savremena umetnost

[InvisibleLight]

papoubica ubio i 2000 golubova:http://www.seecult.org/vest/protest-zbog-katelana

[kim_philby]

papoubica ubio i 2000 golubova:http://www.seecult.org/vest/protest-zbog-katelana

a i nije mu prvi put

[InvisibleLight]

(ne)sreca da se davno dogodio breton pa se umetnost oslobodila svih moralnih i estetskih preokupacija (sic!)

[kim_philby]

(ne)sreca da se davno dogodio breton pa se umetnost oslobodila svih moralnih i estetskih preokupacija (sic!)

sta ti breton jadan kriv?nego

Salon Muzeja savremene umetnostiPariska 14, Beogradtel/fax: +381 (0)11 2630 940www.msub.org.rsRadno vreme: od 12h do 20h Utorkom je Salon zatvoren za publiku........................................................................................ TOMAS KENER: U TAVORSKOJ SENCI(10/06 – 10/07/11) Otvaranje izložbe: petak, 10. jun 2011. godine u 19.00 časova........................................................................................ U Salonu muzeja savremene umetnosti biće predstavljena audiovizuelna instalacija U Tavorskoj senci nemačkog umetnika Tomasa Kenera (Thomas Köner, 1965, Bohum, Nemačka). Multimedijalni umetnik Tomas Kener u svojim radovima vrlo vešto spaja i ispituje odnos vizuelnih i zvučnih doživljaja. Tokom svoje, sada već duge, uvažene karijere, bavio se instalacijama, zvučnom umetnošću, minimalnim zvučnim pejzažima i čudesno repetitivnim dab tehnom. Pohađao je muzički koledž u Dortmundu i studirao elektronsku muziku u CEM-Studiju u Arnhemu. Tomas Kener uopšteno o svom radu, govori: „Za mene suštinski je bitan doživljaj vremena, a fizičko i duhovno vreme kao da su vrlo labavo povezani. Stvaram umetnička dela koja se oslanjaju na vreme radi svoje fizičke pojave. Sledeći korak bilo bi ovladati strpljenjem. Moja dela vrlo su jednostavna i jasna, a ipak se čini da im nije lako prići. Verovatno zato jer su ljudi navikli da im se toliko toga predstavlja u jednom brzom snimku. Ja to smatram za lošu naviku i trudim se da idem u suprotnom pravcu. Moj glavni zadatak, kao bića i kao umetnika, jeste da prevaziđem zbrku. Zbrku u mislima, u zvucima, u slikama. Razume se, to je veoma ličan pristup, i vrlo verovatno uzaludan poduhvat. Kada radim, trudim se da budem jasan i pošten prema sebi. Nije mi namera da ta umetnička dela budu lek jer ne verujem da se zbrka može izlečiti: ona ima hiljadu lica.“ U audiovizuelnoj instalaciji U Tavorskoj senci koja će biti predstavlja u Salonu MSU umetnik koristi digitalne snimke odabranih ikona iz zbirke Muzeja ikona u Reklinghauzenu. Ti snimci animiraju se pomoću računarskog programa i izgledaju, s jedva primetnim pokretima, statički živi. Tavorska svetlost izraz je koji ikonopisci upotrebljavaju da bi opisali izvor i svojstvo svetlosti koja obasjava naslikani slikovni prostor na ikonama. Nazvana je po gori Tavoru, gde su po biblijskim legendama, tri apostola prisustvovala Isusovom preobraženju kao svetlosnoj pojavi. Kvadrofonska zvučna kompozicija stvara zvučno polje koje ne cilja da bude iluzionističko, već, umesto toga, prati nezemaljsko-večnu stvarnost likova u sadašnjem trenutku. Zvučni snimci preuzeti iz Beograda i njegove okoline, delovi intervjua koje je umetnik vodio s meštanima o horizontima svetlosti, mraka, straha, sreće, života i smrti postali su građa za kompoziciju. Izložba U Tavorskoj senci u Salonu MSU organizovana je u saradnji sa Goethe Institutom. ...................................... Tomas Kener dobitnik je nagrada festivala Ars Electronica (Golden Nica, 2004), Transmediale (2005), International Filmfestival Roterdam (2005 - Tiger Cub, za najbolji kratki film) kao i mnogih drugih, a za potrebe muzeja Luvr komponovao je muziku za desetak nemih filmova. Za njegovo stvaralaštvo presudan je bio iskorak zvučne kompozicije ka aspektima izvođenja i jezika videa, što je rezultiralo nagrađivanim radovima kao što su Nuuk, Banlieue Du Vide, Suburbs of the Void. Beogradskoj publici poznat je po učešću, nekoliko puta, na festivalu elektronske muzike Dis-patch.www.koener.de

