Grčka - enormni dug, protesti oko mera štednje

[Pontijak]

ne brini, kad lagano zabu i svako malo dizes temperaturu za jedan stepen, tesko ce primetiti da je voda prokljucala

 

isto sve i ko danas, samo se dize otupljenost na uglupanost

 

ma kako da ne brinem :) odavno vise nisam mlad i sve mi je teze da podnosim svu ovu govnjivost u tom ukuvavanju zaba

[Budja]

 

Evo jedan zabavan i lozacki Ciprasov tekst objavljen sredinom januara, dakle u jeku kampanje. Pohvala za semanticki nivo i izbegavanje ideoloskih floskula koje izazivaju odijum na prvu loptu. Pametan decko :)

 

 

 

 

Aleksis Cipras: SREĆNI BANKARI I NESREĆNA DRUŠTVA

 

 

Jasno ćemo reći: generalizovani evropski model nije stvoren kako bi se Grčka spasla, nego kako bi se uništila. Evropska je budućnost već isplanirana i predviđa srećne bankare i nesrećna društva. Predviđa razvojni put u kojem će kapital biti jahač, a društva konj. To je ambiciozan plan, no on ne može daleko da dospe. Razlog za to je što nijedan projekat nikada nije protekao bez konsenzusa društva i garancija za najslabije. Izgleda da vodeće evropske elite trenutno zaboravljaju tu činjenicu. Na svoju žalost, srešće se s njom pre nego što se nadaju.

 

Početak kraja postojećeg neoliberalnog kapitalizma,tj. najagresivnijeg kapitalizma s kojim se čovečanstvo ikada suočilo i koje dominira poslednje dve decenije, već je počeo. Još od kraha kompanije Lehman Brothers postoje dve sukobljene strategije za izlazak iz krize koje otvaraju dve različite perspektive za svetsku privredu. Prva strategija je finansijska ekspanzija, sa štampanjem novog novca, nacionalizacijom banaka i povećanim oporezivanjem bogatih, a druga je štednja, s prenosom duga banaka na javni državni dug, a odatle na srednje i i niže slojeve društva koji su preterano oporezovani samo da bi bogati poreze mogli da izbegnu. Evropske vođe odabrale su drugi model, ali su prebrzo došle do mrtve tačke i dodatnih problema. Ti problemi doveli su do istorijskog sukoba u Evropi. Sukoba koji naizgled dobija geografske dimenzije i oznake: sever-jug. Ali ispod površine je klasni sukob koji se odnosi na dve sukobljene strategije za Evropu. Jedna strategija brani potpunu dominaciju kapitala, bez uslova, bez načela, bez ikakvog plana sigurne socijalne kohezije i socijalne pomoći. Druga strategija brani evropsku demokratiju i socijalne potrebe. Sukob je već započeo.

 

Postoji alternativno rešenje za krizu. To je zaštita evropskih društava od špekulacija finansijskog kapitala. To je emancipacija realne privrede od ograničenja profita. To je izlaz iz monetarizma i autoritativne fiskalne politike. To je novo planiranje razvoja sa društvenom koristi kao glavnim kriterijumom. To je novi proizvodni model utemeljen na dostojanstvenom radu, na širenju javnih dobara i zaštiti okoline. Taj pogled se uporno ostavlja izvan rasprava evropskog vođstva. Zato jedino što preostaje narodima, evropskim radnicima i ,,ogorčenim“ pokretima jeste da udare vlastiti pečat na istorijski razvoj i spreče masovno pljačkanje i razaranje.

 

Iskustvo prethodnih godina dovodi do slećeg zaključka: postoji jedan moral u politici i jedan, drugačiji, u privredi. U godinama posle 1989. moral ekonomije je u potpunosti prevladao nad etikom politike i demokratije. Ono što je išlo u korist dve, pet ili deset snažnih finansijskih institucija smatrano je legitimnim, pa makar bilo protivno osnovnim humanitarnim načelima. Danas je naš zadatak da povratimo dominaciju političkih i socijalnih moralnih vrednosti naspram logici profita.

