan kao ovaj... :(

[Аврам Гојић]

Finske novine iz 1895. U tekstu pise da su kreditori zadovoljni ponudom Grcke.