[InvisibleLight]

sta ti breton jadan kriv?nego

nista..samo se setih njegove manifestne "moralne anesteziranosti" i navodjenja izlaska na ulicu sa revolverom i nasumicnog pucanja u gomilu kao primera najednostavnijeg nadrealistickog cinaali to su bile 20-e, "pucalo" se na sve strane Edited June 23, 2011 by InvisibleLight

[DarkAttraktor]

Which artist will dare break this deathly cultural silence?John Harris, guardian.co.uk, 28 June 2011

Thursday's strikes loom, and underneath the inevitable theatrics from both sides, there's a sense of an achingly familiar problem: trade unions stoked up and ready for action, leaders talking in terms of a long march through the autumn and beyond, but no real sense that their case has even begun to cut through to the public. But nobody should be under any illusions about how crucial the coming months will be.Note the words of one unnamed union official in Monday's FT: "If there is a confrontation it will potentially decide the future of trade unions in the UK." The last time anyone could say that it was 1984, and the defeat of the miners was about to open the way for just about every domestic upheaval Britain has experienced since.Hats off to the J30 network for trying to build a bridge between the public sector unions and their wider supporters; it's good to hear, too, that the TUC has been talking to UK Uncut. But as well as the more clueless aspects of their tactics (witness Unison's Dave Prentis making a deeply clever appeal to middle Britain by citing such great popular touchstones as the general strike of 1926), the unions are held back by a bigger difficulty: the failure of the watershed moment into which we're being pushed to find any expression in the wider culture.The thought occurred to me again last weekend, when a tour of Glastonbury led to a depressing revelation. Though you could hear voices of protest in the far-flung Green Fields and from the stage curated by Billy Bragg, the rest of the site was as it would have been during the boom years.As far as I could tell, on any of the main stages, not a single musician had anything to say about the cuts, banks, tuition fees, or Britain's entanglements abroad. When Art Uncut's attempt to bring the issue of tax avoidance to the Pyramid stage was met with a pretty brutal response, the silence from musicians was similarly overwhelming: to pipe up, it seemed, would threaten the weekend's mixture of blood-pumping hedonism and balmy reassurance.On this evidence we have a culture that either squeals with the joy of escapism or fuzzily yearns for tomorrow: it has lost the inclination to shout about the here and how. Even on the rare occasions when the real world does intrude it means almost nothing: witness the jump-cut footage of the Arab spring U2 incorporated into a rendition of their hit, Sunday Bloody Sunday – as usual, dissent and revolt remodelled as blank spectacle.For any aspect of politics to decisively make it into the popular consciousness, at least some high-profile people beyond the usual suspects need to talk about it – particularly in an age when politicians are held in such low esteem. Were there more noise about the government's quest to shrink the state and the injustice of many millions paying for the recklessness of a few, campaigning against those things might acquire some traction. But no: far too many of the voices that make up our culture have arrived at their own mixed-up version of the telescopic philanthropy Dickens sent up in Bleak House. Rather than averting their eyes from the problems on their doorstep in favour of "the left bank of the Niger", their focus does occasionally fall on domestic matters, but never the ones most deserving of their attention.Of late we have heard from Judi Dench, Mike Leigh, Kathy Burke and good old Sting about the allegedly pressing need to liberalise the drug laws. The campaign to replace our miserable electoral system with a slightly less miserable alternative brought out Eddie Izzard, Colin Firth, Helena Bonham-Carter, and more. Even when the famous and well-intentioned do talk about austerity, their priorities seem skewed, to say the least. Droves of authors have queued up to protest against the closure of libraries. In opposition to arts cuts, there have been noises off from the likes of Helen Mirren, Victoria Wood, Julie Walters, Kenneth Branagh, Maxine Peake, Jeremy Irons and Michael Sheen. An end to subsidised Shakespeare and free access to The Gruffalo, and they all go bananas. But what of benefit caps, or the iniquitous treatment being meted out to the disabled? If you're outside the theatre'n'books paradigm, they're not going near you.Comparing modern realities with those of 25 years ago is a mug's game, and the specialism of a certain kind of fortysomething. But that's me, so what the hell: when the original Thatcherites were going about their work you could not move for benefit concerts, petitions handed in to Number 10 by star-studded entourages and interviews full of real ire. Strange but true: the striking miners were supported by Wham!, who pitched up at a benefit concert and declared their support for coal rather than dole by miming to Wake Me Up Before You Go Go. Katherine Hamnett reminded Thatcher of her opposition to nuclear weapons by wearing a huge "58% don't want Pershing" T-shirt in the prime minister's presence at Downing Street. These were the days of Hanif Kureishi and David Hare, Alexei Sayle and a long-lost Trotyskist trio called The Redskins. I have to say, I miss them.Some 750,000 on strike and playing for unbelievably high stakes, a government pledged to complete unfinished Tory business – and still, a deathly cultural quiet. To explain the strange calm by citing the end of ideology is the cliched option, but that seems far too easy. Better to be more judgmental and talk about simple decadence, and a culture which has crashed out backstage – lost, and literally out of it.