 

Kako ćemo u tome uspeti? Dinamikom društvenih borbi. I, pre svega, razbijajući jednom zauvek oklop društvene apatije na kojoj je utemeljena gradnja Evrope nakon 1989. Upravo je aktivno uključivanje masa u politiku ono od čega strahuju vladajuće elite u Evropi i u svetu. Baš zato to treba omogućiti.

 

Plan snažnijeg privrednog ciklusa je jasan. Formulišimo drugačiji politički i socijalni projekat. I odbranimo ga svim sredstvima na centralnom i lokalnom nivou. Krenimo od svojih radnih mesta, univerziteta, susedstva, pa sve do koordinisane zajedničke akcije u svim evropskim zemljama. To je borba otpora koja će rezultirati pobedom ukoliko bude vodila do zajedničkog alternativnog programa za Evropu. Današnji sukob nije onaj između deficita i suficita zemalja, niti između disciplinovanih i nemirnih naroda. Današnji sukob je onaj između evropskih socijalnih interesa i potreba kapitala za kontinuiranom profitabilnošću.

 

Odbranimo socijalne interese! Inače će naša budućnost i budućnost naše dece biti nesigurna i mračna, nešto što u poslednjim decenijama nismo mogli ni da zamislimo. Razvojni model utemeljen na ,,slobodi tržišta“ danas je bankrotirao. U ovim trenucima  dominantne snage napadaju društvo, njegovo jedinstvo i sve one povlastice za koje je uspelo da se izbori. To je ono što se događa u Grčkoj i to je plan za celu Evropu. Krenimo zato u odbranu svim sredstvima. I pokrenimo društveni pokret koji eruptira i trajno širi osećaj solidarnosti i jedinstvene strategije za narode Evrope.

 

Budućnost ne pripada neoliberalizmu, bankarima i nekolicini moćnih multinacionalnih kompanija. Budućnost pripada narodima i društvima. Vreme je da se otvori put demokratskoj, socijalnoj i slobodnoj Evropi. Jer to je jedino održivo, realno i izvodivo rešenje za izlaz iz sadašnje krize.

 

 

Los tekst, sve sama opsta mesta.

[Yoda]

 

Evo jedan zabavan i lozacki Ciprasov tekst objavljen sredinom januara, dakle u jeku kampanje. Pohvala za semanticki nivo i izbegavanje ideoloskih floskula koje izazivaju odijum na prvu loptu. Pametan decko :)

 

 

 

 

Aleksis Cipras: SREĆNI BANKARI I NESREĆNA DRUŠTVA

 

 

Jasno ćemo reći: generalizovani evropski model nije stvoren kako bi se Grčka spasla, nego kako bi se uništila. Evropska je budućnost već isplanirana i predviđa srećne bankare i nesrećna društva. Predviđa razvojni put u kojem će kapital biti jahač, a društva konj. To je ambiciozan plan, no on ne može daleko da dospe. Razlog za to je što nijedan projekat nikada nije protekao bez konsenzusa društva i garancija za najslabije. Izgleda da vodeće evropske elite trenutno zaboravljaju tu činjenicu. Na svoju žalost, srešće se s njom pre nego što se nadaju.

 

Početak kraja postojećeg neoliberalnog kapitalizma,tj. najagresivnijeg kapitalizma s kojim se čovečanstvo ikada suočilo i koje dominira poslednje dve decenije, već je počeo. Još od kraha kompanije Lehman Brothers postoje dve sukobljene strategije za izlazak iz krize koje otvaraju dve različite perspektive za svetsku privredu. Prva strategija je finansijska ekspanzija, sa štampanjem novog novca, nacionalizacijom banaka i povećanim oporezivanjem bogatih, a druga je štednja, s prenosom duga banaka na javni državni dug, a odatle na srednje i i niže slojeve društva koji su preterano oporezovani samo da bi bogati poreze mogli da izbegnu. Evropske vođe odabrale su drugi model, ali su prebrzo došle do mrtve tačke i dodatnih problema. Ti problemi doveli su do istorijskog sukoba u Evropi. Sukoba koji naizgled dobija geografske dimenzije i oznake: sever-jug. Ali ispod površine je klasni sukob koji se odnosi na dve sukobljene strategije za Evropu. Jedna strategija brani potpunu dominaciju kapitala, bez uslova, bez načela, bez ikakvog plana sigurne socijalne kohezije i socijalne pomoći. Druga strategija brani evropsku demokratiju i socijalne potrebe. Sukob je već započeo.