[notenoughreasonsforclaire]

Nije baš savremena, ali ni na jednom drugom mestu mi nije odgovaralo da najavim ovo prikazivanje.

CIK-CAK U LOVU NA PATKE - MARKO RISTIĆ I DRUGOVI, I deo – iz ciklusa Ideologija kao anti-sudbina. Dokumentarno–igrani TV esej iz dva dela u kojem se, na osnovu brižljivih istraživanja, otvara jedno od kontroverznih polja iz prvih godina nastanka Druge Jugoslavije. Javnosti se predočavaju prvi obrasci jednog nesporazuma tek stvorene države – Druge Jugoslavije i nadiruće ideologije koja će kasnije postati poznata kao "titoizam". Na primeru književnika Marka Ristića (1902-1984), vodeće ličnosti nadrealističkog kruga i prvog ambasadora nove Jugoslavije u Francuskoj (1945-1950), ocrtavaju se načela i prakse preko kojih se titoizam odomaćuje kao specifičan način mišljenje i pamčenja. Prema oceni koju je izrekao Tito uoči Drugog svetskog rata, Marko Ristić i beogradski nadrealisti su označeni kao "trockisti" dakle kao neprijatelji KPJ. Kako je Marko Ristić u poslednjim danima oružane borbe, u kojoj nije učestvovao, uspeo da stekne poverenje najviših rukovodilaca KPJ i postane ambasador u Francuskoj? Tokom narednik decenija u najširoj javnosti je vladalo uverenje da je Marko Ristić (i drugi članovi beogradske nadrealističke grupe od kojih je Koča Popović još u ratu imao najviše vojne, a zatim i državne funkcije) bio stegonoša naprednih književnih i intelektualnih snaga u kulturnom životu. TV esej Cik-dak u lovu na patke, opovrgava dosadašnju predstavu o tome, argumentovano pokazuje sve pojedinosti afere oko povratka pesnika Rastka Petrovića u zemlju, oko odrednice "Crnjanski" u prvom izdanju Enciklopedije Jugoslavije, oko harange na Rečnik dr Miloša Moskovljevića i konačno, baca drugo svetlo na Marka Ristića.* Učesnici: Draško Ređep i Predrag Protić; glumci Dragan Vujić, Miodrag Mrgud Radovanović; tekstove čitaju Dragana Kaucki, Žarko Obračević, Mihajlo Mijušković* Autor Marko Nedeljković; saradnik na scenariju Vera Ilijin; snimatelj Zoran Sinđelić; gl. kamerman Miroslav Avramović; montažeri Miroslav Nikolov, Boško Novaković, Nataša Nikolić; reditelj Sunčica Milosavljević* Premijerno emitovano 28.04.1995, Redakcija Dokumentarnog programa, urednik Srebrenka Ilić

U utorak, 12. jula u "Trezoru" (RTS 2, oko 13h ili negde posle ponoći u repriznom terminu). Drugi deo u sredu, na istom mestu.

[kim_philby]

Nije baš savremena, ali ni na jednom drugom mestu mi nije odgovaralo da najavim ovo prikazivanje. U utorak, 12. jula u "Trezoru" (RTS 2, oko 13h ili negde posle ponoći u repriznom terminu). Drugi deo u sredu, na istom mestu.

hvala :)

[nezvanova]

ne znam jel ima neki prikladniji topik, al da ne ostane nezabelezeno...dakle, umro proslog petka, istina, dosta vremesan kako i dolici casnoj slikarskoj profesiji, moj omiljeni savremeni slikar /prosle godine u boburu odgledala njegovu odlicnu izlozbu/.RIP za Frojda, Lusijana Frojda.

[DarkAttraktor]

snippet sa rasprave o Kosovu, posto smo se irreversably dotakli kosovske savremene umetnicke scene evo par mojih misli na tu temu i ujedno par pitanja za druga Kima...

..evropejac, gola ajdaho & par novih nikova tripuju na albansku kolektivnu svest (valjda zaleci sto nema srpskog uni-majnda), podsecaju na rad drena malicija u galeriji kontekst kao primer suptilne albanske propagande (time dajuci za pravo onoj rulji sa legijinm slikama ispred galerija. valjda neka ikonofilija mora biti dobra)..

Meni se cini da greske nije bilo ni u rulji Obrazovaca koja se onda stvorila ispred galerije Kontekst, a cini mi se ni da je sada nije bilo kad je neko Malicijev rad na temi o Kosovu okarakterisao kao provokaciju. Najprostije receno: umetnik je poslao poziv na odredjenu adresu i ljudi su se uljudno odazvali. Taj rad i ima samo jednu funkciju - da najprizemnije i najeftinije isprovocira sto masovniju publiku i da njegov autor stekne nekakav notoriety u art krugovima od kojeg ce ziveti. 100% PR stunt, 0% art statement.Ne mislis li da je Dren Malici kojim slucajem napravio isto tako konceptualizovan rad sa Goranom Radosavljevicem Gurijem umesto Jasarija i izlozio ga u nekom galerijskom prostoru u Pristini, da bi to bio cin autenticne umetnicke provokacije ? Sta mislis da govori o njemu cinjenica da je on kao Kosovski umetnik odlucio praviti sranje tamo gde on licno ne zivi i gde je savrseno bezbedan ? Zar pop art uradak koji ima Adema Jasarija do Elvisa nije nesto sto treba srpski umetnik da uradi, a ne albanski ?

[kim_philby]

snippet sa rasprave o Kosovu, posto smo se irreversably dotakli kosovske savremene umetnicke scene evo par mojih misli na tu temu i ujedno par pitanja za druga Kima...Meni se cini da greske nije bilo ni u rulji Obrazovaca koja se onda stvorila ispred galerije Kontekst, a cini mi se ni da je sada nije bilo kad je neko Malicijev rad na temi o Kosovu okarakterisao kao provokaciju. Najprostije receno: umetnik je poslao poziv na odredjenu adresu i ljudi su se uljudno odazvali. Taj rad i ima samo jednu funkciju - da najprizemnije i najeftinije isprovocira sto masovniju publiku i da njegov autor stekne nekakav notoriety u art krugovima od kojeg ce ziveti. 100% PR stunt, 0% art statement.Ne mislis li da je Dren Malici kojim slucajem napravio isto tako konceptualizovan rad sa Goranom Radosavljevicem Gurijem umesto Jasarija i izlozio ga u nekom galerijskom prostoru u Pristini, da bi to bio cin autenticne umetnicke provokacije ? Sta mislis da govori o njemu cinjenica da je on kao Kosovski umetnik odlucio praviti sranje tamo gde on licno ne zivi i gde je savrseno bezbedan ? Zar pop art uradak koji ima Adema Jasarija do Elvisa nije nesto sto treba srpski umetnik da uradi, a ne albanski ?