 

Postoji alternativno rešenje za krizu. To je zaštita evropskih društava od špekulacija finansijskog kapitala. To je emancipacija realne privrede od ograničenja profita. To je izlaz iz monetarizma i autoritativne fiskalne politike. To je novo planiranje razvoja sa društvenom koristi kao glavnim kriterijumom. To je novi proizvodni model utemeljen na dostojanstvenom radu, na širenju javnih dobara i zaštiti okoline. Taj pogled se uporno ostavlja izvan rasprava evropskog vođstva. Zato jedino što preostaje narodima, evropskim radnicima i ,,ogorčenim“ pokretima jeste da udare vlastiti pečat na istorijski razvoj i spreče masovno pljačkanje i razaranje.

 

Iskustvo prethodnih godina dovodi do slećeg zaključka: postoji jedan moral u politici i jedan, drugačiji, u privredi. U godinama posle 1989. moral ekonomije je u potpunosti prevladao nad etikom politike i demokratije. Ono što je išlo u korist dve, pet ili deset snažnih finansijskih institucija smatrano je legitimnim, pa makar bilo protivno osnovnim humanitarnim načelima. Danas je naš zadatak da povratimo dominaciju političkih i socijalnih moralnih vrednosti naspram logici profita.

 

Kako ćemo u tome uspeti? Dinamikom društvenih borbi. I, pre svega, razbijajući jednom zauvek oklop društvene apatije na kojoj je utemeljena gradnja Evrope nakon 1989. Upravo je aktivno uključivanje masa u politiku ono od čega strahuju vladajuće elite u Evropi i u svetu. Baš zato to treba omogućiti.

 

Plan snažnijeg privrednog ciklusa je jasan. Formulišimo drugačiji politički i socijalni projekat. I odbranimo ga svim sredstvima na centralnom i lokalnom nivou. Krenimo od svojih radnih mesta, univerziteta, susedstva, pa sve do koordinisane zajedničke akcije u svim evropskim zemljama. To je borba otpora koja će rezultirati pobedom ukoliko bude vodila do zajedničkog alternativnog programa za Evropu. Današnji sukob nije onaj između deficita i suficita zemalja, niti između disciplinovanih i nemirnih naroda. Današnji sukob je onaj između evropskih socijalnih interesa i potreba kapitala za kontinuiranom profitabilnošću.

 

Odbranimo socijalne interese! Inače će naša budućnost i budućnost naše dece biti nesigurna i mračna, nešto što u poslednjim decenijama nismo mogli ni da zamislimo. Razvojni model utemeljen na ,,slobodi tržišta“ danas je bankrotirao. U ovim trenucima  dominantne snage napadaju društvo, njegovo jedinstvo i sve one povlastice za koje je uspelo da se izbori. To je ono što se događa u Grčkoj i to je plan za celu Evropu. Krenimo zato u odbranu svim sredstvima. I pokrenimo društveni pokret koji eruptira i trajno širi osećaj solidarnosti i jedinstvene strategije za narode Evrope.

 

Budućnost ne pripada neoliberalizmu, bankarima i nekolicini moćnih multinacionalnih kompanija. Budućnost pripada narodima i društvima. Vreme je da se otvori put demokratskoj, socijalnoj i slobodnoj Evropi. Jer to je jedino održivo, realno i izvodivo rešenje za izlaz iz sadašnje krize.

 

 

Briljantan politicki tekst.

[yolo]

Los tekst, sve sama opsta mesta.

 

Briljantan politicki tekst.

 

 

+1

 

retko dobar predizborni tekst, prvi ko napise ovako nesto suvislo (ne isto nego politicki suvislo) naterace me da ponovo glasam u srbiji

 

inace mi je super sto se tako vesto krece u kategorijama sever jug tj bogati siromasni a ne desno levo.... 

Edited January 29, 2015 by yolo

[Lezilebovich]

Los tekst, sve sama opsta mesta.

 

 

Briljantan politicki tekst.