e jebiga sada. vec sam odgovorio rawhide kidu na temi o kosovu. ovde novi podaci: rad sa jasarijem nije ekskluzivno nastao za izlozbu odstupanje vec je pre toga vise puta izlagan u pristini i peci. izlozba odstupanje je samo trebalo da predstavi presek mlade kosovske scene i za tu svrhu je na neki nacin bila deo kosova u beogradu. i tamo su albanci prosli tacno onako kako su godinama prolazili na kosovu.meni je drenov rad mladalacki cinican a cela ta prica mikimausizacije ratnih "heroja" prilicno plitka. taj rad mozes uporediti sa radom milice ruzicic (statua jelene karleuse u zlatu) ili onom ikonom cece kao bogorodice (ne znam autora jbg). cinicna ikonofilija koja jednim okom namiguje ikonoklazmu. s druge strane, taj rad nam je dao neki uvid u popularnu kulturu kosova i nacin na koji se zajednica odnosi prema ratu i na koji nacin umetnici taj odnos kritikuju ili se prema njemu pozicioniranju.ono sto je u reakciji beogradske linc rulje bilo zanimljivo je to da je ta slika vidjena kao covek sam. to je kao kada bi neko napao cattelanov rad him kao hitlera samog. naravno da su obrazovci tada nosili legijine slike. valjda da im pomogne u demoliranju galerije. totem & tabu.

[DarkAttraktor]

au ko ce vas vise pohvatati.. uspeli ste da se raspravljate o Drenu na 3 razlicita topika. procito sam obatvoja odgovora i ukoliko sam dobro razumeo, mogu se svesti 2 recenice:- 'to je koncipirano kao kritika u kontekstu kosovske svakodnevice'- 'kosovari nisu provocirali, nego prva Srbija odbija da ih posmatra kao bilo sta drugo do divljake'sto se tice prve, hajde zamisli da taj rad - jednostavan kakav je - nije prezentiran u galeriji, vec da je to uradjeno u formi nekakavog grafita na zgradi na Dragodanu (Jasari do Elvisa), u prosecnom albanskom komsiluku. ili zamisli da je u pitanju Lekino Brdo i da je grafit Arkan do Elvisa. koliko se na taj nacin rad cita kao kritika i u kojoj meri onda deauretiziuje doticne. nikoliko, naprotiv. tako da nije u pitanju kritika nego je guslanje.a sto se tice druge, prosto mi nije jasno kako Dren ili selektori te izlozbe nisu mogli da predvide kako jedna takva suptilna kritika popikonizacije UCK moze da se interpretira u srpskom kulturnom prostoru, gee i wonder kako li se mogla interpretirati, pa jos na izlozbi par nedelja pre proglasenja nezavisnosti Kosova.a ako se dobro secam mislim je tu bio i rad Nurhan Cehaje (ako se ne varam) koja tematizira nemogucnost tako nekih prostih stvari u zivotu kao npr da mases svojom omiljenom zastavom (pogodi kojom) na Kosovu i slusas svoju himnu (pogadjajte koju). sve bi to bilo prezanimljivo da neko oce da mase nekom manjinskom zastavom i to bi mozda bila nekakva provokacija, al ovakav koncept ipak na Kosovu podilazi najsirim masama. i nadje se neka budala da to uvrsti u BG prikaz Kosovske scene. i onda su ovdasnji navijaci, Obrazovci i nesto pogresno razumeli ? ma, meni se u stvari od cele te Kosovske scene na celu sa situacionistom Sezginom toliko baca pegla da ne mogu da ti opisem. jos uvek ne postoji smajli koji dovoljno agonicno bljuje.nego Filbi, jel vidis kako sada u post-Yu prostoru - za razliku od 60ih i 70ih - odredjene umetnicke prakse ostvaruju svoj subverzivni potencijal tek kada ih izmestimo iz maticnih sredina/konteksta ? ti bi reko naopako vreme, a ja ti kazem naopake prakse :P

[bergasa19]

Video sam to i meni od medijskog pracenja, organizacije i same izlozbe deluje mnogo plitko, nema tu nivoa sve je nekako prvoloptaski uradjeno.Nego Kim ja ne bi mogao da izdrzim kada te ne bih pitao nekoliko pitanja iz totalno laickog ugla. Sam tekst na pocetku topika mi nije jasan. Da li si hteo ili si na Ntu loptu imao to pitanje. Ako topik sa ovakvim nazivom pocinjes tekstom o nekom hobiju nekog tipa sta si hteo sa tim da uradis, posto nisam video da takve stvari, kao neki putujuci muzeji ovoga i onoga, problematuzujes? Nekako mi se cini da ti je proslo ispod radara. Nastavak je intervju sa Rasom u Vremenu sa naslovom"nismo videli ni dinara" ko da je neki tabloid u pitanju. Uros od svoje, inace dosta dobro skrivane pretencioznosti, nije uspeo da Rasu isprovocira da saznamo nesto sustinsko, pa smo dobili obicno cavrljanje dvojice ljudi za koje bi neupucen covek mislio da su na istoj strani, iako ni po cemu ne mogu biti. Posle toga Rasin tekst "za umetnost protiv umetnosti" kada Rasa upada u klopku objasnjavanja umetnosti, ako to ne bi gledali kao umetnicki cin, iako na kraju kaze da "umetnost rade pravi umetnici zbog umetnosti" sta je onda Rasa.I mozes li da mi kazes kako idu stvari kod redefinisanja umetnosti kao pojma. Danas pratiti savremenu umetnost zbog broja informacija je nemoguce bez tumaca umetnosti"kojih su tu doduse odavno", ili jos gore dosli smo u situaciju da nam za tumace umetnosti takodje trebaju tumaci tih tumaca , i da na kraju te epopeje dolaska do umetnickog dela mi dobijamo samo neciju sliku neke umetnosti kroz njenu ideolosko komponentu.Gde je onda umetnost radi umetnosti?

Edited August 3, 2011 by bergasa19

[nasreddin]

s obzirom da je rasa u veneciji name of the game ovih dana evo jednog malog dokumenta iz recentne proslosti. razgovor izmedju urosa djurica i rase todosijevica objavljen u casopisu vreme povodom rasine samostalne izlozbe u MSUB-u.

Izuzetan dokument epohe i ekipe! A refren "Nismo videli ni dinara", iz nekih razloga, ponavlja se iz generacije u generaciju.Evo, i pre dve godine, Uroš Đurić je ukazao na neke relevantne probleme, ali se između redova provukao taj žal što mu establišment nije omogućio poziciju kakvu zaslužuje:Intervju za "Politiku"

[kim_philby]