 

[Yoda]

Jedinstvo suprotnosti, fokus na razlicitim stvarima, sve ok.

 

edit: @lezilebovic

Edited January 29, 2015 by Yoda

[MancMellow]

 

Evo jedan zabavan i lozacki Ciprasov tekst objavljen sredinom januara, dakle u jeku kampanje. Pohvala za semanticki nivo i izbegavanje ideoloskih floskula koje izazivaju odijum na prvu loptu. Pametan decko :)

 

 

 

 

Aleksis Cipras: SREĆNI BANKARI I NESREĆNA DRUŠTVA

 

 

 

 

Ma da, socijalisticka opcija (evropski socijalizam, ne komunizam bivsih drzava Varsavskog pakta da budem jasan). Jbg, potrebno je ovo. Suvise se klatno pomerilo na desno, dotle da ono sto je realno desno je pocelo da izgleda kao centar, a onda, normalno, dovelo do toga da se ono sto je realno profasisticka desnica legitimise kao nekakva "prava" desnica, sto naravno nije. Samo, mala jeGrcka za ovakve parole na evropskom nivou. Kljucna zemlja u ovom smislu je Francuska. 

Edited January 29, 2015 by MancMellow

[Lezilebovich]

Jedinstvo suprotnosti, fokus na razlicitim stvarima, sve ok.

 

edit: @lezilebovic

 

nisam mislio ništa loše, samo mi smešno kako ste maltene u istoj sekundi potpuno drugačije ocenili tekst. jasno mi je da buđa verovatno gleda iz svog ekonomskog ugla, skoro pa očekujući da će ovaj napisati rešenja za ekonomske probleme, dok si ga ti gledao imajući u vidu da je pisan u sred kampanje.

[yolo]

Nemoj Francusku molim te ili sacekaj da me napadne ostipacija.

[Pontijak]

Ovo kruži fejsom i prilično me nervira jer ne mogu nigde da nađem na netu da je to zaista i urađeno, plus što zvuči debilno malo verovatno, nego bih rekao da je neko prepisao program i kao ETO TO SU URADILI ZA JEDAN DAN

 

au kako mi se ovo svidja kao ideja, narocito tacka 16

 

16. Предложио давање државних, банкарских и црквених зграда на

коришћење бескућницима

17. Наложио бесплатни доручак и ручак деци у школама

18. Предложио Бесплатно здравство за незапослене и бескућнике.

 

[MancMellow]

Nemoj Francusku molim te ili sacekaj da me napadne ostipacija.

 

[Budja]

Slazem se sa delom u kome se govori o prebacivanju tezista sa finansija na ostale sektore. To nije izum samo levice, vec se o tome prica i u mainstream krugovima.

 

Na ekonomiji sam kacio predavanje Luigi Zingalesa:

http://faculty.chicagobooth.edu/luigi.zingales/papers/research/Finance.pdf

 

gde kaze, recimo, ovo:

 

When the anti-finance sentiment becomes rage, it is difficult to maintain a prompt and unbiased enforcement of contracts, the necessary condition for competitive arm’s length financing. Without public support, financiers need a political protection to operate, but only those financiers who enjoy rents can afford to pay for the heavy lobbying. Thus, in the face of public resentment only the noncompetitive and clubbish finance can survive. The more prevalent this bad type of finance is, the stronger the anti-finance sentiment will become. Hence, a deterioration of the public perception of finance risks triggering a vicious circle, all too common around the world (Zingales, 2012). The United States experienced it after the 1929 stock market crash and it faces this risk again today.

 

This situation is very common around the world. Di Tella and MacCulloch (2009) find that, controlling for country fixed effects, the more an individual perceive his country as corrupt, the more he demands government intervention. They also find that increases in corruption in a country precede increases in voting support for populist, left-leaning parties. In these situations, to keep the money spigot going, the financial industry will seek protection by increasing its political power. Unfortunately, this increased political power will have the effect of creating even more popular resentment against the industry. This resentment can be neutered by heavier lobbying, but this starts an escalation. The risk is that this escalation will end with an even more radical backlash against the entire industry.

 

A Zingales tesko da spada u levicu, a nije ni hard core libertarijanac.

 

 

Problem u tekstu je sto nema resenja kako do toga stici osim opstim makro merama:

- Zazovo/FEDovosko stampanje para 

- Oporezivanje

- Nacionalizacija banaka

 

Sve te mere nece uopste doprineti onome cemu Cipras tezi, ili ce se jedan veliki  problem zameniti drugim velikim problmom.

 

Edit: 

I jos malo Zingalesa

 

 

How to break this vicious circle? The traditional response – more government regulation – makes the problem worse. If the financial industry is good at buying out political power, it is even better at capturing regulators. At every financial crisis we create a new regulator. The Federal Reserve was created in 1913 to address the liquidity problems experienced during the panic of 1907. The Federal Deposit Insurance Corporation (FDIC) was born in 1933 to prevent the kind of bank runs that had forced more than 5,000 banks to close in the early 1930s. The Securities and Exchange Commission (SEC) came into being in 1934 to prevent the stock-market manipulations that had prevailed during the 1920s. And the Office of Thrift Supervision was created in 1989, following the savings-and-loan crisis of the late eighties. The Public Company Accounting Oversight Board (PCAOB) was created in response of the Enron and WorldComm accounting scandals. The 2007-08 financial crisis brought us the Consumer Financial Protection Bureau (CFPB). All these agencies start with the best intentions. Hiring on the wake of a crisis, they are able to attract highly motivated people, who want to make the difference. Over time, however, the sense of purpose fades, while the constant pressure of the industry succeeds in winning over or pushing out even the best people. From a tool to improve the functioning of markets, over time these agencies become a club to consolidate the power of incumbents. This life-cycle theory of government agencies should not be used as an excuse for total laissez faire. Without proper rules we do not have a well-functioning market: we have a jungle. Yet, it should be kept in mind when thinking about how to intervene. In designing rules we economists need to think about how these rules will be adapted and enforced under heavy lobbying pressure. For this reason, rules that modify incentives ex ante rather than repress behavior ex post are to be preferred: enforcement can be more easily blocked by lobbying. Similarly, simpler rules approved by Congress are to be preferred to complicated regulation implemented by captured agencies. Finally, rules that can be enforced by class action suits are better, because it is easier to buy out an agency or a prosecutor than to buy out an entire class (Zingales, 2012).

Edited January 29, 2015 by Budja

[akibono]

Tuče se već sa raznih strana, opisuje se sve plastično-elastično, iako su ovi dole slabo koji konkretan potez ili odluku stigli da naprave....

The Independent, juče
 

9 reasons Greece's experiment with the radical left is doomed to failure

Greece’s new cabinet faces the biggest task of any Greek government since democracy returned in 1974; how to save the nation. A frustrated, fatigued and angry electorate has put into power a new radical left party because all else seems to have failed. Indeed, in some ways the austerity programme had made things worse. So now prime minister Alexis Tsipras, and finance minister Yanis Varoufakis, a self-described libertarian Marxist, face Angela Merkel and the conservatively-inclined Germany taxpayer in a battle of wills. All the signs are that the Greeks will not win…

Popular mandates don’t mean a thing

Or at least not in the hard world of international finance. It really doesn’t matter that much, when push comes to shove, if your government won 35% of the vote or 65% per cent of the vote in a general election. You owe the money; you need to pay it back as agreed. Alexis Tsipras and his new cabinet will soon be told that.

If Greece has her debts written-off everyone will want the same treatment

So every other nation that has had to have a bailout will want the same treatment; and if they don’t get it then they just hold an election and put a leftists Syriza-style party into power that just says “can’t pay, won’t pay” into power. Soon all of Europe will be run by governments that don’t believe in honouring their obligations, and have a few more damaging policies besides. Not something to be encouraged.

Beware Greeks bearing debts

A few years ago, in the acute stage of the Eurozone’s unending crisis, the idea of a Greek exit from the Eurozone was enough to destabilise the whole world’s financial markets. Nowadays we’re much more used to the idea, and the financial markets are calmer. The shock factor has disappeared. The contagion of the Greek crisis spreading to Italy, Spain, and Portugal and so on is much less likely to transpire.