PROTIV UMETNOSTIGORAN ĐORĐEVIĆ: KOPIJE 1979-1985 Kustosi: Branislav Dimitrijević, Dejan Sretenović, Jelena Vesić Salon Muzeja savremene umetnosti, Pariska 14Otvaranje izložbe: 27. avgust 2011. godine u 20.00 časova Izložba će biti otvorena do 23. oktobra 2011.Radno vreme Salona: od 12 do 20 časova. Utorkom zatvoreno. Galerija Studentskog kulturnog centra, Kralja Milana 48Otvaranje izložbe: 31. avgust 2011. u 20.00 časova Izložba će biti otvorena do 24. septembra 2011.Radno vreme Galerije: od 12 do 18 časova. Nedeljom zatvoreno. Goran Đorđević, Autoportret, 1984. Goran Đorđević je na umetničkoj sceni aktivan od sredine sedamdesetih kao jedan od protagonista tzv. „analitičke linije“ beogradskog konceptualizma. Od 1979. godine se u potpunosti okreće projektima kopiranja koje izvodi sve do 1985, kada prestaje sa autorskim radom u polju umetnosti. Iako su mnogi radovi iz Đorđevićevog kopističkog opusa izlagani na samostalnim i grupnim izložbama u zemlji i inostranstvu oni, uz nekoliko izuzetaka, nisu privlačili pažnju lokalnih kritičara, niti su uvrštani u istorijske preglede umetnosti toga vremena. Razlozi za neprihvatanje ovog opusa su brojni i treba ih tražiti u očuvanju bazičnih postulata umetničkog delovanja i smisla umetnosti. Proizvodnja kopija ikoničkih originala moderne umetnosti, umnožavanje bezvrednih amaterskih slika ili uslikavanje kopija na kič-reprodukcijama, ne može se lako objasniti u tradicionalnim parametrima umetničke kreativnosti vezane za pojmove originalnosti, unikatnosti, izražajnosti i autorstva. S druge strane, Đorđevićev umetnički gest nije bilo moguće svrstati niti u jednu od trendovskih odrednica s kraja sedamdesetih i početka osamdesetih godina kojima je operisala tadašnja likovna kritika (npr. nova umetnička praksa, slikarstvo nove predstave itd). Iz današnje perspektive, jasno je da se radi o projektu koji se kretao linijom mišljenja koja se može uporediti sa njujorškim kopističkim aproprijacionizmom koji se simultano pojavio, a čiji su glavni protagonisti bili Šeri Livajn, Majk Bajdlo, Ričard Prins i drugi. Međutim, Đorđević je u odnosu na ovaj trend samosvojan po tome što je kopiju proglasio „značajnijom od originala“ i što je kopiranje shvatio kao „stav protiv umetnosti“ – stav koji instituciju umetnosti anarhistički uteruje u besmisao, uključujući i vlastitu govornu poziciju „umetnika“ koji deluje unutar sistema umetnosti. Đorđevićev kopizam je kategoriju kopije emancipatorski proširio izvan svih dotad osvojenih granica i pridodao joj moć da „pripoveda neku drugu priču“ u odnosu na onu koju pripoveda sam original. Izložba „Protiv umetnosti. Goran Đorđević: kopije 1979-1985“ zajednički je projekat Gorana Đorđevića i kustoskog tima koji radove iz ovog opusa predstavljaju kroz dva različita izložbena formata: rekonstrukciju i savremenu instalaciju. Drugim rečima, sama postavka izložbe osmišljena je kao kombinacija principa rekonstrukcije originalnih postavki (tj. aranžmana objekata) i principa savremene instalacije koja podrazumeva promenu konteksta i značenja, stvarajući nove aranžmane i nove odnose. Izložba „Protiv umetnosti. Goran Đorđević: kopije 1979-1985“ bliska je logici retrospektive kao metatekstualne ravni „pogleda unazad“ analogne retrospekciji koju Đorđevićevi radovi zauzimaju u odnosu na pripovest umetnosti. Pored postavke u Salonu Muzeja savremene umetnosti, u Galeriji SKC-a je rekonstruisana prva samostalna izložba Đorđevićevih kopija koja je 1980. održana u istom prostoru pod istaknutim nazivom „Protiv umetnosti“, a koja u celini retrospektivnog pogleda na Đorđevićev kopizam funkcioniše kao izložba-artefakt i repriza originalne postavke. .................................... MSU se zahvaljuje Studentskom kulturnom centru na ustupljenom prostoru za izložbu..................................... Biografija Goran Đorđević je rođen 1950. u Jugoslaviji. Samostalne izložbe (1980-1985):- Protiv umetnosti, Galerija SKC, Beograd, 1980- Glasnici apokalipse, original i kopije, III bulevar 106/15, Beograd, 1980- The Harbingers of Apocalypse, original & copies, Museum fur (-Sub)Kultur, Berlin, 1980- Glasnici apokalipse, kopije, Galerija PM, Zagreb, 1981- Glasnici apokalipse, kopije, Galerija ŠKUC, Ljubljana, 1981- Kopije/Copies, Galerija Srećna nova umetnost, SKC, Beograd, 1981- Kopije/Copie, Studentski centar, Osijek, 1981- Copies, Museum fur Kultur, Hamburg, 1982- Kopije, Galerija Studentskog centra, Zagreb, 1982- Bider uber Bilder, Kunstmuseum Hannover mit Sammlung Sprengel, Hannover, 1982- “Kako kopirati Mondrijana”, Narodni muzej, Beograd, 1983- Bilder uber Bilder, Wilhelm-Hack-Museum, Ludwigshafen am Rhein, 1984- Kopije, Galerija PM, Zagreb, 1984- Kopije, Galerija ŠKUC, Ljubljana. 1984- Przori moderne umetnosti, Galerija Srećna nova umetnost, Beograd, 1985- Prizori moderne umetnosti, Galerija ŠKUC, Ljubljana, 1985 Grupne izložbe (1980-1985):- Nova umetnička praksa, Galerija SKC, Beograd, 1981- The Second International Drawing Triennale, Muzeum Architektury/Muzeum Historyczne, Wroclaw, 1981-82- Arteder ’82, Muestra Internacional de Obra Grafica, Bilbao, 1982- Ponovo u Aprilu, ul. Svetozara Markovića 57, Beograd, 1982- The Ritz, WPA & Collab Projects NY, The Ritz Hotel, Washington DC, 1983- Pejzaž, Salon MSU, Beograd, 1984- Artists Call, Judson Memorial Church, New York, 1984