The Greeks have no bargaining power

If they cannot scare the Germans into easing up because they can threaten the whole European project then they have nothing left to rely on for leverage. They have some sound arguments and seem more reasonable than was assumed by some, but in that is all they have to rely on.

Greece could exist outside the euro

Admittedly, it would mean yet more hardship and austerity, but maybe one day they would be able to use the freedom having their own currency would give them to rebuild a more competitive economy. It worked for Britain. That said, their euro currency debt would immediately rise in real-terms value against any New Drachma, and would make the debt burden even worse. Default would be inevitable; as it may be anyway.

Even if they got their debts entirely written off, it would all start over again before long

This is the fundamental point. Greece was living beyond her means after the euro was introduced; taking advantage of the cheap interest rates on the euro bestowed by its status as a strong currency backed by Germany. They had a great big party, buying all those nice German cars and the consumer digital wonders of the noughties; and now the hangover is still taking time to work through. There is no reason to believe that such reforms as there have been in Greece will be enough to enable Greeks to live comfortably within their means. The debts will pile up and the crisis will return. Syriza has no policies to make Greece competitive with say the Slovaks or Poles, let alone Korea and China.

The Germans are fed up

Semi-reluctant about the euro in any case, which meant giving up their cherished Mark, the German taxpayer is growing weary of bail-outs and rescues for what they often regard as lazy southern neighbours. They fear “printing” money to solve these problems will re-ignite inflation, a national folk fear after the hyperinflations of 1923 and at the end of the Second World War. Right wing protest parties such as Alternative For Germany are gaining support. Angela Merkel recently prevented the European Central Bank from making them liable for other governments’’ debts. The tide has turned.

The Germans can’t afford many more bail outs

A few years ago German was growing strongly; not so any longer. Lack of confidence at home is tipping the economy into deflation; slowing exports to the likes of China is also hurting the national finances. Even if they wanted to they cannot afford to prop everyone else up, with only the Finns and Dutch able to join them on the solvent side of the Eurozone divide.

Fudge is a way of life in Brussels

Like Belgian chocolate and pralines, political fudge is a commonly found commodity in Brussels; the EU and Germany will do a deal with Greece, but only a face-saving, cosmetic affair. Greece is not going to get off the hook, but its new prime minister will be able to declare victory and move on.

- http://www.independent.co.uk/news/world/europe/9-reasons-greeces-experiment-with-the-radical-left-is-doomed-to-failure-10008608.html

 

 

[MancMellow]

postoji relativno dobar lek za to - politicka decentralizacija, odnosno prenosenje onih zakonskih prerogativa koji se ticu pre svega ekonomije (recimo poreska politika) na teritorijalno nize nivoe vlasti. Ali i to ima svoje posledice. To je ono sto je Prospero pisao - one way or another, zavrsicemo u nekakvoj modernoj feudalizaciji. Ali za Grcku i, sve vise, veliki broj drugih EU zemalja postaje pitanje sta sada i ovde, bez prevelikog udubljivanja u buducnost. Ali recimo federalizacija upravo u Nemackoj lepo funkcionise. Nema lakog recepta, to je sigurno. 

Edited January 29, 2015 by MancMellow

[Eraserhead]

Cipras igra na kartu nezadovoljstva naroda ekonomskim stanjem i kao inteligentan covek uspesno manipulise tim osecanjem. Da je desnicar kao uzrok problema bi nudio imigrante itd, ali posto je levicar onda su mu fokus bankari. A problem u Grckoj nisu napravili ni bankari ni EU vec Grcki politicari. Ono sto deluje kao problem je sto se Cipras od onih koji su napravili problem razlikuje samo po tome sto ce traziti da se otpisu dugovi. Ja bih vise voleo da cujem kakav to sistem treba napraviti i kakve poteze treba vuci u situaciji kada je zaduzenost na ovom nivou. Za sada smo videli Yolovu listu koja ne obecava i ono za all incluzive hotele sto takodje ne obecava. Treba mu dati 100 dana pa onda videti kako se stvari razvijaju.

 

Inace, Manch u pravu si za ono za spoljnu politiku, sto ne znaci da ne treba da ih lovimo tu i tamo kada prave sranja. :D